ومي سدارنگاڻي هند ۽ سنڌ جي اها شاعره آهي ، جنهن ننڍڙي وهيءَ ۾ ئي ايترا ته پختا ۽ من کي ڇُهندڙ نظمَ سنڌي ٻوليءَ کي ڏنا جو 1994 ۾ جڏهن هوءَ انڊيا جي سنڌي شاعرن ۽ اديبن جي وفد سان سنڌ جي دؤري تي آئي ته لڳ ڀڳ سنڌ جي پوري ادبي دنيا هن جي نالي ۽ نظمن کان واقف هئي. وميءَ جو ڪتاب مون کي سائين اياز گل جڏهن گفٽ ڪيو ته مان هن جا نظمَ پڙهي ڪافي انسپائر ٿيو هيس. وميءَ جا نظمَ دنيا جي ڪنهن به ادبي ميڙ ۾ هند ۽ سنڌ جي نمايان نظمن طور فخر سان پيش ڪري سگھجن ٿا. سنڌ ويب تي وميءَ جو ڪتاب آن لائين ڪندي بي انتها خوشي محسوس ڪري رهيا آهيون. ۽ اسان جي پوري ڪوشش هوندي ته اسان اوهان کي سنڌيءَ جا تمام سٺا ڪتابَ اي بوڪس طور پيش ڪيون ۽ ان سلسسلي ۾ اسان جي جدوجهد سنڌي ڪتابن جي هن لسٽ مان ڪري سگھجي ٿي.
سنڌويب ٽيم
Sindhi Poetess Vimmi Sadarangani
When Hitler will be fast asleep.
Gandhi in deep trance,
spinning his wheel.
That’s when,
We shall play hide and seek.
( Sindhi Poetess Vimmi Sadarangani)
اسان کي به گھرجي
ٽُڪر آسمان
ٻه گرانٺون زمين
چار مُٺيون ڪڻڪ
بنا ٽونگن جي چادر....
پر رهڻ ڏيو
انهن مان ڪجھ به
اسان کي
نه ڏجو
اسين جيئرا آهيون
ڇو جو اسان وٽ
انهن مان ڪجھ به ڪونهي.
پيارَ سان کينچيل لِيڪَن کي
مون پاڻيءَ تي ڪي ليڪا ڪڍيا
اڱريون ڦري رهيون هيون
اکيون بند ڪري
آواز ٻڌڻ جو انتظار هئم
ته اجھو پَرَ ڦڙڦڙائيندو
گلابي سُرخاب ۽ مان
اکين جي مرڪ
چپن تي محسوس ڪندس.
اکين جي مُرڪَ
چپن تائين جو مفاصلو طئي ڪري
ڪانه سگھي
ان کان اول ئي
وحشي ٽهڪ
گرم ميڻ جيان
ڪنن مان لگهندا
ساڙي ويا سيني کي
اڱريون بند اکين سان
ڳولهينديون رهيون
پيار سان کينچل
لِيڪن کي.
جاڳي چنڊ ، سمهي صبح
اُڀ ڦهليل
سوڙهو من.
سانت ندي
ڦٿڪي سانجھي
جاڳي چنڊ
سمهي صبح
لڪ ڇپ رات
چُپ چُپ اکيون.
سَهميل چَپ
سِبيل زبان
ڪُرونڊڙي نظر
موڙي ڪَرَ
پَٿَر بڻي.
جڏهن اهو ڏينهن ايندو آهي
جڏهن اهو ڏينهن ايندو آهي
سپاهي پنهنجي ماءُ جا پيرَ ڇهندو آهي
پنهنجي زالَ ڏانهن سِڪَ سان نهاريندو آهي
پنهنجي ٻارَ جي پيشاني چمندو آهي...
جڏهن اهو ڏينهن ايندو آهي
سپاهي موت جو سامان پاڻ سان کڻندو آهي
بمَ ۽ مسائل پنهنجي ڳچيءَ ۾ ٻڌندو آهي.
پاڻ کي سخت دل ڏيکارڻ جي ڪوشش ڪندو آهي
جڏهن اهو ڏينهن ايندو آهي
سپاهي لڙائيءَ جي ميدان تي پهچندو آهي
پنهنجي وطن کي بچائڻ لاءِ وڙهندو آهي....
مون هوا ۾ پکيءَ جو عڪس ڪڍيو
پيارَ سان
نهاريم
اڏامي ويو.
بادلن وانگر رنگ مٽائڻ واري ڇوڪري
بادلن وانگر رنگ مٽائڻ واري
ڇوڪري
پنهنجي ٺونٺ منهنجي ٻانهن سان
ڇُهائي لنگهي وڃي ٿي
سندس ڪنَ
منهنجي پُٺيءَ تي چنبڙي پيا آهن
مان سندس ڪَنَ ڇڪي
پنهنجي اڳيان آڻيان ٿو.
سندس ڪنن کان منهنجي اکين
تائين جو سفر
بنان ڪنهن آواز جي پورو ٿي وڃي ٿو.
پنهنجي فتح قبول ڪئي
تون جڏهن
دنيا جي سامهون
ڪجھ ڪري ڪونه ڏيکاري سگھئين
ته
تو مون کي جھڪائي
پنهنجي فتح قبول ڪئي.
رڳو نالو ئي بچيو آهي ـ ”گل“
تو گل کي ڇُهيو
ته هن تو کي پنهنجي پنن سان گڏ
پنهنجا رنگ به ڏيئي ڇڏيا
پنهنجي خوشبوءِ ڀري ڇڏيائين تو ۾ ،
تو گل ڦٽو ڪري ڇڏيو.
هاڻي
گل وٽ نه رنگ آهي
نه خوشبوءِ
رڳو نالو بچيو آهي ـ ”گل“.
ماڻهن وچ ۾
ننڍڙو پيلو پوپٽ
ڦاسي پيو آهي .
هن جي مٿي تان
هُنَ جي مٿي تي.
هن جي ڪلهي تان
هُن جي ڪلهي تي .
چڪر پيو ڏئي بس
هر ڪو هٿَ سان
کيس پري ٿو ڀڄائي ڇڏي
پوپٽ
منهنجي وارن تي اچي ويٺو آهي
مان کيس آٿت ڏيڻ چاهيان ٿي
ته تون گھٻراءِ نه
هتي تو کي ڪير ڪونه ڏڪائيندو
ان کي سهلائڻ لاءِ وڌيل هٿ
واپس موٽي اچي ٿو
صرف ٽيڏي اک سان
مان کيس نهاريان ٿي
هو اڏامي ٿو وڃي.