واڳون ۽ عورت
هڪ ڏينهن ڇا ٿيو جو واڳوءَ پنهنجي زال ۽ ٻارن کي پنهنجي پٺيءَ تي ويهاري درياهه جي ٻئي پار ڏي ويندي زال کي چيو: ”تون ڀلي پنهنجن مائٽن سان ملي اچ. ٻارن کي به ڀلي ناناڻن سان ملائي اچ. پر اهو ضرور ڪجانءِ ته ٻن ڏينهن کانپوءِ موٽي اچجانءِ ۽ ڪناري تي بيهي مون کي سڏجانءِ ته توکي واپس وٺي هلندس. پر ٻن ڏينهن کان وڌيڪ هرگز نه ٽڪجانءِ.“
زال سامان جي هڙ ۽ ٻار کڻي پنهنجي ماءُ پيءَ جي گهر رواني ٿي. اتي پهچي ماءٌ پيءَ، ڀائرن ڀينرن ۽ ٻين مائٽن سان ملڻ ۽ دعوتون کائڻ ۾ اهڙو ته مشغول ٿي وئي جو ٻه ڏينهن ته خواب وانگر جهٽ گذري ويا پر ٽيون ڏينهن به اچي ختم ٿيو. هوڏانهن واڳون پنهنجي زال ۽ ٻارن جي انتظار ۾ پريشان ٿيندو رهيو.
آخرڪار جڏهن چوٿين ڏينهن سندس زال ۽ ٻار درياهه جي ڪناري تي پهچي پنهنجي مڙس واڳوءَ کي سڏ ڪيو ته هو خوشيءَ وچان تڪڙو تڪڙواچڻ بدران آهستي آهستي سرندو هن اڳيان اچي بيٺو. هن پنهنجو سامان ۽ ٻار واڳونءَ جي پٺ تي ويهاريا ۽ پوءِ پاڻ به هن جي پٺيءَ تي سوار ٿي ويٺي. واڳو ان بعد درياهه اڪرڻ لاءِ رڙهڻ لڳو.
درياهه جي وچ ۾، جتي پاڻي تمام اونهو هو، واڳوءَ ترڻ بند ڪري عورت کي چيو. ”تونکي مون جيترا ڏينهن رهڻ لاءِ چيو هو ان کان وڌيڪ رهي تو منهنجو چوڻ نه مڃيو آهي ۽ جيئن ته تون ’بي چئي‘ ثابت ٿي آهين انڪري توکي هاڻ جيئرو نه ڇڏيندس ۽ هتي ئي ٻوڙي ماريندوسانءِ.“
ان بعد واڳوءَ پنهنجي زال ۽ ٻارن کي ٻوڙي ماري ڇڏيو. ان حادثي- يا کڻي چئجي ته واقعي کانپوءِ واڳن ماڻهن سان دوستي رکڻ ڇڏي ڏني هاڻ ان ڏينهن کان ماڻهو واڳن کان ڊڄن ٿا ۽ واڳو انسانذات جا دشمن ٿي پيا آهن.