ڪالم / مضمون

ادب ۽ انتھاپسندي

ھي ڪتاب تحقيقي، تنقيدي ۽ معلوماتي مضمونن تي ٻڌل آهي. عباس جي لکڻ جو انداز ڀلو هوندو آهي. هو گهڻي ڊيگهه بجاءِ معلومات، تفريح ۽ ڪم جي ڳالھہ تي وڃي پھچندو آهي. ڪتاب جو شروعاتي مضمون ئي دبئيءَ بابت آهي، جنھن جو موضوع آهي" دبئي: جتي خيال وڪامن ۽ خواب اگهامن ٿا". هڪ زبردست معلوماتي ۽ تجزياتي مضمون آهي. سندس ڪتاب ۾ وائيءَ بابت هڪ اهم مضمون "وائي: ڪلاسيڪيت کان جديديت تائين" پڻ شامل آھي. ھن ڪتاب ۾ سنڌ جي عوامي شاعر ڪشنچند تيرٿداس " بيوس" کتري بابت مضمون "جديد سنڌي شاعريءَ جو وليم ورڊس ورٿ" پڻ شامل آھي. ھن دور جي اهم عنوان بابت شامل مضمون "ادب ۽ انتھاپسندي" پڻ پڙهڻ وٽان آهي، جنھن ۾ انتھاپسندي جي مختلف قسمن سان گڏ اديب جي ڪردار ۽ انتھاپسندي جي جمود کي ٽوڙڻ ۾ ادب جي ڪردار تي لکيو آهي.

  • 4.5/5.0
  • 32
  • 12
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • ڇاپو 1
Title Cover of book ادب ۽ انتھاپسندي

سنڌسلامت پاران

سنڌ سلامت ڪتاب گهر پاران عباس ڪوريجي جي لکيل مضمونن جو ڪتاب ” ادب ۽ انتھاپسندي“ اوهان اڳيان پيش ڪجي ٿو. 
ھي ڪتاب تحقيقي، تنقيدي ۽ معلوماتي مضمونن تي ٻڌل آهي. عباس جي لکڻ جو انداز ڀلو هوندو آهي. هو گهڻي ڊيگهه بجاءِ معلومات، تفريح ۽ ڪم جي ڳالھ تي وڃي پھچندو آهي. ڪتاب جو شروعاتي مضمون ئي دبئيءَ بابت آهي، جنھن جو موضوع آهي" دبئي: جتي خيال وڪامن ۽ خواب اگهامن ٿا". هڪ زبردست معلوماتي ۽ تجزياتي مضمون آهي. سندس ڪتاب ۾ وائيءَ بابت هڪ اهم مضمون "وائي: ڪلاسيڪيت کان جديديت تائين" پڻ شامل آھي. ھن ڪتاب ۾ سنڌ جي عوامي شاعر ڪشنچند تيرٿداس " بيوس" کتري بابت مضمون "جديد سنڌي شاعريءَ جو وليم ورڊس ورٿ" پڻ شامل آھي. ھن دور جي اهم عنوان بابت شامل مضمون "ادب ۽ انتھاپسندي" پڻ پڙهڻ وٽان آهي، جنھن ۾ انتھاپسندي جي مختلف قسمن سان گڏ اديب جي ڪردار ۽ انتھاپسندي جي جمود کي ٽوڙڻ ۾ ادب جي ڪردار تي لکيو آهي.
ھي ڪتاب 2022ع ۾ ڪنول پبليڪيشن، قنبر پاران ڇپايو ويو. ٿورائتا آھيون ڪنول پبليڪيشن ۽ عباس ڪوريجي جا جنھن ڪتاب سنڌ سلامت ڪتاب گهر ۾ اپلوڊ ڪرڻ لاءِ موڪليو.


محمد سليمان وساڻ
مينيجنگ ايڊيٽر ( اعزازي)، ڪراچي 
سنڌ سلامت ڊاٽ ڪام
sulemanwassan@gmail.com
sindhsalamat.com
 books.sindhsalamat.com

ارپنا

پنھنجي نالي

مضمون

---

دبئي: جتي خيال وڪامن ۽ خواب اگھامن ٿا

ڪيترن ئي ملڪن، ماڻھن، آفيسرن، ٻولين وغيرہ سان ائين ٿيندو آھي جو انھن کان وڌيڪ سندن ماتحتن کي وڌيڪ مقبوليت ملي ويندي آھي، ھتي بہ اسين ھڪ اھڙي ملڪ جي ڳالھ ڪرڻ وڃي رھيا آھيون، جيڪو ايترو مقبول ناھي جيتري ان جي رياست، جي بلڪل اسين ڳالھايون پيا گڏيل عرب رياستن United Arab Emirates جي باري ۾ جنھن کي متحدہ عرب امارات جي نالي سان ڄاتو ويندو آھي.

دبئي ڪنھن ملڪ جو نالو ناھي پر گڏيل عرب رياستن (UAE) جي ستن رياستن منجھان ھڪ رياست آھي. جيڪا مقبوليت ۾ پنھنجي ملڪ کان وڌيڪ ھجڻ جي ڪري وڌيڪ اھميت رکي ٿي. ان سڄي بناوت کي سمجھڻ واسطي پھرين ھن ملڪ بابت سمجھنداسين.

متحدہ عرب امارات (United Arab Emirates): کي اسين سنڌيءَ ۾ گڏيل عرب رياستون سڏي سگھون ٿا، ھي ملڪ 2 ڊسمبر 1971ع تي ھتان جي ٻن شيخ حڪمرانن شيخ زيد بن سلطان الناھيان ابوظھبيءَ واري ۽ شيخ راشد بن سعيد ال مڪتوم دبئيءَ واري جي ڪوششن سان وجود ۾ آيو. جنھن کي ھتان جا رھائشي يوم الاتحاد ڪري ملھائيندا آھن، ان کان پھرين ھتي ھڪ معاھدي تحت برطانوي راڄ ھيو، برطانوي حڪومت پاران ھنن رياستن کي Trucial States يا Pirate Coast  پڻ سڏبو ھيو، ڇو تہ ھتان جي ڪجھ قذاق قبيلن برطانوي بحري جھازن مان ڦرلٽ پئي ڪئي. ملڪ جي پراڻي تاريخ ۾ نٿا گھڙئون بس ايترو تہ سمنڊ ۽ صحرا جي سنگم تي واقع ھن ملڪ جي شروعاتي آبادي جو ذريع معاش مڇي پڪڙڻ ئي ھيو. ھتان جي سمنڊ مان موتي پڻ لڌا ويندا ھئا. 

1960ع ڌاري ھتي جي ابوظھبي رياست ۾ تيل لڌو ويو، جيڪو ھڪ معاھدي تحت برطانيا آمريڪا کي وڪرو ڪيو پئي، 1966ع تائين برطانيا جي اندروني معاملن ۽ آمريڪي معاھدي جي ڪمزورين جي ڪري انھن کي ھنن رياستن مٿان پنھنجو قبضو ڍرو ڪرڻو پيو، نتيجي ۾ 1966ع ۾ شيخ زايد بن سلطان ابوظھبيءَ جو بادشاھ مقرر ٿيو، جيڪو 2 نومبر 2004ع تائين مرڻ گھڙيءَ تائين ابوظھبي جو حڪمران ۽ ملڪ جو صدر رھيو.

ھن ملڪ ۾ ست رياستون شامل آھن، جن ۾ ابوظھبي Abu Dhabi ، دبئي Dubai ، شارجہSharjah ، عجمان Ajman ، ام ال قوئين Umm Al Quwain، فجيرہ Fujairah۽ راس الخيمہ Ras Al Khaimah شامل آھن. شيخ زيد بن سلطان کي قوم جو ابو سڏيو ويندو آھي جيڪو ملڪ جو پھريون صدر پڻ ھيو. ملڪ جو گاديءَ وارو ھنڌ ابوظھبي آھي، ملڪ جي سرڪاري ٻولي عربي آھي، آفيسن ۾ انگريزي ۽ مارڪيٽ ۾ ھندي/ اردو ڳالھائي ويندي آھي. ھتان جي ڪرنسي کي درھم ۽ سڪي کي فلس سڏيو ويندو آھي جنھن کي لکت ۾ AED لکيو ويندو آھي. ھن وقت جنوري 2022ع ۾ ھڪ درھم پاڪستاني روپئي جي حساب سان 49 پاڪستاني روپين جي برابر آھي. ھتي لباس ۾ مرد اڇو جبو (قندورو) پھرين ٿا ۽ مايون ڪاري لباس (ابايا) ۾ ھونديون آھن. ملڪ جي قومي تراني کي ”عيشي بلادي“ سڏيو وڃي ٿو. ملڪ جي جھنڊي ۾ چار رنگ آھن، جن ۾ اڇو، ڪارو، سائو ۽ ڳاڙھو شامل آھن. 

ھن ملڪ جي ڪل ايريا 83600 اسڪوائر ڪلوميٽر آھي، زميني سرحدون سلطنتِ عمان ۽ سعودي عرب سان ملن ٿيون جڏھن تہ سامونڊي حدون قطر، ايران ۽ ٻين ايشيائي ملڪن سان جڙن ٿيون. 

ھن ملڪ جي ڪل آبادي 2019ع جي انگن اکرن موجب لڳ ڀڳ 96 لک آھي، جنھن ۾ 42 لک آبادي رڳو دبئي رياست ۾ آھي. گڏيل عرب رياستن جي ستني رياستن مان سڀ کان وڌيڪ آدمشماري دبئيءَ جي آھي، دبئي، ملڪ جي ٽوٽل آدمشماريءَ جو 42.8 سيڪڙو آھي باقي ايريا جي لحاظ کان ابوظھبي وڏي آھي جيڪا 67340 اسڪوائر ڪلوميٽر تي مشتمل آھي. 

مزي جي ڳالھ اھا آھي تہ ھتان جا مقامي ماڻھو ھتان جي آباديءَ جو ڪل 11.6 سيڪڙو آھن باقي سڀ ٻاھرين دنيا جا ماڻھو آھن جن ۾ 38.2 سيڪڙو انڊين نيشنل آھن، 27.4 سيڪڙو پاڪستاني، 12.5 سيڪڙو بنگلاديشي ۽ باقي ٻيون قومون آھن. 

ھن وقت گڏيل عرب رياستن جو صدر خليفہ بن زيد الناھيان (ابوظھبيءَ وارو) ۽ وزير اعظم محمد بن راشد ال مڪتوم (دبئيءَ وارو) آھن.

ھاڻي اچئون ٿا دبئي جي پاسي، جيڪا دبئي پاڻ کي اڄ نظر اچي رھي آھي اھا 1995ع کان 2015ع تائين جي ويھن سالن جي عرصي ۾ سامھون آئي آھي، شروعاتي دبئي خليج الفارس سمنڊ ڪناري تي آباد مھاڻن جو ھڪڙو ڳوٺ ھئي، جنھن کي 1883ع ۾ مڪتوم خاندان پنھنجي حڪمرانيءَ ھيٺ آندو، پھرين حصي ۾ ذڪر ڪري آيا آھيون تہ مڪتوم خاندان جي شيخ راشد بن سعيد ال مڪتوم جو پڻ گڏيل عرب رياستون فيڊريشن ٺاھڻ ۾ وڏو ھٿ ھيو، جيڪو 1990ع ۾ فوت ٿي ويو جنھن کان پوءِ واڳون سندس پٽ مڪتوم بن راشد سنڀاليون، جيڪو 2004ع ۾ فوت ٿي ويو ۽ پوءِ رياست جون واڳون موجودہ حڪمران شيخ محمد بن راشد ال مڪتوم سنڀاليون آھن. سڀ کان پھرين موجودہ حڪمران بابت مختصر نموني سمجھون ٿا. 

شيخ محمد بن راشد ال مڪتوم:

جيئن تہ دنيا جي ھر علم ۽ ڏاھپ جو سرچشمو يونان کي سمجھيو ويندو آھي ۽ يوناني ڏاھن سقراط، افلاطون ۽ ارسطوءَ جي راين ۽ خيالن کي ھر علم جي سرچشمي طور يا حوالي طور ورتو ويندو آھي. ائين ئي يوناني ڏاھي افلاطون ھڪ ڪتاب ”عوامي راڄ“ (Republic) لکيو ھيو جنهن ۾ هڪ مثالي حڪومت جو نقشو سامهون رکي، انصاف جو عملي خاڪو پيش ڪيو ھو. هن ئي ڪتاب ۾ هن شاعرن کي پنهنجي مثالي رياست مان نيڪالي ڏيڻ جي ڳالھ ڪئي، سندس خيال موجب شاعرن تي الھام ٿئي ٿو ھو تڏھن شاعري لکي سگھن ٿا، جڏھن اھي الھام واري ڪيفيت ۾ ھوندا آھن تہ اھي ھن عام دنيا کان ڪٽيل رھن ٿا، تنھن ڪري کين گلن جا ھار پارائي عملي رياست مان نيڪالي ڏني وڃي. بلڪل ان جي ابتڙ يوناني ڏاھي جي ان فلسفي کي غلط ثابت ڪندي دبئي جي موجودہ حڪمران نہ فقط شاعريءَ ۾ پاڻ مڃايو آھي پر تاريخي حڪمراني ڪري ڏيکاري آھي، جي ھا... ھن وقت جي دبئي جو بادشاھ ھڪ شاعر آھي، جنھن جي شاعري جا ڪتاب پڻ ڇپيل آھن، ھو نہ  فقط شاعر آھي پر سٺو نثر نويس پڻ آھي. سندس شايع ٿيل ڪتابن جو تفصيل ھيٺ ڏجي ٿو. 

1. 40 poems of Desert

2. My Story

3. My vision: challenges in race for excellence

4. Flashes of thought

5. Flashes of verse

6. Reflections on happiness & positivity

شيخ محمد بن راشد ال مڪتوم گڏيل عرب رياستن جو نائب صدر ۽ وزير اعظم آھي ۽ ساڳي وقت دبئيءَ جو حڪمران پڻ. سندس تعارف حڪمران، شاعر ۽ گھوڙن جي ريس جو Tycoon وارو آھي.

شيخ محمد بن راشد 15 جولائي 1949ع تي دبئي ۾ پيدا ٿيو، ھن پنج شاديون ڪيون آھن، جن ۾ پھرين شادي سندس سوٽِ سان ٿي جنھن مان کيس حمدان بن محمد ال مڪتوم پٽ آھي جيڪو دبئيءَ جو ڪرائون پرنس آھي. سندس ٻہ ٻيون زالون حيا بنت حسين اردن جي شاھي خاندان مان آھي ۽ ٽئين يونان مان زوئي گرگوراڪوس نالي اٿس.

شيخ محمد بن راشد جي ذاتي ملڪيت ۾ Godolphin نالي گھوڙن جو تنبيلو پڻ آھي، ھتي دبئي ۾ دبئي ورلڊ ڪپ نالي گھوڙن جي ريس ھر سال ٿيندي آھي، جيڪا پوري دنيا ۾ مشھور آھي.

شيخ محمد جي ذاتي ويب سائيٽ www..sheikhmohammed..ae  تي سندس ڪتاب ۽ شاعري موجود آھي.

شيخ حمدان بن محمد ال مڪتوم:

شيخ حمدان بن محمد ال مڪتوم دبئي جو مستقبل ۽ ڪرائون پرنس آھي. ھي شيخ محمد بن راشد جي پھرين گھر واري مان آھي، ھو خاندان توڙي عوام ۾ ”فزاع FAZZA“  جي نالي سان مشھور آھي، جنھن جي معنى آھي مددگار. شيخ حمدان 14 نومبر 1982ع تي ڄائو، ھو ھن وقت ڪيترن ئي ادارن جو سنڀاليندڙ آھي، سوشل ميڊيا خاص ڪري انسٽاگرام تي تمام گھڻو ايڪٽو آھي ۽ ھن جي مقبوليت جو اندازو ان مان لڳايو جو رڳو انسٽاگرام تي 10 ملين فالوور اٿس. ھڪ ئي وقت راندين، ريس ۽ حڪمراني سندس مشغلا آھن. سوشل ميڊيا تي سندس مشغولين جون تصويرون مقبول آھن. شيخ حمدان پڻ شاعر آھي ۽ پنھنجي شاعري فزاع جي نالي سان ڇپرائي ٿو. ھو نوجوانن سان گڏجي ھر قسم جي ايٿليٽڪ سرگرمين ۾ حصو وٺي ٿو.

دبئي جنھن کي ھتي سرڪاري طور ”دبي“ لکيو ويندو آھي، ملڪ جي ٻئي وڏي رياست آھي، جنھن جي اربن ايريا 3885 اسڪوائر ڪلوميٽر آھي، جڏھن تہ شھر 35 اسڪوائر ڪلوميٽرن ۾ آھي. شھر کي وڌائڻ لاءِ ھنن سمنڊ کي لٽي ھٿراڌو ٻيٽ، واٽر فرنٽ مارڪيٽون ۽ ٽي Palm(کجيءَ جي شڪل وارا پراجيڪٽ) پام ديرا، پام جميرہ ۽ پام جبل علي ٺاھيا آھن. دبئي رياست کي ڏکڻ ۾ ابوظھبي رياست، اتر اوڀر واري ڪنڊ واري پاسي شارجہ رياست ۽ اوڀر ڏکڻ ڪنڊ تي سلطنتِ عمان اٿس. دبئيءَ جو ھڪ ٻيو ٽڪرو جيڪو حتا جي نالي سان آھي، جتي ڊيم پڻ ٺھيل آھي، ان جون سرحدون سلطنتِ عمان، عجمان رياست ۽ راس الخيمہ رياست سان ملن ٿيون. دبئي 4114 اسڪوائر ڪلوميٽرن تي ٻڌل آھي، دبئي کي ٻن حصن ۾ ورھائي سگھجي ٿو ھڪ پراڻي دبئي ۽ ٻيو نئين  دبئي. پراڻي دبئي سمنڊ جي ڪناري آباد بر دبئي، ديرہ، سطوى، ڪراما ۽ ٻيا علائقا شامل آھن جڏھن تہ نئين دبئي جي علائقن جا نالا بزنس بي، جميرہ وليج سرڪل، جميرہ ليڪس ٽاورز، بزنس بي، جميرہ ٽرائينگل، ڊائون ٽائون دبئي، البرشا، جي بي آر، رم رام، دبئي انويسٽمينٽ پارڪ، ڊسڪوري گارڊن، دبئي انٽرنيشنل سٽي، الورقا، مدن. ۽ ٻيا ايريا شامل آھن.

دبئي ۾ ھڪ وسيع پلاننگ تحت ھر فيلڊ لاءِ الڳ الڳ سٽي پراجيڪٽ ٺاھيا ويا آھن، جيئن ٽي وي چئنلن ۽ ٻين واسطيدار ادارن لاءِ دبئي ميڊيا سٽي، راندين لاءِ دبئي اسپورٽس سٽي (جتي دبئي جو انٽرنيشل ڪرڪيٽ گرائونڊ پڻ آھي)، ڪاليجن ۽ يونيورسٽيز لاءِ دبئي اڪيڊمڪ سٽي (اسڪول، ڪاليج ۽ يونيورسٽيز ٻين علائقن ۾ پڻ آھن) اسڪولنگ يا ٽريننگ وارن ادارن لاءِ دبئي ناليج وليج، صحت وارن ادارن لاءِ دبئي ھيلٿ ڪيئر سٽي جھڙا انيڪ پراجيڪٽ آھن.

دبئي جي ٽوٽل آباديءَ 3355900 مان فقط 263450 ھتان جا لوڪل رھواسي آھن، باقي سڀ ٻاھريان آھن، جن ۾ گھڻائي ايشيائي ماڻھن جي آھي. انڊيا، پاڪستان، ايران، بنگلاديش، فلپين، چائنا، مصر ۽ ٻيا عرب ملڪ شامل آھن. دبئي ۾ 200 ملڪن جا ماڻھو رھائشي ويزا تي ترسيل آھن ۽ ڪاروبار يا نوڪري ڪن ٿا. 

دبئي خليجي رياستن توڙي ملڪن ۾ سيڪيولر ترين رياست آھي، اسلامي بنياد ھجڻ باوجود ٻين مذھبن لاءِ دريا دل رھي آھي، عيد، ھولي ۽ ايسٽر عوامي سطح تي ھڪ جيتري اھميت سان ملھايا ويندا آھن. ڪٿي بہ فرقيواريت يا مذھبي جنونيت نظر نھايندي آھي. رياست اندر، مسجدون، مندر، چرچ، گردوارا توڙي امام بارگاھون پڻ موجود آھن نھفقط ايترو پر ھتي شراب پيئڻ جي اجازت پڻ ڏنل آھي، حلال توڙي حرام کاڌا مارڪيٽن ۾ موجود آھن. ھتي اوھان ھر اھو ڪم گھر ۾ ويھي ڪري سگھو ٿا، جيڪو اوھان جي ذات تائين محدود ھجي ۽ رياست جي قانون جي خلاف نہ ھجي.



آخر اھڙو ڇا آھي دبئي ۾.....؟؟؟

جي ھا، ڪجھ تہ آھي جو ھن رڻ پٽ جي جسم تان کل لاھيندڙ گرميءَ ۾ بہ دنيا ھتي موجود آھي. ايشيا، آفريڪا، يورپ توڙي آمريڪا سڀئي تہ ھتي موجود آھن. دبئي فقط ايتري وڏي آھي جو اوھان پنھنجي گاڏيءَ تي شارجہ رياست مان نڪرو ۽ دبئي کي لتاڙي ابوظھبيءَ جي حدن ۾ داخل ٿيو تہ مشڪل سان ھڪ ڪلاڪ لڳندو.

اچو تہ ھڪ نظر دبئيءَ جي انفراديت تي وجھئون ٿا. 

اھو پڻ ورلڊ رڪارڊ آھي تہ دبئي وٽ گھڻي مان گھڻا ورلڊ رڪارڊ آھن. دبئي وٽ لڳ ڀڳ 300 ورلڊ رڪارڊ آھن. ھتان جو موجودھ حڪمران شيخ محمد بن راشد جيڪو وزنري ليڊر آھي، ان جو ھڪڙو ئي اصول آھي تہ  Either the only one or the number one. جيڪو ڪجھ ڪرڻو آھي ان ئي اصول تي ڪرڻو آھي. ان جا ڪجھ مثال ھيٺ ڏجن ٿا.

1. دنيا جي وڏي ۾ وڏي بلڊنگ ”برج خليفہ“ دبئي ۾ آھي جيڪا 160 ماڙ کان وڌيڪ آھي، جيڪا 828 ميٽر اونچي آھي.

2. دنيا جي وڏي ۾ وڏي رھائشي بلڊنگ ”پرنسيس ٽاور“ دبئي ۾ آھي جيڪا 414 ميٽر ڊگھي ۽ 107 ماڙ آھي.

3. برج العرب دنيا جو پھريون 7 اسٽار ھوٽل طور دعوى ڪيو ويو، برج العرب سمنڊ اندر ٺاھيل دنيا جو مھانگو ھوٽل آھي جنھن وٽ ڪيترائي ورلڊ رڪارڊ پڻ رھيا آھن، جيئن دنيا جو ڊگھي ۾ ڊگھو ھوٽل، دنيا جو مھانگو ڪاڪٽيل، ڊگھي ۾ ڊگھو صحن ۽ ٻيا ڪيترائي شامل آھن.

4. دنيا جيپھرين3D  پرنٽ ٿيل ڪمرشل بلڊنگ دبئي ۾ آھي.

5. دنيا جو وڏي ۾ وڏو شاپنگ مال ”دبئي مال“ دبئي ۾ آھي.

6. دنيا جو وڏي ۾ وڏو ھٿرادو ڦوھارو”دبئي فائونٽين“ دبئي  ۾ آھي.

7. دنيا جو وڏي ۾ وڏو قدرتي گلن جو باغ ”مئريڪل گارڊن“ دبئي ۾ آھي.

8. دنيا جو وڏي ۾ وڏو انڊور ٿيم پارڪ ”IMG world of Adventures“ دبئي ۾ آھي.

9. دنيا جو وڏي ۾ وڏو ھٿرادو ٻيٽُ ”The Palm Jumairah“ دبئي ۾ آھي. 

10. دنيا جو وڏي ۾ وڏو ٽاور ”دبئي ڪريڪ ٽاور“ دبئي ۾ ٺھي رھيو آھي جيڪو پڻ 828 ميٽر ڊگھو ھوندو.

11. دبئي گھڻين وڏين آسمان سان ڳالھيون ڪندڙ عمارتن جو شھر آھي، جيڪي 300 ميٽر يا ان کان بہ وڌيڪ آھن، جنھن جو پڻ ورلڊ رڪارڊ مليل اٿس.

12. دبئي ۾ دنيا جي وڏي ۾ وڏي فريم جي شڪل ۾ بلڊنگ تيار ٿيل آھي، جنھن کي دبئي فريم جي نالي سان ڄاتو وڃي ٿو. 

13. دنيا جون مھانگيون ۽ تيز ترين ڪارون ھتي جي پوليس استعمال ڪندي آھي، دبئي پوليس سمارٽ پوليس اسٽيشن ٺاھي ڇڏيون آھن، جتي موجود مشينن ۾ اوھان پنھنجا ڏنڊ ادا ڪري سگھو ٿا، ڪو پوليس ڪيس ڪري سگھو ٿا يا ڪنھن ڪيس بابت ڄاڻ حاصل ڪري سگھو ٿا. 

14. برج خليفہ فقط دنيا جي وڏي ۾ وڏي بلڊنگ جو ايوراڊ رکندڙ ناھي پر برج خليفہ وٽ ڏھن کان وڌيڪ ٻيا بہ ايوارڊ آھن، جن ۾ ڌرتيءَ تي اوچي ترين بلڊنگ، اوچي ترين لفٽ، اوچو رھائشي اپارٽمينٽ، اوچو لائوج، اوچو لائيٽ ۽ آواز جو شو، اوچو فائر ورڪ ۽ ٻيا شامل آھن.

15. دبئي ۾ ٻيا بہ ڪيترائي ورلڊ رڪارڊ جوڙيا ويا آھن، جن ۾ وڏي ۾ وڏو چانھ جو ڪوپ، وڏي ۾ وڏو Jigsaw Puzzle، وڏي ۾ وڏي سونوھار، وڏي ۾ وڏي ٽئڪسي پريڊ، اوچي ۾ اوچو ٽينس گرائونڊ، چاڪليٽ مان ٺاھيل تصوير وغيرہ شامل آھن.

دبئي لاءِ چيو ويندو آھي تہ گرمين ۾ دبئي جو ڏينھن دشمن بہ نہ ڏسي، دبئي جي رات سڄڻن سان گڏ ھجي. دبئيءَ جون اڪثر رونقون رات جون ئي آھن. ڪيترائي ريسٽورانٽ ۽ سپر مارڪيٽون 24 ڪلاڪ کليل ھوندا آھن جڏھن تہ ڪجھ شاپنگ مال رات جو ھڪ يا ٻين وڳي بند ٿي ويندا آھن. سئنمائون رات جو ٽين وڳي بند ٿي وينديون آھن جڏھن تہ دبئي جي شيخ زايد روڊ تي 24 ڪلاڪ ئي ٽرئفڪ رھندي آھي. دبئي لاءِ چيو ويندو آھي تہ ھي اھو شھر آھي جيڪو سمھندو ناھي.

دبئي جون راتيون ايتريون حسين آھن، جنھن جو تصور ئي الائي ڇا آھي. جيئن ئي رات پنھنجي ڪاري چادر وڇائي ٿي تہ دبئي جا بلب جاڳي پون ٿا ۽ اھي جاڳائي وجھن ٿا دبئيءَ جي رونقن کي. دبئي ۾ 544 ھوٽلون آھن ۽ انھن ۾ ھڪ لک کان وڌيڪ ڪمرا موجود آھن، جن کي 2020 جي آخر تائين ھڪ لک سٺ ھزار تائين وڌايو ويو آھي. اڪثر ڪري دبئي جي ھر ھوٽل ۾ ھڪ کان وڌيڪ نائيٽ ڪلب آھن، جيڪي الڳ الڳ قومن جي لاءِ آھن ۽ ڪيترائي سڀني جي لاءِ پڻ آھن، جتي رات جي وقت ڊانس، شراب توڙي شباب جون محفلون لڳنديون آھن. 

دبئي جي شام ٿيندي ئي ماڻھو آفيسن مان گھرن ڏانھن نڪرندا آھن، ان وقت روڊن تي تمام گھڻي رش ٿي ويندي آھي، خاص ڪري اھي روڊ جيڪي شارجہ رياست ڏانھن ويندا آھن. ڇو تہ رھائش جي لحاظ کان شارجہ دبئي جي ڀيٽ ۾ اڌ و اڌ سستي آھي.

دبئي جي شام جو منظر ڊزرٽ سفاري تي ڏسي سگھجي ٿو، جتي واريءَ جي دڙن تي بيھي سج کي لھندي ڏسي سگھجي ٿو، ٿوري اونداھ ٿيندي ئي واريءَ جي انھن دڙن جي وچ ۾ ھٿراڌو ٺاھيل گول ميدان موجود آھن، جتي عربي ڪلچرل ڊانس ”Belly Dance“ ۽ باھ سان کيڏڻ جا شو ڏيکاري دل وندرائي ويندي آھي.

دبئي جي شام جو منظر سمنڊ ڪناري بيھي لھندڙ سج کي پاڻيءَ ۾ پنھنجي روشني جذب ڪندي ڏسي سگھجي ٿو، جنھن پاڻيءَ ۾ سوين اڇا توڙي ڪارا ماڻھو بنا ڪنھن جنسي يا قومي مت ڀيد جي وھنجندي ڏسي سگھجن ٿا. 

دبئي جي شام جو منظر آسمان سان ڳالھيون ڪندڙ بلڊنگن جي ڪنھن مٿئين فلور تان ھيٺ روڊ تي ھلندڙ ڪولين جيترين گاڏين کي ڏسندي دل کي لڀائي سگھي ٿو.

