سرور سيف سنڌ جي ٻھراڙين جو شاعر رهيو آهي. سندس ڪھاڻين ۾ ٻھراڙين جي سونھن، فطرت جو حسن ۽ غربت جي قباحت جا خوبصورت مشاهدا ملن ٿا. هن جون ڪھاڻيون پڙهي نسيم کرل ۽ بادل جماليءَ جون شاهڪار ڦوٽو گرافڪ ڪھاڻيون ۽ مشتاق باگاڻي جون سوجهري واريون ڳالھيون ڳنوارن جون ياد پيون اچن. سرور سيف جي ڪھاڻين ۾ گهڻو ڪري سنڌي وڏيرڪن ثقافتي قدرن جي گهاڻي ۾ پيڙجندڙ مظلوم سنڌي عورت جون آهون ۽ دانھون آهن.
ھيءُ ڊمي مواد آھي توھان ھِي ڏٺو آھي؟؟
هيءُ ڪهاڻي ڪتاب،نانءُ ڪيان ٿو پنهنجي ڌيئرن فرزانه شاهين، ريحانه ڪنول ۽ ڊاڪٽرفرحانه رابيل جي، وڏي نياڻيءَکي پڙهائي نه سگهيس ۽ ننڍين کي پڙهايم ته سهي پر شايد ساڻن رَوَش پنهنجي ترقي پسند سوچ جي ابتڙ رکيم. کين منزل تي رسائي نه سگهيم نه منهنجا، نه انهن جا خواب ساڀيان ٿيا!
سرور سيف
اردوءَ جي مشهور ۽ معروف شاعر احمد فراز پنهنجي هڪ نظم جي باري ۾ ڳالهائيندي چيو هو نہ ہمارے حالات پرانے ہوتے ہیں اور نہ ہی اس طرح کی نظمیں ” “کير جهڙي ڪاري جو پهريون ڇاپو نيل ڪنول پبليڪيشن پاران 1983ع ۾ ڇپايو ويو هو. ليڪن الميو اهو ساڳيو آهي ته اڄ ستٽيهه سال گذرڻ کانپوءِ به نه ته اسان جا حالات پراڻا ٿيا آهن ۽ ۽ نه ئي سرور سيف جي ڪردارن جا دک،درد ۽ پيڙائون هن جديد دور جي باوجود گهٽجي سگهيون آهن. سو سرور سيف جي ڪهاڻين جوقت ۽ حالتن سان مماثلت جيئن جو تيئن برقرار آهي.“کير جهڙي ڪاري” جي نالي سان هي ڪتاب جيڪو اوهان جي هٿن ۾ موجود آهي اهو پهرين ڇاپي جي ڀيٽ ۾ ڪجهه واڌارن ۽ ترميمن سان ٻيهر توهان جي سامهون “سوغات” پبليڪيشن پنوعاقل طرفان پيش ڪيو پيو وڃي. “کير جهڙي ڪاري” جو هي ٻيو جنم،سوغات پبليڪيشن جي پهرين وک آهي. پهرين وک هميشه انقلابي قدم هوندو آهي. پهرين وک جمود کان بغاوت هوندي آهي. پهرين وک هلچل جي شروعات هوندي آهي ليڪن ان ان سان گڏوگڏ پهرين وک تجربي جي کوٽ سبب ڪجهه ڪمزور ۽ غير متوازن به هوندي آهي. شايد اوڻايون به هجن،نشاندهي ڪندا ته سڌاري جي ڪوشش ڪنداسين ان اميد سان ته سرائيڪي چوڻي “ جا وِک چاوِين، سا وِک اڳتي” جي مصداق “سوغات” پبليڪيشن جون ايندڙ وکون وڌيڪ پختيون ۽ متوازن هونديون!
ساٿ سلامت اوهان جي راين جو اوسيئڙو رهندو.
ڊاڪٽر سجاد سرور
03337138092
drsajjadsarwar@gmail.com
فن ۽ سماجي ڪارج جو خوبصورت سنگم تي ادب کي عظيم بڻائي سگهي ٿو. جيڪڏهن ڪا تخليق فنائتي نموني سان ۽ موهيندڙ اسٽائيل ۾ لکيل ناهي ته پڙهندڙ جو ڌيان ڇڪائي نه سگهندي ۽ جيڪڏهن ماڻهو اها لکڻي نه پڙهن ته سماج ۾ ان جو ڪوبه ڪارج جُڙي نه سگهندو. اهڙيءَ طرح جيڪڏهن ڪا لکڻي خوبصورت ۽ موهيندڙ لفظن سان ٽمٽار آهي پر پڙهڻ کان پوءِ ڀي مقصد لڳي ٿي ته اها تخليق سهڻن ٽوهن وانگي آهي جيڪي کوڙ پٽن تي وڇايا پيا هوندا آهن.
