ها مان توکي وسارن گهران ٿو مگر- ڇا ڪيان مان وساري سگهان ئي نٿو،
او پرين او پرين تو سواءِ زندگي- هيڪلي مان گذاري سگهان ئي نٿو.
سج لٿي کان وٺي تنهنجون ساروڻيون- صبح تائين ٿيون منهنجي صحن ۾ رهن،
تنهنجي يادن ۾ نيڻن کي لوليون ڏئي- رات جو مان سمهاري سگهان ئي نٿو.
جي دکان ٿو ته دوزخ جي ڪا رات هان- جي ٿو سڏڪان ته ساوڻ جي برسات هان،
روز اکڙين جا بادل ٿا ڀرجي اچن- مان ته بوندون بيهاري سگهان ئي نٿو.
دل ۾ دردن سهڻ لاءِ دم آ اڃان- سور منهنجو نٿا سر جُهڪائي سگهن،
منهنجا اڙ ٻنگهه آهن اڃان حوصلا- مان ڪڏهن هِنيانءُ هاري سگهان ئي نٿو.
پيار انسانيت جو نگهبان آ- پيار جو مان شاعر جو ايمان آ،
مان ته زاهد زهر پاڻ پي ٿو سگهان- پيار کي وِهُه پيئاري سگهان ئي نٿو.