دبئي جي ھر رات ھتان جون مختلف بلڊنگون فائر ورڪ يا ٻين روشنين سان گھمندڙن کي تفريح ڏينديون آھن، برج خليفہ جو ھڪ پاسو جنھن تي وڊيو جي صورت ۾ تصوير ۽ آواز سان ھر اڌ ڪلاڪ کان پوءِ موقعي جي مناسبت سان ڪجھ نھ ڪجھ ڏيکاريو ويندو آھي، برج خليفہ وٽ خاص ڪري نئين سال جي آمد وقت ماڻھن جي پيھہ لڳل ھوندي آھي. ايتري تائين جو اگر سُئي اڇلايو تہ فرش تائين پھچندي وقت لڳي وڃيس. برج خليفہ جي ھيٺان موسيقيءَ تي ناچ ڪندڙ ھٿراڌو پاڻيءَ جو فائونٽين دل وندرائيندي ملندو، دبئي مال جي اندر وڏو مڇيءَ جو اڪائرم، ھٿراڌو آبشار ۽ گھڻو ڪجھ موجود ھوندو آھي.

دبئي جي رات جڏھن پنھنجا پر پکيڙيندي آھي تہ شھر جي ڳتيل آباديءَ وارن حصن ۾ سڄي دنيا جو حسن پنھنجا جلوہ ڏيکارڻ لاءِ نڪري پوندو آھي، اڪثر جڳھين تي سوڙھين گھٽين ۾ جسم فروشي ڪندڙ حسينائون اشارا ڪندي ملنديون تہ پياڪ ۽ ڊانس جا شوقين مجرن جي محفلن ۽ نائيٽ ڪلبن جو رخ ڪندا آھن. جڏھن رات جو عروج ٽٽندو آھي تہ مستيءَ ۾ چور چور پياڪ رستن تي ٿاٻڙندا پنھنجي پنھنجي گاڏيءَ يا ٽئڪسيءَ واري کي ڳوليندي ملندا، ڪيترائي ماڻھو ڪلب ۾ ملي ويل جوڙيءَ سان گڏ ڪنھن ھوٽل يا پنھنجي موجود ڪمري جو رخ ڪندي ملندا آھن ۽ ائين ھتان جون رنگين راتيون نئين صبح سان وري پنھنجي گردان ۾ شروع ٿي وينديون آھن. 

دبئيءَ 2013 ۾ ورلڊ ايڪسپو کٽيو ۽ پنھنجي جبل علي واري علائقي ۾ EXPO-2020 جي نالي سان ھڪ وڏو تاريخي سفر شروع ڪرڻ وڃي رھي ھئي جو ھن عالمي وبا جي ڪري ان کي 2021ع تائين ملتوي ڪيو ويو، ايڪسپو 2020 ھڪ عالمي ميلو آھي جيڪو پورا ڇھہ مھينا ھلندو، جنھن ۾ مصنوعي ذھانت ۽ IT سان جڙيل ڪمپنيون پنھنجا اسٽال ھڻنديون ۽ روزاني سيمينار، ايونٽ، تفريح ۽ ٻيو گھڻو ڪجھ شامل ھوندو. 

دنيا ۾ ڀلي چار موسمون ھجن پر دبئيءَ ۾ ٻہ موسمون ٿينديون آھن، ھڪڙو سانوڻ ٻيو آوڻ (آوڻ مان منھنجي مراد اچڻ جي مند آھي) دبئيءَ ۾ نومبر کان اپريل تائين اچي گھمي سگھجي ٿو. نومبر مھيني کان ھتان جي موسم نارمل ٿي ويندي آھي ۽ دبئي پنھنجي رنگينين جا آغاز ڪري ڇڏيندي آھي.

نومبر مھينو شروع ٿيندي ئي ھتي الڳ الڳ ايونٽ ۽ پروگرام شروع ٿي ويندا آھن، جن ۾ گلوبل وليج، دبئي شاپنگ فيسٽيول، مئريڪل گارڊن، دبئي ورلڊ ڪپ ۽ ورلڊ ٽريڊ سينٽر ۾ تقريبون، ڏيکاءَ ۽ نمائشي پروگرام شامل آھن. 

جيڪڏھن ڪوئي اوھان کي ٻڌائي تہ دبئي وٽ تيل آھي ان ڪري ترقي ڪري رھي آھي تہ اوھان بلڪل بہ اعتبار نھ ڪجو، دبئيءَ جو روينيو تيل تي نھ پر ٽوئرازم تي ھلي پيو، ھنن ماڻھن کي پاڻ ڏانھن ڇڪڻ لاءِ ايترا تہ گھمڻ ۽ ڏسڻ جا نظارا ٺاھيا آھن جو ھر ماڻھوءَ جي دل چوندي تہ جيڪر اکين سان ڏسي اچي! ھتي ڪجھ خاص خاص گھمڻ وارين جاين جي باري ۾ مختصر ڄاڻ ونڊ ڪريون ٿا. 

1. گلوبل وليج: اوھان فقط گلوبل وليج جو تصور ٻڌو ھوندو، دبئي وارن گلوبل وليج ٺاھي ڇڏيو آھي، دبئي ۾ گلوبل وليج جي نالي سان ھڪ وڏو ميلو متل ھوندو آھي، جنھن کي دنيا جو وڏي ۾ وڏو سياحت، خريداري ۽ تفريح جو منصوبو تسليم ڪيو ويندو آھي. گلوبل وليج ۾ دنيا جي 90 ملڪن لاءِ الڳ الڳ پويلين مقرر ڪيل آھي، جتي ان ملڪ جي سامان، موسيقي، کاڌن ۽ تفريح جو اھتمام ٿيل ھوندو آھي. ھتي ھر پويلين ۾ ان ملڪ جا ڳائڻا توڙي ٻيا فنڪار فن جو مظاھرو ڪندا آھن ۽ ھڪ مين اسٽيج پڻ آھي جتي ھر ھفتي دنيا جا مڃيل فنڪار اچي فن جو مظاھرو ڪندا آھن. 2019-2020 جي گذري ويل سيزن ۾ گلوبل وليج ۾ دنيا جي 7 ملين ماڻھن شرڪت ڪئي. ھي ميلو ھر سال نومبر کان اپريل تائين لڳندو آھي.

2. مئريڪل گارڊن: مئريڪل گارڊن 2013ع ۾ ويلنٽائينس ڊي جي ڏينھن شروع ڪيو ويو، ھي باغ 72000 اسڪوائر ميٽرن تي ڦھليل آھي، دنيا جو وڏي ۾ وڏو قدرتي گلن جو باغ آھي جنھن ۾ 50 ملين الڳ الڳ قسمن جا گل ۽ 250 ملين ٻوٽا لڳل آھن. ھن باغ کي ڌرتيءَ تي جنت سڏيو ويندو آھي.

3. برج خليفہ: 2010ع ۾ افتتاح ٿيل ھن دنيا جي وڏي ۾ وڏي بلڊنگ دنيا جي ڪيترن ئي سياحن کي پاڻ ڏانھن ڇڪيو آھي، ھر سال لکين ماڻھو برج خليفہ کي ڏسڻ ايندا آھن. برج خليفہ دنيا جي وڏي ۾ وڏي شاپنگ مال ”دبئي مال“ جي احاطي ۾ آھي، ان جي بلڪل ھيٺيان پاڻيءَ جي ھٿراڌو ڍنڍ ٺھيل آھي جتي دبئي واٽر فائونٽين ٺھيل آھي جتي روزانو شام جو موسيقي تي پاڻيءَ جي ڊانس جو شو ھر اڌ ڪلاڪ بعد ڏيکاريو ويندو آھي. اتي ئي اندر دبئي مال ۾ پاڻيءَ اندر ٺاھيل مڇيءَ جو اڪائرم، واٽرفال، 7Dجا شو ۽ گھڻو ڪجھ موجود آھي. برج خليفہ تي ھر سال نيو ايئر تي اسپيشل فائرورڪ ٿيندو آھي جيڪو ڏسڻ لاءِ ھزارين ماڻھو اتي جمع ٿيندا آھن.

4. ڊزرٽ سفاري: ڊزرٽ سفاري دبئي جي واحد قدرتي منظرن واري پوائينٽ آھي جتي اوھان واريءَ تي گاڏيون ڊوڙائيندڙ ڊرائيورن سان گڏ ويھي واريءَ جي دڙن جي لاھين چاڙھين ۾ چڪر ڏئي سگھو ٿا، ھي خطرناڪ ڊزرٽ سفاري ڪندي چڱن ڀلن جو ساھ مٺ ۾ اچي ويندو آھي. ھتي سج لھڻ جي منظر بعد بيلي ڊانس، تنورا شو، ميجڪ شو، باھ جي شعلن سان کيڏڻ جا ڪرتب ڏيکارڻ جا شو ٿيندا آھن.

5. بيچ: دبئي جا اڪثر بيچ عام پبلڪ لاءِ آھن پر ڪجھ مخصوص بيچ يا پرائيويٽ بيچ پڻ آھي، جتي ھر عام ماڻھو کي وڃڻ جي اجازت ناھي، دبئي ۾ 15 کان وڌيڪ بيچ آھن. جن ۾ جميرھ بيچ، الممزر بيچ، نڪي بيچ، لامير بيچ، ڪائيٽ بيچ گھڻو مشھور آھن.

6. دبئي ائٽلانٽس يا پام جميرہ: دبئي جي ٽن پامن مان ھڪ آھي (پام ھڪ کجيءَ جي شڪل ۾ سمنڊ کي لٽي ھٿراڌو ٺاھيل ٻيٽ آھي، جنھن جو نقشو کجيءَ وانگر آھي) جتي مھانگو ترين ائٽلانٽس ھوٽل پڻ آھي جتي اڪثر ھندي ۽ انگريزي فلمون پڻ رڪارڊ ڪيون ويون آھن ھتي سياحن جو ھڪ وڏو تعداد روزاني اچي ٿو.

7. دبئي ميوزيم: دبئيءَ ۾ ميوزمن جو تعداد پڻ ڏھن کان مٿي آھي، جتي قديم دبئي توڙي جديد دبئيءَ جا نمونا رکيل آھن، قديم ميوزيم ۾ ”دي دبئي ميوزيم“، ” دي ڪوائن ميوزيم“، ”اتحاد ميوزيم“، ”الفھيدي فورٽ“، ”الشندگاھ ميوزيم“ وغيرہ ۽ جديد ميوزيم ۾ ”ميوزيم آف فيوچر“، ”دبئي فريم“ ۽ ”ميوزيم آف اليوشنس“ شامل آھن.

8. جيڪڏھن شاپنگ مال ڏسڻ ۽ خريداريءَ جا شوقين آھيو تہ دبئي مال، مال آف دي امريٽس، ابن بطوطہ مال، سٽي واڪ، سٽِي سينٽرس، مرڪاٽو مال، الغرير سينٽر ۽ ٻيون انيڪ جايون اوھان جي ڀليڪار لاءِ موجود آھن. جيڪڏھن اوھان پارڪ وغيرہ ڏسڻ ۽ گھمڻ چاھيو ٿا تہ بٽرفلائي گارڊن، دبئي واٽر ڪئنال، بالي ووڊ پارڪ، لامير بيچ، Love Lake، زابيل پارڪ، دبئي گلو گارڊن، الممزر پارڪ ۽ ٻيا بيشمار پارڪ اوھان کي جيءَ ۾ جايون ڏيندا. 

9. اسڪاءِ ڊائيو: جھاز تي چڙھي ھيٺ ٽپو ڏيڻ يا وڏي ھوائي ڦوڪڻي تي اڏامندي ھيٺ لھڻ ھتي ايندڙ سياحن جا مقبول مشغلا آھن، توڙي جو اھي ٻئي مشغلا مھانگا آھن پر ٿوري گھڻي بچت ڪندي اسان جا ديسي ڀائر بہ انھن مان مزو وٺندا رھيا آھن.

10. ڍائو ڪريوز Dhow Cruise: ڍائو ڪريوز يا Yachts ۾ ويھي سمنڊ اندر سير تفريح ڪرڻ، پڪنڪ ملھائڻ يا ننڍا وڏا ايونٽ ڪرڻ ھتي جي عام ڳالھ آھي، اوھان کي ڪنھن جو جنم ڏينھن جو ڪيڪ ڪٽڻو آھي تہ اوھان پنھنجي لاءِ پرائيويٽ ٻيڙو بوڪ ڪرائي پنھنجي خاندان يا دوستن سان سمنڊ ۾ وڃي اھڙي تقريب ڪري سگھو ٿا. جيڪڏھن اڪيلا آھيو تہ ڍائو ڪريوز بھترين آپشن آھي، جنھن وسيلي اوھان سمنڊ جو سير بہ ڪري سگھو ٿا تہ سمنڊ اندر تفريح پڻ حاصل ڪري سگھو ٿا. 

11. دبئي ۾ ميٽرو ريل سروس پڻ ڏاڍي مقبول آھي، اوھان اھو ٻڌي شايد يقين نھ ڪريو تہ دبئي جي ميٽرو ريل بنا ڊرائيور جي ھلندي آھي ۽ پنھنجي ھر اسٽاپ تي ٺيڪ ٽي يا پنج منٽن تي پھچي ويندي آھي ۽ ٽڪيٽ چيڪ ڪرڻ لاءِ ڪوئي چيڪر ناھي ھوندو، بس ھڪڙو ڪارڊ ھوندو آھي جنھن ۾ بئلنس وجھي اوھان ھر اسٽيشن تي لھي يا چڙھي سگھو ٿا. دبئي ميٽرو ريل ۾ روزانو لکين ماڻھو سفر ڪندا آھن. 

12. سون جي بازار: دبئي گولڊ سوڪ دبئي جي ڪمرشل ضلعي ديرہ ۾ آھي جتي 380 سون جا دوڪان آھن، جتي مڻن جي ماپ ۾ ڪچو توڙي ٺھيل سون موجود آھي، گولڊ سوڪ مارڪيٽ بہ ورلڊ رڪارڊ ٺاھڻ ۾ پوئتي ناھي رھي، ھنن 64 ڪلو نجي سون مان ھڪ منڊي تيار ڪئي جنھن کي گنيز بوڪ آف ورلڊ رڪارڊ ۾ شامل ڪيو ويو آھي. ھتي سون حاصل ڪرڻ لاءَ ATM پڻ آھي، جنھن ۾ اوھان پئسا وجھي سون حاصل ڪري سگھو ٿا.

دبئي جي اھا خاص ڳالھ رھي آھي تہ اھا ھر سال ڪو نھ ڪو نئون گھمڻ جو پراجيڪٽ شروع ڪندي رھندي آھي، جنھن وسيلي جيڪي پھريان گھمي ويل سياح پڻ ٻيھر اچڻ جي ڪندا آھن. ھونئن بہ دبئي جي سنڌين ۾ مشھور آھي تہ ”جنھن ھڪ ڀيرو دبئيءَ جو پاڻي پيتو، اھو ڪٿي مڙندو.“

دبئي جي ٿوري ڪجھ گلا بہ ضروري آھي، سوچيان پيو شروعات ڪٿان ڪجي. گرميون لڳيون پيون آھن گرمي تہ جتي ڪٿي آھي پر صحرائي گرميءَ جي جيتري ڳالھ ڪجي اوتري گھٽ آھي. دبئيءَ ۾ خصوصن ٻہ ئي موسمون ٿينديون آھن، سانوڻ ۽ سيارو، سانوڻ صفا گرم ترين ۽ سيارو سنڌ جي بہار جھڙو. سانوڻ جي مھينن ۾ ٻاھرين لُڪَ توڙي ھيوميڊٽي ساھ ڪڍڻ لاءِ ڪافي ھوندي آھي، مٿان وھنجڻ لاءِ شاور مان اھڙو پاڻي ايندو آھي جھڙو ٽانڊا. ٽانڪيءَ جي پاڻيءَ جو خيال ايندي ئي واش روم وڃڻ جو خيال ئي لھي ويندو آھي. ھوٽلن، اپارٽمينٽس ۽ ولاز ۾ پاڻيءَ کي نارمل ڪري موڪلڻ جو بندوبست ٿيل ھوندو آھي. 

دبئيءَ ۾ تعليم ۽ صحت مھانگيون آھن. ٻارڙن جي تعليم جو خرچ ايترو جو پگھار پوري ئي نھ پوي، صحت جو کاتو جديد سھولتن سان خدمت ڪندو آھي پر بل مھل ٻہ ٽي ايڪڙ زمين وڪڻي جان ڇڏائڻي پوندي آھي خير ان جو حل آھي تہ ھر ماڻھو لازمي پنھنجي صحت جي انشورنس ڪرائيندو آھي ۽ اھڙي مصيبت ۾ انشورنس وارا پئسا ڀريندا آھن.

دبئي سميت پوري گڏيل عرب امارات ۾ فقط ٻہ ٽيلي ڪميونيڪيشن نيٽورڪ آھن، ھڪڙو اتصالات ۽ ٻيو دُو. ٻئي نيٽورڪ ناني ويڙھو ڪري ماڻھن کي ڦري رھيا آھن. آفيس يا دوڪان تي اوھان کي انٽرنيٽ ڪنيڪشن کپي تہ ان جوگھٽ ۾ گھٽ ماھوار بل پاڪستاني پنجاھ ھزار جي برابر ھوندو، جيڪڏھن اھا سروس گھر لاءِ وٺبي تہ گھٽ ۾ گھٽ بل پاڪستاني ڪرنسيءَ موجب پندرنھن ھزار ماھوار ھوندو آھي. جيڪڏھن اوھان کي موبائيل تي ڊيٽا گھربل آھي تہ پوءِ تہ ٿيو ڪُلُ خير، ھڪ GB ڊيٽا پاڪستاني ڪرنسيءَ موجب چار ھزار کان مٿي ملندي. 

دبئيءَ ۾ رھائش تمام گھڻي مھانگي آھي، جيڪڏھن اوھان ھڪڙو ڪمرو مسواڙ تي وٺندا تڏھن بہ پاڪستاني ڪرنسيءَ موجب ھڪ کان ڏيڍ لک جو ملندو. جيڪڏھن صرف سمھڻ لاءِ جڳھ گھربل ھجي، جنھن کي ھتي Bed  Space سڏيو ويندو آھي، ان لاءِ بہ ماھوار گھٽ ۾ گھٽ پاڪستاني ڪرنسيءَ موجب  ويھ ٻاويھ ھزار ڏيڻا پوندا آھن. ھتي اڪثر مذدوري ڪندڙ ھڪڙي ڪمري ۾ ويھ کان ٽيھ ماڻھو گڏجي رھندا آھن. اھڙي گھٽ ۽ ٻوسٽ جي ماحول کي ڪمرن کي يخ ٿڌو ڪندڙ اي سيز نہ ھجن تہ ھتي رھڻ جو تصور ئي نہ جڙي.

دبئي ۾ پنھنجي ڪار خريد ڪرڻ ايترو سولو جيترو سنڌ ۾ چائنا وارو اسڪوٽر وٺڻ، باقي ڪار کي روڊ تي ھلائڻ لاءِ ڊرائيونگ لائيسنس وٺڻ ايترو ڏکيو آھي جيترو اليڪشن جي سيٽ کٽڻ. پنھنجي ڪار لاءِ الڳ سان پارڪنگ جو بندوبست ڪرڻ، ان جي خرَ خُرَ مٿي جو سُور آھن مٿان وري ٽرئفڪ جا ڏنڊ ھتي معمول جي ڳالھ آھي وري مٿان، گاڏيءَ تي سالياني رينيول جون فيون. اڪثر ڪري ھتان ھميشہ لاءِ ويندڙ يا نوڪري يا ويزا ختم ٿيڻ تي پنھنجي سٺي گاڏي بہ ڀڳڙن مُٺ ۾ وڪڻي ويندا آھن. 

دبئيءَ وٽ پنھنجي قدرتي شيءِ رڳو واري آھي باقي ھر شيءِ ٻاھران ايندي آھي، ھتي زراعت ناھي، پنھنجو پيئڻ جو پاڻي ناھي. ھتي سبزي ۽ فروٽ عُمان توڙي ٻين ملڪن مان ھوائي جھاز يا روڊ رستي پھچي وڃي ٿو. گوشت وغيرہ فريز ٿيل ملندو آھي. ڪھڙي بہ موسم ھجي ھر قسم جي سبزي ۽ فروٽ موجود ھوندو آھي.  دبئيءَ ۾ مڪمل نيڪال سسٽم ناھي، اڪثر بلڊنگن جو نيڪال اتي ئي ٺاھيل ڪنھن کڏي ۾ جمع ٿيندو آھي جتان پوءِ ھر روز ميونسپالٽيءَ جون گاڏيون خالي ڪري ڪڍي وينديون آھن.

دبئي ھڪ عالمي منڊي آھي جتي پير کوڙڻ لاءِ دنيا ڀر مان ڪاروباري ماڻھو ھتي اچن ٿا، پنھنجا پئسا لڳائي ڪاروبار ڪن ٿا، ھتي جي مارڪيٽ ۾ نالو ٺاھڻ ۽ مستقل رھڻ لاءِ وڏي جاکوڙ ڪرڻي پوي ٿي. ھر ڀيري نوان نوان چئلينج سامھون ايندا رھندا آھن، ساڳي طرح ھتي نوڪري ڪرڻ ايتري بہ آسان ناھي جيتري سمجھي ويندي آھي. ھتي ڊگريءَ کي اڪثر جڳھين تي ايتري ويليو ناھي ملندي جيتري تجربي کي ملندي آھي. اوھان وٽ پي ايڇ ڊي جي ڊگري ھجي ۽ تجربو نھ ھجي تہ پوءِ ھتي نوڪري ڏکي ملي سگھندي. سڄي دنيا جو ٽئلنٽ ھتي اچي گڏجي ٿو، جتي روزگار جا موقعا گھڻا آھن تہ اتي مقابلو بہ عالمي سطح جو آھي. اڪثر نوجوان پڇندا رھندا آھن تہ دبئيءَ اچڻ ۽ نوڪري ڪرڻ لاءِ ڇا ضروري آھي تہ منھنجو ھڪڙو ئي جواب ھوندو آھي تہ تجربو. اوھان پنھنجي ڪنھن بہ فيلڊ ۾ مھارت حاصل ڪريو پوءِ دبئي اوھان جي لاءِ کليل ميدان آھي. جيڪڏھن صرف ڊگري ۽ سفارش جو آسرو آھي تہ پوءِ ھتي گاڏو نھ ھلندو. ھتي خيال وڪامندا آھن، پيپر نہ، ھتي جاڳ جا خواب پورا ٿيندا آھن سمھڻ وارا نہ. دبئي محنتي ماڻھن جو گھر آھي ھتي ڪمچور ۽ جڳاڙي اٽڪي پوندا آھن. 

خيال ڇا آھي ۽ اھو ڪيئن وڪامندو آھي؟ ان جو صفا سولو جواب آھي تہ خيال اوھان جي ذھن ۾ پيدا ٿيل تخليق آھي، جنھن کي حقيقت اوھان جا ڏينھن ڏٺي جا سپنا ڏيندا آھن. پنھنجو تخليقي فن دنيا کي ڏيکاريو پوءِ دنيا توھان کي پنھنجي دنيا جا جلوہ ڏيکاريندي.

ويجھڙ ۾ ڪيترائي نوان خيال (Ideas) دبئيءَ ۾ آيا آھن ۽ ڪيترائي اگھامي پڻ ويا آھن. ھي وقت انفارميشن ٽيڪنالاجيءَ جو آھي ۽ ايندڙ وقت مصنوعي ذھانت جو آھي، پنھنجو پاڻ کي اپڊيٽ ڪريو، پنھنجي ملڪ جي تعليمي ادارن ۾ پڙھايا ويندڙ سبجيڪٽ ايڪسپائر ٿي چڪا آھن، جڳ سان ڳنڍجي ھلو. 

دبئي ھاڻي عالمي فنانشل حب ٿي چڪي آھي، جيڪا دنيا جي ٻيھر ايڪسپورٽ ڪرڻ جي مارڪيٽ بڻجي وئي آھي. دبئيءَ ۾ 50 جي لڳ ڀڳ بئنڪون ڪم ڪري رھيون آھن، جن جون ڪيتريون ئي برانچون آھن. ھتان جو بئنڪون گھڻو اڳتي آھن، ھتي جي بئنڪن جي اڪثر اي ٽي ايم مشينن مان اوھان نھ فقط پئسا ڪڍرائي سگھو ٿا پر پنھنجي يا ڪنھن ٻئي جي اڪائونٽ ۾ پئسا وجھي بہ سگھو ٿا، نھ رڳو ايترو پر اي ٽي ايم وسيلي چيڪ پڻ جمع ڪرائي يا ڪئش ڪرائي سگھو ٿا.

دبئيءَ ۾ ڊجيٽل ۽ آنلائين ڪاروبار جو دور ھلي رھيو آھي، ھتي سون جي تعداد ۾ موبائيل ائپس آھن جيڪي روزاني ملين جو ڪاروبار ڪن ٿيون. دنيا نئون ڪجھ ڏسڻ چاھي ٿي، جيئن ھتي ڏسي رھيا آھيون. 

ويران رستي تي اوھان جي گاڏيءَ جو پئٽرول کپي وڃي تہ پرييشان نھ ٿيو، ھتي ھڪڙي CAFU نالي موبائيل ائپ آھي انھن کي ائپ مان نياپو ڪريو اتي پھچي اوھان جي گاڏيءَ جو پئٽرول ڀري ڏيندا. اوھان ڪنھن اھڙي جاءِ تي وڃڻ چاھيو ٿا جتان اوھان جي ڪار واپس ڪير ڪاھي اچڻ وارو ناھي، ڳڻتي نھ ڪريو، ecar  نالي ائپ تي ڀرسان ئي پارڪ ٿيل ڪار ڪاھي وڃو ۽ پنھنجي منزل تي وڃي پارڪنگ ۾ ھڻي ھليا وڃو. گھر ۾ ايمرجنسي ٿي وڃي ھيلٿ ائپ کي الرٽ ڪريو ڊرون دوا کڻي اوھان جي ڪمري ۾ پھچي ويندو. وڌيڪ ڊيگھ ۾ نٿا وڃئون دبئي ڀري پئي آھي اھڙن مثالن سان.

ھتي ڪامياب نوڪري ڪرڻ لاءِ يا ڪامياب ڪاروبار ڪرڻ لاءِ نوان خيال ھجڻ کپن، جيڪي اوھان کي منزل تي رسائيندا نھ تہ اوھان بہ لکين اھڙن فردن جي فھرست ۾ لڙھي ويندا جيڪي ھتي آيا ۽ ھليا ويا. 

دبئي جي ھڪڙي پاسي سمنڊ آھي تہ ٻئي پاسي واري. ھتي پاڻي ۽ پئٽرول جي قيمت ساڳي آھي. ھتي پاڪستاني مارڪيٽون بہ آھن جتي نجيون پاڪستاني پروڊڪٽس ملن ٿيون. 

ان کان علاوہ بہ دبئي جي رونقن ۾ گھڻو ڪجھ آھي جيڪو منھنجي ذھن مان يا ڳولا ڪندي اڳتي پوئتي ٿي ويو ھوندو


دبئي ۽ سنڌ

ماترڀوميءَ جي سڪ ۽ اڪير تہ ڪوئي انھن کان پڇي جيڪي پنھنجي ڌرتيءَ کان ڌار يا پري آھن پر روزگار جي ذريعن جي کوٽ جي ڪري يا پرڏيھي ناڻو ڪمائڻ جي چڪرن ۾ ماڻھن کي پنھنجو ڏيھ ڇڏڻو پوي ٿو، جنم ڀوميءَ کان ڪوھين ڏور نڪري وڃڻو پوي ٿو. ائين سنڌ ڌرتيءَ جا رھاڪو سنڌي پڻ آھن. ھڪڙن کي ورھاڱي ڀيري زوريءَ لڏايو ويو ۽ باقي رھيلن کي داٻا دھمان ۽ خوف ڏئي لڏايو پيو وڃي. باقي جيڪي پاڻ جھڙا بچيا اھي بدحاليءَ ۽ ٻيائيءَ جي ور چڙھي ويا ۽ پنھنجي وسيلن سان مالامال ڌرتيءَ کي ڇڏي پرڏيھ ۾ ڪمائڻ پھچي ويا آھن.

ھونئن تہ دبئي ۽ سنڌ ۾ ڪيتريون ئي ھڪجھڙايون آھن پر ڪجھ خاص ھتي پيش ڪجن ٿيون

1. سمنڊ دبئيءَ وٽ آھي تہ سنڌ وٽ بہ آھي.

2. صحرا دبئيءَ وٽ بہ آھي تہ سنڌ وٽ بہ آھي.

3. گھڻ قومي معاشرو دبئيءَ ۾ بہ آھي تہ سنڌ ۾ بہ آھي.

4. سنڌ ۾ سمنڊ سنڌ جي زمين کائي رھيو آھي تہ دبئيءَ ۾ سمنڊ کي لٽي زمين ٺاھي آباد ڪئي پئي وڃي.

5. سنڌ وٽ سڀئي قدرتي وسيلا ھوندي بہ بدحال ۽ دبئي ھر مصنوعيت ھوندي بہ خوشحال آھي.

دبئيءَ ۾ موجود سنڌين بابت ڄاڻڻ کان پھرين اھو ٻڌائيندو ھلان تہ دبئي اھا واحد جاءِ آھي جتي ھند ۽ سنڌ جا سنڌي گڏجن ٿا. اسان ھتي آسانيءَ خاطر ھند ۽ سنڌ جي سنڌين جي ھتي واري ڪردار کي ڌار ڌار سمجھنداسين.

سنڌ جا سنڌي:

گڏيل عرب رياستن جي قيام کان اڳ بہ سنڌي ھتي رھيل ھئا، جن مان ڪيترن کي ھتان جي نيشنلٽي پڻ مليل آھي، جن ۾ مگسي، پنھور، کوسا، عمراڻي، سومرا، مشوري، تنيا، ٻرڙا ۽ ٻيون برادريون شامل آھن جيڪي پاڻ کي ھاڻي السندي، البلوشي ۽ المسوري وغيرھ سڏرائين ٿا. جڏھن تہ ھن ملڪ ۾ پاڪستانين جو تعداد 12 لک کان وڌيڪ آھي، جنھن مان چار لک دبئيءَ ۾ رھن ٿا. دبئيءَ ۾ سنڌين جو رھائشي لحاظ کان تعداد ايترو گھڻو نھ ھوندو. منھنجي محتاط اندازي موجب ڪي ويھہ ھزار سنڌي دبئيءَ ۾ رھندا ھوندا. 

