اِلاهي اَمَرُ لهر آ زندگي!
(2)
گلن ۾ به ان لهر جو آب آ
ڏئي ۾ به ان کان رهيو تاب آ
مٽي گل پٺيان پنهنجي خوشبوءِ ڇڏي
ذرِي سوز جي ڏِيو دنيا سان گڏي!
(3)
الاهي سندرتا دنيا ۾ بکي،
مٺو نور آغوش ۾ تنهن لَکي
مگر کوج وارو مچي سو چکي!
سدا وهڪ جاري اچي ٿي نظر
مٺي موج ساري اچي ٿي نظر
نڪا ڪا انڌاري اچي ٿي نظر!
مگر غافلن کي نه ڪَل ٿي رهي
نڪا اندر واري اُڇل ٿي رهي
سندر راه تن جي منجهيل ٿي رهي!
(4)
دنيا هڪ عجيب آه ميدان جنگ
جتي دل ڪرڻ تو جڳائي مَ تنگ
رکي هوش محبت سان ميدان رنگ
گهڻو ڏي ٻين کي ڪڻو تون مَ منگ!
اَٿئي لاه چاڙهيو الاهي هتي
پَٽڻ ڪين آئين تون ساهي هتي
جڳائي تو بڻجڻ سپاهي هتي!
انگر نا لڙين – آ تباهي هتي!
دنيا ڪيئن هوندي رڳو خواب ڪو؟
بکي جت الاهي پيو تاب ٿو
سُتل جت رهي نت کلڻ هاب ٿو
عمل بن نه پورهيو پوي ساب ٿو!
امر اندر پئي بکي سڀ دنيا
مَ چؤ تون نه آهي دنيا هيءَ فنا
جتي سالڪن جي ڪمي نا اڃا
اُتي تون ڪمر ڪڇ ڇڏي واسنا!
(5)
هئي زنگي هيءَ اصل ماڻڻي
تکي يا ڍلي تند هئي تاڻڻي
مٺي موج دنيا اندر آڻڻي
ملي مرڪ سان ڪا پلڪ گهارڻي
پرينءَ پار ڊونڊي هئي تارڻي!
اٽل طاقتن هو اُچاريو جيئن
دنيا چڪر غيبي هلايو تيئن
ٿيو ٻار پيدا اِجهو پوءِ ائين!
مڪائين سندس نعمتون پڻ ڪَئين
ڪئين دوس ڀائر ۽ ساٿي سئين!
اثارن جڏهن پاڻ مظاهر ڪيو
دنيا ان جو آدر به ٻاهر ڪيو
ڪنهين پرورش لاءِ ماهر ڪيو
سندس لاءِ موجود آهر ڪيو
سندس راز بانڪو يا ڪانئر ڪيو!
ڪنهي سڏ هتي ٿيو گلستان مان
ڪنهي قهر واري ته طوفان مان
ڪنهي محل سندر جي دالان مان
وري ڪن مُٺن کي ٿيو شمسان مان!
صفا ڀيد هو سفر سامان کان!
جڏهن ٿو ٿئي ٻار پيدا هِتي
سڀان سندس اُپجي ٿو شيدا هُتي!
مچي ڪيئي ماڻي ٿو عهدا هِتي؛
اچي ٿو ڪيل ڀاڙي واعدا هتي
رکي اوچ پنهنجا عقيدا هتي!
(6)
پيو ٻار هاڻي ڦَلي ۽ ڦُلي
سندس راڳ غئبي بَلي آ بَلي!
صفا نور مستڪ تي جنهن جي جهُلي
مٺي مرڪ ٿي نت لَبن تي ٽلي
اها مرڪ پوتر سدا شل هجي
نه مکڙي ڪڏهن سا جدا شل هجي!
اٽل طاقتن کي آ ان جو فڪر
نڪا تات تن ٻي نڪو ٻيو ذڪر
مٽائڻ سندن ڪم سندس بد اثر
ڪري موج سان زندگي جيئن بَسر
بَدِين ۽ گڻن ۾ لڙائي مچي
فتحه ڀاڳ کان پوءِ جنهن کي اچي!
اجهو ٻار ٻولي ٿو ٻوليون مٺيون
سڻي گود ۾ ٿو نت لوليون مٺيون
مچائي ڪئين مرڪي هوليون مٺيون!
