19
“سردار صاحب! توهان جي قيمتي وقت مان ٿورو وقت اسان کي ملي سگهي ٿو؟”
شاهمير خاموشيءَ سان اسٽڊي روم ۾ داخل ٿي عالي جي ڀرسان ايندي چيو.
“اڄ ڀلا هتي ڪيئن؟” عالي هن کي اتي ڏسندي چيو.
“بس يار اڄ مس وڃي اوطاق مان نڪرڻ ٿيو آهي.” شاهمير ڪرسي تي ويهندي چيو.
“مزو آيئي، پاڻ کي سردار صاحب سڏائيندي.” عالي ڪتاب بند ڪري هن ڏانهن ڏٺو.
“نه يار ڪهڙو مزو سڄو ڏينهن عجيب و غريب قصا ٻڌي ٻڌي بيزار ٿي ويس. هاڻي ڪجهه رحم ڪر مون تي ۽ ٻاهر هل.” شاهمير معصوم شڪل ٺاهيندي ڏانهس ڏٺو.
“هاڻي مهرباني ڪري انڪار نه ڪجانءِ.” شاهمير، عالي کي خاموش ڏسي چيو.
“هل هلون ٿا.” عالي ٽيبل تان پنهنجي موبائل کڻي ڪرسيءَ تان اُٿيو.
“مهرباني سائين.” شاهمير به اٿيو.
“امي مان ٿوري دير ۾ اچان ٿو.” عالي، شهلا کي ٻڌائڻ لاءِ ان جي ڪمري ۾ ويو.
“ڪيڏانهن ٿا وڃو پٽ؟” شهلا پڇيو
“مامي شهر ۾ ڪم آهي ٿورو، ڪجهه سامان وٺڻو آهي.” شاهمير به شهلا جي ڪمري ۾ ويو ۽ کيس ٻڌايائين
“ٺيڪ آهي پر سويٽر وغيره ته پائي وڃو، ايترو سيءُ آهي.” شهلا جلدي ۾ وڃي عالي جي ڪمري مان ٻنهي ڄڻن لاءِ سويٽر کڻي آئي.
“ڪاش منهنجي ماءُ به توهان جهڙي ڪيئرنگ هجي ها.” شاهمير سويٽر پائيندي شهلا کي چيو.
“هل هاڻي جلدي ڪر، ناشڪرا انسان.” عالي شاهمير کي هلڻ جو چئي ٻاهر وڃڻ لڳو ته هو به سندس پويان آيو.
شاهمير کي بائيڪ هلائڻ سٺي لڳندي هئي، انڪري هن ڪمدار کان سندس بائيڪ جون چاٻيون ورتيون. ٻئي ڄڻا ان بائيڪ تي شهر ويا.
“اڄ آخري دفعو اٿئي، هاڻي جيستائين منهـنجي ڪٿي داخلا نه ٿي وڃي، تيستائين رلڻ جو پروگرام نه ٺاهجان.” عالي هن جي پويان بائيڪ تي ويهندي چيو.
“حاضر ڊاڪٽر صاحب!” شاهمير پنهنجي سيني تي هڪ هٿ رکي فرمانبرداري مان وراڻيو.
شاهمير ڳوٺ واري هوٽل تي اچي بائيڪ بيهاري.
“اڄ به هتي بيهڻ ضروري هو، شهر هلون پيا ته اتي ڪٿي چانهه پي ڇڏين ها نه”، عالي بائيڪ تان لهندي شاهمير ڏانهن ڪاوڙ مان ڏٺو.
“ها، هتان کان ئي ته اسان جون يادون شروع ٿيون ٿين.” شاهمير شاهاڻي انداز ۾ ڪرسيءَ تي ويهندي چيو.
هوٽل جو مالڪ پاڻ اٿي هنن وٽ آيو.
“اڄ ڀلا تون به اڌ ڪوپ پي ڏس.” شاهمير، عالي کي چيو.
“مهرباني، تون ئي پي.” عالي چيو.
“سائين ايڏن ڏينهـن کان پوءِ اسان ڏانهن آيا آهيو.” هوٽل واري هنن کي چيو.
“بس چاچا، سردار صاحب جن مصروف ٿي ويا آهن.” شاهمير عالي ڏانهن اشارو ڪندي چيو.
“سائين! مون توهان جي ڪري هوٽل تي هاڻي ڪافي ٺاهڻ به شروع ڪري ڇڏي آ، يڪو توهان جو انتظار هوندو هو ته توهان اچو ته توهان کي به پياريان.” هوٽل واري عالي کي خوشيءَ مان ٻڌايو.
“اڇا اها ته سٺي ڳالهه آهي.” عالي به مسڪرائيندي جواب ڏنو.
“هاڻي ته ان مان به ڪمائي ٿيندي هوندئي؟” شاهمير هن کان پڇيو.
