گُل گُلزاري، واهه، واهه!
دنيا ساري، واهه، واهه!
ڏسڻ سان، مَنُ ٿي مُوهي
عورت پياري، واهه، واهه!
سُرهاڻ پئي، بخشي
گُلن جي کاري، واهه، واهه!
سنڌ جي هر منظر ۾
آهي بهاري، واهه، واهه!
خُوبُ ٿي سيئرَ ڪرائي
پيار جي لاري، واهه، واهه!
پاڻ ٻنهي جي وچ ۾
هلندڙِ ياري، واهه، واهه!
اڳتي ٿي نظر اچي
اڄ جي ناري، واهه، واهه!
”حَسنَ“ حياتي پنهنجي
اُلفت واري، واهه، واهه!