اڄ جي سنڌي ادب ۾ ان خوبصورت سنگم جيئي کوٽ آهي.سواءِ ٿورڙن ليکڪن جي باقي اديب ۽ پنهنجين لکڻين ۾ يا ته فن اوتي نه ٿا سگهن يا وري شعور جي وهڪري ۾ بي وس ٿي ۽ لفاظي جي جادوگريءَ واري نشي ۾ ادب جو مقصد ئي وساري ٿا ويهن.جيڪي ليکڪ فن کي نظر انداز ٿا ڪن انهن جي ادب ۾ ڇسي نعري بازي رهجيو وڃي. ۽ جن وٽ فن آهي. اهي زندگي کي مٺي زهر ڏيڻ وارين ادبي لکڻين کي فن جي خوبصورت ڪئپسول ۾ بند ڪري پيش ڪن ٿا. ٻنهي قسمن جا اديب ڄڻ ته انڌا اونڌا ويڄ آهن. جن وٽ اسان جي بيمار معاشري جو ڪوبه علاج ڪونهي. اهڙو ادب پئدا ڪرڻ وارا اديب اڳتي هلي جڏهن ڏسندا آهن ته عوام هن کي نه ٿو پڙهي ۽ هنن جا ڪتاب وڪرو نه ٿين ته پوءِ قوم ۽ عوام کي برو ڀلو چوڻ لڳندا آهن.۽ بعد ۾ مايوس ٿي ويهي رهندا آهن. سرور سيف جيڪو نه رڳو ادبي محاذ تي وڙهي رهيو آهي پر سماجي تبديلين لاءِ عملي جدوجهد پڻ سندس آدرش رهي آهي. سو ظاهرآهي ته ادب ۾ سماجي ڪارج، عظيم مقصد ۽ ترقي پسند ادبي قدرن جو گهڻو قائل ٿو ڏسجي. هاڻي هن کي ڪهاڻي جي فن ڏانهن به اوتروئي زور ڏيڻو پوندو. تڏهن ئي وڃي هو سنڌي ڪهاڻي جو ماسٽر ليکڪ ٿي سگهندو.
سرور سيف ۽ ٻين سڀني نون ڪهاڻيڪارن لاءِاهو مسئلو ضرور آهي ته سندن ڪهاڻيون انهيءَ دور ۾ پڙهيون وڃن ٿيون جنهن دور تي جمال ابڙي ۽ ٻين اهڙن ڪهاڻيڪارن جي ڇاپ لڳل آهي. ساڳيو مسئلو نون سنڌي شاعرن لاءِ به آهي. ڇاڪاڻ ته هنن جا پڙهندڙ ڀٽائي ۽ ٻين وڏن شاعرن کي اڳيئي پڙهي چڪا آهن. ان حقيقت جي باوجود نئين ٽهيءَ جي ليکڪن سنڌي ڪهاڻي ۾ شاعري نواڻ آندي آهي. اها ٻي ڳالهه آهي ته ڪٿي ڪٿي اها نواڻ بي مقصد ۽ جديديت پرستي لڳندي آهي.
