ڳلن جي ڳوٺَ تي ڳوڙھا
وڇوڙي جا وڏا ڏينھڙا،
اسان کي عشق آڇي ٿو،
سڄڻ جي سار جا سپنا،
پُراڻي پيار جا سپنا،
ٽِڪن ۾ روز ٽاڪي ٿي،
ملڻ جي مند جون گهڙيون،
لڳن ٿيون لوڪ کي ڪڙيون،
مگر جنھن جيءَ سان جڙيون،
انھي جي چِت تي چڙھيون،
لتاڙي لوڪ جا لوڙھا،
ڳلن جي ڳوٺ تي ڳوڙھا،
ڪجل جي ماڪ ۾ مُرڪيا،
بدن بي باڪ ۾ مُرڪيا،
ڪبوتر عشق جا اُجرا،
الائي ڇو نہ آڻين ٿو؟
خطن ۾ خواب ڪي کيرا،
نياپا نينھن جا نيرا،
ھوا ھُن کي اُماڻي ٿي،
جواني ٻُور ڇاڻي ٿي،
پرينءَ جي پور جي پيڙا،
ڪويتا ڪونہ ڄاڻي ٿي،
لُڊاڻي جي مٿان ليٽي،
چِتائي چاندني چيٽي،
ڏسي ٿي ڏُور کان پيئي،
وڏي ھُن ڳوٺ جي ڀر سان،
پُراڻيءَ ڄار جا پاڇا،
جتي ڪنھن يادگيريءَ جا،
ڀَري ٿي تُنَ تنھائي،
بدن جي بوسڪي ڀٽ تي،
لِڦون ڄڻ لال روھيڙا،
اُنھن جي اوٽ ۾ آئي،
چپن جي چوٽ ۾ آئي،
ھُئي ياري نياري ڪا،
گهڙي جي چيلھ سان گهاٽي،
لڳي ٿي لوڪ - آکاڻي،
رُڳي رولاڪ پيرن جي،
ڪٿا حُسناڪ پيرن جي،
اڃان تحرير ٿي ڪونھي،
دلي تي ڌُن ڌرتيءَ جي،
وَڄائي رات واھُوندي،
اُتر ۾ عاشقي اوتي،
سُتو جوڀن سياري ۾،
وڇوڙي کي وِجهي ڀاڪر،
ڪيو آڪاس تي آگمَ،
تماشو تِتِر - کرڙيءَ جو،
ڪَڪي اک جو ۽ ڪُرڙيءَ جو،
زمانو ھي ڪُٺل آھي،
سڄي جڳ کان رُٺل آھي،
جُنوني گيت جوڀن جو،
جهڙالي شامَ جهونگاري،
سُڻايو شھر تنھنجي کي،
ٻڌاءِ ڪير مُنھن ڏيندو،
ڪُنواري قھر تنھنجي کي؟