“ها سائين شڪر آ الله جو ماڻهن کي وڻي ٿي ڏاڍي. ٻيو ته وري اها ڊش اينٽينا به لڳرائي اٿم هاڻي ته ماڻهن جي پيهه لڳي پئي آهي.” هوٽل واري خوش ٿيندي چيو.
“چڱو ڀلا اڄ مون کي به پيار اِها ڪافي ۽ چاچا ڪافي واري ڪمائيءَ ۾ اڌ حصو منهنجو اٿئي، آخر ڏس ته توکي مان ئي ڏنو هو نه.” شاهمير کلندي هوٽل واري کي چيو.
“حاضر سائين حڪم آهي توهان جو.” هوٽل وارو ائين چئي اندر ويو.
شام ٿي ويئي هئي ڳوٺ جا ماڻهو به آهستي آهستي هوٽل ۾ اچي ويهڻ لڳا هئا. هوٽل ۾ هاڻي اڳي کان گهڻيون بينچون پيل هيون. ماڻهو ٽي.وي ۾ هڪ سنڌي چينل تي هلندڙ فلم ڏسي رهيا هئا. ان ۾ وڏيري ۽ هڪ ڌاڙيل جو جهيڙو هلي رهيو هو. ماڻهو فلم ڏسڻ ۾ ايترا ته مشغول هئا جو انهن کي آس پاس جو ڪو هوش ئي نه هو. فلم ۾ وقفو آيو ته ان جو نالو “دريا پار” لکجي آيو جنهن جي ڀرسان ان ساڳي ڌاڙيل جي تصوير ٺهيل هئي جنهن ۾ هو ڪلاشنڪوف هٿ ۾ کڻي بيٺل هو. شايد اهو ئي فلم جو هيرو به هو. وقفي دوران ماڻهو فلم تي تبصرو ڪرڻ لڳا.
“سائين ڪافي وٺو.” هوٽل وارو پاڻ هنن لاءِ ڪافي کڻي آيو هنن ٻنهي ڪافي پيتي، فلم ٻيهر شروع ٿي ويئي، ٽي.وي ۾ رڳو گولين ۽ بم ڌماڪن جا آواز پئي آيا.
“هلون هاڻي.” شاهمير، عالي کي چيو.
“ها.” عالي به اٿيو.
هي ٻئي ڄڻا هوٽل کان ٻاهر آيا ته ڳوٺ جا ڪجھه نوجوان اڇن ڪپڙن سان آهستي آهستي هوٽل ۾ داخل ٿيا. انهن مان ڪجهه جي ڪلهن ۾ ڪلاشنڪوف لڳل هيون. عالي کي لڳو ڄڻ اهي ان ساڳي فلم مان نڪري ٻاهر آيا هجن.
“بلڪل سنڌي فلم جو سيٽ پيو لڳي هي ته.” شاهمير بائيڪ تي ويهندي هوٽل ڏانهن ڏسي چيو.
“هل يار ان کان اڳ جو اسان کي به فلم فيور ٿي وڃي.” عالي به ويهندي چيو.
ٻئي کِلندا کِلندا شهر پهتا.
شاهمير کي شهر مان پنهنجي لاءِ ڪجهه شيون وٺڻيون هيون، اهي وٺي ڳوٺ واپس اچڻ لڳا. سج لهي ويو ته رستا به سنسان ٿي ويا. سياري ۾ هونئن به رستا جلدي خالي ٿي ويندا آهن. هو اڃا شهر کان ٿورو ٻاهر مس نڪتا ته هنن جي اڳيان ٻه همراهه اچي بيٺا ۽ هنن جي بائيڪ روڪي. ٻنهـي جي هٿ ۾ پسٽل هئا. شاهمير گاڏي روڪي ته هُنن ٻنهـي کي لهڻ لاءِ چيو.
هو هنن کي روڊ جي پاسي تي وٺي ويا ته اتان اڃا ٻه ٻيا همراهه به نڪتا. هڪڙو بائيڪ اسٽارٽ ڪري هليو ويو.
شاهمير هن سان ڪاوڙ ۾ تيز ڳالهائڻ لڳو ته هنن ان جي وات تي ڪپڙو ٻڌي هن جا هٿ به ٻڌي ڇڏيا.
ايتري ۾ عالي جي موبائيل جي گهنٽي وڳي ته انهن مان هڪڙي همراهه اڳيان وڌي عالي جي پينٽ جي کيسي مان موبائيل ڪڍي ۽ بند ڪري ڇڏي. ان کان پوءِ هنن عالي جو به وات ۽ هٿ ٻڌي ڇڏيا.
هنن جي کيسن جي تلاشي وٺي سڄو سامان ڪڍي هنن کي پاڻ سان گڏ هلڻ لاءِ چيو.
