ک
جن تي چٽيل رنگ، آهن سنڌي سوچَ جا.
کٽون چٽيل هالن جون، واهه جا چٽيل چِٽَ،
ڄڻ ڀٽائيءَ سِٽ، اُڪريل آهي اندر ۾.
کٽون، پينگها هالن جا، اهڙا گل گلزار،
سورنهن ڪري سينگار، نارِ نڪتي ڄڻ ناز سان.
چٽيل کٽولا هالن جا، پلنگ ۽ هندورا،
مٿي ٿر ٿورا، ڄڻ واحد ڪيا وس ڪري.
کٽن مٿي کَرَ، متان ويهارين ويسلا،
پروڙج نه پچر، سمجهي دوست ڌارين سان.
کر نه مائِٽ ڪنهن جا، نه همدرد هچارا،
مرن منهن- ڪارا، گولپ جي گِراههَ تي.
کپر جيان کَر جو، نه ڪو گُر نه پِيرُ،
ذرو تن نه ضمير، ڪاپو سدا ڪوڙَ جو.
کر! تون کئُونسون ڪر، ته پاڻي ڪڇان پانهنجو،
ڪيڏو ڇڪ ۽ ٻَر، آهي منهنجي پيار ۾!
کر تون کئُونسي ڀل، ڪر کرايون خوب،
مان، منهنجو محبوب، پاڻي ڪڇون پيارَ جو.
کر کرايون ڇڏ تون، کيٽا ۽ کٽراڳ،
نه ته لعنت لاڳ، ملندئي مشڪور چئي.
*
[b]ڪافي [/b]
[b]ٿلهه[/b]: کنياتا خاص ڪر ويهي، پرينءَ جي پار جون خبرون،
هنيين کي هير آ لڳندي، ٻُڌي منٺار جون خبرون.
کرن ۾ ڪو پئي کيٽو، مرن کامي سڀئي کوٽا.
لهن شل پيار تان پهرا، ٻڌان دلدار جون خبرون.
سِرن جي هڻ صدا ٻيجل، وري چارڻ وڄاءِ سُرندو!
ڏسان ڇا ڏياچ سنڌ جو ٿو، وٺي گُر تار جون خبرون.
اڳيان نڪ جي ڪهين کي ڪو، نظر ڪجهه ڀي نه آ ايندو،
آهن وٺندا امر ماڻهو، اکين جي آر جون خبرون،
قبر مشڪور جيءَ تي ڪو، لکو ڪنهن نانءَ جو ڪتبو،
متان موٽي اچي ساجن، وٺڻ ڪي سار جون خبرون.