24
“ها”، صفا جواب ڏنو.
“پوءِ ان کي گفٽ به ڏجو.” مروه شرارت مان مسڪرايو.
“تون هروڀرو جون صلاحون نه ڏيندي ڪر مون کي.” صفا وراڻيو.
“آپا، عالي ته پنهنجي خوشي جو به اظهار صحيح طرح سان نٿو ڪري. منهـنجي سليڪشن ٿي هان ته مان ته حويلي مٿي تي کڻان هان.” مروه هن کي چيو.
“هو هميشه کان اهڙو ئي آهي، ڪڏهن پنهنجي ڪنهن به احساس کي ظاهر نه ڪندو آ، خوشي هجي يا ڏک.” صفا، مروه ڏانهن ڏٺو.
“بلڪل توهان جهڙو آهي، پر سمجهڻ وارا ته پاڻ ئي سمجهي ويندا آهن نه، دل جي اکين سان ڏسي ڪري.” مروه وري کيس تنگ ڪرڻ لڳي.
“ها جيئن تون سمجهي ويندي آهين.” صفا به مسڪرايو.
صفا ڪجهه سوچيو ۽ پوءِ پنهنجي الماڙي مان اهو گفٽ ڪڍي پراڻي حويلي ويئي.
عالي جي ڪمري ۾ اچي هوءَ دروازي وٽ بيهي رهي.
“صفا، اچو، ڪوئي ڪم آهي؟” عالي کيس دروازي وٽ ڏسي پڇيو.
صفا آهستي آهستي اندر آئي.
“مروه ڪٿي آ ڀلا اڃان تائين مون سان ملڻ ڪونه آئي آهي.” عالي صفا کي اڪيلي ڏسي کانئس مروه جو پڇيو.
“خبر ناهي اها ڪٿي هئي، هي مون توهان لاءِ آندو آهي.” صفا عالي ڏانهن گفٽ وڌائيندي چيو.
“هي گفٽ ڪهڙي خوشيءَ ۾؟” عالي پڇيو.
“توهان جي سليڪشن جي خوشيءَ ۾.” صفا اهو نه چئي سگهي ته هن اهو گفٽ ڪافي اڳ ورتو هو.
“مهرباني.” عالي صفا کان گفٽ وٺندي چيو.
“توهان کي اُتان ڪجهه به کپي ته مون کي چئجو، مان اتان وٺي ايندس.” عالي چيو.
“آپا توهان هتي آهيو، مان توهان کي ڳوليان پئي.” مروه ڪمري ۾ داخل ٿيندي چيو، جڏهن ته هوءَ ڄاڻي واڻي سيرت جي ڪمري ڏانهن وئي هئي ته جيئن صفا عالي کي گفٽ ڏئي سگهي.
“ڇو پئي ڳولين.” صفا هن کان پڇيو.
“هيڏانهن وٺي اچڻ لاءِ.” مروه جواب ڏنو.
“ٺيڪ آهي. مان شهلا چاچي سان ملي اچان ٿي.” صفا ڪمري مان نڪري ويئي.
“مان تو سان پيڪنگ ڪرايان؟” مروه عالي کان پڇيو.
“تون ڇڏ مان پاڻ ئي ڪندس.” عالي مروه کي چيو.
“آخرڪار مون کي به ته ڪنهن ڪاليج وڃڻو پوندو ته تون به ته مون سان ڪرائيندين نه.” مروه هن کي چيو.
“تون ڪيڏانهن ويندينءَ؟” عالي صفا جي ڏنل گفٽ جي مٿان ڪپڙو رکندي پڇيو.
“هونئن ته منهنجي خواهش هئي ته جتي توهان پڙهندؤ مان به اتي ئي پڙهندس پر هاڻي مون سوچي ڇڏيو آهي ته جتي توهان چوندؤ اتي پڙهندس.” مروه هن کي ٻڌايو.
“اڇا اڃا ٻي به ڪا پلاننگ آهي ته اها به ٻڌائي ڇڏيو، ميڊم.” عالي هن ڏانهن ڏسندي چيو.
“بس ايتري ئي خواهش آهي منهنجي. ۽ توهان ان کي مذاق نه سمجهجو، مان بلڪل سيريس آهيان.” مروه هن ڏانهن اشهد اڱر سڌي ڪري چيو.
“تنهنجي باري ۾ فيصلو ڪرڻ جو حق صرف چاچا کي آهي، ۽ ٻيو جنهن سان هو توکي منسوب ڪندا، اهو ڪري سگهي ٿو.” عالي مروه کي جذباتي ٿيندي ڏٺو ته ائين چيائين.
“ان کي مان جيئن چوندم تئين ڪندو. جيڪڏهن ائين نه ڪيائين ته پوءِ هن کي به منهنجي خبر آهي.” مروه بي پرواهيءَ مان چيو.
هن جي لا پرواهي ڏسي عالي جي حيرانگي جي انتها نه رهي. عالي کي لڳو مروه هن جي ڳالهه ٻڌي حيران ٿيندي پر هن ته اڳ ۾ ئي شاهمير جي باري ۾ به سوچي رکيو هو.
“اهڙي ڳالهه آهي ته هو جڏهن ايندو ته هاڻي ئي هن سان ڳالهائي ڇڏيندم.” مروه عالي کي خاموش ڏسي وڌيڪ ڳالهائڻ شروع ڪيو.
