مٽيءَ جي امانت
جنهن مٽيءَ تي ٽڪائين ٿو پيشاني
چوين ٿو اهو آ خدا کي سجدو
ان ئي مٽيءَ مان ٺهيل مورتي اڳيان ٻڌين ٿو ٻانهون
ان ئي مٽيءَ مان ٺاهي اٿئي ديول، گرجا، مسجد، مندر
ان ئي مٽيءَ مان بنايو ويو حضرت آدم ڏاڏي حوا
نائبِ خدا، حاملِ بارِ امانت، احسنِ تقويم
هر هڪ پاڪ ڪتاب جو موضوعِ سخن
يعني حضرت انسان
ليڪن واءِ حيرت!
جنهن لاءِ پيدا ڪيو ويو زمين آسمان
۽ ان ۾ انسان جي ضرورت جو هر هڪ سامان
ليڪن جن کي طاقت ملي... انهن ضعيفن ۽ مجبورن جي
نگهباني ڪرڻ بدران، ڪرڻ لڳا مٽيءَ جي امانت ۾ خيانت
۽ منصفانه تقسيم بدران، رزق جي هر وسيلي تي زبردستي قبضو
تنهن ڪري ضعيف و ناتوان طبقو... رهي ٿو محرومِ دو نان
غير محفوظ از يد و زبان
تاريخ جا قارون- فرعون- نمرود- شداد ۽ يزيد
اڄ به پنهنجن افعالن ۽ ارڪانن ۾ آهن زنده و پائنده
کين يقين ئي ڪونهي ته سڀاڻي ضرور موت جو کاڄ ٿي
وري به مٽي ۾ ملي ٿيندا مٽي...
فرض ڪريو ته وري به وسندا مينهن...
وري به ڪنهن نباتات، جمادات، حيوانات جي
ڪنهن روپ سروپ ۾ ٿيندا نمايان
بقول غالب: سب ڪهان ڪُڇ لاله و گل ۾ نمايان هوگئين
خاڪ ۾ ڪيا صورتين هونگي ڪه پنهان هوگئين
’فرض ڪريو‘ ته جيڪڏهن قدرتِ ڪامله وري به جامهء انساني ۾ دوباره واپس آڻي ته وري به ساڳي رياڪار پيشاني... ساڳي مٽيءَ مٿان رکي... وري به ڪندا ساڳئي خدا کي سجدو... ساڳي مٽيءَ مان ٺهيل مورتيءَ اڳيان ٻڌندا ٻانهون... ساڳي مٽيءَ مان ٺهيل ديوارِ گريه اڳيان ڪندا ماتم ته خداوندا! وري به مٽيءَ جي مورتيءَ کي عطا ٿئي ڌرتيءَ جي حڪومت... خلافت... ۽ مجموعي وسائلِ رزق جي تقسيم واري امانت... مظلوم ۽ محروم انسانيت جي خدمت... عبديت ۽ عبوديت.
نوٽ: دوباره جنم واري آواگون ٿيوري اسان مسلمانن وٽ متروڪ آهي، تنهن ڪري ’فرض ڪريو‘ لکيو ويو آهي... متان ڪن همراهن کي ’ڇرڪ‘ پوي.
ادب لطيف