لِکي زِندَگي پو مِٽائي ٿي ڪيڏو
گهَڙي ھر گهَڙي اِئن سَتائي ٿي ڪيڏو
سَڏي چَنڊَ، تارَن کي دُنِيا سَڄيءَ مان
اَڱڻُ مُنھِنجي گهَر جو سَجائي ٿي ڪيڏو
ڪڏھن ٿي رُئاري، کِلائي ڪڏھن ٿي
اِئين ھوڏَ پَنھِنجي ھَلاائي ٿي ڪيڏو
خَبر ناھي مون وَٽِ ڪڏھن اينِدي آخِر
قضا رازُ پَنھنجو لِڪائي ٿي ڪيڏو
سنڀالي ھَلان يا ھَلان بي خوديءَ ۾
کَڻان پيرُ مَسَ ٿو، ڏَڪائي ٿي ڪيڏو
ڏني ماءُ لوليِ سا وِسري وَئيِ آ
چَوَن ٿا اَمان بَڙبَڙائي ٿي ڪيڏو
اسان گيت چاهيون ٻُڌڻُ زِندگيءَ جا
غزل مُنھنجو ھوءَ گنگنائي ٿي ڪيڏو
محبّت ڇَڏيسين، شَرافت ڇَڏيسيِن
ڏِسو پيٽَ جي بُک رُلائي ٿي ڪيڏو