هڪڙي ڏينهن مَري، ويندس مان
ڪائي ياد ڇڏي، ويندس مان
خُوشيون ٻين کي، اَرپي ساريون
جهان غمن جو کڻي، ويندس مان
ڏاڍا اَرمانَ، پيا ٿيندا
پنهنجو نانءُ ڪري، ويندس مان
خاموشيءَ جو، سفر نرالو
لَحدَ ۾ نيٺ لهي، ويندس مان
ڪوئي ڳوڙها، هاري مَتان
مُرڪ چپن تي رکي، ويندس مان
شعرن ۾ پيا، ڏسجو مون کي
پنهنجا شعر ڇڏي، ويندس مان
شاعر ماڻهو، مرندو ناهي
سڀ کي ائينءَ چئي، ويندس مان
”حسن“ اکين ۾ لُڙڪ لڪائي
ٻين کي لڙڪ ڏئي، ويندس مان