ڪري وَٺُ تون جيڪي ڪرين ڪاروايون
ڪري وَٺُ تون جيڪي ڪرين ڪاروايون،
اسان پاڻ ڌُوڃي کنيون دلرُبايون.
اِها ماٺ معنيٰ رکي ٿي زمانا!
اَسان ڏات ويٺا اڏيءَ تي اَرايون.
پري توکان پنهنجي سَري جي سگهي ها،
وڃي هيڪلايون وري آزمايون.
وِلهي وقت آڇي اسان کي عياشي،
کڻي خواب اوڌر کنڌي تي کپايون.
اوهان يار! سوچيو؛ پَوي ڪو نه گهاٽو،
اسان عاشقيءَ مان ڪُڄاڙو ڪمايون؟
اسان راند رهندي هُيون ڪِٿ وڃايون،
اُهي يادگيريون وري هٿ نه آيون!
عُمر وئي اُڳاڙي اُترَ ۾ جواني،
کِجون هاڻ ڪنهن کي، ڪُها رت کِجايون؟
اوهان شوق شاهي، ڪيو بادشاهي،
اسان وڻ فقيري وڃي ٿا وسايون.
هِتان ڀاڳ! ڀيرو ڀڃي وين سويرو،
اَسان جي اَجهي ۾ سُمهاري سُڃايون.
ٻٽي ڪوس ٻيهر ڀري ڏي ڀٽائي!
اسان پياس پنهنجي ازل جي اُجهايون.