دبئيءَ ۾ ڪنسٽرڪشن جي عروج واري زماني ۾ (ھلندڙ صديءَ جي پھرين ڏھاڪي) ۾ سنڌين جو مشھور ڪاروبار اسڪرئپ (ڪاٻاڙ جو وڪرو) ئي رھيو آھي. ھتي ٿيندڙ ڪنسٽرڪشن مان بچي ويل يا ڪٽيل لوھ جا ٽڪر ڪاٻاڙ جي مارڪيٽ ۾ وڪڻي ڪيترائي سنڌي شاھوڪار ٿي چڪا آھن اھو سلسلو ڪنھن حد تائين اڄ بہ ھلي رھيو آھي. دبئيءَ ۾ اڪثر سنڌي يا تہ ڪنسٽرڪشن ۾ مذدوري ڪندا آھن يا تہ اسڪرئپ (پراڻي لوھ ۽ ڪٻاڙ) جي خريد و فروخت ڪندا رھيا آھن. ويجھڙ جي اٺن ڏھن سالن ۾ ڪيترائي سنڌي نوجوان ھر قسم جي ميدان ۾ بہتر ليول جون نوڪريون ڪري رھيا آھن. 

ڪيترائي سنڌي ھاڻي دبئيءَ ۾ سول انجنيئر، HSE  انجنيئر، ڪنسلٽنٽ، پلاننگ انجنيئر، ڊاڪٽر، گرافڪ ڊزائينر، ڊرائيور، بئنڪر، سيلزمين، فري لانسر، ايگريڪلچر انجنيئر، اڪائونٽنٽ، بروڪر، پروگرامر، آءِ ٽي ائڊمن، ڦوٽوگرافر، پوليس مئن، وڪيل، سي آءِ ڊي رپورٽر، نيوز رپورٽر، رازا، واڍا توڙي ٻيا فني ڪم وغيرہ ڪري رھيا آھن جڏھن تہ آڱرين تي ڳڻڻ جيترا پنھنجو ڪاروبار ڪري رھيا آھن. سنڌ جي سنڌين جي ذاتي ڪاروبارن ۾، انڊسٽريل سپلائيز، اسڪرئپ، گارڊننگ، پرنٽنگ، ٽيڪنيڪل سروسز، ٽوئر ۽ ٽريول گائيڊ، سفاري ٽوئر، ٽرانسپورٽ، ڪنسلٽنسي، ويٽرنري ڪلينڪ، آنلائين اسٽور، بلڊنگ مٽريل سپلائي، ڪنسٽرڪشن، ڪليننگ سروس، ٽائيپنگ سروسز، بروڪرز ۽ ٻيا شامل آھن.

دبئيءَ ۾ سنڌين جا ڪجھہ متحرڪ فورم پڻ آھن، جن ۾ ڪجھہ ھم خيال دوست گڏجي سڏجي ثقافتي توڙي سماجي سرگرميون ڪن ٿا. جن ۾ سنڌي سنگت (آشا چاند)، مھراڻ ڪلچرل گروپ، سنڌ دوست سٿ، سنڌ فرينڊس فورم، سنڌي ائسوسيئيشن آف يو اَي اِي، سنڌ نوجوان سنگت، سدائين گڏ سنڌي سوشل تنظيم ۽ ٻيا شامل آھن.


ھند جا سنڌي:

ڌرتي ۽ ڌرتيءَ واسين جو قدر انھن کي ٿئي ٿو جن پاڻ پرديس ۾ نڌڻڪائپ جي احساس ۾ ڀوڳيو ھجي. ورھاڱي پڄاڻان جڏھن گڏيل عرب امارتن ۾ روزگار جا ذريعا کليا تڏھن سنڌ توڙي ھند مان سنڌي ھتي اچي روزگار سان لڳا. ھند جي سنڌين اچي ھتي پنھنجا ڪاروبار ڄمايا جڏھن تہ سنڌ جي سنڌين ھتي اچي نوڪريون ڪيون. ٻئي ڌريون ورھاڱي وقت وڇڙيا ھئا پر ٻنھي ۾ ٻولي ڀائيءَ جي ڇڪ ساڳي رھي ھئي. جيئن ورھاڱي کان پھرين ميٺ محبت ۾ گڏجي رھيا پئي، ھڪ ٻئي جو مرڻو پرڻو کاڌن پئي، پر پوءِ وچ ۾ ڏراڙ وجھي الڳ ڪيو ويو ھيو. ھاڻي ھي ھڪ موقعو ھيو وري گڏجڻ جو ۽ ھڪ ٻئي لاءِ گڏجي بيھڻ جو، ان زماني ۾ ھند جي سنڌين ۽ سنڌ جي سنڌين گڏجي ھڪ فورم جو بنياد وڌو. عطا سنڌي سنڌ جي سنڌين مان گڏيل عرب رياستن جو پهريون سنڌي هو جنهن هتي سدائين گڏ سنڌي سوشل تنظيم جو بنياد وڌو، جنهن ۾ هند سنڌ جا سنڌي شامل هئا، ان پليٽ فارم تان ڪيترائي فنڪار دبئي ۾ سنڌيت جي پرچار ڪرڻ ايندا هئا.

انڊين سنڌي دبئيءَ جا اسٽيڪ ھولڊر آھن، ھتان جا مشھور ڪاروبار، برانڊس، سپرمارڪيٽون توڙي دنيا جي مشھور برانڊس جي ڊيلرشپ انھن وٽ آھي. دبئيءَ جي ٽيڪسٽائيل انڊسٽري ھجي، چوئٿرامس، ويسٽ زون يا المايا سپر مارڪيٽون ھجن، لينڊ مارڪ گروپ، بيبي شاپ، ڪوسموس، شو مارٽ، جمبو اليڪٽرانڪس، اسپليش، ميڪس، اي ميڪس سميت وڏيون وڏيون برانڊس انڊين سنڌين جون آھن. دبئيءَ ۾ مينا بازار نالي مارڪيٽ کي سنڌين جي بازار پڻ سڏيو ويندو آھي جتي ڪپڙي، سون، اليڪٽرانڪس، ريسٽورانٽس توڙي ٻين ڪاروبارن ۾ اڪثريت سنڌين جي آھي ان کان علاوہ سنڌي سيريمونيل ھال، لامسي پلازہ، نڪي بيچ سنڌي سوسائيٽي ۽ ٻيون ڪيتريون آباديون سنڌين جي نالي سان سڃاتيون وينديون آھن. واسديو موھي، ڪلاپرڪاش، موتي پرڪاش، موھن گياڻي، گوپ ڪمل، رام بخشاڻي، گوردن ڀارتي، گورڌن گھايل، شريڪانت صدف، آشا چاند، مومل پنجابي ۽ نالي وارا ليکڪ، شاعر ۽ ڪاروباري ماڻھو ھتي رھيا آھن. 

آشا چاند جي سنڌي سنگت جنھن جي پليٽ فارم تان سال ۾ ھڪ يا ٻہ پروگرام لازمي طور ڪرايا ويندا ھئا، ان ۾ پڻ ھند ۽ سنڌ جا سنڌي فنڪار گڏجي فن جو مظاھرو ڪندا رھندا آھن، جنھن ۾ سڀ سنڌي گڏجي شرڪت ڪندا رھندا آھن. اھڙن پروگرامن ۾ سنڌي گانن توڙي مزاح کي ڏسندي ۽ ٻڌندي ائين لڳندو آھي تہ دبئي پڻ ھڪ ننڍڙي سنڌ آھي.

**

وائي: ڪلاسيڪيت کان جديديت تائين

وائي لاڙ ۾ جنم وٺندڙ سنڌ جي سرائتي صنف آهي. جيڪا سنڌي شاعريءَ جي ٻہ صديون پراڻي دور کان شروع ٿي ۽ پنهنجي وچين ڪلاسيڪي دور ۾ اعلى مقام تي پهتي ۽ موضوعاتي انفراديت کڻي جديد دور ۾ لکجي رهي آهي. هن صنف لاءِ چيو ويندو آهي تہ اها ڳائڻ مان سرجي آهي ۽ هن جو بنياد ڇند يا عروض جي لفظي ڪاريگري بجاءِ تنبوري جي تنوار تي رچيل آهي.

پروفيسر محرم خان لکي ٿو، ” وائي ميان عنات رضويءَ جي وقت ۾ نسري نروار ٿي، ۽ بلال شاھہ ۽ لطيف سائينءَ جي دور ۾ وڃي اوج کي پھتي آهي، سندس اهو اوج خليفي نبي بخش ۽ قنبر علي شاھہ جي زماني تائين بہ پوريءَ طرح سان قائم رهيو آهي. سنڌي شاعريءَ جو اهو سڄوئي دور وائيءَ جي وجود تي ناز ڪندو پئي آيو، تان جو ڪافيءَ اچي اهو ميدان والاريو آهي.“ (1)

وائي سنڌي ۾ پھرين ڪنھن لکي؟ ان بابت ميون شاھہ عنات کان پھرين رڳو حوالا ۽ ذڪر ملن ٿا پر ميون شاھہ عنات جي ڇپيل ڪلام ۾ ڪيتريون ئي وايون ملن ٿيون، ان حوالي سان مليل تاريخ مطابق ميون شاھہ عنات وائيءَ جو پھريون شاعر آهي. ميون شاھہ عنات موسيقي سان دلچسپي رکندڙ ۽ رنگين طبع جو مالڪ  هڪڙو عظيم فنڪار ۽ ماهر موسيقارهو ۽ اها موسيقي ئي کيس شاعريءَ طرف وٺي آئي هوندي. وائيءَ جو موجد ڪير بہ هجي پر ميون شاھہ ان کي سنواري سڌاري نروار ڪيو.

”وائي“ لفظ تي هڪ نظر:


سڀ کان پھرين لفظ ”وائي“ بابت موجود روايتن تي نظر ڦيرايون ٿا. ٻڌايل روايتن مطابق اهو لفظ هندي ٻولي جي لفظ ”واڻي“ يا ”ٻاڻي“ مان نڪتل آهي، ڪجهہ ٻين محققن جو خيال آهي تہ اهو پراڪرت لفظ ”وايا“ يا سنسڪرتي لفظ ”ورت“ يا تہ عربيءَ جي لفظ ”واءِ“ مان ورتو ويو آهي، جنھن جي معنى آهي ”ڳالهہ ٻولهہ”.

”وائي ڏکڻ سنڌ يعني لاڙ جو هڪ مقامي ۽ نج سنڌي لفظ آهي ۽ لغت جي اعتبار کان معنى اٿس: آواز ۽ سر، ڀڻڪو، بيان، گفتگو، زبان ۽ ڳالهہ ٻولهہ وغيرہ جنھن کي عام اصطلاح ۾ ٻولي بہ چئجي تہ ڳالهہ ٻولهہ ۽ گفتگو بہ سڏجي.“ (2)

اسين شاھہ جي ڪجهہ بيتن جون مصرعون وائيءَ لفظ جو مفهوم ڄاڻڻ لاءِ مثال طور آڻيون ٿا. جن مان اها سڌ ملي ٿي تہ شاھہ صاحب پڻ اهو لفظ عام معنى ۾ استعمال ڪيو آهي. جيئن:

راجا رتولن ۾، ورنائي وائي.

(سر سورٺ)

اڄ پڻ وايون ڪن وڻجارا وڃڻ جون.

 (سر سامونڊي)

يا عام طور تي سنڌيءَ ۾ چيو ويندو آهي تہ، ” وائي تہ ڪا چڱي ڪڍ!“ يا ” وايون بتال ٿي ويس“

مٿين ڳالھين مان واضع اشارو ملي ٿو تہ وائي ڪو غير سنڌي لفظ ناهي. پر اهو سنڌي شاعريءَ ۾ اڳي کان موجود آهي.


وائي صنف بابت رايا:


محققن جو خيال آهي تہ شاھہ عنات رضويءَ کان اڳ ۾ وائيءَ جو ڪو نمونو نٿو ملي، سو چئي سگهجي ٿو تہ شاھہ عنات وائيءَ جو قالب گهڙيو ۽ شاھہ عبد اللطيف ڀٽائي ان ۾ روح ڦوڪيو.

شيخ اياز لکي ٿو، ” وائيءَ جو گهاڙيٽو بلا شاھہ جي پنجابي شاعريءَ تان ڀٽائيءَ ورتو هو، ۽ ڀٽائيءَ تان مون وٺي، ان ۾ نئين جان پيدا ڪئي.“ (3)

حسام الدين راشديءَ جو خيال آهي تہ شاھہ لطيف ”ڪافيءَ“ تي ”وائي“ نالو رکيو.

مخدوم طالب المولى جي چوڻ مطابق،” وائي، بيت، مدح يا قصيدي مان ٺهي آهي، ڇو تہ انهن ٽنھي صنفن جو گهاڙيٽو ساڳيو آهي.“ (4)

ميمڻ عبد المجيد سنڌي ان خيال جو آهي تہ  وائي ۽ ڪافي هڪ ئي قسم جي شعر جا ٻہ نالا آهن، لاڙ ۾ ان کي وائي ۽ اتر سنڌ ۾ ان کي ڪافي سڏيو ويندو هجي.

مير عبدالحسين سانگيءَ چواڻي،” شاھہ لطيف وٽ جيڪي ٻہ هندستاني گويہ ”چنچل ۽ اٽل“ آيا، ۽ شاھہ جي ڪلام کي ترتيب ڏئي سرن ۽ داستانن ۾ ورهايو، انھن ئي ”واڻي“ نالو رکيو هجي تہ عجب نہ آهي، جو پوءِ ڦري ”وائي“ ٿي ويو هجي.“(5)


وائيءَ جو گهاڙيٽو:


وائيءَ جي پھرين بند کي ٿلهہ چئبو آهي ۽ باقي سٽون/مصرعون الڳ الڳ بند يا شعر سڏجن ٿيون، جن جو قافيو آخر ۾ اچي ٿو ۽ پوءِ وراڻي ايندي آهي. ٻن کان ويھن بندن جون وايون ملن ٿيون، هندي ڇند جي 18 وزنن تي لکي وئي آهي. بناوت جي لحاظ کان هيڪوڻي، ڏيڍوڻي ۽ ٻيڻي ٿيندي آهي. بيت وانگر ڇند وديا تي آڌاريل هجي ٿي.  هر بند کان پوءِ ورجاءَ واري سٽ بار بار اچي مرڪزي خيال کي اثرائتو بڻائي ٿي. جنھن جي ڪري خيال ۾ وسعت ۽ رواني پڻ پيدا ٿئي ٿي، جنھن سان هن صنف جو حسن اڃا بہ نکري پوي ٿو. وائيءَ جي اوائلي شڪل ”گنان“ سان ملندڙ جلندڙ آهي. ميون شاھہ عنات جون ٿلهہ سان گڏ فقط هڪ مصرع/بند واريون وايون بہ ملن ٿيون تہ هڪ کان وڌيڪ بہ. وائي جي هر پھرين سٽ جي پوئين اڌ جو ورجاءُ ٿئي ٿو، پر اهو ضروري بہ ڪونھي شاھہ سائين جي سڀني واين ۾ ائين نہ آهي، وائي هڪ ڊگهو بيت آهي، جيڪو ٽن يا چار سٽن کان وڌيڪ بہ ٿئي ٿو. ڪاموڏ، حسيني ۽ سر سريراڳ جون وايون ڊگهيون آهن، جيڪي 12 کان 24 سٽن تي مشتمل آهن.

موجودهہ دور ۾ وائي ڏيڍوڻي ۽ ٻيڻي گهاڙيٽي تي عام جام لکي وڃي پئي ۽ اڪثر شاعر اٺ بندن تائين سرجن پيا.


گنان ۽ وائيءَ ۾ هڪ جھڙائي:


سومرا دور ۾ اسماعيلي فرقي جا مبلغ سنڌ ۾ آيا ۽ انھن تبليغ لاءِ هتي جي مقامي ٻولين ۾ شعر چيا ۽ ان ڪلام کي گنان سڏيو ويو، ان ڪلام کي گنان ان ڪري بہ سڏيو ويو جو شايد اهو ”گيان“ لفظ جي بدليل صورت ٿي سگهي ٿو. پير شھاب الدين ۽ سندس فرزند پير صدرالدين گنان چيا. گنان مسلسل نظم جيان آهي، هر بند ۾ دوهي جھڙو سٽاءُ اٿس، شروع ۾ هڪ وراڻي ٿئي ٿي جيڪا هر بند کان پوءِ دهرائجي ٿي. وائيءَ جي صنف بہ لڳ ڀڳ هن صنف جهڙي آهي، جيڪا واضع ثابتي آهي تہ وائيءَ کان پھرين بہ سنڌي شاعريءَ ۾ وائيءَ جھڙي صنف موجود هئي.


وائيءَ ۽ ڪافيءَ ۾ هڪ جھڙائي:


ڪافي لوڪ ادب جي صنف آهي، اوائلي شاعر حاجي جانڻ آهي. شيخ اياز لکي ٿو، ” پھريان ڪافي شاھہ حسين پنجابيءَ ۾ چئي، بعد ۾ نانڪ يوسف ۽ خوش خير محمد سنڌيءُ ۾ چئي.“ (6)

برهانپور ڪي سندهي اولياءَ جو مولف ڪافيءَ کي سنڌ جو مقبول راڳ سڏي ٿو. چيو ويندو آهي تہ ڪافي اهو چوي جيڪو اهلِ دل هجي. مصري شاھہ کي ڪافين جو بادشاھہ شاعر سڏين ٿا.

ميمڻ عبد المجيد جي راءِ مطابق تہ لاڙ ۾ ان صنف کي وائي ۽ اتر سنڌ ۾ ڪافي سڏيو ويو هوندو، يا ائين کڻي چئجي تہ لاڙ ۾ شاھہ عبد الطيف ان کي وائي سڏيو، اتر سنڌ ۾ صاحب ڏني فاروقيءَ ڪافي سڏيو هجي. ان ڳالهہ مان تصديق ٿئي ٿي تہ ٻنهي صنفن ۾ هڪ جھڙائي موجود آهي.

ڪتاب ”سرهاڻ“ ۾ وائيءَ کي ٺمري جي هئيت ۾ ڄاتو ويو آهي، اڪثر موسيقيءَ جي استادن ڪافيءَ لاءِ بہ ائين چيو آهي.(7)

وائيءَ جيان ڪافي بہ هيڪوڻي، ڏيڍوڻي ۽ ٻيڻي ٿيندي آهي.


وائيءَ ۽ ڪافيءَ ۾ نمايان فرق:


”جيئن چوندا آهن تہ هرڻ پنهنجي ذات ۽ ڦاڙهو پنهنجي ذات بلڪل اهڙيءَ طرح ئي ڪافي ٻي شيءِ ۽ وائي ٻي شيءِ آهي. اها ڳالهہ فقط حڪيم عبد الغفار شاھہ محسوس ڪئي آهي تہ ” متاخرين غلط فھميءَ ۾ اچي وائيءَ کي ڪافي سمجهي ويٺا آهن، ڇو تہ سنڌ ۾ شعر يا موسيقيءَ جو ايترو اضافي مواد موجود نہ هو، تنھن ڪري اهو امتياز نہ رهيو تہ وائي ڪھڙي شيءِ آهي ۽ ڪافي ڪھڙي چيز آهي.“ (8)  

ڪافيءَ ۽ وائيءَ جي تقابلي جائزي لاءِ هتي ڪجهہ نمايان ڳالھيون ونڊجن ٿيون.

ڪافي ڳوٺاڻي ماحول جي عڪاسي ڪندڙ لوڪ ادب جي صنف آهي، جڏهن تہ وائي ڪلاسيڪي ۽ جديد شاعريءَ جي مقبول صنف آهي.

ڪافيءَ ۾ ڪوبہ وڌاءُ يا مبالغو ناهي ٿيندو ۽ وائيءَ ۾ مبالغي جي پڻ اجازت آهي.

ڪافي ديپڪ راڳ جي صنف پڻ آهي، ان لاءِ اهو بہ چيو ويندو آهي تہ ڪافي اهو لکي جيڪو ساز ۽ سوز جو صاحب هجي، جڏهن تہ وائيءَ لاءِ اهو شرط ناهي.

ڪافي ديسي شاعريءَ جي صنف آهي، جنھن ۾ رسمن، رواجن، عشق محبت، وڇوڙي، وصل ۽ درد جون دانھون وغيرہ جھڙا موضوع هوندا آهن، جن کي وسعت ڏيڻ سان گيت جي شڪل ٺهي سگهي ٿي. جڏهن تہ مضمون جي لحاظ کان وائيءَ ۾ جدت ۽ انفراديت آهي. وائيءَ جو ڪوبہ موضوع طئہ ناهي. اها ڪهڙي بہ موضوع تي لکي سگهجي ٿي.

ڪافيءَ جي  اڪثر وراڻي واري سٽ هر بند کان پوءِ تبديل ٿيندي ايندي آهي، جڏهن تہ وائيءَ ۾ اها ساڳي ئي رهندي آهي ۽ تبديل ناهي ٿيندي.

ڊاڪٽر عبدالجبار صاحب جن جي چوڻ مطابق ”وائي ۽ ڪافي ۾ فرق ئي وزن جي نظام جو آهي، وائيءَ لاءِ اها ڳالهہ ذهن ۾ رکڻ ضروري آهي، هيءَ ڇند تي آڌاريل آهي، موسيقيءَ واري موزنيت ثانوي آهي.“

اسد جمال يوسفاڻي پنھنجي مضمون ”سنڌي ڪافي“ ۾ ڊاڪٽر عبدالمجيد ميمڻ سنڌي صاحب جي راءِ جيئن جو تيئن هن طرح ڏني آهي،” تاريخي روايتن ۽ فني مطالعي کان پوءِ آءُ انهي نتيجي تي پھتو آهيان تہ: ”وائي ۽ ڪافي هڪ ئي شيءِ جا ٻہ نالا آهن.“(9)


وائيءَ جا دور:


هونئن تہ وائي مغلن جي دور کان ملي ٿي، جيڪو ان جي اوسر جو اوائلي دور پڻ آهي  پر وائيءَ کي اسان ٽن دورن ۾ ورهائي سگهون ٿا. 

پھريون دور: پھريون اوائلي دور جيڪو ٻہ صديون اڳ وارو آهي جڏهن سنڌ اڃا مغلن جي شھنشاهيت ۾ هئي، ان دور ۾ شاھہ عنات رضوي، وائيءَ کي ظاهري ويس پارايو پوءِ سندس اولاد مان محمد شريف رضوي پڻ ان تي طبع آزمائي ڪئي. 

وچون دور: وائيءَ جو ٻيو دور شاھہ عبد الطيف ڀٽائيءَ وارو دور آهي. جنھن ۾ خليفي نبي بخش جون وايون مقبول آهن، شاھہ سائينءَ وائيءَ کي عرش تي پهچايو ان جو سبب اهو آهي تہ ميون شاھہ عنات بہ موسيقي سان دلچسپي رکندڙ گويو ۽ شاعر هيو تہ شاھہ سائين بہ تنبوري جي تان تي وائيءَ کي جهونگاري ان کي عرش تي رسايو. ميرن جي اوائلي دور ۾ قنبر علي شاھہ پڻ راڳ رنگ ذريعي وائيءَ کي مقبول ڪيو. ميرن جي زوال سان گڏ وائيءَ جو بہ زوال آيو ۽ ڪافي لکجڻ ۽ ڳائجڻ لڳي، انگريزن جي دور ۾ ڄڻ وائيءَ کي ملڪ بدر ڪيو ويو هو.

جديد دور: هي ٽيون دور آهي، جنھن ۾ اياز جو جنم ٿيو، جنھن سنڌي ڪلاسيڪي صنفن کي وري جيئاريو، بيت ۽ وائيءَ ۾ موضوعاتي تبديلي آندي ۽ رائج ڪيو.


وائيءَ جا قسم:


وائيءَ کي گهاڙيٽي جي لحاظ کان ٽن قسمن ۾ ورهائي سگهجي ٿو.

 هيڪوڻي وائي:

هيڪوڻي وائيءَ جو مثال شاھہ جي وائيءَ مان وٺون ٿا، هن قسم جي وائيءَ ۾ وراڻي واري سٽ ناهي هوندي، پھرين سٽ ٿلهہ ۽ ٻيون ان جون هم قافيہ هونديون آهن. هن کي يڪي وائي بہ سڏجي ٿو.


سيڻن جيءَ سنڀار، جڏڙو جيءُ جيارئو.

پرين جيءَ پچار، جڏڙو جيءُ جيارئو.

ڪرم ڪريمن جي، اهُکيءَ وير اڪارئو.

صالحن جيئن سڏ ڪري، طالحن کي تارئو

اونهين تڙ عميق مان، پرين پوڄ پيارئو

سامهون ڪري سپرين، نرمل نور نهارئو

مرض مريضن تان، اشاري ساڻ اتارئو.


 


ڏيڍوڻي وائي:

گيت جي سريلي شاعر سرمد چانڊيي جي شيخ اياز تي لکيل وائيءَ جو نمونو جيڪو ڏيڍوڻي وائيءَ جي گهاڙيٽي تي مبني آهي. هن ۾ هڪ سٽ ۽ ان کان پوءِ ان جو وراڻو هوندو آهي جيڪو هر سٽ کان پوءِ دهرائجندو ايندو.


پائي ويٺي جهول ۾، ساريءَ سنڌ جو ساهہ

ڪيڏا ڀاڳ ڪراڙ جا.

هڪڙي هنج اياز ۽ ٻيءَ ۾ شاهن شاھہ

ڪيڏا ڀاڳ ڪراڙ جا.

اڳ کان اڳرو ٿي ويو، وانگين جو ويساهہ

ڪيڏا ڀاڳ ڪراڙ جا.

مٽيءَ جو ڇا مان آ، رهندو وقت گواهہ

ڪيڏا ڀاڳ ڪراڙ جا.

پيتو ڪنھن نہ پياڪ هو، امرتائين اٿاهہ

ڪيڏا ڀاڳ ڪراڙ جا.

ريس نہ ڪنھن جي ڀاڳ سان، هر ڪنھن پنهنجو چاهہ

ڪيڏا ڀاڳ ڪراڙ جا.

پاڻيءَ کان وڌ آهہ ڪو، پيارن منجھہ  پساهہ

ڪيڏا ڀاڳ ڪراڙ جا.

ڪير هيو هن حال کان، عشق بنا آگاهہ

ڪيڏا ڀاڳ ڪراڙ جا.

ٻيڻي وائي:

شيخ اياز جي مشهور وائي جيڪا ٻيڻي وائيءَ جي گهاڙيٽي تي مبني آهي، هن ۾ ٻن سٽن جو شعر/بند ايندو آهي، ان کان پوءِ وراڻو ايندو آهي، هر بند کان پوءِ اهو وراڻو ورجائبو ايندو.



هو جي ڪالهہ تڏي

ڇپر منجهہ ڇڏي

ڪهہ ڄاڻان ڪاڏي ويا

هاءِ ويا هو قافلا

ڪهڙيءَ لوءِ لڏي

ڪهہ ڄاڻان ڪاڏي ويا

جن جا پيرا پوڄيا

منهنجي جيءَ جڏي

ڪهہ ڄاڻان ڪاڏي ويا

واڪا واڪا واءُ مان

ٿي اڄ سڃ سڏي

ڪهہ ڄاڻان ڪاڏي ويا.


وائيءَ جي موجودهہ حيثيت:


اسين مٿي ذڪر ڪري آيا آهيون تہ شيخ اياز موجودهہ دور ۾ سنڌي ڪلاسيڪي شاعريءَ جي صنفن جھڙوڪ بيت ۽ وائيءَ ۾ موضوعاتي تبديلي آندي ۽ ڀرپور لکيو ۽ نتيجي طور سندس هم عصر شاعرن پڻ ان تي پاڻ ملھايو موجوده دؤر ۾ سنڌي وائي کي سگهاري حيثيت حاصل رهي آهي.ڪيترن ئي سنڌي شاعرن هندي ڇند توڙي علم عروض تي وايون لکيون آهن، جھڙي طرح شاھہ سائين جي رسالي ۾ اٽڪل هر داستان جي آخر ۾ وائي ڏنل آهي ائين ئي جديد شاعرن جي شاعريءَ ۾ غزلن سان گڏ وائي پڻ شامل آهي، جيڪو وائيءَ جي مقبوليت جو پڪو ثبوت آهي.

موجوده دؤر ۾ شيخ اياز سٺيون وايون لکيون آهن، شيخ اياز وائيءَ کي هندي ڇند مان ڪڍي علم عروض تي پڻ لکيو پر وري هندي ڇند تي آڻي سونھن بخشي، اياز کان پوءِ ڪيترن ئي شاعرن عروض تي وايون لکيون. وائي لکندڙ شاعرن ۾ استاد بخاري، امداد حسيني، تنوير عباسي،فتاح ملڪ، سرڪش سنڌي، قمر شهباز، مير محمد پيرزادو، عبدالحڪيم ارشد، سرويچ سجاولي، انور پيرزادو،رشيد احمد لاشاري، سرمد چانڊيو، سعيد سومرو، محسن ڪڪڙائي، اياز گل ۽ ٻيا نالا شامل آهن جن جي قطار تمام ڊگهي آهي.

جديد دؤر ۾ وائي جو موضوع صوفيانہ هئڻ سان گڏ جديد حالاتن ۽ سنڌي معاشري جي عڪاسي پڻ ڪري ٿو. شيخ اياز ۽ استاد بخاري وائيءَ جا اهم شاعر آهن.

استاد بخاريءَ جي وائي جو نمونو هيٺ ڏجي ٿو.


ڏيندا ڏيهہ ميار، او يار

قومن ۾ ڪنڌ ڪھڙو کڻبو.

ڪوٽن ۾ قيد پائي قابو، ڪير ٻڌي ڪوڪار او يار.

قومن ۾ ڪنڌ ڪھڙو کڻبو.

هوشو وارو نعرو ماري، ماري پاڻ جيار، او يار.

قومن ۾ ڪنڌ ڪھڙو کڻبو.

نيٺ ننڊاکڙا پٽڙا ٻڌندا، جيجل جي للڪار، او يار.

قومن ۾ ڪنڌ ڪھڙو کڻبو.


