23
عالي اهڙي خبر پڙهي سردار صاحب ڏانهن ڏٺو جنهن جي چهري تي فاتحانه مرڪ هئي. سندس مرڪ مان صاف ظاهر هو ته هن پنهنجي بي عزتي جو بدلو وٺي ڇڏيو آهي.
وڌيڪ ڪجهه ڏينهـن کان پوءِ عالي جي طبيعت بهتر ٿي ته هن امتحانن جي تياري شروع ڪئي. امتحانن ۾ باقي ٻه مهينا هئا انڪري هر ڳالهه وساري هن صرف امتحانن ڏانهن ڌيان ڏنو.
سندس امتحان تمام سٺا ٿيا. هن ميڊيڪل جي ٽيسٽ جي تياري شروع ڪري ڇڏي. ڊاڪٽر الطاف هن جي هر طرح سان مدد ڪري رهيو هو. هڪ دفعو ٻيهر ڊاڪٽر صاحب هن کي تياري لاءِ ٻي شهر موڪلڻ چاهيو پر عالي انڪار ڪري ڇڏيو.
شايد هن پنهنجي قسمت کي هتي ئي آزمائڻ جو قسم کڻي ڇڏيو هو.
هن ملڪ جي مختلف ڪاليجن ۾ اسڪالرشپ لاءِ به پنهنجو فارم ڀري موڪلي ڇڏيو.
قسمت جي ديوي کي به هن تي رحم اچي ويو جو هن تي مهربان ٿيڻ جو سوچي ڇڏيائين.
عالي پاڪستان جي ٽن ڪاليجن ۾ ٽيسٽ ڏني، جنهن ۾ هو سٺي پوزيشن حاصل ڪري ڪامياب ٿيو. ڊاڪٽر الطاف کيسDow University of Health Sciences ۾ داخلا وٺڻ جي صلاح ڏني.
عالي، پنهنجي ماءُ کي ٻڌايو ته ماءُ به هِن کي ان ڪاليج ۾ داخلا وٺڻ جي صلاح ڏني.
عالي جي هر ڪاميابي سان گڏ پراڻي حويلي ۾ رونق اچي ويندي هئي. هن دفعي ته هن جي منزل تي پهچڻ جي خوشي سڀني جي چهرن مان ظاهر هئي.
“آپا ادا سان ڳالهه ته ڪرڻي پوندي نه. عالي جي وڃڻ کان پوءِ اگر انهن کي خبر پئي ته هُنن کي ڏاڍي ڪاوڙ لڳندي.” عالي کي سردار صاحب کان اجازت جي ڪا پرواهـ نه هئي پر زينب ۽ شهلا هن لاءِ پريشان هيون. هڪ ڏينهن شهلا زينب سان پنهنجي پريشاني جو ذڪر ڪيو.
“ها. مان به اهو پئي سوچيان.” زينب چيو.
زينب جميلا کي سڏ ڪري ميربل کي گهرايو.
پٽ جي بيماري کان پوءِ ميربل جي دل عالي ڏانهن صاف ٿي ويئي هئي. هن ڪيترائي دفعا عالي کان پنهنجي ڪيل غلطين جي معافي وٺڻ چاهي پر هن جي همت نه ٿيندي هئي.
زينب کيس گهرائي عالي جي داخلا جي ڳالهه ٻڌائي.
عالي جي ڊاڪٽري ۾ سليڪشن جو ٻڌي ميربل کي خوشي ٿي.
“ميربل هاڻي تون ئي سردار صاحب سان اها ڳالهه ڪر.” زينب ميربل کي چيو.
“جيجي بالاچ جي علاج جي لاءِ مان اسپتالن جا چڪر ڪاٽڻ مهل ايتري مشڪلن جو منهن نه ڏسان ها ته شايد مان به بابا سائينءَ وانگر ان جي مخالفت ڪريان ها پر هاڻي هن جي سليڪشن جو ٻڌي مون کي دلي خوشي ٿي آهي.” ميربل پنهنجي خوشيءَ جو اظهار ڪيو.
“پوءِ توهان ادا سان صحيح طرح ڳالهه ڪندوءُ نه؟” شهلا ميربل کان ڏانهن پُراميد نظرن سان ڏٺو.
“ها چاچي ضرور ڪندس. اسان کي ته انهن ڳالهين جي اهميت جو اندازو ان وقت ئي ٿيڻ گهرجي هان جڏهن توهان ماهه نور کي تڪليف مان بچائي اسان جو ٻار بچايو هو.” ميربل پنهنجي غلطيءَ جو اعتراف ڪيو.
“شڪر آهي گهٽ ۾ گهٽ توکي ته اهو احساس ٿي ويو.” زينب چيو.
“ٺيڪ آهي جيجي مان هلان ٿو هاڻي ٻيو ڪوئي به ڪم هجي ته مون کي چئي ڇڏيندا ڪيو.” ميربل اٿندي چيو.
“الله جي امان.” زينب کيس رخصت ڪيو.
......................
“بابا سائين توهان سان هڪ ڳالهه ڪرڻي آهي.” ميربل، سردار صاحب کي چيو.
“ها چئه.” سردار صاحب ميربل ڏانهن متوجه ٿيو.
“بابا سائين عبدالعالي ڪراچي جي هڪ وڏي ميڊيڪل ڪاليج ۾ پوزيشن کڻي پاس ٿيو آ. هاڻي هو اوڏانهن وڃڻ ٿو چاهي.” ميربل آهستي آهستي ڳالهه شروع ڪئي.
“هُن توکي مون کان اجازت گهرڻ لاءِ چيو آهي؟” سردار صاحب ميربل کان پڇيو.
“ها بابا سائين هو توهان جي اجازت سان وڃڻ چاهي ٿو.” ميربل پيءُ کي چڱي نموني سڃاڻي پيو انڪري هن ڪوڙ ڳالهايو.
“هو مؤمن جو پٽ آهي، اتي وڃي وري هو خاندان لاءِ مصيبت ڪندو، انڪري بهتر آهي ته هو پنهنجي پڙهائي اتي ئي پوري ڪري.” سردار صاحب جواب ڏنو.
“بابا سائين خاندان ۾ ڪوئي ڊاڪٽري پڙهيل هوندو، ته ان سان وڏو فائدو ٿيندو، توهان نه ڏٺو ته شهلا چاچي ٿورو گهڻو ان جي باري ۾ ڄاڻي پئي ته ڪيئن اسان جي مدد ڪئي هئائين.”
۽ بالاچ جي بيماري جي باري ۾ به جيڪڏهن عالي مون کي نه ٻڌائي ها ته شايد هن مهل تائين مون کي خبر ئي نه پوي ها. اتي به ڊاڪٽر الطاف جي ڪري مون کي بالاچ لاءِ سٺو ڊاڪٽر ملي ويو آهي.” ميربل پيءُ کي سمجهائيندي چيو.
“پر هو ڇوڪرو ته اسان کي پنهنجو سمجهي ئي نٿو. ڏسين نٿو ته نه هو ڪڏهن هيڏانهن اوطاق ڏانهن آيو آهي، نه ئي وري اسان سان ڳالهائيندو آهي. ڪهڙي پڪ آهي ته هو ڳوٺ ڇڏي نه ويندو.” سردار صاحب ميربل ڏانهن سواليه نظرن سان ڏٺو.
“بابا سائين هو ننڍو آهي، توهان کان ٿورو ڊڄندو هوندو. جيڪڏهن اسان کي پنهـنجو نه سمجهي ها ته اسان لاءِ ايترو ڪجهه ڇو ڪري ها! ۽ هو پڙهي پوندو تڏهن به توهان جو ئي نالو ٿيندو ته سردار صاحب پنهنجي ڀائٽي کي ڪنهن سٺي مقام تي پهچايو آهي.” ميربل آخري وار ڪيو.
اها ڳالهه ٻڌي سردار صاحب جي نرڙ تي آيل گهنج غائب ٿي ويا.
“ٺيڪ آ پر هن کي وري به سمجهائي ڇڏجانءِ.” سردار صاحب چيو.
“حاضر بابا سائين.” ميربل پيءُ کي مطمئن ڪندي چيو.