هي ٻئي انهن سان گڏ هلڻ لڳا.
هلندي هلندي پنج ڪلاڪ ٿي ويا هئا. سڄو رستو پٿريلو هيو هي ٻئي ڏاڍا ٿڪجي پيا. سيءُ به ايترو هو جو هنن جي پيرن هلڻ کان جواب ڏيئي ڇڏيو. مٿان وري اونداهه به ايتري جو هنن کي بلڪل اندازو نه هو ته هو ڪهڙي جڳهه تان گذري رهيا آهن. بس هڪ همراهه وٽ هڪ سرچ لائٽ هئي، جنهن جي پويان هي هلي رهيا هئا.
ٿوري دير کان پوءِ هڪ جڳهه تي هو ويٺا ته هي ٻئي به ويهي رهيا. ويهڻ کان پوءِ ته هنن جي پيرن ۾ اڃا وڌيڪ سور ٿيڻ لڳو. اڃا ٿوري دير مس گذري ته وري هنن کي هلڻ لاءِ چيو ويو.
“پنهـنجا ڪپڙا لاهي هن مان ٽپو.” ڪجهه اڳيان هليا ته اڳيان پاڻيءَ جو کڏو هو هڪ همراهه هنن جا هٿ کوليندي چيو.
ٻين سڀني به پنهنجا ڪپڙا لاٿا.
عالي ۽ شاهمير ڪنڌ جي اشاري سان ڪپڙا لاهڻ کان انڪار ڪيو.
“سياري جي مند ۾ اسان پنهنجي مهمانن جو گهڻو خيال رکندا آهيون، انڪري انهن کي ڪپڙا لهرائي پوءِ ٽپائيندا آهيون ته جيئن انهن کي ٿڌ نه لڳي. پر سائين توهان جي مرضي ڪپڙن سوڌو ئي ٽپو.” هڪ همراهه ٽهڪ ڏيئي چيو.
هو ٻئي ڪپڙن سميت ئي پاڻي ۾ لٿا. پاسن کان ته پاڻي ٿورو هو پر وچ ۾ چڱو خاصو پاڻي هو. هنن جا ڪپڙا ڪلهن تائين آلا ٿي ويا. پاڻي مان ته هو جيئن تيئن نڪري آيا پر هاڻي فيبروريءَ جي ٿڌي هوا هنن کي سَٽي رکيو.
“جيڪر ڪپڙا لاهيون ها.” ٻنهـي دل ۾ سوچيو.
نيٺ وڌيڪ ڪجهه ڪلاڪن کان پوءِ هو هڪ جبل وٽ پهتا. جبل جي پاسي کان ٿيندا ان جي پويان ٺهيل هڪ ڪوٺي وٽ اچي بيٺا. ڪوٺيءَ جي دروازي کي تالو لڳل هو. هڪ همراهه کيسي مان چاٻي ڪڍي دروازي ڏانهن وڌيو. اوڻٽيهه اونداهه ۾ ٽارچ جي روشنيءَ ۾ صرف ڪوٺِيءَ جو دروازو ئي نظر اچي رهيو هو. ٽارچ وارو همراهه ٻاهر ئي بيٺو، ٻيو همراهه هنن کي اندر وٺي ويو.
“هتي پاڻي پيو هوندو اُڃ لڳيوَ ته پيئجو.” ان همراهه هنن کي چيو ۽ هنن جا هٿ کولي ٻاهر وڃي دروازو ٻاهران بند ڪري ڇڏيو.
“عالي اسان کي اغوا ڪيو ويو آهي!” شاهمير وات تان ڪپڙو لاهيندي ئي چيو پر هن جي نڙي سڪي وڃڻ جي ڪري آواز ڏاڍو مشڪل سان پئي نڪتو.
“اها ته مون کي به خبر آ، پر ڇو ڪيو ويو آهي اغوا؟” عالي به وات تان ڪپڙو لاهي مشڪل سان ڪجهه لفظ چيا.
“مون کي ڪهڙي خبر؟” شاهمير اوندهه ۾ ٻنهـي هٿن سان عالي کي ڳولهڻ لڳو.
“تون مون کي نظر نٿو اچين عالي.” شاهمير کي عالي نه مليو ته هن چيو.
“مان هيٺ زمين تي ويٺو آهيان.” عالي جواب ڏنو.
“ڏاڍا ٿڪجي پياسين يار.” شاهمير به هيٺ ويهندي چيو.
“اڃ لڳي اٿئي؟” عالي هن کان پڇيو.
“ها.” شاهمير چيو.
“مان پاڻي ڳوليان ٿو.” عالي چيو ۽ زمين تي هٿ هڻڻ لڳو.
“خيال سان ڳولهجانءِ ڪٿي هاري نه ڇڏين.” شاهمير چيو.
