شهاب الدين بوزدار
پي جو نالو عبدالغفور بوزدار
ذات بوزدار
ڄم جي تاريخ 1986ع
ادبي سڃاڻپ سگهڙ
ادبي استاد شاهنواز چنو
فن جي شروعات 2004
ائڊريس: ڳوٺ محمد هاشم بوزدار ضلعو لاڙڪاڻو تعلقو رتوديرو
[b]صفاتي بيت[/b]
قُدرت تان قربان وڃان، جهن محمّد مٺڙو شاهه مُڪو
نورئون پيد انبي ڪري تنهن وِلهين جي آ واهه مُڪو
ٿي پيو ڪال ڪفر لاءِ جڏهن ربّ رسول الله مُڪو
سهڻو سو ايو سَرس سينگاريل ٺاهي تنهن آ ٺاهه مُڪو
جهَر جهنگ ٿي وئي سُبحان الله جو احمد مير الله مُڪو
سَڀ نبين تي سُهڻل آهي مالڪ شهنشاهه مڪو
خالق پنهنجي خدائيءَ ۾ آ دلبر اهڙو داناهه مڪو
لهي وئي لوڙ خوشي ٿي کوڙ ربّ ڏسيندڙ راهه مڪو
قرب ڪروڙين قادر جا جنهن هيڻن جو همراهه مڪو
بيشڪ برابر “بوزدار” ربّ چاهيندڙن جو چاهه مڪو
قرآن ۾ پاڻ ڪريمن جو ڪري سچي ڌڻي ساراهه مڪو
شڪر آهي “شهاب الدين” چئي ٿيندو محمّد ضامن
ڪندو ڀلايون قيامت ڏينهن وير اهڙو ويساهه مڪو
[b]سينگار[/b]
حُسنَ ته منهنجي حَبيب جو وڌ چوڏهين چانڊاڻ
جِنّ، مَلَڪَ، حوران پريون ڇڏيائين موهي مرڪڻ ساڻ
صورت سيرت سڄڻ جي ڇا ته لبن تي لالاڻ
پرينءَ جي ته پسيني ۾ ڄڻ خوشبوءِ جي کاڻ
نبيءَ جي نور تجلي سان ٿيا ساوڪ ۾ سُرهاڻ
عربي جي آمَد سان ٿيا بُتُ ڀُري ڄڻ ڀاڻ
سَوا لک نبين جو سيد هي اعليٰ ٿيو اڳواڻ
الله گهرايس عرش تي رکيا پريَن قدم پاڻ
اَرڙهن ورهن جي هڪ رات ٿي پئي مزو ماڻيائين ماڻ
پو لهي منهنجي لالڻ اچي ڄام ڏني ڄاڻ
مٺو مير مُرسَل ٿيو اٻوجهن اڳواڻ
ماکيءَ کان وڌ محبوب جي آ محبت منجهه مٺاڻ
ڇا لکي ڇا چوان مان ته اڃان آهيان اَڻڄاڻ
قادر خُود قرآن ۾ ڪئي وير جي واکاڻ
شال محشر ويل موريءَ تي منهنجو سيد ڪري سڃاڻ
ته ٿيندي رُوح رهاڻ، اِن شاهه سان “شهاب الدين” چئي
[b]سينگار[/b]
تون نبي نور نرمل تون سردار سَڀ جو
پرين پاڪ پيغمبر تون پڳدار سَڀ جو
تون دلدارِ دلربا تون اکين ٺار سڀِ جو
توتي راضي رهبر تون رسول آهين
سڀ ڪنهنجي دلين ۾ مقبول آهين
ڪيان ڳالهه ڪهڙي اڃان اور سائين
مُنهنجا مُحب مُرسل مٺا مُور سائين
سومر وار سڄڻ آئين تنهنجي آ مَدُ مرحبا
حورن پَريَنِ سهرا ڳايا عربي احمد مرحبا
خدا چيو محبوب توکي يا محمّد مرحبا
ربّ توکي گهرايو سُهڻي عرش تي
ضعيفن جو ضامن ٿي آئين فرش تي
گهوٽ ٿيائين گهڙيءَ گهڙيءَ گهور سائين
منهنجا محب مرسل مٺا مور سائين
تنهنجي حُسن حيرت جو آ جلوو هر جاءِ تي
جبل جهنگل ٻيلائن ۽ ارض و سماءَ تي
پکي پرندا جيت جڻيا سهڻا تنهنجي ساءِ تي
اِهڙو توکي حُسن ڪيو عطا پاڪ پرور
تنهنجي نور تجلي سان اي منهنجا دلبر
ڪفر جا ڪري بُت ٿيا ڀُور سائين
منهنجا محب مرسل مٺا مُور سائين
توسان راضي ربّ پاڪ تون محبوب خدا جو
تنهنجي پاڪ پوشاڪ تون محبوب خدا جو
تون مالِڪِ لولاڪ تون محبوب خدا جو
تون سوا لک نبين جو سرواڻ آقا
اُمت جو به آهين تون اڳواڻ آقا
تون سهڻو تون سڄڻ تون شهزور سائين
منهنجا محب مرسل مٺا مُور سائين
حق سچ جي ڏسيندڙ تون آهين راهه راڻا
غريبن يتيمن جو به تون ئي چاهه راڻا
ثنا ڪئي آ تنهنجي خُود الله راڻا
توتي پاڪ ڪلمون ۽ قرآن نازل
توتي ختم آهي هي جهان منزل
ٿيو راس تولئه هي دنيا دؤر سائين
منهنجا محب مرسل مٺا مُور سائين
شان تنهنجو “شهاب الدين” چئي آ بيمثال برابر
سج چنڊ ڪتيون تارا عربي تنهنجي آڌر
جِنُ مَلَڪُ به جهڪي پيا هي دلدار تو در
“بوزدار” جي ڀورل آ پرين توکي پارت
حشر ويل حامي ٿي ڪراءِ پنهنجي زيارت
منهنجي هيڻي حال تي ڪجان غور سائين
منهنجا محب مرسل مٺا مُور سائين
[b]سينگار[/b]
واهه واهه مالڪ تو آ خلقيو سونهن ڀريو سنسار عجب
ٻيو مير مڪو تو مرسل آ، هي پنهل پرين پڳدار عجب
جلد جانب جي جلوي ساڻ موسم ٿيا ملهار عجب
ٿي آ سڄي ڪائنات ۾ ساجن، سُهڻن جو سالار عجب
ڇا ته ڪئي ساراهه تو مولا، لالڻ جي لک وار عجب
بي مثل آ نه مٽ تنهن جو، اِهڙو آ قربدار عجب
حُسنَ ته هرهنڌ هوت پرينءَ جي هر هنڌ آ هاڪار عجب
آتاب تکو سندو نو ر تجلي آههِ اِها اَنوار عجب
ماڻهو مَلڪ جِنُ حوران پريون سڀ چون سردار عجب
پکي پرندا جيت جڻيا پڙهن صلواتون صَدبار عجب
ذڪر ٿيل قرآن ۾ زياده نبيءَ جو نروار عجب
عربي اَحمّد ڄام اَچي ٿيو اَڙين جو آ ڌار عجب
شال “شهاب الدين” شاهه به منهنجو سڄڻ لهندو سار عجب
ٿيندا بهاريون بهار عجب پسي حُسن حبيب جو.