شيخ اياز جي وائيءَ جو نمونو هيٺ ڏجي ٿو.

مان نہ هوندس

شاعري تو وٽ ڇڏيندس. 

ڪنھن ڪتيءَ جي شاخ تي، جنھن وقت آکيرو اڏيندس

  شاعري تو وٽ ڇڏيندس. 

گيت ڳائيندينءَ جڏهن منهنجا تہ تو وٽ آءُ ايندس.

شاعري تو وٽ ڇڏيندس 

اوڙڪون ٿي رات ڀر رابيل مان تو لاءِ نيندس

شاعري تو وٽ ڇڏيندس. 

رات جي راڻي جڏهن ٽڙندي تڏهن هٻڪار ڏيندس

شاعري تو وٽ ڇڏيندس.

آءُ تنهنجي زندگي هان، موت ۾ ڪيئن منھن مٽيندس

شاعري تو وٽ ڇڏيندس.


اڄ جي نوجوان شاعرن مان سعيد سومري جي هي وائي ڇند 11/13 تي لکيل آهي هتي نموني طور ڏجي ٿي.

ٿي تون باک نھار

من ڪو چـــينُ ملي پوي!

سيءَ ـــ سياٽي سانت ۾،

ٿوري مــــڌُ پِــــيارِ

من ڪو چـــينُ ملي پوي!

اوجاڳن ــــ آڙاهہ تان،

مرڪي نيڻَ اُتار

من ڪو چـــينُ ملي پوي!

اُجرا خواب بسنت جا،

مُرڪي ياد ڏيار

من ڪو چـــينُ ملي پوي!

ڳڀا ڪري وجود جا،

پنهنجي سينڌ سنوار

من ڪو چـــينُ ملي پوي!

نفرت ڇڏي ڪروڌ اڄ،

نگريون نينهن نکار

من ڪو چـــينُ ملي پوي!


سعيد سومري جي علم عروض جي رڪنن فاعلن فاعلن تي آڌاريل وائي نموني طور پڻ ڏجي ٿي.


سجُ ۽ سجُ ـــ مُکي،

ڳُجهہ ـ ڳالھين هزار،

مرڪ مُک صُبح تي.

دڳ شوالي مٿان،

سونھن ــ ساڳي سُڪارَ

مرڪ مُک صُبح تي.

منجهہ موتيءَ ــ گهٽيءَ،

رلُ اُها ئي نھارَ.

مرڪ مُک صُبح تي.

سنڌُ، ساجنُ سدا،

قرب، ٿورا، قرارَ.

مرڪ مُک صُبح تي.

هيجُ ـــ هيڏو هڳاءُ،

ڪَهُہ ڦڪا ڦُل يارَ!

مرڪ مُک صُبح تي.

***

 

حوالا:


  • مضمون، ”سنڌ جي قديم سرائتي صنف“ پروفيسر محرم خان، پرک 1977، صفحو 131
  • ساڳيو، صفحو 122
  • ڪتاب، ”شاعريءَ جو صنفون ۽ صنعتون“ ظفر عباسي، صفحو 351
  • ڪتاب، ”ڪافي“ مخدوم طالب المولى، صفحو 52
  • ڪتاب، ”ڪافي“ مخدوم طالب المولى، صفحو 52
  • ڪتاب، ”شاعريءَ جو صنفون ۽ صنعتون“ ظفر عباسي، صفحو 353
  • ڪتاب، ” سنڌ ادب جي تاريخ“ ڊاڪٽر عبدالجبار جوڻيجو، صفحو 332
  • مضمون، ”سنڌ جي قديم سرائتي صنف“ پروفيسر محرم خان، پرک1977، صفحو 120
  • مضمون، ”سنڌي ڪافي“ اسد جمال يوسفاڻي، مهراڻ 1984، (مقالا نمبر )

جديد سنڌي شاعريءَجو ”وليم ورڊس ورٿ“

جديد سنڌي شاعريءَجو ”وليم ورڊس ورٿ“
ڪي ڪي ماڻهو تاريخ ٿين ٿا، اهو جملو اسان هميشه ٻڌو آهي. اهڙو ئي هڪ تاريخي ماڻهو ڪشنچند بيوس پڻ آهي، جنهن جديد سنڌي شاعري ۾ موضوع ۽ فڪر جي نواڻ آندي. ڌارين تشبيهن کان منهن موڙي ڏيهي تشبيهون ڪتب آنديون. هن شمع ۽ پرواني جو ذڪر ڪرڻ بجاءِ ٿڌڙي هير جي جهونڪن جو ذڪر ڇيڙيو. هن پنهنجي شاعري ۾ پنهنجي جنم ڀوميءَ جي جهوپڙين، پکين، جيتن ۽ وڻن جو ذڪر ڪيو، جيڪو سندس شاعريءَ جي لهجي کي عام فهم ڪرڻ لاءِ ڪافي هيو نه ته هن جا همعصر يا پهرين وارا شاعر فارسيءَ جا قصه برزبان ياد ڪيون ويٺا هيا ۽ پاڻ لکڻ ۽ پاڻ سمجهڻ جي ريت نڀايون پئي آيا. ان ماحول ۾ بيوس جي شاعري هوا جو اهو جهونڪو بڻجي آئي جنهن ان غلط رخ ۾ لڙهندڙ شاعري جي ٻيڙي کي اصل رستي طرف لاڙيو ۽ تاريخ بڻجي ويو. سنڌي شاعري ءَ ۾ جدت جو ڏيئو ٻاريو، جنهن کي اڳتي هلي شيخ اياز سج جيان روشن بڻايو.

ولادت ۽ حسب نسب:
سنڌ جو عوامي شاعر ۽ جديد سنڌي شاعريءَ جو باني ڪشنچند تيرٿداس کتري، تخلص ”بيوس” سن 1885ع ۾ لاڙڪاڻي جي زرخيز زمين تي پهرين اک کولي، سندس پڙڏاڏو ملتان مان لڏي اچي لاڙڪاڻي ۾ رهيو هو، ان ڪري ئي سندن ملتان سان ويجهڙو تعلق پڻ رهيو. بيوس کي ٻه ڀينر ۽ ٻه ننڍا ڀائر هيا۽ اولاد ۾ ٻه پٽ ۽ چار نياڻيون اٿس.
تعليم ۽ پيشو:
ننڍپڻ ۾ ئي سنڌي اسڪول ۾ داخل ٿيو، جتان سنڌي فائنل پاس ڪيائين، انگريزي، فارسي ۽ هندي تعليم پڻ حاصل ڪيائين، استادي پيشو اختيار ڪيائين جنهن سان مرڻ گهڙيءَ تائين نڀايائين. هو هڪ اعلى آدرشي استاد هو، هن رام پنجواڻي ۽ هري دلگير جهڙا شاعر ۽ اديب پيدا ڪيا. گهڻو وقت وليد اسڪول لاڙڪاڻي ۾ تعلقي ماستر ٿي رهيو، پوءِ شاهه محمد اسڪول لاڙڪاڻي جو هيڊ ماستر بڻيو، جتان فيبروري 1940ع ۾ رٽائرڊ ٿيو.
طبيعت ۽ تخلص:
نماڻپ ۽ نهٺائي هن جي طبيعت ۾ ننڍپڻ کان ئي شامل هئي، شرميلو ۽ حجابي رهيو، ايتري حد تائين جو جڏهن به کيس ڪنهن شاعرانه محفل ۾ شعر پڙهڻ لاءِ گهرايو ويندو هو ته پاڻ نه ويندو هو پر پنهنجو شعر موڪلي ڏيندو هو.پنهنجو تخلص ” بيوس” شايد ان ڪري به مناسب سمجهيائين جو هن سمجهيو ٿي ته انسان ڪيترو به با اختيار ڇو نه بڻجي وڃي پر فطرت جي آڏو ڪٿ نه ڪٿ بيوس بڻجي ويندو آهي.اهو ئي سبب آهي جو پاڻ کي بيوس، ويچارو، نماڻو، مسڪين ۽ نٻل ڪوٺرايو.
سياسي ۽ سماجي لاڙو:
بيوس مهاتما گانڌيءَ جو پوئلڳ هو ۽ ڪانگريس سان وابسطه رهيو، گانڌيءَ جي نظريئي موجب هميشه کاڌيءَ جا ڪپڙا پائيندو هو ۽ ديسي شيون استعمال ڪندو هو. گانڌيءَ لاءِ هي شعر چيو اٿس:
”سملي جي اوچائيءَ وارو، اوچو تنهنجو شان گانڌي
چوٽ بلنديءَ تي پهچايو، ڪانگريس نشان گانڌي”

گانڌيءَ کان پوءِ بيوس رابندرناٿ ٽئگور جي شخصيت مان متاثر هيو، ٽئگور جو ڪتاب ”ساڌنا” سمجهڻ ۽ پڙهڻ خاطر بيوس باوجود وڏيءَ عمر هجڻ جي انگريزي سکيو. هر آچر تي پنهنجي سنگت کي ٽئگور واري سکيا ڏيندو هو ته دنيا جي هر نظاري مان خوشي ۽ آنند ڪيئن حاصل ڪجي، حياتيءَ جي هر پهلوءَ مان راضپو ۽ سک ڪيئن تلاشجي. مصيبتن جو مرڪي مقابلو ڪرڻ جو درس هن طرح ڏنو اٿس:
”اک لڙڪ سان، منهن مرڪ ڀريو ياد ڪنداسين
فرحت ڀري دنيا ۾ نه فرياد ڪنداسين.”

شوقيه پيشو:
استادي کان علاوهه بيوس حڪمت جو ڪم به ڄاڻندو هو، جيڪو کيس ورثي ۾ مليو هو، رٽائرمينٽ کان پوِءِ بيوس ” هوميو پيٿي” طريقي سان حڪمت شروع ڪئي هئي، اڄ جي ڪاسائي ڊاڪٽرن جيان نه هو، غريب غربي جو مفت علاج ڪندو هو.
بيوس جو حڪمتي رايو هو ته ڳائو کير کائڻ سان ڪمزور ٿيل نظر ٻيهر تيز ٿي سگهي ٿي، ان کي نظر ۾ رکندي بيوس هڪ ” ڀاڳيا اسڪيم” ٺاهي هئي، جنهن لاءِ لاڙڪاڻي جي ويجهو پلاٽ به خريد ڪيو هئائين پر زندگي جي بي وفائي ان اسڪيم کي اڌ ئي رهيل رکيو.
شاعري ڏانهن لاڙو:
ڏات ته بيوس جي من اندر اوتيل هئي ۽ ڏانءَ کان روشناس ٿيندو رهيو پر سن 1900ع ۾ ڦوهه جواني کان شاعري جي شروعات ڪيائين، شاگردي دور ۾ هڪ رات برسات جي ڇم ڇم کان متاثر ٿي شعر لکيو هئائين ۽ لکندي لکندي ڪرسيءَ تي ئي ننڊ اچي ويس، جيڪو رات جو ئي هاسٽل سپريڊينٽ پڙهي ورتو ۽ صبح جو پنهنجي آفيس ۾ گهرائي پٺي ٺپيندي چيو هئاينس، ” بيوس! ڪنهن ڏينهن اعلى درجي جو شاعر ٿيندين.”
اهو شعر هتي پيش ڪجي ٿو:
”اڄ، مڙي بادل کڙي آيا، ٽڙي ٽانگر به خوب
پڻ چڙي ٺاري نڙي، گهر ۾ گهڙي ٿڌڪار ۾.”

شاعريءَ جا موضوع:
بيوس جي شاعري۾ هر فڪر ۽ خيال سمايل آهي، پر ان وقت جون سماجي ۽ سياسي تبديلين جو اثر پڻ هن جي شعر تي نظر اچي ٿو، هتي انهن مان ڪجهه جو مختصر ذڪر هتي پيش ڪريون ٿا.
1. قومي جذبو: بيوس جي زماني ۾ خلافت هلچل، ڪانگريس تحريڪ، آزاديءَ جي تحريڪ، هاري حقدار هلچل، هندو مسلم ايڪتا ۽ ٻيون تحريڪون هليون پئي، ان ڪري بيوس جي شعر ۾ پڻ قومي درد جو جذبو موجود آهي.
” اهي مائرون ڀلي مرڪن، جي ٻاروتن ۾ لولي ڏين
ته صدقي ديس تان تن من، ڪرڻ جهڙي نه ٻي خدمت.
ڇڏي واپار ڌنڌن کي، ڏئي تالا مدرسن کي
اچن گڏ ملڪ جي سڏ تي، ڦٽائي عيش ۽ عشرت”

2. روحانيت ۽ تصوف: بيوس جي ڪافين ۽ ڪتاب ” سامونڊي سپن” ۾ صوفي فڪر تي طبع آزمائي ٿيل آهي ،
”پڃري آدم دي وچ ڪيئن آئين، هئين ته شير خدائي يار
هئين ته مرغ هوائي يار”
بيوس طبيعتن ڀي فقير منش هو، حقيقي يار جي ڳولا ۽ ان سان ملڻ جي تڙپ هن جي شعرن ۾ نظر اچي ٿي.
” لالڻ لقاءُ تنهنجو، هر جا نظر اچي ٿو،
توکي ڏسان ٿو آڏو، دشمن اگر اچي ٿو.”
.....
” گهُر نه هرگز، گهرج اندر ناقصائي جو نشان
فڪر بيوس ڪر فنا، طلب و تمنا واسطي.”

3. جيون ڪوتا: بيوس گرونانڪ جي جيون ڪوتا پڻ رچي، ان کان علاوهه تلڪ مهراج، ڀڳت ڪنور رام، وشنداس قمبر واري، راڻي پرتاب سنگهه ۽ ٻين جي زندگيءَ تي مرثيا ۽شعر چيا اٿس. وشنداس قمبر واري جي پرلوڪ پڌارڻ تي هي:
” هو هليا هنگلاج ڏي، سامي سفر پورو ڪري،
ٿو قمبر ڪيهون ڪري، اڄ ڳاٽ ڳوڙهن سان ڀري.”

4. فطرت: فطرتي منظرن جي عڪسيت يا محاڪات بيوس جي شاعري ۾ چپي چپي نظر اچي ٿي، هتي ڪجهه مثال بيان ڪجن ٿا.
” کير ڌرتيءَ تي وهائي، ٿي سهائي راتڙي”
”سبز پوشي، مخملي تهه، آهه ڌرتيءَ تي چڙهيو.”
”واسينگ ڦڻ پٽن ٿا، هڪ ٻئي سان مڻ مٽن ٿا.”
”سهڻا لغڙ سدائين ٿو انڊلٺ مان ٺاهين!”
” جڏهن وڻن ۾ واءُ اچي ٿو، پن پن مان پڙلاءُ اچي ٿو.”
” ساهه اندر جو ساهه کڄي ٿو، بيوس من ۾ ناد وڄي ٿو.”

5. موجي گيت/ٻاراڻي شاعري: حياتيءَ جا پويان 10 سال بيوس ٻاراڻِي شاعري کي ارپيا، ٻارن لاءِ لکيل سندس اهي گيت ايترا ته سولا ۽ ترنم ۽ رڌم سان ڀرپور آهن جو درسي ڪتابن کان وٺي سنڌي گيتن تائين بيوس ئي بيوس نظر اچي ٿو.
” ڦوڪي ڦاڙ نه ڦوڪڻو، منهنجو اهي ملوڪڻو”
” اچو ته ننڍڙي ريل هلايون، باهه ببوءَ ۾ دود دکايون”

” آءُ لهي تون تارا آءُ، مونسان گڏجي ماني کاءُ،
ڇو مچڪائين خالي وات، ٽمڪ ٽمڪ تاريلي رات.”

”تارن ۾ تولاءِ گهڙيال، وقت جو جنهن مان جاچين حال.”

”مٺڙا گهوڙا اوري آءُ، خوب خوشيءَ سان داڻو کاءُ.”

” آيو پاڻي ليٽ ڪري، ڪاغذ جي هي ٻيڙي تري،
ڪاريگر جي ڪاڻ نه ڪائي، مون هيءَ پنهنجي پاڻ بنائي،
ڦوڪ ڏيڻ سان لهرون ٺهنديون، ٻيڙيءَ کي سي اڳتي نينديون،
ڪين ڪمائي ڀاڙو ڏيندي، مفت ۾ ايندي ، مفت ۾ ويندي.”

6. سماجي براين خلاف شاعري:
بيوس وياج، زميندار جي داداگيري، جوا، شراب، بيروزگاري، ڌيءُجنم ۽ ٻين سماجي براين کي پڻ پنهنجي شاعري جو موضوع بڻايو آهي.
”خون مسڪيني ٿي چوسيو، سَودخورن ڄور جيان،
گهرج جي گهوٻي لڳي ۽ وياج جو وارو وريو.”

”جي زميندار پليا تنهنجي پگهر پورهئي تي،
سي سگهيا قدر نه تنهنجو سڃاڻي ڪڙمي.”

”چار پيسا تيل کاتي، چار ڏوڪڙ تيل تي،
ٿي لڳي کوٽي کڻت ۾، ٿي بڻيو کوٽو کنڌو.”

”هن طرح حاصل ڪيل، تعليم ڏيوالو ڏنو،
مُور موڙيءَ جو ته ڇڏ، پر وياج جو لاهي نه بار.”

” تنهنجي ڄمڻ تي، ٿو وڃي راڪاس گهر گهمي،
تنهنجو پلڻ، جيئڻ، نپڻ، جنجار استري.”

”کٽندڙ جو ٿئي، اڌ منهن ڪارو،
هارائيندڙ جو سارو ڪارو.”

7. ناصحانه شاعري: بيوس قدرت جي عام نظارن کي به اهڙي ته دلڪش منظر ۾ تبديل ٿو ڪري جو دل ٿڌڙي هير بڻجي، اسر ويلي باغ ۾ ڇٻر تي پنڌ ڪندي نظر اچي ٿي. قدرتي جيت جڻين جي تمثيل کي جيئرو ڪرڻ ته ڪو بيوس کان سکي. تڏ ۽ ماکيءَ جي تمثيل مان ڏکين ڏينهن لاءِ جمع ڪرڻ جو سبق ڏنو آهي. سندس هڪ ٻيو نظم ” آڱريون ۽ منڊي” پڻ وڏائي نه ڪرڻ جي صلاح ڏئي ٿو. دورانديشي ۽ نياز نوڙت تي لکيل بيوس جا مٿيان ٻئي نطم ناصحانه شاعري جو مثال آهن.
ادبي ملڪيت/سرمايو:
سندس هيٺيان ڪتاب ملن ٿا. ”شيرين شعر”، ”سامونڊي سپون”، ڦولداني”، ”شعر بيوس”، گرونانڪ جي جيون ڪوتا” جن کي گڏي سيد محمود شاهه بخاري پاران 1991ع ۾ سندس ڪليات ” ڪلياتِ بيوس” جي نالي سان شايع ڪرايو ويو.
نثر جا موضوع:
بيوس شعر سان گڏوگڏ ڪيترائي ناٽڪ پڻ لکيا. جن ۾ ”سورداس”، ”خوبصورت بلا”، ”پرت پوڄارڻ”، ”هرشچندر” ۽ پرهلادليلا قابل ذڪر آهن، بيوس جا لکيل ڊراما گهڻي قدر هندي ۽ اردو ڊرامن جو ترجمو آهن. بيوس جيڪي به ترجما ڪيا يا نثر لکيو، ان ۾ به سندس ٻولي ٺيٺ سنڌي ۽ انداز شاعراڻو هيو، ايتري حد تائين جو مڪالمن ۾ به تجنيس حرفي جو بار بار استعمال ڪري موضوع ۽ مڪالمي ۾ نئون روح ڦوڪي ڇڏيو.
موڪلاڻي:
جيون جي پوين سالن ۾ اڪيلائي پسند ٿي ويو، لاڙڪاڻي جو ”گيان باغ” سندس آرام ۽ سڪون جو مسڪن رهيو، پويان ڏهه سال ٻارن لاءُ گيت لکيائين. خلق خدا جو ڀلو سوچيندي آخر 23 سيپٽمبر 1947ع تي پرلوڪ پڌاريائين.
جديد سنڌي شاعري جي شروعات:
بيوس جا همعصر يا اڳ وارا جيڪي به مشهور ۽ نالي چڙهيا شاعر هيا، تن ۾ سواءِ خليفي گل محمد جي، سڀني جي ترڪيبن، تمثيلن، تشبيهن، استعارن ۽ عڪسن ۾ ايراني شاعري جو رنگ ڪوٽان ڪوٽ ڀريل هو. جن ۾ قاسم، فاضل ۽ حامد ته قابل ذڪر نالاآهن. فارسي شاعريءَ کي افضل سمجهڻ کان وٺي، ان جي اثر ۾ طرحي مشاعرا ڪرڻ ۽ پاڻ کي فارسيءَ جو ڏاهو پيش ڪرڻ واسطي فارسيءَ جا ڏکيا لفظ چونڊي چونڊي پنهنجي شعر ۾ شامل ڪرڻ کي باعثِ فخر سمجهيو ويندو هو.
حامد ۽ سانگي وغيرهه سسئي ۽ مارئي ءَ کي ڳائيندي ٿري ۽ لوڪ رنگ ڏيڻ جي ڪوشش ڪئي پر پوءِ به ان ۾ ڌرتيءَ جو رنگ شامل ٿي نه سگهيو پر ايرانيت واري ڌاريائپ جي ڌپ پئي آئي. ايراني اصطلاح جهڙوڪ، گل و بلبل، ساقي پيماني، چمن گلستان، باغ و گلشن ۽ محبوب جي خدوخال ۾ مصروف هيا.
ان ۾ ڪو شڪ ناهي ته سنڌي شاعريءَ ۾ ايراني، عربي ۽ ترڪستاني شاعري مان نيون صنفون، خيال، فڪر ۽ خاص علم العروض داخل ٿيو پر ان جو مطلب اهو هرگز نه هجڻ کپي ها ته انهن شيرازي گلستانن ۽ عربي خيابانن ۾ سنڌي شاعر ايترو گم ٿي وياجو کانئن پنهنجي ڀلاري ڀونءِ جو جوڀن، ماروئڙن جا مال، غريبن جون جهوپڙيون جن مان جڏهن صبوح جو سج لڪي ليئا پائي، کوهه ۾ ٻڌل نار، وڻجارن جي ونين جو اڪيلاين سان ونواهه، انبن جي ٻور مٿان ويٺل چَتون، ڪينجهر کان ڪارونجهر جو حسن، ڀٽن تي ٽلندڙ مور پکي ۽ منڇر جي پيٽ ۾ اڏامندڙ پکين جا نظارا سڀ وسري ويا.
ان دور جي بيٺل پاڻي ۾ بيوس مسلسل ڪنڪر اڇلي هڪ تحرڪ پيدا ڪيو، جيڪو اڳتي هلي سنڌي شاعري ۾ تبديليءَ جو سبب بڻيو. انگريزي ادب ۾ وليم ورڊس ورٿ ۽ سيميوئل ڪالرج جيئن بيوس به سنڌي ادب جي آبياري ڪئي ۽ ان ۾ تازگي آندي ۽ شعر ۾ قدرتي نظارن کان وٺي مٽيءَ جي خوشبو تائين پنهنجي ئي ڌرتيءَ جو رنگ رچايو. جنهن کي پوءِ شيخ اياز ۽ ان جي همعصرن عروج تي پهچايو. اسان ڪشنچند بيوس کي جديدسنڌي شاعريءَ جو وليم ورڊس ورٿ چئي سگهون ٿا.

جديد سنڌي شاعري ءَ ۾ ڪشنچند بيوس جو ڪردار:
بيوس سنڌ جو پهريون شاعر آهي، جنهن گل و بلبل جهڙن بي روح ايراني اصطلاحن کي پيرن هيٺان چيڀاٽي وليم ورڊس ورٿ جيان قدرت جي نظارن کي شاعريءَ جو موضوع بڻايو. هن تقليد پرستيءَ جي قطار مان ٻاهر نڪري غير مقلد ٿي ”انالحق” جو علم بلند ڪيو. بيوس جي شروعاتي شعر تي فارسي جو اثر پڻ رهيو پر هن عظيم استاد پنهنجي ڌرتيءَ جي لوڪ رنگ کي پنهنجي موزون شعر ۾ عڪسي نئين روايت قائم ڪئي.
جاري روايتي راند جا وکر ٽوڙي فارسي ۽ عربيءَ جي مقلدن جي صف مان ٻاهر نڪري آيو ۽ پنهنجي سنهنجي جو اصول اپنايو. هن جي ئي نغمن کان جديد فطري ۽ قومي شاعري جو دور شروع ٿيو. ان وقت جي وڏن عالمن ڊاڪٽر گربخشاڻي ۽ علامه دائود پوٽي ان کي شعر جي تاريخ جو انقلاب ڪوٺيو. بيوس نقل تان اصل ڏي لاڙو ڪيو. جديد خيالات ۽ ڪي قدر ترقي پسند لاڙا متعارف ڪرايا. بيوس پنهنجي شعر ۾ ادبي خوبين/فن/فڪر/صنعتن تي پڻ ڌيان ڌريو.
پراڻي دور واري شاعري سڀ جي سمجهڻ جي وس جي ڳالهه نه هئي بيوس فن جي پختائي کي هلڪو رکندي به خيال جو خاص خيال رکيو، هن جو لهجو اوپرو نه پر پنهنج لڳي ٿو. هن جي شعر ج نرم نرم ڇهاءُ من اندر ۾ لهي وڃي ٿو اهو ئي سبب آهي جو اڄ جا شاعر ڀي بيوس جي ڇهيل موضوعن تي عروضي شعر لکي پنهنجو نانءُ ڪمائن پيا.
***

عقل ننڍڙو ٻار. . .

عقل ننڍڙو ٻار. . .
فطرت ۽ فطرتي حُسن جو موهہ، هر حُسن پسند ماڻهوءَ لاءِ ڪشش جو سبب رهيو آهي. شاعر ويچارو ته هوندو ئي حُسن پسند آهي. جِتي جلوو جوت جمال نظر آيو، اُتي ئي اَڙي بيهي رهندو، خيالن ۾ غرق ٿي فنا ٿي ويندو. پوءِ جڏهن هوش ايندس ته زمان ۽ مڪان جي ڪا ڪَلَ ئي نہ رهندس. پنهنجي خودي ۽ آپي کان ٻاهر هوندو، پنهنجي هڪ الڳ دنيا جوڙيندو، جتان جا اصول هُن جا، جتان جي روشني هن جي، جتان جو ماحول هُن جو، جتان جي زندگي هن جي. شاعر، هن سماج جا انڪاري آهن. هو روپ ٻهروپ نٿا ڄاڻن، هو ظلم ٿيندو ڏسي تڙپي ٿا پون. هو انياءَ سان مهاڏو ٿا اٽڪائين. هنن جي مزاحمت انقلاب ٿي آڻي وجهي، پر هي سماج انهن کي ’ديوانو‘ ٿو ڪوٺي. افلاطون به تڏهن پنهنجي ’’تصوراتي رياست‘‘ مان شاعرن کي گُلن جا هار پارائي الوداع ڪرڻ لاءِ چيو هئو، پر شاعر ته شعور جا پيامبر آهن. هُو هميشه گلاب آڇيندا آهن، پنهنجو وجود وڃائيندي نوان گس ڏيکاريندا آهن. ميٺ محبت ۽ انسانيت جي پرچار ڪندڙ هوندا آهن. الئه ڇو پوءِ به هن مطلبي سماج لاءِ اُهي ’’چَريا‘‘ آهن.
هن ڪائنات جي جنم جو هڪ سبب سونهن به آهي، ڇو ته خوبصورت هٿ ئي خوبصورت تخليقون ڏيندا آهن.
ڊاڪٽر سحر امداد حسيني پنهنجي ڪتاب ’’شعور شاعر شاعري‘‘ ۾ لکي ٿي:
“شاعري، شاعر جي زباني ادا ڪيل عقل، علم ۽ دانائيءَ جو گفتو آهي، يا وري ڪا نئين ڳالهه، ڪا نئين دريافت آهي. جڏهن لفظي مفهوم ۾ شاعريءَ جو ايڏو اعليٰ رُتبو متعين ٿيل آهي، تڏهن عملي طور اهڙي اعليٰ دريافت کي ئي شاعري چوڻ ۽ مڃڻ مراد آهي. هر ان شيءَ کي شاعري نٿو چئي سگهجي، جا محض بحر وزن يا ڇند تي پوري هجي، يا جيڪا محض رديف قافيي جي بندشن ۾ قيد هجي ۽ محض ردم ۽ نغمگيءَ ۾ پوري هجي، يا وري جديد دؤر جي فئشن پٽاندر ننڍين وڏين سِٽن جي ٽڪرائن ۾ ورڇيل هجي. ان ڪري اسين پوري يقين سان چئي سگهون ٿا، تہ ڪنهن به تحرير جي آسي پاسي گهڻو اڇو پنو ڇڏڻ سان اُها شاعري نٿي ٿي وڃي. ڪنهن بہ تحريرجي ’’شعر‘‘ بڻجڻ لاءِ محض اهو ڪافي ناهي، ’’شعر‘‘ جي بنيادي گهرج ’’شعور‘‘ ئي آهي.‘‘
اهڙي ئي ديواني، باغي قبيلي جو فرد آهي ’’سرڪش‘‘ ناريجو. سرڪش ناريجي اڃا نئون ديوانگيءَ جي دنيا ۾ پير پاتو آهي. سندس ڪوِتائون اڃا بلنديءَ جو طواف ناهن ڪري سگهيون. فني پاسو انتهائي ڪمزور پر خيال ۽ فڪر ۾ گهري پختگي نظر ايندي. سندس تڙ تڪڙ ۾ ڪتاب آڻڻ پٺيان ڪي سبب آهن، جن سببن سندس ننڊون ڦٽائي رکيون آهن. سرڪش ناريجو تخلص جي لحاظ کان ’’سرڪش‘‘ آهي، جيڪو نامياري مزاحمتي شاعر ’’سرڪش سنڌي‘‘ کان متاثر ٿي استعمال ڪيو اٿس، پر مزاج ۾ نهايت حليم ۽ گهٽ ڳالهائو آهي. شاهه لطيف ته چيچ پڪڙي اعلان ڪري ورتو هو ۽ پوءِ ڪي چهرا ڏسي بي اختيار چئي ويٺو هو:
’’جهڙا گل گلاب جا، تهڙا مٿن ويس‘‘
پر هي سرڪش ويچارو فقط ٿڌيون آهُون ڀريندي، ڪجهه به نه چئي سگهڻ جي حسرت کڻي هي ڪوِتائن جا ڪاڳر کيس ارپنا ڪرڻ ٿو چاهي. جڏهن ڪا ڳوٺاڻي اجرڪ ۾ ڪنوار جي روپ ۾ ٿو ڏسي ته بي اختيار ٿو چوي:
“ڪيو مان پيار هُن سان،
ڪري نه سگهيس اظهار هُن سان،
زندگي تمنا ۾ گذري ويئي،
ڪيان ڪيئن اقرار هن سان.