اندر مان اُٿاري ٿو ڇوليون مٺيون!
سندس صاف مکڙو اچي ڪو ڏسي
بکي نور هڪڙو اچي ڪو پسي!
سندس آ بهاريءَ سندو هي سمو
نه پرواه ڪائي – سدا بي غمو
نڪا وسوسائي – نڪو ڪو تمو
نڪا تات ڪنهنجي اگر بي ڪمو
پياري سندو مکه سندس تي دَهو
انهيءَ کان سدا آه سو بي ڀئو!
وٺي چيچ کان ماءُ تنهن کي هلي
ڪئين راز بي غم ٿي تنهنکي سلي
ٿڪڻ کان اڳي گود ۾ تنهن جهلي
چُمي چاه سان ٿي لڳائي گلي!
سندس ڀاڳه ۾ جو هئو سو جگر
ته تنهنکي اُپائي رهي بي فڪر!
حياتي مثل هڪ عجيب باغ آ
جتي پهريون بلبل جو هي راڳه آ؛
بني بشر ڪنهن کي نه جت ماڳه آ
اُتي موج ماڻڻ سندس ڀاڳه آ
اهو شل سمو ٿئي نه ڪنهن کان جدا
ته پيو موج ماڻي اصل سو سدا!
(7)
پنجن ۾ جڏهن هاڻ آ پير پيو
پڇي سوال ڪيئي ”ڪڏهن“؟”ڪير؟“ پيو
گلن ۽ ڦلن سان اٿس وير پيو؛
کڻي چال ۾ ڪي قدر ڦير پيو
مگر خوشدليءَ ۾ فرق خير پيو؛
دنيا کيس ڀاسي نياري پئي
وندر واه ڪا وَهڪ واري پئي!
ملي ڇوڪرا ڪي خوشيءَ ۾ کلن
مڙن بار ڪيئي پيا ته به ٽڙن
هميشہ پيا هيج سان راند ڪن
وٽن نا وڏائي – نه ڪنهن کان ڏڪن
ملهائن مٺا ڏِڻ ٽپن ۽ ڪڏن
وٽن ڪو اڳياڙيءَ سندو نا فڪر
نڪو پُٺِ سندو ئي گهڻو ڪو ذِڪر!
ڏهن جي اندر ڪا به عادت سکي
سکي ڪوڙ يا ڪا صداقت سکي
فضيلت ادب ۽ عبادت سکي
ٿئي موم دل يا شهادت سکي
خيانت ڪفايت حفاظت سکي
سندس نرڙ تي سڀ اشارا بکن
عمل صاف ايندڙ به سارا لَکن!
جهالت جڏهن هاڻ باقي رهي
سندس خواب ۾ راز ساٿي رهي
حياتيءَ سندو غور جهاتي رهي
سِڌِي پرک ذاتي صفاتي رهي
سدا دل امنگن ۾ ڦاٿي رهي!
وٺي راه جا سونهن واري بکي
سندس زندگي هاڻ نياري بکي!
سندس پوئتان هاڻ پروار آ
ڪڍي نام دنيا ۾ نروار آ
ڪٿي آه تانگهو ڪٿي تار آ
ڪڏهن آه پينُو يا سردار آ
سکن ۽ دکن جو سدا وار آ
مٿس هن حياتيءَ سندو بار ٿئي
نه مکڙي بڻِي گل ٿي بيڪار ٿئي!
جڏهن نفس جو روح باندي ٿئي
وٺي موج دل هاڻ ماندي ٿئي
اکين جي اندر صاف آنڌي ٿئي
دُکي باه دک جي ٿي ٽانڊي ٿئي
ڪري تڏهن پڇتاءُ پانڌي ٿئي!
سچن جي وٺي راه سالڪ ٿئي
الاهي خزانن جو مالڪ ٿئي!
گهڻو وقت گهارڻ اي جاني هتي
عجب بدبدو زندگاني هتي
اگر نا ڇڏي ڪا نشاني هتي
عمل سوز سڪ تنهن نه فاني هتي
وٺي راه هر هڪ رباني هتي
جنهين سمنڊ مان لهر جاڳي اٿي
سمائي تنهين ۾ سدا ٿي سکي!
