منهنجون آڱريون اگربتيون....
هڪڙيون اهڙيون ڳالهيون هونديون آهن، جيڪي لکڻ سان سڪون جي ڇيڙن تي تخليقڪار پهچي ويندو آهي ۽ ادب ۾ ان کي ورجاءُ چئجي ٿو. ان سان گڏوگڏ انهيءَ کي اهو به چئي سگهجي ٿو ته هاڻي اڳلي وٽ لکڻ لاءِ نئون ڪجهه ڪونهي. هيءُ ٻه اکر پنهنجي پاران لکڻ دوران مان هڪ ڀيرو ٻيهر پنهنجي ڳالهه ورجائيندس ته مون کي پڙهڻ، لکڻ ۽ پيار ڪرڻ کان سواءِ چوٿون ڪم اچي ئي ڪونه ٿو. اها ڳالهه مان ان ڪري به ورجائي رهيو آهيان، جو جنهن رفتار سان مان هيءُ ڪتاب لکي پنهنجن پڙهندڙن جي هٿن ۾ ڏئي رهيو آهيان. اها رفتار ڏاڍي تيز ۽ تکي آهي. ان جي باوجود به منهنجي من ۾ هزارين ڳالهيون ڪرَ کڻي بيٺيون آهن ۽ مون کي هر روز رات جو ننڊ مان اٿاري ٿيون ڇڏين ۽ مان انهن کي ڪنهن وقت نظم جو ته ڪنهن وقت نثر جو سِلڪي چولو پارائي ڇڏيندو آهيان.
مان سفر ۾ هجان ڪنهن سان گڏ ويٺو هجان ڪيڏي به رنج و غم جي گهيري ۾ هجان ته ان وقت جيڪڏهن منهنجي ذهن ۾ ڪو خيال ايندو آهي ته ايئن لڳندو آهي، جيئن ڪو ڦٽيل پکي آسمان مان ڪريو آهي ۽ تڪڙي ان جِي ملم پٽي ڪري موت جي منهن مان موٽائجي. بلڪل ايئن ئي مان خيال کي ڪرندڙ ڦٽيل پکي سمجهندو آهيان ۽ ان کي نثر ۽ نظم جِي ملم پٽي ڪري ڇڏيندو آهيان، ان کان پوءِ جڏهن اهو خيال هڪ خوبصورت شڪل اختيار ڪري جڏهن منهنجي اڳيان ايندو آهي ته منهنجي چپن جِي ٽاريءَ تي مُرڪ جو گل ٽڙي پوندو آهي.
مان امرتا؛ کي بار بار اهو ئي چوندو رهندو آهيان ته ڪنهن به خيال کان منهن موڙڻ ايئن هوندو آهي، جهڙوڪ تخليقڪار ساهه واري شيءِ جو خون ٿو ڪري ڇڏي. هڪ سُچيت سرجڻهار خيال کي کڻي اندر ۾ اوتيندو آهي، دماغ جي گهاڻي ۾ پاڻ کي ۽ خيال کي پيڙيندو آهي ۽ آخر ۾ خيال کي کڻي عام اڳيان آڻيندو آهي ۽ انهيءَ سڄي عمل دوران تخليقڪار جو تن ۽ من تنبوري جيان وڄندو رهندو آهي ۽ ان جون تارون ڇيڙيندو رهندو خيال جِي آڱر ۾ هوندو آهي.
مون جتي ڏات جي ڏيهه ۾ اکيون ڏيئا ڪري ٻاريون آهن ته اتي ئي آڱريون اگربتيون ڪري ٻاريون آهن ۽ انهن اگربتين جِي خوشبو اوهان پڙهندڙن کي جيڪڏهن ڪتاب جي ڪنهن به خط مان محسوس ٿئي ته مان ايئن سمجهندس ته منهنجو پورهيو صاب پيو.
هي ڪتاب ”پور وڇوٽ پاڇا“ جيڪو توهان جي هٿن ۾ آهي. اهو لاڪ ڊائون ۾ لکيل خطن تي مشتمل آهي. ان جي لکڻ جو سبب مون اڳيان اهو ئي هو ته ڪورونا وائرس کان پوءِ لاڪ ڊائون جا ڏينهن هڪ تخليقڪار جا ڪيئن ٿا گذرن! ان لکڻ سان پو ٻيون به ڪيتريون ئي ڳالهيون هنن خطن جو حصو ٿي ويون آهن. ان سان گڏوگڏ منهنجو هڪڙو خاص جيڪو مقصد هو ته مان لاڪ ڊائون جي ڏينهن ۾ هڪڙو اهڙو ڪتاب ڏيان جيڪو ايندڙ وقت ۾ هنن ڏينهن جي لکت ۾ تاريخ ڳڻجي. هنن ڏينهن ۾ مون جيترو لکيو آهي، اوترو ئي پڙهيو آهي. شاعريءَ جون ته صبح، شام منهنجي دماغ ۾ نيون وهي اينديون رهيون آهن ۽ مون جيتري شاعري هنن ڏينهن ۾ سرجي آهي، ايتري اڳ ڪڏهن به ڪونه ڪئي آهي. هن ڪتاب کان پوءِ مان لاڪ ڊائون جي ڏينهن ۾ ڪيل شاعريءَ کي سهيڙي جلد آڻڻ چاهيان ٿو.
هيءُ خطَ آهن يا منهنجي دل جا ٽڪڙا آهن! اهو فيصلو ڪرڻ مون لاءِ انتهائي ڏکيو آهي. اهو سڀ ڪجهه مان اوهان پڙهندڙن تي ڇڏيان ٿو ته اوهان هنن خطن کي ڪيئن ٿا ڏسو ۽ پڙهو. ڇاڪاڻ ته پڙهندڙ ئي سڀ کان وڏو منصف آهي ۽ جڏهن پڙهندڙ وٽان راءِ ايندي آهي ته ليکڪ کي اڳتي سفر ڪرڻ ۾ تمام گهڻي آساني محسوس ٿيندي آهي.
محبتون سائين رسول ميمڻ؛ جون جنهن ڪتاب جو بيڪ ٽائيٽل لکيو. انهن سڀني ڳالهين کان سواءِ مان پنهنجي حسين ۽ جميل ”شاعريءَ جهڙي ڇوڪريءَ“ جو ٿورائتو آهيان، جنهن جو من ڪاڇي جِي چيڪي مِٽيءَ مان ڳوهيل آهي ۽ اها ئي منهنجي شاعريءَ ۽ لکڻ جو خاص سبب آهي، جنهن آڱر کان وٺي مون کي پاڻ سان گڏ هلڻ ۽ ڳالهائڻ سيکاريو.
احمد شاڪر
03473230193
اشڪا جو گهر ميهڙ
1 جولاءِ، 2020ع