سرڪش جو روح، تن، من سندس تعاقب ۾ رُلي ٿو، ڳولا اٿس هُن جي، روبرو ڏسي ٿو ته ڪجهه قرار مليس ٿو، نه ته ڳولا جي تڙپ هڪ جاءِ ويهڻ نٿي ڏئيس:
سرڪش ٿي پوي، تنهنجي ڊائريءَ جيان،
روز چـــــــــپ چــــمـــي، روز ڳالهيون ڪـــــــــــــــــــــــــــــري.
ڳولا جي تڙپ ايتري ته آهي جو کيس هر لمحي جي خبر آهي:
سهڻي سوير سُتي آهي،
مون خوابن جي ڀري مُڪي آهي.
هوءَ ننڊ مان اُٿي ناهي،
ڪاليج کان شايد ڇُٽي آهي.

هن جي محبوب ڪا گليمر پسند شهري اپسرا ناهي، پر هو ان ڳوٺاڻيءَ جي سادگيءَ ۾ گُم آهي، جيڪا گهر ۾ نِم هيٺان ويهي راند به کيڏي ٿي ته سهيلين سان کينچل پڻ ڪري ته ٻنيءَ تي جهار پڻ هڪلي ٿي:
اک کي سج ڪري بيٺو ڏسان هن کي،
ڪچڙي اُس ۾ بيهي، جڏهن جهار اڏاري ٿي.

ڳوٺاڻي جيڪا سونهن سينگارن کان پري آهي، پرفيوم، اسپري ۽ سرخين کي ڏسي به نٿي، تڏهن به اها ماحول کي هن طرح معطر پئي ڪري:
هن کي ڪهڙي گل سان ڀيٽيون،
هن جي خوشبوءِ سڀ کي ماري ٿي.

شاعر کي پنهنجي ان پيار تي ايترو فخر آهي جو علي الاعلان چوي ٿو:
ڇڏي شهر جون ڇوريون، ڪئي آ يار ڳوٺاڻي،
سڏي نم هيٺان، ڪري ٿي پيار ڳوٺاڻي.

سرڪش کي ايترو يقين آهي، جتي هوءَ هوندي، اُتي خوشحالي هوندي. اتي ’’مَــــرُ پيا مينهن وسندا‘‘:
هوءَ ڪالهه ڇا واريءَ تي گهمي،
بادل اچي ٿر تي اُٺو آهي.

يا وري هُن جو مليل زهر به ترياق جيان آهي، هيٺ ملاحظه ڪريو:
رندو اوهان کي شراب تکو ٿو لڳي،
هُن جي هٿن سان پي، ٽُوهه به مِٺو آهي.

هر ڳالهه پياري، پر کيس اها سڌ پڻ ضرور آهي ته اها ڳوٺاڻي ڇوڪري هڪ وڏي ڄار ۾ ڦاٿل آهي ۽ اهو ڄار آهي غربت جو، وڏيري جي ظلم جو – وحشي پڻي جو:
وِڪجي ويئي ساون ساون نوٽن تي،
هن خوشيءَ جي ميندي لڳائي نه هئي.
. . .
ڪاليج کان جڏهن موٽي،
چپن تي هيس خشڪي!!
سرڪش ناريجي جي شاعريءَ جو ٻيو پاسو ڌرتيءَ سان دل وارو آهي. هُن وٽ روشن آئيندي جا خواب آهن، پر قوم جي ننڊ کان به باخبر آهي:
سنڌ نڌڻڪي ناهي پرين،
ڇا ڪجي قوم ننڊ ٿي ڪري.
. . .
ڀل ته مدينو مون کي سڏي،
ڪونه ويندس سنڌ کان پري.
. . .
ڪيئن مان توکي ڀاڪر پايان،
مان ڌرتيءَ جو غدار ته ناهيان.

انتها پسنديءَ جا ڪڪر کيس سنڌ تي به وسندي نظر پيا اچن. انهيءَ امڪان ۾ چئي ويٺو آهي ته:
گهٽيءَ گهٽيءَ ۾ لاشن ڍير،
سنڌ آ يا افغانستان آهي؟!
. . .
ڪراچيءَ تي قبضو، دهشت جون ڪاهون،
بم گوليءَ جو آواز وڏو، ٻڌي نه ڪو ٻارن جون آهُون.

هر باشعور شاعر جيان سرڪش ناريجو به انسان کي اُتم سمجهي ٿو. هو انسان ۽ انسانيت جو پيروڪار آهي. هو رنگ ۽ نسل کي فوقيت نٿو ڏئي. هو دنيا کي ٻن حصن ۾ ٿو ورهائي؛ هڪ حاڪم، ٻيو محڪوم – هڪ ظالم، ٻيو مظلوم – هو مظلومن جو ساٿي آهي ۽ ان جو اظهار ڪجهه هن ريت ٿو ڪري:
جا انا اسان جي اندر ۾ آ،
سا انسان جي دل ڏکائي پئي.
. . .
تون روز ٿو مارين مارو منهنجا،
مان هٿ هي تو ڏي ڪيئن وڌايان.
. . .
هي فطرت آهي ماڻهوءَ جي،
جا ماڻهن ڪنڌ ڪپائي پئي.
. . .
مزدور اسان جا ماري، پيٽ وڏيرا پالن ٿا،
’سرڪش‘ هانءُ وڏو ڪري، چير ته اهڙن ڏاڍن کي.

ڌرتيءَ جي گولي تي، ڪٿي به، ڪنهن جو گهر جلي ٿو ته انسان دوست شاعر جو اندر پڻ جلي ٿو. اگر ڪنهن معصوم جي ماءُ مري ٿي پوي ته هن جي به اندر جي ڪائنات ڀسم ٿي ٿي وڃي:
پکيءَ جا ٻچا پيا چيڪن،
جهُڳي ڪنهنجي ته جَلي آهي،
روڄ پاراتا پيا ٻڌجن،
ماءُ ڪنهن جي ته مَئي آهي.

سنڌ جو ڀلوڙ راڳي مريد عباس ڪٽپر جيڪو اهڙي ئي وحشي سماج ۾ ڪنهن ڇوڪريءَ جي نالي تي ماريو ويو، ان لاءِ سرڪش چوي ٿو ته:
هوءَ کِلي خوش ٿي گذاري پئي،
جنهن لاءِ ماڻهن مريد کي ماريو.
اهڙي ڪيفيت جڏهن سماج جي مخالف هن باغي شاعر تي طاري ٿئي پئي ته هو پنهنجو فڪر ياد ڪندي، پنهنجي ديوانگيءَ جي دنيا ڏانهن موٽڻ جو اظهار ٿو ڪري:
پنهنجو پاڻ پلي ويندس،
توکان دور هليو ويـــندس.
ان ئي ڪيفيت ۾ کيس معلوم ٿي چڪو آهي ته:
عقل ننڍڙو ٻار،
عشق دريا تار،
ڪندو ڪيئن پار،
عقل ننڍڙو ٻار.

سرڪش ناريجي جا نثري نظم پنهنجي خيال ۽ جوهر ۾ انتهائي پختا آهن، جيڪي سندس فڪر ۽ خيال جي اڏام کي ظاهر ڪن ٿا.’’عيد جي رات‘‘ ۾ ننڍڙي معصوم نينگري جڏهن ماءُ کي اهو چوي ٿي ته امان مون کي منهنجو ڦاٽل چولو سبي ڏي، سڀاڻي عيد آهي، متان ماڻهو مون تي کِلن. يا هيءُ اظهار ته ’’هوءَ هاريءَ جي نياڻي – وڏيري جي گهر نوڪرياڻي.‘‘ سندس نثري نظم ۾ ’’ڪکن پنن جي جهوپڙي‘‘ پڻ اهڙو تاثر ڏيندڙ آهي.
سرڪش ناريجي جو هيءُ پورهيو سندس شروعاتي وکون آهن. ڪنهن ’’خاص مقصد‘‘ خاطر شايع ٿي رهيو آهي. سندس فن ۾ ڪيئي جهول آهن، پر تنهن جي باوجود سندس هن ڪوشش کي ٻار جي پهرين وک جيئن، پوءِ ڀلي اُها سڦلتا نه ٿي هجي، ڏٺو وڃي. اميد اٿئون ته سندس ايندڙ وکون ڀرپور ۽ فن جي پورائي سان هونديون.

اچو ته سنڌي ڪمپيوٽنگ جا سهڪاري بڻجون!

اچو ته سنڌي ڪمپيوٽنگ جا سهڪاري بڻجون!
سنڌي ڪمپيوٽنگ هڪ اصطلاح آهي، جنهن جو مطلب ۽ مقصد ڪمپيوٽر تي سنڌي جو استعمال آهي يعنى ڪمپيوٽر کي سنڌي ٻوليءَ لاءِ استعمال ڪرڻ ۽ ان مان ٻوليءَ جي ڀلي لاءِ فائدو حاصل ڪرڻ.
ڪمپيوٽر کي مادري ٻوليءَ ۾ استعمال ڪرڻ لاءِ سنڌي ڪمپيوٽنگ جي اڻ اعلانيل آرگنائيزيشن ڪمپيوٽر جي دنيا ۾سنڌي ٻوليءَ لاءِ گهڻو ۽ ڪافي عرصي کان ڪم ڪري رهي آهي. ڪمپيوٽر ۾ سنڌي ٻوليءَ کي آڻڻ لاءِ گهڻن ئي ماڻهن ڪوشش ڪيون، جيڪي ڪنهن حد تائين ته ڪامياب ويون پراهي ڪوششون فقط عربي ايڊيشن جو جڳاڙ هو ۽ انهن ڪوششن جو مقصد ڪاروبار هيو، پر محترم جناب عبدالماجد ڀرڳڙي صاحب جيڪو 1984ع کان وٺي سنڌي ٻوليءَ کي ڪمپيوٽر ۾ آڻڻ لاءِ ڪم ڪري رهيو آهي. جنهن جي بدولت ٻين آپريٽنگ سسٽمن سان گڏ ”ونڊوز آپريٽنگ سسٽم “ لاءِ ”ايم بي سنڌي “ نالي ڪيبورڊ سنڌي ٻوليءَ جي با اختيار اداري کان پاس ڪرايو، جيڪو سنڌي اخبارون ، رسالا ، ڪتاب ، ويب سائيٽون ۽ ٽي ويءَ جي ڪمن لاءِ ڪافي مدد ڏئي رهيو آهي. وري اهڙيءَ طرح ان ڪيبورڊ جي سپورٽ تي خوبصورت ۽ پيارن فونٽ جي شروعات ٿي ، جنهن ۾ ڪافي دوستن پنهنجا پنهنجا فونٽ تيار ڪيا. جن ۾ عزيز مڱريو، احمد سومرو، شبير ڪنڀار، عبدالستار زرگر ۽ ٻيا شامل آهن پر سڀ کان وڌيڪ ثناءَ الله منڱڻيجي جي فونٽس کي مقبوليت ملي. ان سان گڏوگڏ سنڌ يونيورسٽيءَ جو ليڪچرار محترم جناب ڪرشن ڪمار لوهاڻي هڪ سنڌي ٽو انگلش ۽ انگلش ٽو سنڌي ڊڪشنري ترتيب ڏني. جيڪا به سنڌين لاءِ باعث مسرت آهي
سنڌي ڪمپيوٽنگ مان فائدا :
سنڌي ڪمپيوٽنگ هڪ اداري جي حيثيت وٺي چڪو آهي، جنهن جو باني سائين عبدالماجد ڀرڳڙي آهي ۽ سموري سنڌ توڙي ٻين ملڪن جا سنڌي ميمبر آهن، سنڌي ڪمپيوٽنگ جو استعمال ڪمپيوٽر استعمال ڪندڙ ئي ڪن ٿا پر هن جو لاڀ سڀني سنڌين کي ملي ٿو. جيئن اسان جي ٻولي ڪمپيوٽر جو حصو بڻجي ٿي، ٻوليءَ جي ڪتابن جي ڇپائي اعلى معيار سان ڪمپيوٽرائيزد ٿئي پئي، اسان جو ادب ڇپجي عالمي مارڪيٽ ۾ پهچي ٿو، سنڌي ٻولي جو يونيڪوڊ تيار ٿيڻ سان سون جي تعداد ۾ سنڌي ويب سائيٽون تيار ٿيون، جن تي سوين سنڌي سنڌي ڪتاب آنلائين ٿيا، جنهن ڪري سنڌي ادب اليڪٽرانڪ شڪل اختيار ڪئي. شاهه جو رسالو، سچل جو رسالو، مضمون، ڪهاڻي ڪتاب، شاعري جا ڪتاب، سفرناما ۽ ٻيو گهڻو ڪجهه انٽرنيٽ جي زينت بڻيو. سنڌي ڪمپيوٽنگ جا جتي اجتماعي فائدا آهن، اتي ميمبرن کي انفرادي فائدا پڻ آهن، جيئن سنڌي ۾ ادبي ۽ معلوماتي ويب سائيٽون يا فورم ٺاهيندڙ دوستن کي ڪمرشل مارڪيٽ ۾ سڃاڻپ ملڻ جو سبب سنڌي ڪمپيوٽنگ ئي آهي.
سنڌي ڪمپيوٽنگ مان شاگردن کي فائدا:
ايشيا جي عظيم ڏاهي محمد ابراهيم جويي چواڻي ته بنيادي تعليم مادري ٻوليءَ ۾ ئي ڏني وڃي ، اهڙي طرح سنڌي شاگردن لاءِ معلومات حاصل ڪرڻ جو جديد ذريعو انٽرنيٽ ئي آهي ، سنڌي ۾ سوين ويب سائيٽون ۽ فورم ٺهڻ ڪري سنڌي ٻوليءَ جو گهڻو مواد اليڪٽرانڪ شڪل اختيار ڪري چڪو آهي، جنهن سان اهي گوگل جي ويب سائيٽ تان سنڌي ۾ مواد سرچ ڪن ٿا، جنهن سان انهن جون تعليمي ضرورتون پوريون ٿين ٿيون. ضرورت آهي ته گهڻو تعليمي مواد اليڪٽرانڪ شڪل ۾ سنڌي ويب سائيٽن تي رکيو وڃي.
سنڌي ڪمپيوٽنگ جو باني :
سنڌي ڪمپيوٽنگ جو باني محترم عبدالماجد ڀرڳڙي آهي، جيڪو شهدادڪوٽ کان ڏهه ميل پري هڪڙي ننڍڙي ڳوٺ ۾ 1948 ۾ ڄائو ۔ ننڍپڻ ۽‌ تعليم وارو عرصو لاڙڪاڻي ۾ گذرايو جتي سندس والد صاحب، عبدالغفور ڀرڳڙي، پنهنجي وڪالت جي ابتدا ڪئي۔
پوين ويهن ورهين کان رهائش آمريڪا جي شهر سياٽل ۾ اٿس۔
1983 ۾ پهريون ڀيرو ڪمپيوٽر استعمال ڪيائين جڏهن يونيورسٽي آف ايريزونا مان ايم بي اي ڪيائين پئي۔ 1987 ۾ مئڪنٽوش استعمال ڪيائين جنهن تي پهريون سنڌي ڊيسڪ ٽاپ پبلشنگ ۽ ٽائپسيٽنگ سسٽم وغيره 1988 ۾ ٺاهيائين۔
2000 ۾ ونڊوز تي پهريون ڀيرو يونيڪوڊ جي بين الاقوامي اسٽينڊرڊ جي آڌار تي سنڌي ڪمپيوٽنگ جو بنياد وڌائين۔ پوين ٽيويهن ورهين ۾ پنهنجي وس ۽ وت آهر مڙيوئي پئي ڪوشش ڪري پيو ته ڪمپيوٽر ٽيڪنالاجي کي سنڌي لاءِ قابل استعمال بڻائي، سنڌي جي ڪمپيوٽر ۽ انٽرنيٽ تي استعمال کي ترويج ڏي ۽‌ ترقي وٺرائي.
محترم عبد الماجد ڀرڳڙي مائڪرو سافٽ ڪمپنيءَ سان ملاقاتون ڪري سنڌي ٻوليءَ کي يونيڪوڊ ۾ جڳھ ڏياري، ھاڻ اسان ان قابل ٿي ويا آھيون ته سنڌي ٻوليءَ ۾ اي ميل، ڪرڻ کان علاوه ويب سائيٽون ٺاھي ۽ ڊيٽابيس جو ڪم پڻَ ۾ ڪري سگھون ٿا. ونڊوز ايڪس پي ۾ يونيڪوڊ کي مڪمل سپورٽ آھي.
سائين عبدالماجد ڀرڳڙي جي ڪري ئي اڄ اسان سنڌي ڪمپيوٽنگ جي نالي کان واقف ٿيا آهيون، خدا کيس وڏي ڄمار عطا فرمائي.
سنڌي ڪمپيوٽنگ جي حاصلات:
هن وقت تائين هن ورچوئل آرگنائيزيشن طرفان سرڪاري پٺ ڀرائي نه هجڻ باوجود تمام اهم ترين ڪم پورا ڪيا ويا آهن، جن ۾ سنڌيءَ جو ڪي بورڊ لي آئوٽ، سوين سنڌي فونٽس، سنڌيءَ کان انگريزي ڊڪشنري، قران شريف جو سنڌي ترجمو، شاهه جي رسالي سميت ٻيا سون جي تعداد ۾ سنڌي اي بوڪس ، ويب ايپليڪيشنس، سنڌي فورم ۽ ويب سائيٽون، ايپليڪيشن سافٽويئر، ڪمپيوٽر گيمز ۽ ٻيو گهڻو ڪجهه.
مستقبل جون گهرجون:
سنڌي ڪمپيوٽنگ کي مستقبل ۾ تمام وڏا ڪم ڪرڻا آهن، جيڪي سرڪاري ادارن طرفان ٻولي جي نالي تي امداد کائيندڙ ڪامورن ۽ آفيسرن کان ڪين ٿيڻا آهن، انهن ۾ هڪ وڏو ڪم مڪمل آپريٽنگ سسٽم جو سنڌي ۾ هجڻ آهي. هتي اهو سوال اٿي ٿو ته ڇا واقعي اهو ممڪن آهي، ان سوال جو جواب آهي ته ها. هن وقت دنيا جو مقبول آپريٽنگ سسٽم ونڊوز آهي ، جنهن اندر سنڌي ٻوليءَ لاءِ يونيڪوڊ جي صورت ۾ سپورٽ موجود آهي، فقط ان ڪم ۾ دلچسپي ۽ عظم جي ضروت آهي، جيڪو سنڌي ڪمپيوٽنگ جي ميمبرن وٽ موجود آهي.
ٻي گهرج آهي موبائيل فون اندر سنڌي جي مخصوص اکرن جي موجودگي يا ٻوليءَ جي سپورٽ، ان سلسلي ۾ حڪومت کان ته ڪجهه ٿيڻو ڪونهي، باقي موبائيل سيٽ ٺاهيندڙ ڪمپنين کي سنڌين جي اڪثريت جو ڪاروباري فائدو سمجهائڻ لاءِ ڪنهن سنڌي ڪمپيوٽنگ جي مرد مجاهد کي ئي نوڪيا ۽ ٻين ڪمپنين سان لهه وچڙ ۾ اچي سنڌي جي سپورٽ انسٽال ڪرائڻي پوندي.
سنڌي ٻوليءَ جي ڪمپيوٽر جي دنيا ۾ هڪ ٻي گهرج آهي اسپيل ۽ گرامر چيڪ ڪرڻ واري ڊڪشنريءَ جو هجڻ، جنهن جو فائدو اهو پوندو جو اسان کي پروف چيڪ ڪرڻ وارو مٿي جو سور نه پوندو.
ان سان گڏوگڏ ٻيا ڪيترائي انيڪ ڪم جيڪي سنڌي ڪمپيوٽنگ جا ميمبر بغير ڪنهن لالچ جي سرانجام ڏيندا، جيڪي اصل ۾ حڪومت کي ڪرڻا آهن.
هينئر هڪ قدم اڳتي وڌندي تسبيح جي داڻن جھڙن سنڌي ڪمپيوٽنگ جي انهن سڀني دوستن کي هڪ ڌاڳي ۾ پُوئي، عبدالعزيز منڱريو هڪ آرگنائزيشن ”سنڌي ڪمپيوتنگ آرگنائيزيشن“ جو بنياد رکيو آهي، جنهن لاءِ هڪ مرڪز طور www.sindhicomputing.org ويب سائيٽ پڻ جوڙي ويئي آهي، جنهن جو مقصد سنڌي ڪمپيوٽنگ جي دوستن کي، دنيا جي ڪنڊ ڪڙڇ مان هڪ هنڌ گڏ ڪري کين اهڙو پليٽ فارم مهيا ڪرڻ آهي.
هي وقت آهي گڏ ٿي ڪم ڪرڻ جو، سڀني سنڌي ٻولي ۽ سنڌي ڪمپيوٽنگ جي گهڻ گهرن کي پنهنجو ڪردار نڀائڻ گهرجي.
***

28 ڊسمبر جا شهيد ڪتاب

28 ڊسمبر جا شهيد ڪتاب
” اسان مرڻ کان اڳ ئي
پنهنجا جنازا پڙهي ڇڏيا آهن . . . .
. . . . اي وقت جا موذي!
اسان کي ڀٽائيءَ جي بيتن سان
غسل ڪرائجان .“
مسيح مگسيءَ جي آزاد نظم جو مٿيو ٽڪرو 28 جنوريءَ تي قمبر ۾ سڙندڙ ڀائو درمحمد ٻرڙو پبلڪ لائبريريءَ جا ڪتاب بار بار دهرائي رهيا هئا .
ڪتب خانو - شمشان گهاٽ بڻيل هو، جتي ٻا لڪ ، جوان ۽ پوڙها ڪتابن جون آهون ۽ اوڇنگارون ٻڌي رهيا هئا .
ڪجهه ڪتاب مونن ۾ منهن هڻي ، چپ چاپ قربان ٿيڻ لاءِ راضي هئا ۽ ڪجهه احتجاج ڪندي واڪا ۽ واويلا ڪري رهيا هئا.
درسي ڪتابن دانهيو ، ” اڙي ڏسندڙوءَ ! اسان اوهان جي مستقبل لاءِ روشني آهيون اسان کي بچايو، نه جلايو.“
تاريخ جي ڪتابن ڪٻٽن اندران رڙ ڪندي چيو “ اڙي بي قدرئو! اسان کي بچايو، اسان اوهان جي ٻولي، قوم ۽ ثقافت کي زنده رکيو آهي . اسان اوهان کي ٻڌايو ته اصل ڇا هيو ۽ نقل ڇا آهي ، اسان اوهان جي ٻولي کي امرتا ڏني ، اسان راجا ڏاهر کي شهيد قرار ڏنو ، اسان سيد جي سچ کي جيئندان ڏنو. اسان کي بچايو .“
ادب جي ڪتابن با ادب ٿي ڇيو ، ” اسان اوهان جي قوم جا ترجمان آهيون ، اوهان جي اندر اڇل۽ جذبن کي معني ڏني آهي ، اوهان جي احساسن جي ترجماني ڪئي آهي . اوهان کي دنيا جي ٻين قومن سان ملايو آهي ، اوهان کي هڪ عظيم قوم قرار ڏنو آهي ۽ اوهان ئي اسان کي جلائي رهيا آهيو.“
مخصوص امتحاني ڪتابن ڀڙڪو کائي ڪڇيو ،“ وقت جي آمر حاڪمن اوهان کي نااهل هجڻ جو تعنو ڏنو ۽ اسان اوهان کي اها واٽ ڏسي جو اوهان مقابلاتي امتحانن ۾ پهرين پوزيشن کڻي انهن کي منهن تي چماٽ وهائي ڪڍي ۽ ٻڌايو ته توهان نااهل ناهيو، توهان لاءِ واٽون بند ڪيل هيون. اسان اوهان لاءِ اُهي واٽون کوليون، تنهن ڪري اسان کي نه جلايو.“
معلوماتي ڪتابن ۽ اخبارن هم آواز ٿي چيو، ”اسان اوهان کي هر وقت ۽ هر ويل باخبر رکيو، دنيا جي هر خبر کي اوهان جي ٻوليءَ ۾ پڙهايو، سڀني ماهرن کي اوهان اڳيان رکيو، اوهان کي پنهنجي پرائي جي پرک ڏني پر افسوس جو اوهان شير شاهه جي شڪري (باز) وانگر پنهنجون ئي ”ڪڪڙيون“ ماريو ٿا.“
مذهبي ڪتابن ٿڌو ساهه کڻي چيو، ”افسوس هي آدم جو اولاد، هر دور ۾ غلطيون ڪندو ٿو اچي ، ڪڏهن ڪهڙا ته ڪڏهن ڪهڙا قيس ٿو ڪري ، صليب تي ٽنگي ٿو ، باهه ۾ اڇلي ٿو ، سوليءَ تي چاڙهي ٿو، گهاڻي ۾ پيڙهي ٿو ته به سمجهي نه ٿو ۽ هر دور ۾ جلائي ٿو هر شي، جن کي پوڄي ٿو ، تن کي جلائي ٿو ۽ وري پوڄي ٿو.“
ناياب ڪتابن ڏوراپيو . ” سنڌ ٽيڪسٽ بڪ بورڊ ، سنڌ يونيورسٽي ۽ ٻين هنڌن تي اسان کي جلايو ويوآهي، اسان ڳوليا نه ٿا لڀون پر اوهان کي ڇا؟ اوهان ته مذهبي ڪتابن کي به نظر آتش ڪري ڇڏيو آهي.“
سڀني ڪتابن واري واري سان واويلا وڻڪار ڪئي پر شاهه جو رسالو چپ چاپ مونن ۾ هڻي، قرباني لاءِ تيار هو، سڀ ڪتاب حيران هئا ته آخر اهي ڪتاب خاموش ڇو آهن؟.
آخر ڀٽائيءَ جا بيت ڪهڙي مصداق خاموش آهن پر ڪنهن به ڪتاب کي ايتري همت ڪا نه ٿي جو انهن کان پڇي. ايتري ۾ ڀٽائي جي رسالي مان هڪ سٽ چمڪي پئي،
”هو چوني ، تون م چئو، واتان ورائي.“
سڀني ڪتابن بيڪ آواز ٿي پڇيو ته ايترو صبر ڇا لاءِ !؟ ايتري ۾ هڪڙو بيت چمڪي اٿيو، جنهن جي چمڪ باهه جي شعلن کان به تيز هئي.
”کامان، پچان، پڄران، لڇان ۽ لوچان،
تن ۾ تنئوس پرينءَ جي، پيان نه ڍاپان،
جي سمنڊ منهن ڪريان ته سرڪيائي نه ٿئي.“
سڀئي ڪتاب وائڙن وانگر هڪ ٻئي ڏي ڏسڻ لڳا ۽ راز جي ڳالهه کي سمجهي ويا ۽ هڪڙوئي خيال سڀني جي دل ۾ ڪَرُ کڻي اٿيو ۽ اتحاد بڻجي ويو سڀني ڪتابن گڏجي ڪٻٽن کي الوداع چيو ۽ آڙاهه ۾ پاڻ اڇلايو. ڪتب خانو-شمشان گهاٽ بڻيل هو، جتي ٻالڪ، جوان ۽ پوڙها بيٺي بيٺي ڪتابن جو آلاپيل ڪورس سر گرم ٻڌي رهيا هئا.
”اسان مرڻ کان اڳ ئي
پنهنجا جنازه پڙهي ڇڏيا آهن....
.....اي وقت جا موذي!
اسن کي ڀٽائي جي بيتن سان
غسل ڪرائجانءِ.“

