ٻانھن نه هوندي
ائين يڪدم ميڙي وٺندين،
سنڌ ته منھنجي ساھ مثل آ،
ماءُ جا ڪونڌر ويٺا آهن،
هوشو، هيمون وانگر ڪيئي،
جوڌا گھر گھر جاڳي پوندا،
جيجل تي جند جان به ڏيندا،
کيل گُڏيءَ جو ناهي هيءُ جو،
کيل کَٽڻ جي ڳالھه ڪئي ٿئي،
ڌرتي هي جاڳير نه تنھنجي،
تون ته فقيرن وانگي آئين،
اڄ ڪٿان هي عيش ڪرين پيو؟
مٽيءَ توکي مانُ ڏنو پر،
ان ڌرتيءَ جو دشمن ٿي پئين،
بلڪل نانگ مثل تون آهين،
سنڌڙيءَ توکي کير پياريو،
ڏنگ انھيءَ لئه تاڻيو آ تو،
تنھنجا سڀ ناپاڪ ارادا،
نسلن جا ٿا رنگ سڃاڻون،
ترخانن جو بڻ تون آهين..!!
ڪينَ ٿيا سنڌوءَ جا ڪڏهين،
ڳائڻ وارو ڳُڻ تون ناهين..!!
چور ته آخر چور ئي رهندو،
ڀاڳيا آهيون، ڀاڳيا آهيون..!!
جيجل لاءِ جاڳيا آهيون..!!
ڌرتيءَ جا ٿا دنگ سُڃاڻون،
ڪھڙي باغ جي مُوري آهين،
جيڪر سنڌ تي آڱر کڻندين،
اهڙي ڪائي راھ نه هوندِي،
جيڪا تو لئه باھ نه هوندِي،
آڱر ڇاهي آڱر ”ميرل“
سچ چوان ٿو ٻانھن نه هوندِي..!!
سچ چوان ٿو ٻانھن نه هوندِي..!!
✤✤