وري وؤٽ ڏيڻ...!!
جِنين جي هٿ-تِرين تي،
حَياتيءَ جون لڪيرون هُجن،
يا لِڦُون لاباري جون هُجن،
لٽا ڀَل ته ليڙون، ليڙون هُجن،
جِنين جي جُتين ۾ چَتيون چَمَ جون،
ڀَل ته ڪنهن ڪم جون ڪونهي،
مگر جن ڪڏهن به ڪا،
جهرڪي نه ماري،
اڇي کيرجهڙي،
اُجري نه ڪئي ڪاري،
پر وطن لئه واهه جو وڙهيا،
جيسين به رڳن ۾ رت هُيو،
تيسين رمندا رهيا،
جڏهن پنڌ پيرن ڇڏيو،
تڏهن گوڏن ڀر گسکيا،
جڏهن هاجَ هٿن ڇڏي،
تڏهن سيني ڀَر سُريا،
مگر ڪنهن وَڏ-ڌڻيءَ وانگر،
وڃي ڪو نه ويٺا ولايت ۾،
نڪو ڪيائون ننڊون،
عُمر ڀر ايوانن ۾،
نڪو ڪُرسيءَ جو ڪڏهن،
ڪيائون سانگ يا سَٺو،
نڪي ٺيڪي تي ڏنائون ٺٽو،
نڪي ماڻهپي کي ڀانيائون مَٺو،
نڪي پيٽ خاطر ٻيٽ،
وڪيائون وطن جا،
نڪي ڀاڱا ڪيائون،
ڀٽائي جي ڀُونءِ کي،
جن مُقدس مڪي جيئن سمجهيو،
وطن سان وفا جن جي ايمان جو جزو آهي،
اسان ڏي هيل اُهي ئي اچن،
جِنين جو جيئڻ ۽ مرڻ مِٽيءَ سان آهي،
باقي ڪنهن ڀَڙوي ڀوتار جي بَڇَ تي،
يا دهلوي دلي جي چوڻ تي،
وري وؤٽ ڏيڻ ايئن آهي،
جيئن سڳيءَ ماءُ سان سُمهڻ..!!