“ابيات سنڌي” جي ترتيب ۽ تاليف

“ابيات سنڌي” جي ترتيب ۽ تاليف

“ابيات سنڌي” خواجه محمد زمان لواريءَ واري جي بيتن تي مشتمل ڪلام جو مجموعو آهي، جيڪو شمس العلماء ڊاڪٽر علامه عمر بن محمد دائودپوٽي، مخدوم عبدالرحيم گرهوڙيءَ جي لکيل عربي شرح جو ترجمو ڪري 1939ع ۾ ڇپرايو. هيءُ ڪتاب ڪلهوڙا دؤر جي اساسي ادب جو شاهڪار نمونو آهي، جنهن جا هن وقت تائين 4 سنڌي، 3 اردو ۽ هڪ فارسي ڇاپو ڇپجي چڪو آهي. “ابيات سنڌي” ۾ ڪُل 84 بيت آهن، پر نياز هاموني فارسي ترجمي ۾ 90 بيت شامل ڪيا آهن ۽ جڏهن ته هاڻي انهن جوتعداد 92 آهي. شاهه عبداللطيف ڀٽائيءَ جي همعصر شاعرن منجهان حضرت سلطان الاولياء خواجه محمد زمان لواريءَ واري جي شاعريءَ ۾ تصوف جي باريڪين جو بيان، اعليٰ پايي جو اختصار، فن ۽ فڪر ڪوٽان ڪوٽ نظر اچي ٿو.
لواريءَ جو هي لعل، جيڪو سنڌ ۾ نقشبندي مسلڪ جي بانين مان هڪ هو، جنهن جو روحاني فيض سنڌ ۽ هند جون سرحدون پار ڪري ولايت تائين پهتو. اهو پنهنجي وقت جو وڏو عارف، اهل الله ۽ روحاني پيشوا رهيو آهي.
خواجه محمد زمان جي شاعري ڇند وديا جي لباس ۾ دوهي، سورٺي ۽ بيت جي گهاڙيٽي ۾ موجود آهي. سندس بيت قديم ۽ جديد سنڌي اساسي شاعريءَ جو املهه خزانو آهي.
ڪريم بخش خالد پنهنجي مضمون “ابيات سنڌيءَ جي ادبي اهميت” ۾ لکي ٿو ته، “ادبي لحاظ کان خواجه صاحب جو ڪلام، شاهه لطيف جي مقابلي ۾ آڻي نٿو سگهجي، پر ان ۾ تصوف جا جيڪي ڳوڙها راز ۽ رمزون سمايل آهن، ان لحاظ کان خواجه صاحب شاهه لطيف کان گهڻو اڳڀرو ۽ مٿڀرو آهي ۽ اهوئي سبب آهي جو ڀٽائي بزرگ پيرسنيءَ ۾ اڻانگي سفر جون صعوبتون سهندي خواجه صاحب سان ملاقاتي ٿيو.”
ڊاڪٽر ميمڻ عبدالمجيد سنڌيءَ پنهنجي مضمون، “حضرت سلطان الاولياء جو صوفياڻو فڪر” ۾ لکي ٿو، “هي اهو معرفت جو صاحب آهي، جنهن پنهنجي فيض سان سنڌ جي سرزمين جي ڪُنڊ ڪڙڇ کي تصوف جي رنگ ۾ رنڱي ريٽو ڪري ڇڏيو. ايتري قدر جو حضرت مخدوم عبدالرحيم گرهوڙي جهڙو بي نظير ۽ غير مقلد عالم به پنهنجي علمي عظمت وساري، سندس علمي ۽ روحاني فيض جو طالب ٿيو.”
آزاد قاضي پنهنجي ڪتاب، “سلطان الاولياء خواجه محمد زمان (هڪ مطالعو)” جي پيش لفظ ۾ لکيو آهي، “خواجه صاحب مختلف وقتن تي نثر توڙي نظم ۾ جيڪو درس ڏنو، اهو مختلف ماڻهو جمع ڪندا رهيا. اهڙي ريت سندن نظم وارو حصو، جيڪو ملفوظات سان گڏجي ويو هو، ان کي سندس وڏي خليفي شيخ عبدالرحيم گرهوڙي وڏي محنت سان ميڙي چونڊي گڏ ڪيو ۽ انهن جو عربيءَ ۾ ترجمو ڪري شرح لکي، عربيءَ جي عالمن لاءِ هڪ بيمثال ڪتاب تيار ڪيو هو. جيڪو ڪيتري عرصي تائين قلمي صورت ۾ هيو. ان قلمي نسطي کي سنڌ جي هڪ ٻئي عربيءَ جي عالم علامه ڊاڪٽر عمر بن محمد دائودپوٽي، پير جهنڊي وارن جي علمي خزاني منجهان ڳولي لڌو ۽ 1939ع ۾ ان کي سنڌيءَ ۾ تيار ڪري “ابيات سنڌي” جي نالي سان ڪتابي صورت ۾ شايع ڪرايو.”
“ابيات سنڌي” جي ترتيب ۽ تاليف جو ذڪر ڪندي ڊاڪٽر علامه عمر بن محمد دائودپوٽي ڪتاب جي مهاڳ (افتتاح) ۾ لکيو آهي، “سال 1934ع جي مئي مهيني جو پهريون پک آهي، جو پير جهنڊي جي ڳوٺ وڃڻ جو موقعو مليو. سندس ڪتب خاني جي هر هنڌ هاڪار هئي. . . ڳوليندي ڦوليندي “ابيات سنڌي” جا ٻه جهونا نسخا، شيخ عبدالرحيم گرهوڙيرح جي عربي شرح سان هٿ چڙهيا. مون لاءِ ته غنيمت هئي، جو موتيءَ داڻا ملي ويم. ميان احسان الله شاهه منهنجو ذوق ڏسي اجازت ڏني ته ڀل اهي نسخا پاڻ وٽ تيتر رکو، جيتر اوهان کي ڪم اچن.”
ڊاڪٽر دائودپوٽي ابيات سنڌيءَ جي افتتاح واري حصي ۾ لکيو آهي ته جن عالمن، محققن ۽ احبابن کيس “ابيات سنڌي” جي تاليف لاءِ مواد مهيا ڪري ڏنو، تن ۾ ڊاڪٽر گربخشاڻي، سيد عطا حسين شاهه موسوي، پير سعيد حسن لورائي ۽ دين محمد سومرو شامل آهن.
پروفيسر ڊاڪٽر هوتچند مولچند گربخشاڻي هڪ وڏو عالم، مفڪر، شاهه جو شارح ۽ “لواريءَ جا لال” ڪتاب جو مؤلف پڻ آهي. ان لواريءَ وارو نسخو ۽ هڪ چؤپڙي دائودپوٽي حوالي ڪئي. ان ۾ ابيات سنڌي سان گڏ “مقاني الحب” جو قصدو اردو نظم سان شامل آهي.
خواجه محمد زمان جي سوانح ۽ ملفوظات جو ماخذ “فتح الفضل” عطا حسين شاهه موسوي پاران ڊاڪٽر دائودپوٽي کي ڏنو ويو.
درگاهه لواري شريف سان وابسته جناب پير سعيد حسن “فردوس العارفين” ۽ “مرغوب الاحباب” ڪتاب ڊاڪٽر صاحب حوالي ڪيا.
ترتيب جي لحاظ کان ابيات سنڌي جي سهيڙ سنڌ جي غير مقلد عالم شهيد عبدالرحيم گروهوڙي عربي شرح سان گڏ ڪئي. ابيات سنڌي جي افتتاح ۾ ڊاڪٽر دائودپوٽو لکي ٿو، “شهيد گرهوڙيرح هڪ باعمل عالم ۽ سچو صوفي هو، جو رياضت جي باهه ۾ پچي پڪو ٿيو هو ۽ جنهن جي رڳ رڳ عشقِ الاهي جي نشي ۾ تار۽ مخمور هئي. اهڙو شخص جيڪڏهن تصوف جا اسرار ظاهر ڪري ته ان جو سُخن ضرور سچ تي ٻڌل هوندو. تنهنڪري شهيد گروهوڙيرح جو پنهنجي ڪامل شيخ خواجه محمد الزمانرح جي بيتن تي شرح لکڻ هڪ وڏي اهميت رکي ٿو.”
هي بيت معنيٰ جا موقتي آهن. هرهڪ ۾ تصوف جا باريڪ نقطا سمايل آهن.
ڇڏيان هي جَهانُ، هُو پڻ گهوري گهوريان،
پَلڪُ پِريان ساڻ، جي مون سَري جيڏيون.

(جيڪڏهن پرينءَ سان منهنجو هڪ پَلُ گڏ گذري ته ان جي بدلي ٻئي جهان گهوري ڇڏيان.)
چئي سگهجي ٿو ته ڪتاب “ابيات سنڌي” خواجه محمد الزمان لواريءَ واري جو تصوف جي رنگ ۾ ريٽيل روحاني رمزن سان ٽمٽار ڪلام آهي، جنهن جو شارح پنهنجي دؤر جو بي نظير عالم، مجتهد ۽ شاعر شيد عبدالرحيم گروهوڙي آهي. جنهن جو مترجم ۽ مؤلف شمس العلماء عمر بن محمد دائودپوٽو آهي. اهو ڪتاب پنهنجي جوهر ۾ ترتيب ۽ تاليف جي لحاظ کان به سنڌي اساسي ادب جو سرمايو ۽ اڻلڀ موتي ئي آهي، جيڪو ترتيب ۽ تاليف جون سموريون ادبي ۽ فني خوبيون سموهي پيش ٿيل آهي.


1. لواريءَ جا لال، هوتچند مولچند گربخشاڻي.
2. ابيات سنڌي، ڊاڪٽر عمر بن محمد دائودپوٽو.
3. سلطان الاولياء خواجه محمد زمان (هڪ مطالعو)، آزاد قاضي.
4. ابيات سنڌي جي ادبي اهميت، مضمون: ڪريم بخش خالد.
5. حضرت سلطان الاولياء جو صوفياڻو فڪر، مضمون: ڊاڪٽر ميمڻ عبدالمجيد سنڌي.

***

مرڪ، ڪائنات ۽ سنڌ

مرڪ، ڪائنات ۽ سنڌ

اسڪول جي زماني ۾ جڏهن رياضيءَ جو استاد جاميٽري پڙهائيندي، گول اڌ مستطيل ۽ ٽڪنڊا ٺهرائيندو هو ته ان استاد سان گڏ اهو اهو نصاب ٺاهيندڙن کي به ڳالهائيندا هئاسين شاگرد چوندا هئاسين ته اسان ڪهڙو روڊ رستا ۽ بلڊنگون ماپينداسين جو اهي سمجهون.
اڄ جڏهن شعور جي اک کلي ته محسوس ٿئي ٿو ته هر شيءِ جو ڪو نه ڪو ڪارج آهي ۽ جيئن انه گول، اڌ گول ۽ ٽڪنڊن جو ڪارج آهي. ٽڪنڊن منهنجيءَ زندگيءَ ته گهرو اثر ڇڏيو آهي. سڀ کان پهرين مذهبي ٽڪنڊو” خدا انسان ۽ شيطان“ کي سمجهڻو پيو.ٽڪڊا خوبصورت به ٿين ته ڊيڄاڙيندڙ به، ٽڪنڊا محبت به پکيڙن ته نفرت به مطلب ٽڪنڊن جو اسان جي زندگين تي گهرو اثر آهي ٽڪنڊن نالن سان هيٺان ڪتاب اوهان پڙهيا هوندا”خواب خوشبو ۽ ڇوڪري ـ بک، عشق ، ادب، تون، مان ۽ خدا ـ نيگرو ، عشق ۽ بغاوت ـ شاهه، سامي، سچل ۽ ٻيا.“ وري هڪڙو شيطاني ٽڪنڊو آمريڪا کنڊ جي هڪ سامونڊي ٽڪري ۾ آهي جنهن کي ” برمودا ٽرائيگل“ سڏين ٿا، مقامي معني ” شيطاني ٽڪنڊو“ اٿس. ان کي زمين جو دُنُ (سينٽر) به سڏيو وڃي ٿو.
سمنڊ جي اندر هڪ اهڙو ٽڪنڊو ٺهيل آهي جتي ايندڙ هر اها شيءِ گم ٿي وڃي ٿي، جيڪا ان جي حدن ۾ اچي ٿي نه فقط ايترو پر ان جي هوائي حدن مان ڪو هيلي ڪاپٽر به بچي ناهي سگهيو . هتي ڪيترائي بحري جهاز ٻيڙا،هيلي ڪاپٽر ۽ ٻيو گھڻو ڪجهه گم ٿي چڪو آهي ۽ مزي جي ڳالهه اها ته جيڪو به جهاز ٻڏندو آهي ته ڪجهه ڏينهن ۾ ان جو تيل سمنڊ جي مٿاڇري تي تري ايندو آهي پر هتي ان جي ابتڙ ڪڏهن به ڪجهه به بر آمد نه ٿيو آهي.
ڪيتريون ئي انساني جانيون ڳهي ويندڙ هي ٽڪنڊو اڃا تائين معمو بڻيل آهي
ائين ئي اسان جي زندگي مختلف ٽڪنڊن ۾ وڪوڙيل آهي، منزل ۽ اسان جي وچ ۾ هڪ ٽڪنڊو هوندو اهي.
” مرڪ، ڪائنات ۽ سنڌ“ هي به هڪ ٽڪنڊو آهي، جيڪو منهنجي لاءِ ساهس ۽ جيئندان مثل آهي
ڪجهه چپن جي مرڪ ئي آهي جن سرير ۾ ساهه وڌو، اڳتي جي مرڪ ڪو شاعر سمجهي سگهي ٿو شايد ڪنهن نقاد جي نظر ان تي نه پوي.
چيو ويندو آهي ته مرڪ عبادت آهي ، مرڪڻ صحت آهي اگر چئجي ته مرڪ خدا آهي، مرڪ ايلٺور آهي، مرڪ جيئاري ٿي ۽ مرڪ ماري ٿي ته ڪو وڌاءُ نه هوندو، ڇوجو مرڪ ڪائنات جو حسن آهي ۽ ڪائنات مرڪ مان ٺهيل آهي
ڪائنات ڇا آهي ؟ اهو هڪ الڳ سوال آهي. باقي ڪائنات وسيع ۽ و شال آهي اهو هڪ ڌار بحث آهي.
ڪائنات وشال آهي يا ان کي پرکڻ وارو ذهن ننڍڙو آهي. اگر اهو ذوشال آهي ته پوءِ ڪائنات ننڍڙي آهي.
ٻه سال پهرين هڪ پرائيويٽ اسڪول ۾ چوٿين ڪلاس جي هڪ ڇوڪريءِ اٿي چيو ” مان ڪائنات آهيان “
هن جو نه فقط نالو ڪائنات هو پر ان جملي به ڪائنات کي تمام ننڍڙو ڪري ڇڏيو هو ، ان ڏينهن کان پوءِ ڪائنات مون کي تمام ننڍڙي محسوس ٿيڻ لڳي هئي.
ڪائنات ۾ ڌرتيءَجي گولي تي سنڌري انب جهڙي سنڌ جي نقشي تي نظر پوي ته هڪ لمحي لاءِ خيالن جي ڪڪري وسي پوي ٿي. هيترا هاڃا سهي بههي ديس محبتون وکيري پيو، هتان جي رهاڪن جي محبت ڏسي ڪيترائي ڌاريا هتي آباد ٿيا، ڪيترن ئي دين ڌرم جي نالي تي لٽيو، ۽ ڦريو، ڪيترن ئي پنهنجن عقو بتون ڪيون، لٽيرن لٽيو، لشڪرن ڪاهون ڪيون پر ڌرتي ۽ ڌرتيءَ ڌڻي وات ۾ رومال ڏئي برداشت ڪندا رهيا. مون محسوصس ڪيوآهي ته نيئن نسل انهن انيائن کي محسوس ڪندي بغاوت جو علم کڻڻ چاهيو آهي پر ڪو واهرو ڪونهي. ياد پيو اچي ته ڪراچي جي هڪ غير سنڌي ۽ مشهور لينگويج سينٽر ۾ ” شاهه لطيف ۽ ان جي شاعري “ تي انگريزيءَ ۾ ( پرزينٽيشن) ڏني هئم ۽ ڀرپور داد ملڻ کان پوءِ ان ئي سينٽر جا سنڌي ڇوڪرا مخمور ٿي ويا هئا ۽ انهن جي دل ۾ ٻيهر سنڌ ۽ سنڌي ٻوليءَ لاءِ جذبا جاڳيا هئا ڪنهن مقرر جي تقرير ۾ ٻڌو هئم، ” آمريڪا ۾ رهندڙ هڪ سنڌي فئملي جي هڪ ڪراڙيءَ سڀني گهر ڀاتين کي سڏائي چيو هو،” مان هاڻي پوڙهي ٿي وئي آهيان، اوهان جي ڪنهن ڪم جي ناهيان، مونکي ڪنهن پراڻي کوهه ۾ اڇلي اچو!“ ان ته سڀني گهر ڀاتين پڇيو ته آخر انهن کان ڪهڙي غلطي ٿي، ان ته چيائين ته ” اوهان کان هري اچي پنهنجي ڌرتي ۽ پنهنجي ٻولي وسري چڪي آهي. مونکي ڪهڙو ياد رکندئو!؟“
هاڻي اها ڪراڙي جيئري آهي به االاءِ نه پر هن جي گهر جو هر فرد سنڌي ڳالهائي ٿو.
مون ذڪر ڪيو ته ٽنڪنڊن جو اثر معاشري جو هر فرد قبولي ٿو ۽ مون به اهو اثر قبوليو آهي ۽ مرڪ، ڪائنات ۽ سنڌ جي ٽڪنڊي جيان انيڪ ٽڪنڊا آهن جن تي عمل ڪندي اسان جي معاشري جا فرد جيون جي جنگ وڙهن پيا.
سورهيه مرين سوڀ کي ته دل جا وهم وسار
هڻ ڀالا ، وڙهه ڀاڪرين، آڏي ڍال مَ ڍار
مٿان تيغ ترار، مار ته متارو ٿئين.
(شاهه رح)
***

اونداهين جو انڪاري شاعر

اونداهين جو انڪاري شاعر
هڪ سچي شاعر لاءِ شاعري ئي ان جي تخليقي سڃاڻپ ۽ فخر جو ڪارڻ آهي، شاعري شعور جو وهڪرو آهي، علم، عقل ۽ دانائيءَ جي گفتگو آهي، جيڪا هر شاعر پنهنجي مزاج، ماحول ۽ انداز کي سامهون رکي ڪندو آهي. ائين به چئي ٿا سگهئون ته اها هڪ کوجنا آهي جيڪا شاعر دريافت ٿو ڪري. جاميٽري باڪس کولي، ان جا اسڪيل رکي جيڪا شاعري ڪئي ٿي وڃي، اها رڳي ڊکاڻڪي آهي، شعور کان وانجهيل اهي موزون لفظ جيڪي اسڪيل جي ماپ مطابق رکيا وڃن، هرگز شعر جو درجو نٿا رکي سگهن. شاعر هڪ مفڪر هوندو آهي، جيڪو پنهنجي ان شعوري وهڪري ۾ فڪر ۽ ٻوليءَ جي اڻت سان لفظن ۾ معنى، احساس، ڪيفيت، وجود ۽ سرمستي شامل ڪري ٿو.
خوبصورت ۽ ڪامياب شاعر جي اها نشاني آهي ته ان جا سرجيل لفظ ساهه کڻندا، گفتگو ڪندا، مرڪ ۽ لڙڪ ونڊيندا ۽ پڙهندڙ/ٻڌندڙ جي اندر کي جنجهوڙيندا آهن. هڪ شاعر جي تخليق تڏهن وڃي ڪمال کي رسي ٿي شعر جي سٽ پڙهي لفظن سان گڏ پڙهندڙ به سحر ۾ جڪڙجي، جهومي، نچي يا وجد جي ڪيفيت ۾ گم ٿي وڃي.
جڏهن ڪو به شاعر پنهنجي اندر جي سچائيءَ سان شعر سرجي ٿو ته اهو” جزويست از پيغمبري“ جي درجي تي رسي ” جي تو بيت ڀائنيا، سي آيتون آهين“ جي منزل تي پهچي ٿو، پوءِ سچل جي زباني اعلان ڪندي نظر اچي ٿو ته، ” من نمي گويم، يار مي گويد بگو.“ ( مان نٿو چوان، منهنجو يار ٿو چوي ته، چئه) سامي به چئي ٿو وجهي ته ” ويدن جا ويچار، سنڌيءَ ۾ سڻايم.“ شاعريءَ بابت قديم نظريو اهو آهي ته،” شاعر خدا جو شاگرد آهي.“ سقراط ۽ افلاطون ته ان کي الهامي سمجهن ئي ٿا پر اسان جا ڪلاسيڪي توڙي جديد شاعرن جي اڪثريت ان ئي خيال جي آهي. اياز، بخاري، تنوير ۽ ڪيترائي ڏات ڌڻي ان ڌاتار جي الهامي ڏات جا قائل آهن.
شاعري الهامي آهي يا غير الهامي ان بحث کي هڪ پاسي رکي، هتي ايترو ضرور چئبو، ته جيڪڏهن ڪنهن وٽ ”ڏات“ جو وکر ناهي ته اهو پيدائشي شاعر نه آهي ۽ ان جو شعر سان زوريءَ چنبڙڻ شعر جي فن ۽ فڪر جي تذليل آهي، جيئن ڪو اڻ گهڙيو ماڻهو هر ان هنر/فن جي ويجهو نٿو وڃي، جنهن جي کيس ڪا پروڙ ناهي، مثلن جيستائين اسان ترڻ نٿا سکون وڏي پاڻيءَ ۾ لهڻ جو تصور به نٿا ڪريون، اهڙيءَ طرح جي گاڏي هلائڻ نٿا ڄاڻئون ته ڪڏهن به ڊرائيور سيٽ تي نٿا ويهون، پر الائي ڇو مون پارا ڊکڻ ڪجهه ڀي نه ڄاڻندي زوريءَ شاعر سڏرائڻ پسند ڪن ٿا. اهڙي ڊکاڻڪي ڪندڙ شاعر اخبارن ۽ رسالن ۾ ئي گم ٿي رهجي وڃن ٿا. ڪارل مارڪس چوي ٿو ته ٻولي ” عملي شعور“ آهي، ڇو ته شعور جي اظهار لاءِ ٻولي نهايت ضروري آهي. اسان ڄاڻون ٿا ته ادب جي شروعات شاعريءَ سان ٿي آهي، تنهن ڪري نظم نثر کان وڌيڪ پراڻو ۽ اظهار لاءِ رائج ذريعو رهيو آهي. شاعري جذبن، احساسن، ڪيفيتن جي اظهار کي پاروٿو ۽ پراڻو ٿيڻ نه ٿي ڏي، اهي احساس هر دور ۾ تازا رهن ٿا، جيئن چيو ويندو آهي ته گل شاعريءَ ۾ ئي وڌيڪ خوشبو ڏين ٿا، ڇو ته شاعريءَ ۾ گل ڪڏهن ڪوماڻبا ناهن، لطيف سرڪار جي هن سٽ وانگيان:
”جهڙا گل گلاب جا، تهڙا مٿن ويس.“
تنوير عباسي پنهنجي مقالي”جديد سنڌي شاعري“ ۾ لکي ٿو:
” اڄوڪو شاعر سادي، سولي ۽ سٻاجهي انداز ۾، انفرادي ذاتي مشاهدي، احساس ۽ فڪر سان وڻندڙ ۽ پياري لهجي ۾ پنهنجي ئي چوڌاري پکڙيل سونهن جو اظهار، مٺي موسيقي ڀريل ٻوليءَ ۾ ٿو ڪري، جنهن به شاعر ۾ مٿيون خاصيتون نظر اچن، بنا هٻڪ جي سمجهو، ته اهو جديد شاعر آهي.“
جديد شاعرن تي نظر ڦيرائيندي، ” اک کٽي وڃي، قطار نه ٿي کٽي“ واري چوڻي سامهون ٿي اچي، پر قطار ۾ اڳيان اڳيان پنهنجي انفراديت سببان ڪجهه چهرا/ نالا سڃاڻڻ ۾ ايندا. گهنڊيدار وارن وارو ڀورڙو شاعر راشد بروهي بروهي به انهن منجهان ئي هڪ آهي، جيڪي پڙهندڙ جي واتان ” واهه واهه“ ڪڍرائڻ جا ماهر آهن.
ڪنهن به ڪتاب تي پهرين تنقيد پڙهندڙ ئي ڪندو آهي، جيڪا ”واهه جو ڪتاب آهي“ يا ” وقت جو زيان آهي / ڪجهه خاص ناهي“ جي جملن تي مبني هجي ٿي. منهنجي اندر جو سچ اهو آهي ته مون جڏهن هي ڪتاب ” گهڙين ٻڌا گهنگهرو“ پڙهيو ته بي ساختگيءَ مان ”واهه راشد بروهي واهه“ جا لفظ ئي زبان مان نڪتا هئا.
ناميارو ڪوي اياز گل راشد بروهي جي شعر بابت لکي ٿو ته: ” راشد بروهي کي موضوعن جي رنگن سان راند رچائڻ ۽ خيالن جي چوليءَ تي سهڻن لفظن سان ٽاڪي ٽوپي جو ڪم خوب اچي ٿو.“ راشد بروهي جي ڪاميابيءَ جي دليل واسطي مٿيون سرٽيفيڪيٽ ئي ڪافي آهي. هاڻي راشد بروهي جي شعر جي حسن، فن ۽ فڪر تي هڪ نظر پڻ ڦيرايون ٿا.
قاضي قادن، شاهه ڪريم، ميون شاهه عنات، لطف الله قادريءَ کان ويندي شاهه عبداللطيف ڀٽائيءَ تائين جوڳين ۽ سنياسين جي تمثيلن سان تصوف جا خوبصورت عڪس چٽيا ويا آهن. پر دورِ جديد ۾ انٽرنيٽ تي دنيا جهان کي ڦهلوڙيندڙ ايڪيهين صديءَ جو ڪلين شيو نوجوان شاعر، جيڪو موبائيل کي مسيحا تصور ڪندو هجي، جڏهن هن طرح جا صوفياڻا خيال پيش ڪري ته اکيون هڪ جاءِ تي ٽڪجي بيهي ٿيون رهن:
”تڏهن گهر اڏيوسين نه جوڳين جيان،
ڏٺو انت کان اڳتي سنسار هو!
بگهڙ، نانگ، چيتا، ڪتا ئي ڏٺا،
وليءَ کي ڪو انسان درڪار هو!
اهو راز ”راشد“ عيان اُڀ تي ٿيو!
مڇيءَ جيئن انسان ۽ جڳ ڄار هو!“

