جهه
سونهن سُتي آ ننڊَ، ٻڌي پٿر پيٽ تي.
جهوپڙيءَ منجهه نِگاهه، وجهي چنڊ وِساميو،
ٿڌا کنيائين ساهه، ڏسي پٿر پيٽ تي.
جهوپڙيءَ منجهه جهاتي، پائي چنڊ ڪُومائِيو.
سُتا گهر ڀاتي، ڏيئي گوڏا پيٽَ کي.
جهوپڙي ءَ من ُجهوري، چاڪ چنڊ جا چوريا،
پورهيت ڇو توري، مانيءَ عيوض سُونهَن کي.
جهوپڙي ءَ جهوريو هانءُ، چوڏهينءَ سندي چنڊ جو،
وِسيل چُلهه، خالي ٿانءُ، سُونهن ڏَڪي پئي وِلهه ۾.
جهوپڙيءَ اڱڻ نُور، پسي چنڊُ مُرڪيو،
ڪري پيو ڳڀُور، سبقُ يادِ صبحَ لئه.
جهوپيءَ ڄاوا جوءَ جا، ڇڏيو ننڊ نڀاڳ،
ڦِٽل ڪونهي ڀاڳ، سارو ڏوهه آ سوچ جو.
جهوپيءَ ڄايون جُوءِ جون، ٻانهياريون ٻهڪن،
مولا! وري مهڪن، سَتيون منهنجي سنڌ جون.
جهوپڙين سندي سُونهن، مَرڪي شل ٻيهر،
وندر جي ورونهن، اچي اجاري آتڻ کي.
جهوپڙيءَ منجهه نُور، پلٽي چنڊ مون کي چيو،
جاڳي لِک مشڪور، تون آزاديءَ جا گيت ڪي.
*
[b]ڪافي[/b]
جهلڪَ هڪڙي لئه پرين، جذبن ٿي جهاتيون پاتيون.
پاڻ جهڙن ڪيترن، مستن ٿي جهاتيون پاتيون.
منهن تي موهيڙن ڪڻيون، ڄڻ ٿر مٿي ڪا سانوڻي،
ڪائناتي سونهن جي، رنگن ٿي جهاتيون پاتيون.
مرڪ هڪڙِيءَ سان لکين، مُرد ا جيئاري تو ڇڏيا،
قبرن مٿان تن جي لڳل ڪتبن ٿي جهاتيون پاتيون.
ڏيهه اوندهه ۾ ٻُڏي ويا، منهن تي چاڙهيئي جي نقاب،
سج، تارن ۽ ڪتين، چنڊن ٿي جهاتيون پاتيون.
واٽهڙو وچ واٽَ ۾، ونگي ويچارا ڪئين ڇڏيئي،
ڀونءِ جي ڪّچن پڪن ، رستن ٿي جهاتيون پاتيون.
تنهنجي محفل ۾ پُڳو جيڪو به آ، اُٿيو نه سو،
بدنصيبن جي، نصيبن ٿي ته جهاتيون پاتيون.
ٻولَ تنهنجا جنهن ٻُڌا، سو ٻولَ ۾ ويو ٻولجي،
جادو لفظن جي اڳيان، سوچن ٿي جهاتيون پاتيون.
تنهنجي ڀاڪُر ۾ سڄڻ، جنهن پلڪ جهپڪي پُر ٿيو.
ڪيترن پياسن، اُڃن، پتنگن ٿي جهاتيون پاتيون.
ڀونءِ سڀ سانڍي رکيا، هي تنهنجي قدمن جا نشان.
رشڪ مان تن کي ڏسي، عرشن ٿي جهاتيون پاتيون.
سُونهن تنهنجيءَ جا ديوانا، ديد سان دانا ٿيا،
سجدا حورن ٿي ڪيا، ملڪن ٿي جهاتيون پاتيون.
سونهن تي مشڪور تنهنجي، جو لکيو، ٿورو لکيو.
شاعري ءَ جي سارين، صنفن ٿي جهاتيون پاتيون.