ناچڻي
علي زاھد لکي ٿو:
”۽ مان مصور بدران شاعر بڻجي ويس، برش الائي ڪاڏي رھجي ويا، رنگ الائي جي ڪيڏانھن ھليا ويا، ادب اچي ڳراٽڙي پائي پنھنجو ڪري ورتو. شاعريءَ جي شرير ڇوڪريءَ سان اھڙو پيچ اڙيو جو عشق ۽ جنون جي حد تائين زندگيءَ جو حصو بڻجي وئي.“
”۽ مان مصور بدران شاعر بڻجي ويس، برش الائي ڪاڏي رھجي ويا، رنگ الائي جي ڪيڏانھن ھليا ويا، ادب اچي ڳراٽڙي پائي پنھنجو ڪري ورتو. شاعريءَ جي شرير ڇوڪريءَ سان اھڙو پيچ اڙيو جو عشق ۽ جنون جي حد تائين زندگيءَ جو حصو بڻجي وئي.“