راشد بروهي پنهنجي خدا سان نهايت بي تڪلف ٿيندي هر اها ڳالهه چئي ٿو ڏي، جيڪا سندس من اندرَ ۾ هرکي ٿي، جنهن مان سندس تخليقي سرمستي ڪرُ کڻي واجهون پئي وجهي.
” ڄمياسي گند دٻي ۾، مئاسي روڊ مٿان!
اسان جو ڄڻ ته حصو ئي، جهانَ ۾ نه هيو!“
”سنڌ منهنجي ڀسم ٿي وئي!
رب، ويٺن اڃا گگن تي آ“
”ٽڪرا ٽڪرا جهانُ ٿيندو!
ربَ! پهتي جي آهه اُڀ تي.“
”ختم ٿي وئي، ڇا مٽي سا خدا!
ٺهيا جنهن مان ماڻهو مثالي هئا“
” هي اسان جو گناهه آ، شايد!
پاڻ ڪو ڀي گناهه ناهي ڪيو!“
” جڏهن نيڻ پنهنجا سوالي هئا،
تڏهن هٿ خدا جا به خالي هئا!“
”اڄ به ڀڳوان جيئن نه ڀڻڪيو هن!
مان ته پئي گهنڊ ٿي وڳو آهيان!“
”دين، دنيا جي ڌوڙ ۾ آهي!
صور ڦوڪيو ته ڪا صفائي ٿئي“
سچل ۽ ٻين سرمستن جيان بنا ڪنهن ڊپ ڊاءَ جي ”اسان آدم ڪنون اڳي ڄايا“ کي تسلسل ڪيڏي نه خوبصورت انداز سان پيش ڪيو آهي راشد بروهي، هيٺ پڙهو:
”آهي آدم ٺهيو اڳيان منهنجي!
ڪين آدم کان مان ڄميو آهيان!“
”منهنجي ٻولي، خدا جي آ ٻولي!
پاڻ ڪٿ هم ڪلام ٿيو آهيان!“
”مان رهان ٿو خدا جي پاڙي ۾!
فرش کان آهي، منهنجو گهر اڳتي.“
راشد بروهي وٽ تصوف جا مڙئي رخ نظر اچن پيا، ڪٿي وحدت الوجود، ڪٿي وحدت الشهود جي فلسفي کي هٿي پيو ڏئي، پر تنهن هوندي به کيس انسان هجڻ تي فخر آهي، جيتوڻيڪ هو پاڻ کي خالق جي مخلوق ئي تصور ڪري ٿو، پر هن وٽ سڀ کان پهرين انسان هجڻ وڏي معنى رکي ٿو، ڇو ته کيس پروڙ آهي ته ارادتن انسان ڏاڍو مضبوط آهي، هن وٽ فڪري بلندي به آهي، ارڏا جذبا به آهن، اُڏامڻ جي سگهه به آهي ته ستارن تائين رسائي به.... هو انسان ٿيڻ کي ئي ترجيح ٿو ڏئي:
”دين، دنيا، ڌرم، رکي پاسي،
نيٺ انسان ٿي رهيو آهيان!“
”مٽي هون، مٽيءَ تي رهڻ ٿا گهرون!
اسان هونءَ ستارن تي گهر ٿا رکون!“
”پکين جا خدا! کنڀ کڻ تون ڀلي!
بنا پر اُڏڻ جا هنرَ ٿا رکون!“
”پيش انسانن جيان مون سان اچو!
ورق ناهيان پاڪ مان قرآن جو.“
ٻين مقبول شاعرن جيان راشد بروهي به انساني روين، ڪيفيتن، احساسن، رشتن، نفرتن ۽ اذيتن کي مذهبي واقعن، ڪردارن ۽ گفتن جي جيڪا تمثيلي اظهار جي طاقت بخشي آهي، اها سندس وسيع مطالعي، سمجهه ۽ پرک جي شاهدي پئي ڏئي.
” زماني يزيدي جي ڪئي انتها!
اسان پڻ حسيني صبرَ ٿا رکون!“
”اهو ئي ڪري دوستيءَ جو تصور!
رکي يار لئه جو عليءَ جو تصور!“
” هن قوم جي قسمت ۾ لکيل آ الائي ڇا!؟
موسى جي ڇڙيءَ سان ڀي فرعون ٽريو ناهي!!“
”ڀل هجي ها سڄو جهان سيوهڻ،
سنڌ ڌرتيءَ جو لعل ڪافي هو.!“
”سڀ کي پنهنجي رڳو لڳل آ هت!
رب! اڃا ڀي ڪو ٻيو حشر اڳتي“
اهي سڀ ڳالهيون پنهنجيءَ جاءِ تي راشد بروهي انهن شاعرن مان قطعي ناهي، جيڪي رڳي دانهون ڪندا ئي رهجي ويندا آهن، راشد بروهي چنڊ جيان اونداهين جو انڪاري آهي. راشد بروهي مسئلن، مونجهارن ۽ امن و آشتيءَ واري سماج جي گهر ڪري ٿو، جتي هر گهر ۾ روشني هجي، ڪو به ٻار بکيو نه سمهي، کيس قوم جو ڪرب پري کان ڏسڻ ۾ ٿو اچي، هو سڏي ٿو ته اچو ۽ ڀٽائيءَ جي واٽ وٺو، ڇو ته اهو ئي دڳ ٺيڪ آهي، اهو ئي واهرو آهي:
”سوئي ڀٽڪيو آ سنڌ ۾ ”راشد!“
جنهن ڀٽائيءَ سان چاههُ ناهي ڪيو!“
”منهنجي هستيءَ کي ڀل ته ساڙي ڇڏ!
جيڪڏهن جڳ ۾ ٿي سهائي ٿئي!
چنڊ ماني ڪري ڏي ٻارن کي!
جيسين مذدور جي ڪمائي ٿئي“
”ڪيئن ڏسون قوم ڪرب ۾ ”راشد!“
پاڻ رهندڙ نه هون خلائن جا!“
هاڻي هڪ نظر راشد بروهي جي وسيع ترين رنگ برنگي چٽساليءِ مٿان آيل ننڍڙين لڪيرن تي. هر انسان مختلف ڪيفيتن مان گذري ٿو، ”ڪڏهن من آ ماڪوڙو، ڪڏهن ڪيهر شينهن“ جي مصداق ڪجهه جاين تي راشد بروهي لاءِ ڀي خيال، فڪر، گرامر ۽ لفظن جي استعمال ۾ سڌارڻ جوڳيون درستگيون آهن. هيٺ آندل غزل ۾ ٻه متضاد خيال رکڻ سان فڪر ڌڪ کائي پيو:
”تنهنجي منهنجي وڇوڙي جو ڪارڻ!
مون غريباڻو حال ڪافي هو!
پيار ڌن تي وٺڻ نه چاهيو مون!
هونءَ مون وٽ ته مال ڪافي هو!“
هڪ پاسي غريباڻي حال هجڻ ڪري وڇوڙو ٿيڻ جو ذڪر آهي ته ٻئي پاسي پئسن تي پيار نه وٺي امير هجڻ جي ڳالهه ڪئي وئي آهي. ٻي ڳالهه ته ” مون غريباڻو حال ڪافي هو!“ واري لفظي ترتيب رُکي ۽ اڻ وڻندڙ پئي لڳي، جيڪڏهن ”مون“ بدران ”هي“ لکيو وڃي ها ته به ڪافي هو. ساڳيي غزل جو پهريون بند ملاحظو ڪريون:
”دردِ دل جو ٻيو دليل ڪهڙو!؟
ڪربلا جو مثال ڪافي هو.“
دردِ دل واري ترڪيب پيار، محبت ۽ عشق وغيرهه ۾ فراق واري ڪيفيت جي مثال ٿي سونهين، هتي ڪربلا جو مثال اڻ ٺهڪندڙ پيو ڀاسي. ساڳيي غزل جو مقطع:
”ٻيو قلندر نه ٿي سگهيو ”راشد “!؟
توڙي هن وٽ ڪمال ڪافي هو!“
چيو ويندو آهي ته دنيا ۾ اڍائي قلندر آهن، هڪڙو قلندر لال شهباز، ٻيو بو علي سينا ۽ ٽين (اڌ) بي بي رابعه بصري. تنهن ڪري ڳڻپ جي لحاظ کان چوٿون هجڻ کپندو. اگر فقط سنڌ واري قلندر جي ڳالهه ڪريون، تڏهن ڀي اهو سنڌي ناهي مروندي آهي. هتي ”ٻيو“ بجاءِ ”نئون“ لکجي ها ته خيال کي وسعت ملي پوي ها.
راشد بروهي جي شعرن ۾ ڪٿي ڪٿي واحد جمع جي ويسر پڻ ڌيان ڇڪائي پئي:
”جو به ٿو منصور ٿي جيئڻ گهري،
ڀونءِ ان جي لاءِ ڦاهي گهاٽَ آ!؟“
”ڦاهي گهاٽُ“ هجڻ کپي پر قافيي جي مجبوريءَ واسطي ”گهاٽَ“ طور ڪتب آندو ويو آهي. جڏهن هڪڙي ڀونءِ (واحد) لاءِ ڦاهي گهاٽَ (جمع) ڪتب آڻڻ گرامر جي چُڪ آهي، ٻيو مثال ڏسو:
”آيو سيلاب هو، سڄي تر ۾،
آب جي هڪُ، مڪانُ هيٺ هو!“
سڄي تر ۾ سيلاب اچي ۽ فقط هڪ مڪان( توڙي اهو هيٺائينءَ ۾ ڇو نه هجي) اهو متاثر ٿئي، سو ته ناممڪن پيو لڳي، مشاهدي جي کوٽ يا قافيي جي مجبوريءَ جي ڪري خيال کي ڌڪيو ويو آهي. هڪڙيو ٻيو ڀي مثال ڏسون ٿا:
” سو ڇا ڏيندو جهان کي تحفظ!؟
جن جو خطري ۾ آهي ساههُ پيو!“
پهرين مصرع ۾ واحد جي ڳالهه آهي ۽ ٻي مصرع ۾ جمع جو بيان آهي ته ” جن جو خطري ۾ آهي ساهه پيو!“ جيڪڏهن ”جن“ جي جڳهه تي ”جنهن“ لڳائجي ها ته وڌيڪ پراثر ٿي پوي ها.
”ماڻهو ماڻهو هتي آ مانگر مڇ!
مان نه چالاڪ مورڙو آهيان!“
لفظ جي غلط معنى ورتي وئي آهي، چالاڪ لفظ مورڙي جي ڪردار جي منفي ترجماني پيو ڪري، چالاڪ ان ماڻهوءَ لاءِ ڪتب آندو ويندو آهي، جيڪو وقت جو يار، ڪم ڪڍو ۽ جذبن سان کيڏندڙ مطلبي هجي. مورڙو ويچارو ته هڪ معذور فرد هيو، جنهن ڀائرن جا لاش حاصل ڪرڻ لاءِ وقت جي حڪمران کان مدد طلبي، ان مانگر مڇ جو پيٽ چيري ڀائرن جا لاشا ڪڍيا. هيٺين شعر ۾ صورتخطي جي غلطي ڪئي وئي آهي:
”پاٽ شالا اکين جا تو کوليا!
پيار پهرين جي پئي پڙهائي ٿئي!“
”پاٽ شالا“ جي درست صورتخطي آهي، ”پاٺشالا“. (ڏسو: هڪ جلدي سنڌي لغت، ڊاڪٽر بلوچ صفحو 158)
”روز دفنائي خواب هستيءَ ۾!
ڄڻ ته شمشان ٿي رهيو آهيان!“
هتي بس ايترو چوندس ته ڇا شمشان ۾ ڪجهه دفنائي سگهجي ٿو؟؟؟
”ڀاڳ اهڙو ڪٿي ٿيندو انسان جو!
ديپ بڻجي جلي روز ڀڳوان جو!“
راشد بروهي سائين! انسان ڀڳوان جو ديپ بڻجي ئي ته جليو آهي، هر دور ۾! هي مسجدن، مندرن ۽ گرجا گهرن ۾ حاضريون، مذهبن جي آڙ ۾ انسانيت جو قتل عام، ماڻهپي جي لتاڙ (ڀوري ڀيل جو لاش ڪڍي ٻاهر ڦٽو ڪيو ويو.)، جنگيون، اڃا ڀڳوان کي راضي ڪرڻ لاءِ انسان ڪيترو جلي؟؟ راشد بروهي کي ان ۾ الئه ڪهڙو ڀاڳ پيو نظر اچي!؟ هي خيال به غور طلب آهي:
” ڀوڪنپ ۾ هو مندر جو رام ٽڪرا ٽڪرا!
ڇا عشق جو ٻڌايان انجام ٽڪرا ٽڪرا!“
ڀوڪنپ(طوفان) به رام جو، مورتي به رام جي، پوءِ اتي ڪنهن جو ڪنهن سان عشق انجام تي پهتو؟ رام کي پاسي تي رکي ڀوڪنپ رحمان جي کاتي ۾ ٿا آڻيون، اگر رحمان ڀوڪنپ آندو ۽ رام جي مندر واري مورتي ٽڪرا ٽڪرا ٿي، ته هيٺين مصرع آخر ڪهڙي کاتي ۾ فٽ ڪريون؟ هن ئي غزل جو هڪ ٻيو بند ملاحظو ڪريو:
”خوابن جو آشيانو، جنهن تي اکين اڏيو هو،
طوفان ۾ اها ئي ٿي، لام ٽڪرا ٽڪرا!“
اهو ضرور ٻڌو آهي ته طوفان لام کي وڻ مان پٽي، ٽوڙي ڌار ڪري سگهي ٿو، پر طوفان ۾ ڪات ڪهاڙا هرگز ناهن هوندا جو لام کي ٽڪرا ٽڪرا ڪري ٻارڻ لائق بڻائي ڇڏي. اهڙو ئي اظهار سندس هن شعر ۾ پڻ آهي:
”هئي جنهن جي ڳالهين ۾ زندهه دلي!
اهو شخص اندران ڀڳل ٽار هو!“
”ٽار“ ٽاريءَ جي لکت جو ئي هڪ نمونو آهي، جنهن مان مراد هڪ اهڙي ننڍڙي ڪاٺي، جنهن ۾ پن ۽ ڦل به شامل هجن. هتي ”ڏار“ لفظ معنى ۽ مفهوم جي لحاظ کان درست هو.
راشد بروهي جو نثري نظم ”نيڻن جي ويب سائيٽ تان“ موضوع جي لحاظ کان آهي ته جدت تي مبني پر اصطلاحن جي غلط استعمال سببان متاثر ٿيو آهي، هيٺ پڙهو:
”مون چيو؛
دل جي ڪمپيوٽر ۾
بيروني ڪيفيتون
اپلوڊ ٿين ٿيون.
ڪاش!
اندروني ڪيفيتون
ڊائونلوڊ ٿي سگهن!!!“
ڪمپيوٽر سان واسطو رکندڙ فرد ڄاڻندا هوندا ته جڏهن ويب سائيٽ (ويب سرور) تان ڪجهه پنهنجي ڪمپيوٽر ۾ محفوظ ڪبو آهي ته ان ٽرم کي Download چئبو آهي نه ڪي اپلوڊ. بيروني ڪيفيتن کي Store يا محفوظ ڪري سگهجي ٿو باقي رهي ڳالهه اندروني ڪيفيت جي ته اها اڳ ۾ ئي اسان جي ميموري ۾ محفوظ آهي، ان کي ڊائون لوڊ ڪرڻ جي ڪابه ضرورت ناهي.
”سمنڊ تي شام جو نظارو چٽِي!
ڇو ٿو مُک تي اداسيون لاهين!؟“
”نظارو چٽڻ“ Paint ڪرڻ ٿيو، هتي مصور اگر آهي به ته مبهم آهي، اسان جو بحث هروڀرو ان جي موجودگيءَ تي ناهي پر ان ڳالهه تي آهي ته شام جو منظر اداسيءَ جي تمثيل آهي ۽ شايد شاعر مُک کي اداس نه ڪرڻ جي ڳالهه پيو ڪري پر ”اداسي لاهڻ“ مان مراد ”اداس ٿيڻ“ قطعي ناهي پر اداسي ختم ڪرڻ آهي، هتي جيڪڏهن شاعر اداسي ختم نه ڪرڻ جي تلقين ٿو ڪري ته سندس مرضي.
فاعلاتن مفاعلن فعلن تي آڌاريل هي شعر الئه پروف جي غلطيءَ سببان مبهم پڻي ۾ مبتلا آهي الئه وزن جي کوٽ ڪارڻ!!
”موت ان سان نڀائيندو ڪهڙو!؟
زندگيءَ سان نڀاءُ ناهي ڪيو! (شايد جنهن لفظ جي کوٽ آهي.)
ان کان علاوهه راشد بروهي بروهي لفظن جي بار بار ورجاءَ سببان خيالن ۾ يڪسانيت جي ور چڙهي ويو آهي. گل بدران اردوءَ جو ”ڦول“ لکي ٿو. تنهن هوندي به راشد بروهي نهايت ئي سچيت ڪوي آهي. نئين نسل جي اميدن ۽ احساسن جو ترجمان آهي. سندس اندر جي دنيا نهايت ئي وشال رهي آهي، اسان ادبي اوسر جا قدم گڏجي کنيا آهن، وک وک تي هڪ ٻئي جو ساٿ ڏنو آهي ۽ قوي اميد اٿئون ته اهو پيار سندو سفر هميشه جيان اڳتي روان دوان رهندو.
جيئن چنڊ اونداهين جو انڪاري آهي، تيئن سندس هي ڪوتائون به رات جي منهن تي چماٽ مثل آهن. او چنڊ جيان اونداهين جا انڪاري شاعر توکي تنهنجو هي شعر ارپيان پيو:
”شهر جي ماحول ۾، گھُٽجي مُئو!
سچ رهاڪو هو، کليل ميدان جو!“

***

دنيا ڪھاڻين تي قائم آھي

دنيا ڪھاڻين تي قائم آھي


مشھور آمريڪي ليکڪا لوري مور (Lourie Moore) جيڪا ڪھاڻيڪارہ ۽ ناول نگار آھي، اھا فڪشن بابت لکي ٿي تہ ”ڪھاڻي پيار ڪٿا وانگر آھي ۽ ناول شاديءَ جيان آھي. ڪھاڻي ڦوٽوءَ وانگر آھي ۽ ناول فلم جيان آھي.“
توڙي جو ناول ۽ ڪھاڻي پنھنجي ٽيڪنڪ ۾ الڳ الڳ ھوندي بہ پڙھڻ واري کي ساڳيو رس چس مھيا ڪن ٿا. ڪھاڻيڪار يا ناول نگار جو اسلوب، ڪردار نگاري، مڪالما توڙي بيان ٻنھي صنفن ۾اڪثر ساڳيو ئي رھي ٿو.
سنڌيءَ ۾ ناول جي کوٽ جون دانھون وڏي عرصي کان ادبي مضمونن جو حصو رھيون آھن پر ھاڻي گذريل ڪجھ سالن ۾سنڌي تخليقي ناولن جو ھڪ چڱو ڀلو تعداد سنڌي ادب ۾ شامل ٿي چڪو آھي. خوشيءَ جھڙي ڳالھ آھي تہ انھن لکندڙن ۾ وڏو تعداد نوجوان ليکڪن جو آھي.
سنڌي ادب ۾ تنقيد (تعميري) جي کوٽ جي ڪري اسان جون اڪثر لکڻيون اجائي واکاڻ جي ور چڙھي ليکڪ جي تخليقي سگهہ کي متاثر ڪري رھيون آھن، نتيجي طور اسان کي ساڳي ورجاءَ يا ڪمزور پلاٽ تي آڌاريل تخليقون پڙھڻ لاءِ ملن ٿيون. ھڪ بہتر تعميري تنقيد ڪنھن بہ ادبي فن پاري يا ليکڪ جي اسلوب کي نکارڻ لاءِ اھم ڪردار ادا ڪندي آھي. سنڌي ادب ۾ ھاڻي تنقيد ڏانھن مثبت لاڙي جي سخت ضرورت کي ڪنھن بہ صورت نظراندازنٿو ڪري سگھجي. ناول جيئن تہ نئين خيال کي نئين انداز سان پيش ڪرڻ جو نالو آھي تنھن ڪري ناول ڏانھن خاص ڌيان جي ضرورت آھي. ھاڻي تہ تاريخي واقعن توڙي پراڻن قصن کي فڪشنائيز ڪرڻ جو ڪم بہ ناول توڙي ڪھاڻيءَ جو حصو ٿي ويو آھي.
اڪبر لغاري ناول بابت پنھنجي ھڪ مضمون ۾لکي ٿو تہ ” ناول يا ڪھاڻي جو مسودو هڪ اهڙي ڇڪيل رسي وانگر هوندو آهي جنهن تي بازيگر ڪرتب ڏيکاريندو آهي. جيڪڏهن رسي مڪمل طور ڇڪيل نھ هوندي تہ بازيگر پنھنجو توازن برقرار رکي نھ سگهندو.“
اھڙيءَ طرح ناول نگار پنھنجي ان ڇڪيل رسيءَ تي ڪردارن جا ڪرتب ڏيکاريندو اڳتي ھلندو ويندو آھي، جيڪڏھن ڪنھن ڪردار يا بيان ان رسيءَ کي ڍرو ڪري ڇڏيو تہ اھا ڳالھ ناول ۾ جھول پيدا ڪري وجھندي، جنھن جي نتيجي ۾ پڙھندڙ جي دلچسپي گهٽجي ويندي آھي.
منھنجي راءِ آھي تہ ناول جي ڪھاڻي پراڻي نوڪيا موبائيل ۾ موجود نانگ واري راند جيان ھجڻ گهرجي جنھن ۾ جيئن جيئن راند اڳتي وڌندي ويندي آھي تہ نانگ وڏو ٿيندو ويندو آھي ۽ تيئن تيئن ان کي پنھنجو پاڻ سان يا ديوار سان ٽڪرائڻ کان بچائڻ لاءِ ڊگها وڪڙ ڪرڻا پوندا آھن. جيتري رستي جي مونجهہ ان راند ۾ پيدا ٿيندي آھي اوترو ئي ان ۾ مزو پيدا ٿي پوندو آھي.
مسلسل لکڻ ھڪ فن آھي، جيڪو اڳتي ھلي لکڻين ۾ گھرائپ توڙي خيال جي بلندي پيدا ڪرڻ جو سبب پڻ بڻجندو آھي. اسان جي اندر ۾ جيڪو ڪجهہ آھي اھو پني تي اچڻ گهرجي، ان بابت وليم فاڪنر چوي ٿو تہ ”جيڪڏھن توھان جي اندر ۾ ڪا ڪھاڻي آھي تہ ان کي ٻاھر اچڻ گهرجي.“ وري مٿان ارنيسٽ ھيمنگوي جو خيال آھي تہ ” ڪنھن بہ شيءَ جو پھريون خاڪو بڪواس ھوندو آھي.“ پنجويھن کان مٿي ناول لکندڙ آمريڪي ليکڪا جودي پڪولٽ پڻ لکڻ لاءِ آمادہ ڪندي چوي ٿي تہ ” توھان ھميشہ ڪچي پڪي لکيل صفحي ۾ ترميم ڪري سگھو ٿا پر خالي صفحي ۾ نہ!“ ارنيسٽ ھيمنگوي وڌيڪ لکي ٿو تہ ” جيڪڏھن توھان وٽ لکڻ لاءِ ڪجهہ بہ نھ ھجي تڏھن بہ توھان کي ھيٺ ويھي ٽائيپ رائيٽر تي آڱرين مان رت وھائڻ گهرجي.“
ان ڪري ئي ڪھاڻي ھر دور ۾ لکجندي رھي آھي، قصي يا داستان جي صورت ۾، ناول جي صورت ۾، تاريخ جي صورت ۾ يا ڪنھن احوال جي صورت ۾. جيڪڏھن ڪھاڻيڪار نھ رھندا تہ ڪھاڻي نھ رھندي، جيڪڏھن ڪھاڻي نھ رھندي تہ عقيدا نھ رھندا، تصور نھ رھندا، خيال نھ رھندا يا ائين کڻي چئون دنيا ئي نھ رھندي.
ادبي کيتر ۾ ڪليم ٻُٽُ جو نالو ھڪ ناول نگار ۽ نقاد طور پڻ اڳيان آيو آھي، جنھن جا پنج ناول اڳي ئي ڇپجي چڪا آھن، جن ۾ ”ڏاھر“، ”وطن جن وساريو“، ”آزاديءَ جي اپٽار“، ”مري ٿيا نھ مات“ ۽ ”راءِ ڏياچ“ شامل آھن. ھي سندس ڇھون ناول آھي، جنھن جو نالو ”يوٿوپيا“ رکيو ويو آھي.
هي ناول جيبي نالي هڪ اھڙي ڪردار جي ڪهاڻيءَ سان شروع ٿئي ٿو جيڪو جسماني طور اڌ مائي ۽ اڌ مرد آھي، جنھن جو تعلق يوٿوپيا ملڪ جي ھڪ وڏي سياسي خاندان سان آھي پر ھو ان ملڪ بدران انجليسيا نالي ھڪ انگريز ملڪ ۾ رھي ٿو/ ٿي ۽ ھو ماين جي حقن لاءِ ٿيندڙ احتجاج ۾ شريڪ ٿيڻ لاءِ سوشل ميڊيا تي تحريڪ پڻ ھلائي ٿو/ ٿي ۽ يوٿوپيا ملڪ جي ماين کي گنجيڙي نالي حڪمران جي پاران لاڳو ٿيندڙ ڪاري قانون کان بچائڻ جي ڪوشش ڪري ٿو/ ٿي.
جيبي جي خاندان ۾ ھڪ ٻيو ڪردار جنھن کي ھو ماسمو سڏي ٿو، اھو پڻ جيبيءَ وانگر اڌ مائي ۽ اڌ مرد آھي، اھو جيبيءَ جي ويجھو ۽ خيال رکندڙ فرد آھي جيڪو کيس يوٿوپيا ملڪ مان ان انجليسي ملڪ ۾ وٺي آيو ھيو ڇو تہ سندن خاندان جي سياسي مخالفن جي ڪري سندن جان کي خطرو وڌي ويو ھو.
ناول جو مرڪزي ڪردار پنھنجي خاندان جي تاريخ ٻڌائيندي ورھاڱي کان پھرين واري انگريز دور کان سندس خاندان جي پھرين سياسي فرد ڇٽو اول کان ڪھاڻي شروع ڪندي، پوءِ ڇٽو ثاني ۽ پوءِ ملڪ جي ٻين سياسي ڪردارن بابت بيان ڪندو وڃي ٿو.
جيبي پنھنجي خاندان جي سياسي ڪردار مان متاثر ناھي، ان ڪري پنھنجي خاندان جي سڀني ننڍين وڏين عياشين کي ظاھر ڪيو آھي ۽ ڇٽي ثانيءَ کي تہ اھڙو عادي ڏيکاريو آھي جو مائي ڏٺي ناھي ذھني عياشيءَ ۾ شروع. ڇٽي صاحب جي ھڪ ناچڻيءَ تي دل اچڻ ۽ ان سان شادي ڪرڻ کان پوءِ ڇٽي ثاني پيدا ٿئي ٿو، جڏھن کيس خبر پوي ٿي تہ ھو ھڪ نچڻ ڳائڻ واريءَ جو اولاد آھي تہ ھو پنھنجي ماءُ کان نفرت ڪندي کائنس الڳ رھڻ لڳي ٿو ايتري حد تائين جو سندس مرڻ جي خبر پوندي بہ منھن ڏسڻ نٿو وڃي. ننڍپڻ کان ئي ڇٽي ثانيءَ جو الڳ الڳ ماين کي چنبڙڻ ۽ سندس سياسي قد ڪاٺ کي منفي رخ ۾ ظاھر ڪيو ويو آھي. اڳتي ھلي ڇٽي ثانيءَ جو پنھنجو تخت مضبوط رکڻ لاءِ کوجين جي ھڪ ڪميٽي جوڙڻ ۽ ان جو اڳواڻ ڪاڻي کوجي کي ڪرڻ وغيرھ.
ھن ناول ۾ ورھاڱي کان اول جون سياسي سرگرميون پڻ ڏيکاريون ويون آھن، جنھن ۾ ڏيکاريو ويو آھي تہ ڪيئن سياسي اڳواڻ، حڪمران توڙي انگريز سرڪار پنھنجا مقصد حاصل ڪرڻ لاءِ نسلي توڙي مذھبي وڳوڙ ڪرائن ٿا. ھن ناول ۾ درياھي صوبي جي اھم سياسي شخصيت پاران سکرش شھر ۾ سنياسي شھر کان پنجن ماڻھن جو ٽولو موڪلي اتي مذھبي فساد ڪرايا وڃن ٿا.
جتي مذھبي فسادن جي ڳالھ آھي اتي رواداري پڻ ڏيکاري وئي آھي، جيئن: ”ٻاوي گيدوڙي وٽ مذاق ڪرڻ جي حس مجلي امام دين کان وڌيڪ ھئي ۽ نيٺ مذاق ڪندي چيائينس: ”اسان جا ڀولڙا اڏامندا آھن ۽ اوھان جا خچر اڏامندا آھن، پوءِ پاڻ ۾ فرق ڪھڙو آھي.“ ان تي مجلو امام دين چڙي پيو ھوس ۽ لٺ گيدوڙي جي ٽڪڻ ۾ وھائي ڪڍي ھئائينس.“
ھن ناول ۾ ملڪ جي سياسي سرگرمين ۾ ملڪ جي کوجين جي ڪردار کي پڻ وائکو ڪيو ويو آھي ۽ ڏيکاريو ويو آھي تہ ڪيئن اھي سياسي معاملن ۾ مداخلت ڪندي پنھنجي مرضيءَ جا فيصلا ڏيارين ٿا. ان جو اظھار ھيٺ ڏنل ڊائلاگ مان ظاھر آھي: ” ياد رکو نھ ڪو اسان جو ماڻھو آھي، نھ ڪو وري اسان ڪنھن جا ماڻھو آھيون، اسان لاءِ اھم رڳو اسان جا مفاد آھن.“
ناول نگار ھن ناول ۾سماجي تبديليءَ بابت لکيو آھي: ” يوٿيوپيا جھڙن سماجن ۾ اڄ بہ سڀ کان وڏو مسئلو ھڪ اھڙو سماج قائم ڪرڻ آھي، جنھن ۾ سھپ ھجي. يوٿوپيا ۽ ان سان ملندڙ جلندڙ سماجن ۾ ڪير بہ ڪنھن کي نٿو سھي، اسان وڏيرا شاھي خلاف تہ جدوجھد ڪريون ٿا پر ذھني طور اسان سڀ وڏيرا ۽ چوڌري آھيون.“
اڃا وڌيڪ تبديليءَ جو محرڪ ٿيڻ لاءِ شيڪسپيئر جو حوالو ڏيندي لکيو اٿس تہ: ” صديون اڳ شيڪسپيئر سندس شاعريءَ وسيلي ھڪ سوال اٿاريو ھو: اسان آھيون يا اسان نھ آھيون؟ (To be or not to be) جيڪڏھن نھ آھيون تہ پوءِ اوسي پاسي ۾ ڇا پيو ٿئي، ڪير ڪسجي رھيو آھي، ڪير بکيو مري رھيو آھي، ڪير غلام آھي، ڪير آقا آھي، ڪير مومن آھي، ڪير ڪافر آھي، ڪوبہ فرق نٿو پوي، پر جيڪڏھن اسان آھيون تہ پوءِ فرق پوي ٿو ۽ جيڪڏھن آھيون تہ پنھنجي ھجڻ جو احساس ڏيارڻو پوندو.“
ڪليم جيتوڻيڪ اڌ درزن کان وڌيڪ ناولن جو ليکڪ آھي تنھن جي باوجود بہ ھن ناول ۾ موجود ڪيترا ئي جهول ناول جي خيال کي متاثر ڪن ٿا. تن جا ڪجهہ مثال ھيٺ ڏجن ٿا:
ھن ناول جا ڪجهہ واقعا ٻہ نسل پراڻا تہ ڪي زمان حال استمراري جا آھن، تن ڪردارن ۽ جاين کي نالن جي مٽاسٽا سان فڪشنائيز ڪيو ويو آھي پر تنھن باوجود ائين محسوس ٿي رھيو آھي تہ ھي ڪا ويجھڙ جي سياسي تاريخ آھي ناول ناھي. ڇو تہ چيو ويندو آھي تہ آرٽ ۾ ڳالھ چئي ٻڌائڻ جي بجاءِ ، اهميت انهيءَ ۾ آهي تہ اها ڳالھ ڪري ڏيکارجي.
ڪليم ٻٽ پنھنجي ھن ناول ۾توڙي جو سنڌي ٻوليءَ ۾ لفظن جي کوٽ جو ذڪر ڪيو آھي ۽ انگريزيءَ کي ان معاملي ۾ وسيع ڄاڻايو آھي، جنھن بابت لکي ٿو:
” معاف ڪجو پر لفظن جي معاملي ۾ پنھنجي ٻوليءَ جي ڀيٽ ۾ انجليسي ٻولي وڌيڪ مالامال آھي.“ اڳتي لکي ٿو تہ ماين جي سيني جي اڀارن لاءِ فقط ھڪ ئي لفظ ”ڇاتيون“ آھي جڏھن تہ انگريزيءَ ۾ گهڻا آھن سندس اھا راءِ سندس اڻپوري مطالعي جا شاھدي ڏئي پئي، ذڪر ڪيل لفظ لاءِ ببا، ارھ، سيني جا اُڀار ۽ ٿڻ لفظ پڻ ڪتب آندا ويندا آھن.
ناول جو ھڪ ڪردار ماسموپنھنجي باري ۾ ٻڌائي ٿو، ”پنجونجاھ سال اڳ جڏھن مان ڄائي ھيس تہ منھنجي جسم جو اڌ حصو عورتاڻو ھو ۽ اڌ مرداڻو، ان تي ڊاڪٽر ۽ نرسن سان گڏ سڀ پريشان ھئا ....... بابا جي سياسي قد ڪاٺ جي ڪري اسپتال وارا چپ رھيا ۽ منھنجي برٿ سرٽيفيڪيٽ تي جنس واري خاني ۾ ڌيءُ لکي ڇڏيائون، پر جڏھن بابا مذھبي رسمون پوريون ڪرڻ لاءِ ھڪ مجلي کي گهر گهرايو ۽ جڏھن ان مجلي جي نظر منھنجي جسم تي پئي تہ ھو وائڙو ٿي ويو پر بابا جي سامھون ڪڇي نھ سگھيو.“
مٿئين بيان ۾ گهڻا تضاد موجود آھن، پھرين ڳالھ تہ سماج ۾ کريل ٻار ڄمڻ ڀلي ڪيترو بہ خراب تصور ڪيو وڃي پر اھو ڪوئي جرم يا گناھ ناھي، ڊاڪٽرن ۽ نرسن وٽ اھڙا معاملا اڪثر ٿيندا رھندا آھن، انھن کي پريشان ڏيکارڻ سمجھ کان ٻاھر آھي، مٿان وري ٻار جي ڄمڻ سان ڪھڙيون مذھبي رسمون ادا ڪيون وينديون آھن سواءِ ڪن ۾ ٻانگ ڏيڻ جي. باقي نئين ڄاول ٻار کي نرسون، دايون يا گھر جون وڏيون وھنجارينديون آھن، مجلي کي گهر گهرائي ڪھڙيون رسمون ادا ڪيون ويون يا ننڍڙي ٻار جي اڻ ڍڪيل جسم تي ڪھڙيون نشانيون ھيون جيڪي مجلي ڏسي ورتيون؟ سياسي قد ڪاٺ جو اثر ڊاڪٽرن تي پيو پر مجلي تي نھ پيو جو ھن¬¬¬¬ ٻئي ڏينھن عبادت گاھ مان وڃي اھڙو اعلان ڪيو. ٻئي خاص ڳالھ تہ ذڪر ڪيل عرصي ۾ دنيا ايتري ترقي ڪري چڪي ھئي جو جنس تبديل ڪرڻ يا کريل جنس کي ڪنھن خاص جنس ۾ آڻڻ ڪنھن امير ماڻھوءَ لاءِ عام رواجي ڳالھ بڻجي چڪي ھئي.
ناول ۾ ضمير متڪلم جو بار بار تبديل ٿيڻ ڪري خيال توڙي ڪھاڻيءَ جي وھڪري تي اثر پيو آھي. Protagonist طور ڪڏھن جيبي، ڪڏھن ماسمو تہ ڪڏھن ڪو ٻيو ڪردار اچي وڃي ٿو ۽ سڀني جو اندازِ بيان پڻ ھڪ جھڙو ئي آھي.
پيرڻي ۽ گنجيڙي جا ڪردار زمان حال استمراريءَ جا آھن، جديد ٽيڪنالاجيءَ جي ھن دور ۾ پيرڻيءَ جي آئسوليشن سٽيءَ ۾ ماين کي ھڪڙي چپ لڳائي روبوٽ جيان پنھنجي مطلب لاءِ استعمال ڪرڻ وارو خيال نھايت ئي ٻاراڻو لڳي رھيو آھي بہتر ھجي ھا جي اگر ان جي بدران روبوٽن کان ئي اھو ڪم ورتو وڃي ھا.
ھن ناول ۾ ڪجھہ واقعا ھروڀرو شامل ڪيا ويا آھن جيڪي جيڪڏھن ڪڍي بہ ڇڏجن تہ ناول جي صحت تي ڪو خاص فرق نھ پوندو.
توڙي جو ناول جو پلاٽ ديسي واقعن تي مبني آھي پر الائي ڇو مونکي ھن ناول مان پنھنجائپ جا رنگ نھ ملي سگھيا آھن، ٿي سگهي ٿو منھنجي Perception غلط ھجي پر ناول ترجمي جھڙو تاثر ڏئي رھيو آھي.
آخر ۾ ڪليم کي ھن موضوعاتي لحاظ کان نئين ناول سان سنڌي ادب ۾ وڌيڪ ھڪ ناول Contribute ڪرڻ تي واڌايون ڏيندي اھا اميد ڪجي ٿي تہ سندس قلم پنھنجي رفتار سان ھلندي بہتر کان بہتر فڪشن لکندو رھندو.
چيو ويندو آھي تہ دنيا اميدن تي قائم آھي ۽ اھڙي اميد ڪھاڻيڪار ئي سماج ۾ پيدا ڪري سگھن ٿا، اھڙي ئي اميد جو اظھار ھن ناول ۾ ھنن لفظن سان ٿيل آھي:
"جڏھن انسان جي ھٿان سڀ ڪجھ ترڪي ويندو آھي، تڏھن ڪھاڻي ان ۾ اميد جاڳائڻ ايندي آهي. ڪھاڻي کي صحيح نموني ٻڌائي ڪي ماڻھو ولي ٿي پيا تہ ڪي وري آسمان واري جا خاص چونڊيل نمائندا ٿي پيا، پر انھن مان تمام ٿورن ڏاھن کي ئي سمجھ ۾ آيو تہ اصل ۾ ھو ڪھاڻيڪار آھن."