“ملي ويو.” عالي ڀرسان رکيل دلي ۾ هٿ وجهندي چيو.
دلي جي مٿان ئي گلاس رکيل هو. عالي آرام سان دلي مان پاڻي ڀري شاهمير کي ڏنو.
“شڪر آهي الله پاڪ جو.” شاهمير پاڻي پي عالي کي گلاس ڏنو.
“يار لڳي ٿو ته انڌا ٿي ويا آهيون، هاڻي احساس ٿو ٿئي ته انڌا ڪيئن ڏسندا هوندا.” شاهمير چيو.
“چريا انڌا ڏسندا آهن ڇا.” عالي چيو.
“اڙي ها.” شاهمير پنهنجي مٿي تي هٿ هڻي کلڻ لڳو.
“تون کلين ٿو، ٿورو سوچ گهروارن جي ڪهڙي حالت هوندي، امي ۽ پڦو ته خبر ناهي ڪيئن هونديون.” عالي پريشان ٿيندي چيو.
“تون فڪر نه ڪر ماما سائين ويٺو آهي نه ڏسجان اسان سڀاڻي تائين پنهنجي گهر ۾ هونداسين.” شاهمير پڪ سان چيو ۽ زمين تي رکيل تڏي تي ئي ليٽي پيو پر عالي کي شهلا وارن جو فڪر هو.
“مان پنهنجي موبائيل به اوطاق ۾ ئي وساري آيو هئس. شڪر آهي گهٽ ۾ گهٽ اها ته بچي ويئي. ان ۾ منهنجي گرل فرينڊز جا نمبر هئا.” شاهمير عالي جو ڌيان مٽائڻ جي ڪوشش ڪئي.
“هي مذاق جو وقت ناهي شاهمير.” عالي سختيءَ سان چيو.
“ها يار مون کي ڏاڍو سيءُ پيو لڳي، هي وقت ته پنهنجي ڪمبل کي ياد ڪرڻ جو آهي، ۽ شڪر آهي مامي سويٽر ڏنو هو اڌ رستي تائين ته ڪمِ آيو، ان باقي آلي ٿيڻ کان پوءِ ته ناني ياد ڏياري ڇڏيائين.” شاهمير عالي کي تنگ ڪيو.
عالي هن جي ڳالهه ٻڌي خاموشيءَ سان ڀت کي ٽيڪ لڳائي ويهي رهيو.
“عالي تون روئين ته نه پيو نه.” شاهمير، عاليءَ کي خاموش ڏسي چيو.
“نه”. عالي .
“عالي توکي ماڪوڙا کائن پيا؟” شاهمير هڪ ڀيرو ٻيهر ڳالهه مٽائڻ چاهي.
“ها.” عالي جواب ڏنو.
“يار قبر ۾ به اهڙا ئي ڪيڙا ماڪوڙا ۽ انڌيرو هوندو نه.” شاهمير پڇيو.
“ٻڌو ته ائين ئي آهي.” عالي جواب ڏنو.
شاهمير کي پورو يقين هو ته هنن کي گهر واپس ڪرڻ لاءِ سردار صاحب زمين آسمان هڪ ڪري ڇڏيو هوندو ۽ صبح تائين هو هنن جو پتو ڳولي لهندو. انڪري عالي جي پريشاني ختم ڪرڻ لاءِ هو هن کان عجيب و غريب سوال ڪري رهيو هو.
“يار اسان ته هنن ماڪوڙن جا چڪ ئي برداشت نٿا ڪري سگهون. ٻڌو آهي قبر ۾ نانگ ۽ وڇون به جام هوندا آهن، انهن سان منهـن ڪيئن ڏينداسين.” شاهمير چيو.
“ٽريلر هاڻي ڏسي ڇڏ فلم اڳيان ٿئي. توبهه ڪري پنهنجا اعمال سڌاريندين، ته قبر ۾ روشني هوندئي.” عالي هن کي چيو.
جابلو علائقي جي ماڪوڙن جي چڪن هنن جي چمڙي ڳاڙهي ڪري ڇڏي. شاهمير کي ته روئڻ اچي رهيو هو پر هن عالي جي اڳيان ظاهر نه ٿيڻ ڏنو.
“صبح ٿي ويئي آهي.” عالي دروازي جي ڏار مان ايندڙ روشنيءَ کي ڏسي چيو.
ٻئي ڄڻا دروازي وٽ اچي ويهي رهيا.
“عالي ان کي ئي اميد جو آخري ڪِرڻو چوندا آهن، جنهن کي ڏسي ڀڄندا آياسين.” شاهمير عالي کي چيو.
“اميد جو آخري نه پهريون ڪِرڻو.” عالي چيو ۽ دروازي کي هيڏانهن هوڏانهن جانچڻ لڳو.