“تون ايڏي تڪڙ نه ڪر مروه، مون ته سمجهيو پئي ته توکي اها خبر به نه هوندي پر تو ته سڀ ڪجهه سوچي ڇڏيو آهي.” عالي حيرت مان مروه ڏانهن ڏسي رهيو هو.
“توکي خبر ناهي ته مان ڇا ڇا سوچيو آهي ۽ اها ڳالهه ته مون کي ننڍي لاءِ ئي ٻڌائي ويئي هئي. شروع ۾ ته مون کي اها ڳالهه خراب لڳي هئي، پر آهستي آهستي مون کي لڳو ته شاهمير ايترو به برو ناهي جيترو مون هن کي سمجهو هو.” مروه مسڪرايو.
عالي، مروه جي ڳالهين تي حيران هو. هوءَ شاهمير کان تقريباً چار سال ننڍي هئي پر ڳالهين مان ائين پئي لڳي ڄڻ شاهمير هن کان چار سال ننڍو هجي.
“جيڪڏهن هن توکي پڙهڻ جي اجازت نه ڏني ته پوءِ؟” عالي هن کان پڇيو.
“مون کي پڪ آهي هو مون کي اجازت ڏيندو.” هن جي گهري ڪارين اکين ۾ غضب جو يقين هو.
“ٺيڪ آهي، الله ڪندو هو تنهنجي هر خواهش پوري ڪندو.” عالي هن کي دل سان دعا ڏني.
“هاڻي توهان صفا آپا جي گفٽ کولي ڏسو، مان هلان ٿي.” مروه کلندي چيو ۽ ڪمري مان ٻاهر هلي ويئي.
“هيءَ ڇوڪري ڏاڍي خطرناڪ آهي.” هن جي ڳالهه ٻڌي عالي بي يقينيءَ ۾ ڪنڌ لوڏيو ۽ سوچيو.
هن صفا جي گفٽ کولي ته هن ۾ گهڙي ۽ پرفيوم هئا. هوءَ چري ان گفٽ مان برٿ ڊي وارو شوپيس ڪڍڻ ڀلجي ويئي هئي، عالي ان شوپيس تان برٿ ڊي وشز پڙهي مسڪرايو ۽ گفٽ پنهنجي بيگ ۾ رکي ڇڏيو.
سندس دل هڪ نئين جذبي سان همڪنار ٿي رهي هئي. هن جي ڇهين حس کيس ڪجهه غلط ٿيڻ جو اشارو ڏيئي رهي هئي، پر ان جذبي جو احساس ايترو مٺو هو جو هن دل جي هڪ به نه ٻڌي ۽ پنهنجي ذهن ۾ ايندڙ ٻين خيالن کي خاموش ڪرائي ڇڏيو.
صبح جو 9 بجي واري گاڏيءَ ۾ عالي سيٽ بڪ ڪرائي هئي هن نئين حويلي وڃي به سڀني کان دعائون وٺي موڪلايو. شهلا جي اکين ۾ لڙڪ هئا.
“عالي پنهـنجو خيال رکجو ۽ دل لڳائي پڙهائي ڪجو.” رات کان ئي شهلا عالي کي نصيحتون ڪرڻ شروع ڪيون هيون.
“ها امي! اها ڳالهه توهان هزار دفعا چئي چڪا آهيو. مون کان جيترو ٿي سگهيو پنهـنجو خيال رکندس.” عالي پنهنجي سيني تي سڄو هٿ رکي چيو.
ڊرائيور، عالي کي ڪوچ تائين ڇڏيو، پوءِ ڳوٺ واپس هليو ويو.
سفر دوران عالي کي پنهنجي ماءُ شهلا ۽ سيرت جو خيال هو. هن انهن کي ڪڏهن ڳوٺ ۾ اڪيلو ڇڏڻ جو نه سوچيو هو. پڙهائي پوري ڪري امي وارن کي به هيڏانهن وٺي ايندس، هن سوچيو.
ڊاڪٽر الطاف ايم.فل (M.Phil) ڪرڻ لاءِ ملائيشيا وڃي رهيو هو. ٻن ڏينهـن کان پوءِ ان جي فلائيٽ هئي، هو به ڪراچي ۾ ئي هو. عالي شام جو ڪراچي پهچي ان وٽ ويو جتان هي ٻئي گڏجي عالي جي هاسٽل تي ويا.
هاسٽل پهچي ڊاڪٽر الطاف، عاليءَ سان گڏ هن جي ڪمري تائين آيو. هر ڪمري ۾ ٽن ڇوڪرن جي الاٽمينٽ هئي. عالي جي ڪمري ۾ ٻه ڇوڪرا اڳي ئي ويٺا هئا. ڊاڪٽر صاحب انهن سان پنهـنجو ۽ عالي جو تعارف ڪرايو.
“منهنجو نالو ڪامران آهي ۽ آءُ به فرسٽ ايئر جو شاگرد آهيان.” هن ڊاڪٽر صاحب کي اردو ۾ ٻڌايو.
“آءُ فيصل، فائينل ايئر. ٻي شاگرد به پنهـنجو تعارف ڪرايو.”
ڊاڪٽر صاحب هن کي اتي ڇڏي واپس هليو ويو.
فيصل ڏاڍو سٺو ڇوڪرو هو. هُن عالي ۽ ڪامران کي هاسٽل ۽ ڪاليج جي باري ۾ ٻڌايو.
عالي پنهـنجو سامان ڪڍي الماري ۾ رکيو ۽ ڪتاب پنهنجي بيڊ جي ڀرسان واري ٽيبل تي رکيا.