سوشل ميڊيا ۽ اسان جي تعليم

سوشل ميڊيا ۽ اسان جي تعليم

سوشل ميڊيا يا سوشل نيٽ ورڪنگ هڪ ئي شيءِ جا ٻه نالا آهن، اسان روزانو اخبارن، رسالن، ٽي وي، ريڊيو ۽ ٻين ذريعن سان فيس بوڪ، ٽوئيٽر، آرڪٽ، يوٽيوب، ماءِ اسپيس، گوگل پلس ۽ ٻين سوشل نيٽ ورڪس جا نالا ته روزانو پڙهندا، ٻڌندا ۽ ڏسندا آهيون، پر حقيقت کان بي خبر.
سوشل ميڊيا ڇا آهي ۽ ان اسان جي سماج تي ڪهڙا اثر ڇڏيا آهن.
سوشل ميڊيا هڪ اصطلاح آهي، ان کي سمجهڻ لاءِ ان جي ٻنهي لفظن کي ڌار ڌار سمجهون ٿا، ميڊيا لفظ مان مرا د رابطي جو ذريعو/ اوزار جيئن اخبار، ريڊيو يا ٽي وي ۽ سوشل مان مراد سماج آهي، مختصر ته سماجي رابطن جو ذريعو.
ڪمپيوٽر جي ٻولي ۾ سوشل ميڊيا مان مراد هڪ اهڙي ويب سائيٽ جيڪا نه فقط اوهان کي ڪا معلومات پهچائي پر معلومات پهچائڻ واري ذريعي سان اندروني ڳانڍاپو پڻ رکي ته جيئن توهان پڻ ان معلومات تي راءِ ڏئي ان جو حصو بڻجي وڃو. ريڊيو ٽي وي يا اخبار ذريعي جيڪا معلومات اسان کي ملي ٿي پر اسان ان معلومات تي راءِ فقط سامهون ويٺل شخص سان ئي شيئر ڪري سگهون ٿا پر سوشل ميڊيا اسان کي هزارين ماڻهن سان اها راءِ شيئر ڪرڻ جي سهولت مهيا ڪري ٿي. ريگيولر ميڊيا هڪ گهٽيءَ وانگر آهي جتي توهان صرف معلومات حاصل ڪري سگهو ٿا جڏهن ته سوشل ميڊيا ٻن رستن واري گهٽيءَ وانگر آهي، جتي معلومات به ملندي ۽ رابطو به ٿيندو.
ٿورن لفظن ۾ کڻي ائين چئون ته تنظيمن، جماعتن ۽ فردن وچ ۾ باهمي رابطي کي سوشل نيٽ ورڪ چئي سگهون ٿا، جيڪو اسان ڪجهه سماجي ويب سائيٽس کي استعمال ڪندي حاصل ڪريون ٿا جيئن فيس بوڪ، ٽوئيٽر، آرڪٽ، يوٽيوب، لنڪڊان،گوگل پلس ۽ ٻيون شامل آهن.
سوشل نيٽ ورڪ ويب سائيٽس جي شروعات 1990 جي ڏهاڪي ۾ geocities, tripod جهڙين ويب سائيٽس جي اچڻ سان ئي ٿي وئي ۽ آهسته آهسته ان ۾ اضافو ٿيندو رهيو، 2002 ۾ friendster 2003 my space, ۽ 2004 ۾ فيس بوڪ متعارف ڪرايو ويو.
اڄ جتي سماجي رابطن جي ويب سائيٽس کي استعمال ڪندي مصر ۾ انقلاب اچي سگهي ٿو، عرب ملڪن ۾ سماجي رابطن ۾ تيزي اچي سگهي ٿي، دنيا جو ّذهني لاڙو تبديل ٿي سگهي ٿو، دنيا ۾ نت نيون تبديليون اچي سگهن ٿيون. ڇا اسان ان مان ڪو فائدو حاصل ڪيو آهي؟ ڇا اسان جو شاگرد ان ّذريعي مان لاڀ حاصل ڪري سگهيو آهي؟ ڇا سوشل ميڊيا اسان جي تعليم تي ڪو اثر ڇڏيو آهي؟ ڇا اسان جو استاد پاڻ کي دنيا آڏو مڃائي
چڪو آهي؟ يقينن جواب نه ۾ ئي ملندو.
منهنجي نظر ۾ ان جو اهم ترين سبب اسان وٽ سوشل ميڊيا جو غلط استعمال آهي، اسان جو نوجوان سوشل ميڊيا جي اصلي ڪارج کان بلڪل بي خبر آهي ۽ نتيجو اهو نڪتو ته اڄ فيس بوڪ جو استعمال دوستي، فلرٽ، ڊيٽنگ، فن ۽ تفريح کان علاوهه ڪجهه به ناهي رهيو. عام رواجي طور هر فرد جا هڪ کان وڌيڪ پرفائيل اڪائونٽ هجن ٿا، هڪڙي ۾ مرد آهي ته ڪنهن ٻئي ۾ عورت جي نالي سان فيڪ/جعلي اڪائونٽ.
سوشل ميڊيا جي جاري استعمال کي تعليم ڏانهن ڪيئن راغب ڪري سگهجي ٿو.
اسان کي خبر آهي ته سوشل ميڊيا رابطي جو وڏي ۾ وڏو ذريعو آهي ۽ ان سان اسان عالمي گروپ ٺاهي يا انهن ۾ شامل ٿي تعليم جي ميدان ۾ اڳڀرا ٿي سگهون ٿا.
• تعليم ۽ تربيت وارن گروپس تي تعليمي بحث شروع ڪري ڄاڻ حاصل ڪري سگهجي ٿي.
• تعليمي ماهرن کان واسطيدار سبجيڪٽ جا سوال پڇي سگهجن ٿا.
• گلوبل وليج جو ميمبر ٿيڻ لاءِ پاڻ ۾ اهليت پيدا ڪجي.
• عالمي سکيا گهرن جا پيج پڙهڻ سان عالمي سوچ پيدا ڪرڻ گهرجي.
• سوشل ميڊيا استادن جي بهترين تياري لاءِ به ڪارگر آهي.
• جديد دنيا جون تبديل ٿيندڙ حقيقتون ۽ نيون ايجادون پڻ شيئر ٿين ٿيون.
• عالمي اسڪولن، ڪاليجن ۽ يونيورسٽين جي پيجز ۽ گروپس مان ڄاڻ حاصل ڪري سگهجي ٿي ۽ انهن جي انتظاميه سان رابطو ڪري سگهجي ٿو.
• عالمي معيارِ تعليم کي ڏسي ۽ پرکي سگهجي ٿو.
• ٻين شاگردن ۽ استادن پاران تيار ڪيل ٿيسز ۽ سبجيڪٽس جا نوٽس پڙهي سگهجن ٿا.
• شاگردن ۽ استادن کي پنهنجو تيار ڪيل ڪم دنيا آڏو تنقيد لاءِ رکڻ کپي جيئن اهو عالمي مڃتا ماڻي سگهي.
• عالمي تعليمي ماحول ۾ رهڻ سان اسان جي عام زندگيءَ ۾ به تبديلي ايندي جيڪا اسان جي رواجي زندگي ۽ تعليم ۾ ترقيءَ جو سبب بڻجندي.
• ۽ ٻيا بيشمار سوشل نيٽ ورڪنگ جا ٽولز جن کي استعمال ڪندي دنيا انقلاب ڏانهن وڌي وئي آهي پر اسان فن ۽ تفريح ۾ پورا آهيون.
دنيا ۾ صدارتي چونڊون سوشل نيٽ ورڪ ذريعي ٿي سگهن ٿيون، مصر ۾ انقلاب اچي سگهي ٿو، عرب ملڪن جي تاريخ بدلجي سگهجي ٿي، نوجوانن جا ذهن نت نين تخليقن ڏانهن مائل ٿي سگهن ٿا ته ڇا اسان پاڻ ۾ تبديلي نٿا آڻي سگهون.!!؟
هن ننڍڙي ڪاوش ذريعي منهنجي سڀني سول سوسائيٽي جي فردن، انتظاميه، اسڪول، ڪاليج ۽ يونيورسٽي جي هيڊس، ضلعي جي ڪامورن ، تعليم جي وزير ۽ ٻين سڀني کي گذارش آهي ته خدارا پنهنجي ڪوششن ۽ ڪاوشن سان تعليم کي سوشل نيٽ ورڪس جو حصو بڻايو ۽ شاگردن کي درسگاهن ۾ اهڙيون سهولتون مهيا ڪري ڏيو ته جيئن اهي عالمي مقابلي جي تعليم ڏانهن قدم وڌائي سگهن نه ته اسان ماضيءَ جي غارن ۾ گم ٿي لٽجي وينداسين ۽ تاريخ کي اسان جا نشان به نه ملندا.
***

ادب ۽ انتهاپسندي

ادب ۽ انتهاپسندي

اڄ اسين ٻرندڙ دنيا جي اهم ترين ۽ ايندڙ ڪيتري ئي عرصي تائين عالمِ انسان لاءِ انتهائي پيچيدہ ۽ حل طلب مسئلي انتهاپسنديءَ کي فوڪس ڪرڻ وڃي رهيا آهيون، گڏوگڏ اهو تہ ادب ۽ انتهاپسنديءَ جو پاڻ ۾ ڪهڙو ربط آهي ۽ اڄ جو ادب ڪٿي بيٺل آهي. انتهاپسنديءَ جديد دنيا جون ننڊون حرام ڪري رکيون آهن. اڄ جو آدم جيترو سائنسي ترقيءَ وسيلي اڳتي نڪري آيو آهي، اتي چند انتهاپسند ڌريون ان راهہ ۾ رڪاوٽ پڻ آهن. روشنيءَ جي رستي روڪ لاءِ قدامت پسند قوتون سرگرم آهن. ادب وسيلي ان عمل کي ڪيئن روڪي يا مات ڏئي سگهجي ٿي. موضوع کي سمجهڻ واسطي پهرين ادب کي سمجهون ٿا.

ادب Literature ڇا آهي؟
ٿلهي ليکي ادب Literature جي وصف بيان ڪبي تہ اها هن طرح ٿيندي،“ جيڪا بہ لکت موجود آهي، سا ادب آهي.”
انگريزي لفظ literature لاطيني ٻوليءَ جي لفظ Literatura مان ورتل آهي، جنهن جي معنى ۽ مفهوم آهي، “ اکرن جي دنيا” يا “ڳالهايل ۽ ڳايل اکر.”
علامہ آءِ آءِ قاضي پنهنجي مضمون “ادب ۽ زندگي” ۾ ادب جي وصف هن طرح ڏني آهي تہ، “ ادب، لفظ “دب” مان ورتل آهي، جنهن جو مطلب آهي، پٽ تي ريڙهيون پائڻ. لغت جي لحاظ کان معنى ريڙهيون پائيندڙ ٻار کي پنڌ سيکارڻ. سنڌي اصطلاحي معنى ۾ اڻ گهڙيل ڪاٺ کي رندو هڻڻ، ۽ ماضيءَ ۾ اهو فن سيکاريندڙ استاد کي اديب چئبو هو.”
ادب ايترو قديم آهي جيتري تھذيب. پھريان پھريان ادب لکت جو صورت ۾ قديم مصر ۽ سُميري تھذيبن مان 4000 ق.م ۾ مليو، لوڪ ادب جي حوالي سان ان جي تاريخ اڃا بہ پراڻي ٿي سگهي ٿي. جيئن جيئن ماڻهن مھذب ٿيڻ شروع ڪيو، لوڪ ادب جي شڪل ۾ هڪ ٻئي کي گيت ۽ قصا ٻڌائڻ شروع ڪيا. سُميري ۽ مصري تھذيبن جي ادب کي دنيا جو قديم ترين ادب تصور ڪيو وڃِي ٿو، ان دور جو ادب، دعائن ۽ ڏند ڪٿائي ڳالھين يا قصن تي مبني هو ۽ شاعريءَ جي فارم/هيئيت ۾ هو.
جيئن تہ اسين سڀ ڄاڻون ٿا تہ دنيا جي مڙني علمن ۽ فنن جو سرچشمو يونان ئي آهي، ادب جا جيڪي اصول افلاطون ۽ ارسطوءَ جوڙيا، صديون گذرڻ باوجود بہ اڄ جو شارح انهن جي چوگرد ئي ڦري ٿو. افلاطون پنهنجي ڪتاب Republic ۾ لکي ٿو، “ علم ادب هڪ ڌوڪو آهي، شاعري سڀني ڪوڙن جي ماءُ آهي ۽ شاعر اخلاق جو دشمن آهي.” ارسطوءَ پنهنجي استاد افلاطون جي مٿين اعتراضن جا دل کولي جواب ڏنا ۽ چيو ته، “تخليقي ادب نقالي ۽ محاڪات آهي، جنهن جو مقصد دل جي تفريح آهي.”
خليفي مامون رشيد جي دور ۾ يوناني علمي خزانو عربيءَ ۾ ترجمو ٿيو ۽ ائين اهو فڪر عربن تائين پھتو، عربن ادب جا ٻہ قسم بيان ڪيا، هڪ الھامي ۽ ٻيو مدرسن مان حاصل ڪيل ۽ تشريح هن طرح ڪئي،“ اهو علم ، جو انسان جي دل ۽ ذهن کي وڌائي، خيالن ۾ بلندي، نزاڪت ۽ قلب ۾ خوشي ۽ سرور جي ڪيفيت پيدا ڪري ، ان کي ادب چئبو آهي.”
يورپ جي نظر وري مختلف آهي، يورپي عالمن جي راين ۾ تضاد ضرور آهن پر ادب جي حقيقي وضاحت ضرور ملي ٿي.
“ادب انساني زندگيءَ جي تنقيد ۽ ان جو تفسير آهي.” ميٿيو آرنولڊ
“ قدرت انسان ۾ جن سرمدي شين کي امانت رکيو آهي، تن جي اظهار کي ادب چئجي ٿو.” ميلڪن
“ ادب به هڪ تاريخ آهي.” هيگل
“ اها تمام معلومات جيڪا ڪتابن مان حاصل ٿئي، اها ادب آهي.” آرنولڊ سڪورسس
“لائق مردن ۽ عورتن جي لکيل احساسن ۽ خيالن کي اهڙي نموني سان ترتيب ڏيڻ ، جو پڙهندڙ کي خوشي حاصل ٿئي، ادب آهي.” بروڪ
جديد ادب جي شروعات يورپ کان ٿي، جڏهن 18هين صديءَ ۾ سجاڳيءَ واري تحريڪ زور ورتو، ان وقت تائين ادب رڳو شھنشاهن جو درٻار جو سلامي هو ۽ انهن جي وندر، تفريح ۽ خوشنوديءَ جو ذريعو هو. ان وقت ادب ۾ وليم ورڊس ورٿ ۽ ڪالرج “ سريلا گيت Lyrical Ballads ” جي ذريعي تبديليءَ جو باظابطہ اعلان ڪيو. رومانوي تحريڪ جيڪا فرينچ انقلاب جو مضبوط پائو هئي، سا ادب جي موضوعاتي انقلاب جو سبب بڻي، جنهن ڪري ادب پڻ شاهي درٻار مان نڪري عوامي ۽ فطرت پسند بڻيو ۽ اڳتي هلي 20 صديءِ تائين آيل ادبي تحريڪن ادب ۾ نواڻ ۽ سماجي تبديلي پيدا ڪئي، جن ۾ رومانوي تحريڪ، سوشلسٽ تحريڪ، وجوديت، فطرت پسندي، حقيقت پسندي ۽ ٻيون تحريڪون پڻ اهم آهن.
ادب هر دور ۾ هر نظريي Ideology جي ڦهلاءَ توڙي مخالفت ۾ پنهنجو ڪردار ادا پئي ڪيو آهي. تنھن هوندي به چيو ويندو آهي تہ، “ تاريخ ڪوڙ ڳالهائي سگهي ٿي پر ادب نہ!”
نتيجي طور اسان چئي سگهون ٿا ته ادب انهي علم جو نالو آهي، جنھن مان اسان کي روحاني آرام ۽ خوشي حاصل ٿئي.
هاڻي هڪ نظر انتھاپسنديءَ طرف:

انتھاپسندي ڇا آهي؟
انتھاپسندي، دهشتگردي، Terrorism طالبان، ڊرون حملا ۽ اهڙا ڪيترائي ٻيا لفظ اسان هرروز پنهنجي گهر، اسڪول، ڪاليج، يونيورسٽيءَ، بازار يا ڪنھن ٻئي هنڌ ويهي اليڪٽرانڪ توڙي پرنٽ ميڊيا جي وسيلي ٻڌون ۽ پڙهون ٿا. خبرن ۽ تبصرن جو گهڻو ڀاڱو ان موضوع تي مشتمل هجي ٿو، اچو ته ڏسون آخر اها انتھاپسندي ڪهڙي بلا جو نالو آهي؟
ڪابه شيءِ انتھا طرف وٺي وڃي سگهجي ٿي، جيئن ڪجهہ ماڻهو انتها جو کائڻ پسند ڪندا آهن، ڪجهہ انتھا جو پيئڻ پسند ڪندا آهن، ڪجهہ جُوا کيڏڻ يا ڪا ٻيو اهڙو ڪم.
انتھاپسندي ( Extremism ) هڪ نظريو آهي، (جيڪو خاص ڪري مذهب ۽ سياست ۾ عام جام ملي ٿو.) جيڪو رائج سماجي اصولن ۽ ضابطن جي ابتڙ زوريءَ مڙهيو ويندو آهي ۽ رائج اخلاقي معيارن جي ڀڃڪڙي ڪندڙ هوندو آهي.
انتهاپسندي هڪ منجهيل ۽ ڳتيل فلسفو آهي، سولي نموني ائين سمجهي سگهجي ٿو ته اهڙا عمل ( عقيدا، رويا، احساس، ردِ عمل يا حڪمت عمليون ) ڪنهن به فرد يا گروهہ جا، جيڪي سماجي رويتن کان هٽي ڪري مڙهيا ويا هجن، تن کي انتهاپسنديءَ جي دائري ۾ شامل ڪري سگهجي ٿو. ان جو هڪڙو مثال هٽلر بہ آهي، هٽلر جرمنيءَ جو شدت پسند نيشنلسٽ هو، جنهن چيو پئي تہ، “ جرمن هڪ اعلى قوم آهي ۽ ان کي دنيا تي حڪمراني ڪرڻ جو حق آهي.” ٻيو مثال هي آهي ته ڪوئي اڌ رات جو اچي اوهان جو دروازو کڙڪائي ۽ گهري ننڊ مان اٿاري ائين چوي ته، “ اسان بي سڪونيءَ جي ڪري جاڳي رهيا آهيون، تنهن ڪري اوهان کي به سڪون جي ننڊ ڪرڻ جو ڪوبه حق ناهي.”
هونئن ته انتهاپسنديءَ جا ڪيترائي قسم آهن پر اسان هتي هنن هيٺين تي ڳالهائينداسين:
• مذهبي انتهاپسندي Religious Extremism
• سياسي انتهاپسندي Political Extremism
• ثقافتي انتهاپسندي Cultural Extremism
• قومي/نسلي انتهاپسندي Nationalist Extremism
مذهبي انتهاپسندي: انتهاپسندي هڪ رويي جو نالو آهي ۽ خيال يا عقيدو ئي Extreme بڻجي سگهجي ٿو. ڪوبه مذهب انتهاپسنديءَ کان خالي ناهي، هر مذهب ۾ انتهاپسند ڪنهن نه صورت ۾ موجود رهن ٿا، جيڪي عام رواجي عبادتن ۽ رسمن کان هٽي ڪري عمل به ڪن ٿا.
اسلام ۾ القائدهه ۽ داعش، عيسائيت ۾ Klue Klux Klan يهوديت ۾ Terror Against Terror ۽ هندومت ۾ جڳران منچ ۽ شيوسينا. اهي انتهاپسند ٽولا ماڻهن کي عام سماجي زندگي گذارڻ بجاءِ مذهبي قدامت پسند ٿيڻ لاءِ اڪساهيندا يا مجبور ڪندا آهن، اهي دهشت وسيلي ماڻهن کي خدا جي نالي تي ڪنهن مخصوص عقيدي يا فڪر لاءِ سر ڪپڻ/ ڪپائڻ تي مجبور ڪن ٿا.
مذهبي انتهاپسندن کي ان ڪري به غلط سمجهيو ويندو آهي ته اهي خدا جي نالي تي ٻين معصوم انسانن جو قتلِ عام ڪندڙ هوندا آهن. اهڙا قدامت پسند مذهبي ٺيڪيدار، پنهنجي پنهنجي مذهبي عقيدن، رسمن، عبادتن ۽ ڪردارن جي تحفظ ۽ وڌاءَ لاءِ انتها درجي جي موتمار process تائين پهچي وڃن ٿا. هندو، مسلم، عيسائي، يهودي ۽ ٻيا پيروڪار مشهور آهن.
انتهاپسند هجڻ جو ليبل Label ڪابه جماعت/ڌر/گروهه/فرد پاڻمرادو ناهي وٺندو. ڪوبه پاڻ کي ساڄي يا کاٻي ڌر جو انتهاپسند ناهي سڏرائيندو. اهڙو ڪوبه مذهبي فرقو يا سياسي ٽولو ناهي جيڪو پاڻ کي غلط يا انتهاپسند سڏي.
انتهاپسند تنظيم، انتهاپسند جماعت، انتهاپسند گروپ، انتهاپسند مذهب، يا انتهاپسند شخص جو ليبل هميشه ٻين پاران ڏنو ويندو آهي جڏهن ته ان ليبل هيٺ آيل، هميشه پاڻ کي سڌارن جو حامي يا انقلابي سڏرائيندا آهن.
انتهاپسندي هڪ سوچ يا رويي جو نالو آهي جو بظاهر مڪمل طور تي مختلف نظريا رکندڙ مذهبي تنظيمون پڻ هڪ جهڙيون خوبيون ۽ خاصيتون رکندڙ هونديون آهن. Ronald Wintrobe اهڙين انتهاپسند تحريڪن جو تقابلي جائزو پيش ڪندي، “يهودي بنياد پرستن” ۽ “حماس جي انتهاپسندن” جون ڪيتريون ئي هڪ جهڙايون بيان ڪيون آهن، تن مان ڪجهه هي آهن:
• اهي ٻئي جماعتون مخالفن سان ڪنهن به قسم جي سمجهوتي جي خلاف آهن.
• اهي ٻئي تنظيمون پنهنجا مقصد حاصل ڪرڻ لاءِ تشدد تي لهي اينديون آهن.
• ٻئي بنياد پرست ۽ قوم پرست آهن.
• ٻنهي کي پنهنجي ڪاميابيءَ جو يقين آهن.
• ٻنهي جي اندر ناسهپ ۽ اختلافِ راءِ واري سوچ موجود آهي.
هاڻي جڏهن ٻن الڳ نظرين رکڻ وارين جماعتن جا عمل ساڳيا آهن ته چئي سگهون ٿا ته انتهاپسندي هڪ سوچ ۽ رويي جو نالو آهي، جيڪو ڪنهن به ڳالهه سان جوڙي سگهجي ٿو. ڪنهن به هڪ ڳالهه/خيال تي ٽڪي بيهي رهڻ وارا ئي عقيدي جي ڄار ۾ ويڙهجي انتهاپسند بڻجن ٿا. مذهبي ۽ سياسي انتهاپسندي ان جا مثال آهن.
سياسي انتهاپسندي: انتهاپسندي فقط مذهب ۾ شامل ناهي پر اها سياست، ڪلچر، رنگ و نسل، معاشيات، فڪر ۽ سوچ ۾ پڻ موجود هوندي آهي.
سياسي انتهاپسند پنهنجي فڪر يا نظريي ۾ تمام گهڻا Extreme ٿيندا آهن. اهي پنهنجي سياسي رهنما توڙي پارٽيءَ جي موقف لاءِ ڪنهن به حد تائين وڃي سگهن ٿا. سياسي انتهاپسندن کي ان ڪري غلط سمجهيو وڃي ٿو ته اهي اقليتن يا مخالفن جي اثر کي ٽوڙڻ لاءِ انهن جي آزادي، اظهار ۽ حقن کي لتاڙيندي، انهن کي ذليل ۽ خوار ڪرڻ چاهيندا آهن. شهرن ۾ فساد، وڳوڙ، ذاتي فائدن لاءِ سرڪاري مشينري جي استعمال کان ويندي Power جو غلط ترين استعمال سياسي انتهاپسندي آهي.
ثقافتي انتهاپسندي: هر قوم پنهنجي پنهنجي ڪلچر کي مقدس ۽ شانائتو سمجهڻ لڳندي آهي، جڏهن ته ڪوبه ڪلچر 100 سيڪڙو مثبت يا معتبر ناهي ٿيندو ۽ نه ئي عظيم هوندو آهي. ڇو ته اڪثر ڪلچر جهالت جي دور جي پيداوار هوندا آهن ۽ انهن ۾ عورت دشمني، قدامت پسندي، جهالت ۽ عقيدن تي آڌاريل عنصر موجود هوندا آهن. جيئن ته ڪلچر جا ڪيترائي پاسا ٿين ٿا، جن ۾ لباس، کاڌخوراڪ، رويا ۽ عقيدا پڻ شامل هوندا آهن. ساڳي نموني ڪلچر جا ڪجهه پاسا روشن ۽ مثبت پڻ ٿيندا آهن. ساڳي ڳالهه هر ڪلچر ۾ ٿوري ڦيرگهير سان موجود آهي. جيڪڏهن ڪو به شخص يا قوم اها دعوى ڪري ته انهن جو ڪلچر مقدس ۽ شانائتو آهي ته اها قوم يا اهو فرد انتهاپسند آهي. ڇا اسان جي سنڌي ثقافت جا هيٺيان پاسا پڏائڻ لائق آهن؟
ڪارو ڪاري، قران سان شادي، سڱ چٽيءَ ۾ ڏيڻ، پيٽ لکي ڏيڻ، ننڍپڻ جون شاديون، ڄمڻ کان پهرين ئي نالي ڪري ڇڏڻ، قبيلائي جهڳڙا ۽ خونيءَ کي مُڙُس ماڻهو سمجهڻ!؟
قومي/نسلي انتهاپسندي: پنهنجي ڌرتي يا قوم سان پيار هجڻ الڳ ڳالهه آهي، پر ايترو قوم پرست/نسل پرست هجڻ جو پاڻ کي سڀ کان اتم ۽ اعلى سمجهڻ ۽ ان بنياد تي ٻين کي ڪمتر ۽ نيچ سمجهڻ پڻ قومي/نسلي انتهاپسندي آهي.
اسان هٽلر جو مثال پهرين ڏئي چڪا آهيون، ان کان علاوهه به تاريخ ڀري پئي آهي، يورپ توