31
معز کي خبر پئي ته عالي آيو ته هو جلدي هن ڏانهن ويو.
“ڪهڙي وقت پهتو آهين؟” معز هن جي بيڊ جي ڀرسان اچي پڇيو.
“منجهند.” عالي جواب ڏنو ۽ اٿي ويٺو.
“حال ڇو اهڙا ڪري ڇڏيا اٿئي؟” معز هن ڏانهن غور سان ڏٺو. هن دفعي عالي کيس ڪمزور لڳي رهيو هو.
“ٺيڪ آهيان، تون ڪيڏانهن نه ويو هئين؟” عالي هن کان پڇيو.
“نه يار مان پنهنجي مالڪن کي ايترو پيارو ڪٿي آهيان.” معز جواب ڏنو.
“توکي ته اهي پيارا هوندا نه.” عالي چيو.
“جڏهن ٻي طرف کان موٽ نه ملي ته هيڏانهن به ته پيار ۾ گهٽتائي ايندي نه؟” معز پڇيو.
“ڪاش منهنجي طرف کان موٽ نه ملڻ تي صفا جي دل مان به پيار گهٽجي وڃي.” عالي دل ۾ دعا ڪئي.
“ڇا ڳالهه آهي هن دفعي ڳوٺان اداس موٽي آيو آهين.” معز پڇيو.
“نه اهڙي ڳالهه نه آهي، بس اتي گهڻا ڏينهن رهيس نه، انڪري هاڻي گهر وارن جي گهڻي ياد پئي اچي.” عالي ڳالهه ٽاري.
“ڇا تنهنجي گهر وارا به تنهنجي لاءِ ائين اداس هوندا؟” معز هن کان پڇيو.
“ها، اهي مون کان وڌيڪ اداس هوندا.” عالي ذهن ۾ پراڻي حويلي جو تصور ڪيو.
“تون ڪيڏو خوشنصيب آهين عالي، تنهنجي گهر وارا تنهنجي ڪيتري پرواهه ڪن ٿا.” معز چيو.
“اها ته سڀني جي گهر وارا ڪندا آهن.” عالي چيو.
“سڀني جي گهر وارا نه ڪندا آهن عالي.” معز حسرت مان چيو.
“ائين ناهي هوندو. ڪڏهن ڪڏهن ڪوئي ظاهر نه ڪري سگهندو آهي پر والدين کي هميشه فڪر هوندو آهي پنهنجي ٻارن جو.” عالي چيو.
“ائين آهي، منهـنجا والدين ان ڳالهه جو وڏو ثبوت آهن.” معز چيو.
عالي ڪڏهن به هن کان ڪو ذاتي سوال نه ڪيو هو، نه ئي وري پنهـنجون ذاتي ڳالهيون هن سان شيئر ڪيون هيون، پر اڄ معز هن سان پاڻ ئي پنهنجي گهر جون ڳالهيون ڪرڻ لڳو.
“اسان صرف ٻه ڀائر آهيون، منهنجو وڏو ڀاءُ مون کان چار سال وڏو آهي. شروع ۾ بابا جو ڪاروبار لنڊن ۾ هوندو هو پر جڏهن مان نَون سالن جو ٿيس ته ڪنهن سبب جي ڪري اسان دبئي شفٽ ٿياسين. منهنجو وڏو ڀاءُ سرمد غيرمعمولي صلاحيتون رکندڙ شاگرد هو. اسڪول ۾ هر مقابلي ۾ اول ايندو هو. جنهن جي ڪري هي بابا جو پسنديده پٽ بڻجي ويو. هن جي ڪاميابي جيتري وڌندي ويندي هئي اوتريون ئي بابا جون اميدون مون مان وڌنديون هيون. منهنجي پڙهائي ۾ دلچسپي ته هئي پر مان بابا کي سرمد جهڙي موٽ نه ڏيئي سگهندو هئس. آهستي آهستي بابا جون اميدون مون مان گهٽجڻ لڳيون ۽ مون وارو ٽائيم به بابا سرمد کي ڏيڻ لڳو. امي به پنهنجي سرڪل جي عورتن ۾ سرمد جو تعارف فخر سان ڪرائيندي هئي.