سرور سيف سنڌ جي بهراڙين جو شاعر رهيو آهي. سندس ڪهاڻين ۾ ٻهراڙين جي سونهن، فطرت جو حسن ۽ غربت جي قباحت جا خوبصورت مشاهدا ملن ٿا. هن جون ڪهاڻيون پڙهي مونکي نسيم کرل ۽ بادل جماليءَ جون ڪن شاهڪار ڦوٽو گرافڪ ڪهاڻيون ۽ مشتاق باگاڻي جون سوجهري واريون ڳالهيون ڳنوارن جون ياد پيون اچن. اها ٻي ڳالهه آهي ته ادب ۾ فوٽوگرافي ڪا تخليق ناهي.فوٽو گرافي آهي. تخليق جي تقاضا اها ناهي ته جيئن ڪو ڏيک ڏسجي تئين هوبهو چٽي ڇڏجي. اها انڌي حقيقت نگاري آهي. ڇسي ريئلزم يا سوشلسٽ ريئلزم جي تقاضا وري به عظمت ۽ ترقي ڏانهن اڳتي وڌڻ واري انساني ارتقائي،تاريخي ۽ جدلياتي جدوجهد کي تيز ڪرڻ واري ريئلزم هي. حقيقتن کي تاريخي پس منظر ۽ ڪائناتي سچاين جي مدد سان پرکڻ ترقي پسندي آهي. ڪرشن کٽواڻي جي ناول “منهنجي مٺڙي سنڌ” جو مکيه ڪردار “سندر” جيڪو دراصل سنڌ ۽ ننڍي کنڊ جو مهان دانشور ۽ سماجوادي سوڀوگيانچنداڻي آهي تنهن هڪ جاءِ تي ان حقيقت جي اپٽار ڪئي آهي ته فوٽوگرافي چترڪاري ناهي نقالي آهي. چترڪار تخليقي عمل کانسواءِ فوٽوگرافر هوندو آهي.
سرور سيف جي ڪهاڻين ۾ گهڻو ڪري سنڌي وڏيرڪن ثقافتي قدرن جي گهاڻي ۾ پيڙجندڙ مظلوم سنڌي عورت جون آهون ۽ دانهون آهن. کير جهڙي اڇي خيران کي ڪاري ڪوٺي ڪهاڙيءَ سان ڳترا ڳترا ڪري درياءَ ۾ اڇلايو وڃي ٿو. احمدو ۽ خيران جي ازلي پيار ۽ امر سنجوڳ کي تشدد ۽ نفرت جو ٻک ڪيو وڃي ٿو. جنهن تي ڪهاڻيڪار شديد رد عمل جو اظهار ڪري ٿو. نازان ۽ علي بخش زال مڙس نه پر ڄڻ عاشق معشوق جڏهن پيارڪن ته وقت ٽڪ ٻڌي بيهي رهي. اٿاء جذبن وارين نازڪ تندن ساناڻيل روح ۽ جسم جو ڳانڍاپو ڄڻ زندگيءَ جو مقصد ان کي بي درديءَ سان تباهه ڪرڻ پريت ڪرڻ وارن ٻن روحن کي هڪ ٻئي کان ڌار ڪرڻ جن کي مري وڃڻ تائين گهوريو وڇوڙو ٿو ماري. اهو سڀ انڪري ڇاڪاڻ ته علي بخش وڏيرڪي سماج ۾ پيٽ ڏيڻ واري ڪوڙهه ورتل رسم تان نابري واري ٿو. نازان جي ڀوڳنا مفت ۾ ان جو ڪو جواز ڪونهي.ڇاڪاڻ ته وڏيرڪي سماج ۾ خود عورت جي وجود جي ضرورت بس ايتري ڄڻ رڍ ٻڪري عورتن جو بارٽر ٽريڊ ته مٺيون، ٻه سڱ ڏئي هڪ وٺڻ هڪ سڱ ڏيئي ٻه وٺڻ ۽ اهڙا ٻيا ڪيئي ڇرڪائيندڙ موضوع سرور سيف ڏنا آهن. البت ڪٿي ڪٿي ڪهاڻيڪار جذبات جي وهڪري ۾ لڙهي ڪردارن جي فطري رد عمل تي پنهنجو رد عمل مڙهي ويو آهي..خاص ڪري “اسان جاڳيا آهيون” ڪهاڻي ۾رهزن مولوءَ ۽ هن جي جاڙيجن ساٿين جو وڏيري خلاف ٿي وڃڻ هڪ ڇلانگ لڳي ٿي. ڄڻ ليکڪ جي خواهشن جي تڪميل هئي پر ڪو رهزن ڌاڙيل جيڪڏهن شخصي تضادن وچان پنهنجي بندوق جي نالي يا ڪهاڙيءَ جو منهن ڪنهن غريب کان ڦيرائي وڏيري ڏانهن ڪري ٿو ان سان ڪنهن سماجي سجاڳي جي اميد نه ٿي ڪري سگهجي ۽نه وڏيرڪي سرشتي خلاف انکي عوامي حملو تصور ڪري سگهجي ٿو. ٻي ڳالهه اها آهي ته ڪنهن ڪردار جي ذهن ۾ اهڙي ڪا حيرت ناڪ تبديلي اچي ان لاءِ ضروي آهي ته هن جي سماجي ۽ اقتصادي حالتن ۾ ڪوٺوس ڦيرو اچي مولوءَ جي زندگي وڏيرڪي اثر جي دائري ۾گذري رهي آهي ۽ ان دائري ۾ رهي هو ان دائري ۾ رهي هو ان دائري جي ديوارن کي پوڄيندو رهندو انهن ديوار کي ڪيرائڻ لاءِ هن جي ڪنهن ٻئي دائري ۾ اچڻ ضروري آهي.
