گهه
ڪيڏو ڪنڌ ۾ ڪاٺ، لالچ جو ضميرَ کي.
گهوڙا گهوڙا گهٽين ۾، ٻُڌن نه ٿا ٻوڙا،
ڪيڏا لڳن ڪوڙا، لالچ جا ضميرَ کي.
گهوڙا گهوڙا گهٽين ۾، مرن پيا مسڪين،
ٿين پيا روڊ رنگين، روز تازي رت َسان.
گهوڙا گهوڙا گهٽين ۾، رڳو مست ممات،
شايد وئي حيات، موڪلائي ملڪَ مان.
گهوڙا گهوڙا گهٽين ۾، رڳو جنگ جدال،
ويو لڏي ڄڻ ڪالهه، احساس آدميتَ مان.
گهوڙا گهوڙا گهٽين ۾، ڀاءُ، پيءُ، نڪو ماءُ،
ويو لڏي ڄڻ ساءُ، محبت جو ته مٽيءَ مان.
گهوڙا گهوڙا سنڌ ۾، وري پيا مدد پٺاڻ،
سنڌي ٿيو سُڄاڻ، ته موذي ڪڍون ملڪ مان.
گهوڙا گهوڙا نه ڪريو، ڀريو هاڻ بندوق،
مِڙو سڀ ملوڪ، موذي ڪڍون ملڪ مان.
گهوڙا گهوڙا نه ڪر، اُٿ تون، سڀ اُٿار،
ته وجهون ڪرٽ ڪپار، ويرين جي ته وجود ۾.
گهوڙا گهوڙا نه ڪر، نه ويهي پچاء پُور،
نه ماندو ٿي مشڪور، اُٿي اُٿار سنڌ کي.
*
[b]ڪافي [/b]
گهاءَ دل جا گهٽ ٿين، هي پيار تان پهرا ٽٽن،
ڏينهن شل اهڙو اچي، جو محبتي جهمريون هڻن.
سونهن جي اُڻتڻ ڏسي، هي رات شل ڇِرڪي پوي،
ماڪ جون بوندون وسن، ۽ مُک مکڙين جا چمن!
گُهگهه ٻُوسٽ گهُٽ ۾، ڪا رُت سانوڻ جي اچي،
سونهن جا تجلا ٿين، ڪي مُرڪَ جا مينهڙا وسن.
ڪار ڪڪرن جي ٿئي، بر ٿر ۽ ڪاڇو وسي،
مهڪي ڪارونجهر اٿي، ڪي ڪاسبي ۾ گل ٽڙن!
سچ کي طاقت ملي ڪا، سرت ۽ ساڃهه اچي ڪا،
محبتون مَرڪي پون، ۽ آدميت ماڻي امن.
مشڪور سنڌ جيجل جيئي، سر ساز ۽ ٻيجل جيئي،
سهڻن سندي کينچل جيئي، نينهن جا نعرا لڳن!