بابا جو خيال هو ته مان لنڊن يا ڪينيڊا مان بزنس جي ڊگري وٺان ۽ مون کي خبر هئي ته بابا کي پاڪستان پسند نه آهي، انڪري مون بزنس جي بجاءِ ميڊيڪل کنئي ۽ لنڊن/ ڪينيڊا جي بجاءِ پاڪستان کي ٽِڪ ڪيو. جڏهن کان هتي آيو آهيان بابا ته هڪ دفعو به نه ڳالهايو آهي. امي هڪ ٻه دفعا پنهنجي مصروف زندگيءَ مان ڪجهه ٽائيم ڪڍي مون سان ڳالهايو آهي. هنن کي اڃا به ائين لڳي رهيو آهي ته مان پاڪستان مان بيزار ٿي ڪهڙي به وقت دبئي هليو ويندس.” معز پنهنجي ڪهاڻي ٻڌائي جيڪا هئي ته مختصر پر ٿوري دير لاءِ عالي کان پنهنجو ڏک به وسري ويو.
“تون اداس نه ٿي، هو تنهـنجا والدين آهن، يقيناً انهن کي تو مان ڪجهه اميدون هونديون. اها ته فطري ڳالهه آهي نه. وقت گذرڻ سان هو پاڻهي تنهنجي ڳالهه سمجهي ويندا.” عالي هن کي آٿت ڏني.
“وقت گذرڻ سان هو اگر سمجهي به ويا ته مان نه سمجهي سگهندس. مان هاڻي انهن کان گهڻو پري نڪري ويو آهيان.” معز چيو.
“انهن کان پري ڪيڏانهن ويندين، هڪ نه هڪ ڏينهن توکي انهن ڏانهن وڃڻو آهي.” عالي چيو.
“بابا پاڪستان کي جيترو ناپسند ڪندو هو نه مان ان کي اوترو پسند ڪندو آهيان، انهن کي منهنجي ضرورت ناهي ته ڇا ٿيو هتي ته ماڻهن جي ڪم اچي سگهان ٿو نه.” معز هاڻي واپس وڃڻ لاءِ تيار نه هو.
“بلڪل ضرورت آهي ملڪ کي به پر والدين کي به ضرورت هوندي آهي، تون ڏسجانءِ جڏهن تون هڪ سٺو ڊاڪٽر ٿي ويندين، هتان ته هو توسان ڪيڏو پيار ٿا ڪن.” عالي هڪ دفعو ٻيهر سمجهايو.
“پوءِ اهو ته مطلبي رشتو ٿيو نه، جڏهن ته اولاد ۽ والدين جي رشتي ۾ ڪا لالچ نه هوندي آهي. ها ڪجهه ڪيسن ۾ اولاد ته لالچي هوندي آهي پر والدين ته ناهن هوندا نه.” معز جواب ڏنو.
“تون هن وقت جذباتي ٿي سوچي رهيو آهين.” عالي چيو.
“ٿي سگهي ٿو ائين هجي پر تون هن وقت چالاڪي ڪري رهيو آهين. مون کان سڀ ڳالهيون پڇئي پر پنهـنجون ڳالهيون لڪائي ڇڏيئي.” معز کلندي چيو.
“اهڙي ڪابه ڳالهه ناهي، منهنجي بابا جون ڪجهه خواهشون هيون جيڪي مان پوريون ڪرڻ چاهيان ٿو. انهن مان هڪ خواهش اها هئي ته انهن جي علائقي ۾ تعليم کي غلط نه سمجهيو وڃي، مرد ۽ عورت ٻئي آسانيءَ سان تعليم حاصل ڪن جيڪو هڪ مشڪل ٽاسڪ آهي.” عالي چيو.
“صرف اها ڳالهه آهي؟” معز هن جا تاثر جاچڻ لڳو.
“توکي ٻڌڻ ۾ اها ڳالهه ننڍڙي ٿي لڳي پر اتي ڪجهه ڏينهن لاءِ هلي ڏس ته توکي خبر پئجي ويندي.” عالي چيو.
“مان حيران آهيان ته تون ان ڳالهه لاءِ ايترو فڪرمند رهندو آهين. ان حوالي سان توکي منهنجي ڪا به مدد کپي ته بي ججهڪ چئجان عالي مان به ان نيڪ ڪم ۾ حصو وٺڻ چاهيانءِ ٿو.” معز چيو.
“بلڪل.” عالي وراڻيو.
معز سان ايتريون ڳالهيون ڪري عالي جي دل هلڪي ٿي ويئي هئي. معز جهڙو دوست عطا ڪري الله پاڪ هن تي احسان ڪيو آهي. عالي سوچيو