سنڌ ۽ سنڌي ادبي سنگت پنهنجو تاريخي ترقي پسند ڪردار ادا ڪندي شيخ اياز کان اڄ جي نئين شاعر يا ڪهاڻيڪار تائين سڀني جي ادبي پرورش ڪئي آهي. سرور سيف کي پڻ ادب جي سکيا سنگت جي پليٽ فارم تان ملي آهي. انڪري هن ۾ تنقيد جي سهپ جو مادو ادبي نظرين بابت وسيع نظري ۽ مطالعو گهرو ٿيو آهي. تنظيمون فرد به ٺاهينديون آهن. ۽ فرد وري تنظيمن کي وجود پڻ بخشيندا آهن. سرور سيف هڪ ادبي ڪارڪن طور سنڌي ادبي سنگت جي پڻ ڪافي خدمت ڪئي آهي. جنهن سان هن تخليقي صلاحيتن ۾ اضافو ٿيو آهي.
سرور سيف جون ڪهاڻيون پڙهندڙ جي هٿن ۾ آهن.ادب ۽ تخليقڪارن ٻنهي جو منصف عوام آهي. سنڌي پڙهندڙ ٻين قومن جي پڙهندڙ ۽ ادب دوست ماڻهن جي مقابلي ۾ اڃان پوئتي آهي. اسان کي مطالعي ڪرڻ ۽ ڪتابن پڙهڻ کان زوريءَ پاسي رکيو ويو آهي. مونکي هڪ ڏاهي جي هي لفظ ياد ٿاپون. هن چيو هو نوجوان گهڻو نه پرهي، ان جو هڪ سبب اهو به آهي سنڌي هئڻ جي نالي سان اوهان کي ٻڌايو ويو آهي ته توهان جي ٻوليءَ جو عظيم شاعر ڀٽائي“امي” هو اڻ پڙهيل هو ۽ سنڌي مسلمان هئڻ جي نالي هن توهان کي يقين آهي ته توهان جو پيغمبر “امي” هو. هاڻي جيڪڏهن پڙهڻ ۽ پرجهڻ کان سواءِ ئي توهان مان عظيم شاعر ۽ پيغمبر پيدا ٿي سگهن ٿا ته پوءِ توهان کي پڙهڻ جي ڪهڙي ضرورت؟ سو واقعي اسان جي سئڪولاجي ۾ ڪجهه جهالت به ڀريل آهي. انڪري ي شايد اڄ سنڌي نوجوان جي زندگي ۾ ڪتاب کي ايتري اهميت نه آهي جيتري سندن گرل فرينڊ کي هوندي آهي. سو اسان جو ريڊر گهڻو پڙهيل ناهي. ڀلا جتي ليکڪ ئي گهڻو پڙهيل ناهن اتي انٽيليجنٽ ريڊر ڪيئن پيدا ٿيندو؟ ان مان هڪڙو فائدو ته ضرور آهي ته اسان جي ڪچين ڦڪين لکڻين کي اسان جو ريڊر سولائيءَ سان عظيم قرار ڏئي ڇڏي ٿو. ۽ هڪ ڪتاب لکي، عظمت جو ٺپو هڻائي اسان به پوئين ڀاڄ شروع ڪيون ٿا. ۽ رورس گيئر ۾ ايڏو تيز ڊوڙون ٿا جو دنيا جو ڪوبه ڪتاب اسان کي ڊڪي پڄي نه ٿو سگهي.ڀٽائي جو رسالو به نه بهرحال جڙتو ۽ ڪاغذي عظمتون ساڻ ڪري اسان پنهنجي سنڌيت واري خول ۾ ته خوش گذاري سگهون ٿا. پر جي حالتن جي ڦير گهير ڪڏهن دنيا جي گهڻن قومي تخليقڪارن وچ ۾ اچي بيهاريو ته پوءِ پنهنجي سموري دانش ڪافور ٿيندي محسوس ٿيندي ۽ شاونزم جي حد تائين پاڻ کي عظيم سمجهڻ واري قوم ان وقت پاڻ کي دنيا جي ڪن اهڙين قديم قومن وچ ۾ محسوس ڪندي جن اڃان ڀٽائي جهڙو شاعر به پئدا نه ڪيو آهي. مان سنڌي قوم جي صلاحتين کان انڪاري ناهيان پر ذهني صلاحيتون ڪتاب ئي مرتبس ڪندا آهن ۽ توهان پاڻ ئي سوچي ڏسو ته توهان جي روزاني زندگي جو ڪيترو سيڪڙو وقت ڪتاب پڙهڻ تي خرچ ٿئي ٿو ۽ توهان جي بجيٽ جو ڪيترو حصو ڪتاب خريدڻ ۽ گهر جي لائبريري تي خرچ ٿي رهيو آهي سنڌ ۾ اسان وٽ ڪي اهڙا به ماڻهو آهن جن جي زندگيءَ جي ڪمائيءَ جو اڌ کان وڌيڪ حصو ڪتابن تي خرچ ٿيل آهي. اهي سڀ پراڻي ٽهيءَ سان واسطو رکندڙ سنڌي ڪردار آهن. ان تي نئين ٽهيءَ جي ليکڪن ۽ دانشورن کي گهرائيءَ سان سوچڻ گهرجي.
انور پيرزادو
سنڌي ڪهاڻي کيتر جي صنف ۾ پروفيسر سرور سيف جو تعلق ستر واري ڏهاڪي کان اڀرندڙ ڪهاڻيڪارن ملڪ آگاڻي،شوڪت شورو،زيب سنڌي، نورُ گهلو، رزاق مهر، رسول ميمڻ،بادل جمالي، اخلاق انصاري، ڪيهر شوڪت، ابراهيم خشڪ ۽ سليم ڪورائي واري ٽهيءَ سان جُڙي ٿو، اهي ۽ اهڙا ٻيا به ڪيترائي نالا اڃان آهن، جي سڀ جا سڀ جديد سنڌي ڪهاڻيءَ جي سفر کي ترقيءَ پسنديءَ وارن رجحانن سان ارتقا جي هن نئين دور تائين وٺي ويندڙ آهن. انهيءَ سفر ۾ ڪجهه ڪهاڻيڪار وقت ۽ حالات آڌار مستقل طور تي ڪهاڻي سان نڀاءُ نه ڪري سگهيا جن ۾ ابراهيم خشڪ،سانول(امداد حسيني) ڪيلاش (آغا پير محمد) بادل جمالي ۽ سرور سيف وغيره اچي وڃن ٿا. باوجود هن ڳالهه جي سرور سيف بنيادي طور تي ڪهاڻيڪار آهي. جنهن پنهنجي منفرد موضوعن ،اسٽا.ئيل،۽ ڏانءُ سبب هڪ سگهاري ڪهاڻيڪار واري جيڪا سڃاڻپ پيدا ڪئي ۽ مڃتا ماڻي اڄ به سندس سنڌي ڪهاڻي ۾ اهوئي مرتبو موجود آهي.
پروفيسر سرور سيف جي ادبي سڃاڻپ جا حوالا نثر نگار،مقالا نگار،شاعر ۽ محقق وارا به آهن. جنهن ادب ۾ مسلسل لکڻ سا گڏ لوچڻ ۽ سوچڻ جي ڪرت هٿان نه ڇڏي آهي هو هڪ اهڙو تخليقڪار رهيو آهي جنهن جي عملي ۽ علمي شخصيت جا ڪيترائي ڀرپور حوالا رهيا آهن.هڪ مُدبر، مستقل مزاج طبيعت جو مالڪ ۽ تعليمي ميدان ۾ به چاليهه سالن کان مٿي علمي ۽ تعليمي خدمتون سرانجام ڏيندڙ با شعور،باعمل ماهر تعليم دان طور به ڄاتو سڃاتو وڃي ٿو.اهڙن ئي املهه انسانن لئه نامور ليکڪ عبدالقادر جوڻيجو لکيو آهي ته “ جنهن ماڻهو جو نصيب ئي سندس تخليق هجي، انهيءَ کان ڀلاوڏو ادب ڪهڙو ٿي سگهي ٿو.”
سچ ته هن حوالي سان پروفيسر سرور سيف واقعي به هڪ اهڙو خوش نصيب تخليقڪار رهيو آهي. جنهن جو فڪر عمل ادب کان وٺي سماجي، تهذيبي،ثقافتي، سياسي ۽ قومي ڌارائن تائين متحرڪ ڪردار جي علامت بڻيل ترقي پسنديءَ وارن لاڙن جو جتي ترجمان آهي اتي تنظيمي طور کان عام فهم واري زندگي ۾ متحرڪ هجڻ سان گڏ اتساهه جو هڪ وڏو مثال ٿي رهيو آهي.اهڙيون لياقتون قدرتي طور تي به تمام ٿورن انسانن کي پلئه پونديون آهن. جن مان سائين سرور سيف به هڪ آهي.
هڪ ڪهاڻيڪار طور تي پروفيسر سرور سيف جي ڪهاڻيءَ واري سفر کي ٻن دورن ۾ورهائي ٿو سگهجي پهريون ستر واري شروعاتي دور کان اوڻويهه سو پنجاسي تائين جنهن دوران ئي هن جو پهرين ڪهاڻي ڪتاب “ کير جهڙي ڪاري” جي ٽائٽل سان سن 1983ع ۾ جڏهن ڇپجي پڙهندڙن جي هٿن تائين رسيو، هن جي ڪهاڻيڪار واري سڃاڻپ کي اڃان به وڌ غير معمولي طور تي سڃاڻپ ۽ مڃتا ملي. انهيءَ ۾ مجموعي طور تي ست عدد ڪهاڻيون شامل هيون جيڪي پنهنجي گهڙت، ٻوليءَ،منظر ڪشيءَ ۽ موضوعن جي نواڻ سبب ادب ۽ جتي هوا جي تازي جهوٽي جيان اڄ تائين احساس ڏيارن ٿيون اتي سنڌي ادب جون به نمائنده ڪهاڻيون سڏجن ٿيون.
سائين سرور سيف جي ڪهاڻين جو ٻيو دور سن 1985ع کان سن 2000ع تائين ڳڻائي سگهجي ٿو بلڪل ائين جيئن ڊاڪٽر اياز قادري ۽ بادل جمالي ٻن دورن ۾ سنڌي ادب کي جاندار ۽ شاندار ڪهاڻيون ڏنيون آهن، ائين سرور سيف صاحب به پنهنجي ٻئي دور ۾ بهترين ڪهاڻيون تخليق ڪيون آهن. هن جي ٻنهي دورن واريون ڪهاڻيون هاڻي ساڳي پهرين ڪهاڻي ڪتاب “ کير جهڙي ڪاري” جي اشاعت ادب ۾ جتي مڃتا ماڻيندو اتي ادب جي عام قاريءَ سان گڏ نئين ٽهيءَ جو ليکڪ ۽ ايندڙ دور جو ليکڪ به سرور سيف جي ڪهاڻين سندس ڏات ۽ ڏانءُ کان آگاهي حاصل ڪندو. وقت ۽ حالتن جي ور چڙهي ويل هن جي ڪهاڻيڪار واري بنيادي حيٿيت ۽ سڃاڻپ کي مڃتا ملندي . ان ڪري جو ادب ۾ محض خانه پوري ڪندڙ ۽ ڪاپي ڪٽ پيسٽ محققن سرور سيف سميت ڪيترن ئي بنيادي ڪهاڻيڪارن کي ڪهاڻي جي تاريخ ۾ ڪنڊائتو ڪندي جيڪو نا انصافي وارو رويو اختيارڪيوآهي هاڻي انهيءَ جو به ازالو ٿيڻ گهرجي.
آءٌ پروفيسر سرور سيف کي سندس گڏيل ڪهاڻي ڪتاب “کير جهڙي ڪاري” جي اشاعت تي مبارڪباد پيش ڪندي پاڻ لئه به اهو اعزاز ٿو سمجهان ته ڪتاب جي ٽائٽل ڪلاسڪ ڪهاڻي “کير جهڙي ڪاري” جو اردو ۾ سن 2006ع ۾ ترجمي ڪرڻ جو شرف حاصل ڪري چڪو آهيان. اميد رکجي ٿي ته هي ڪتاب هڪ ڀيرو وري سنڌي ادب ۽ ڪهاڻي کيتر ۾ غير معمولي طور تي مڃتا ماڻيندو.
جهانگير عباسي
لاڙڪاڻو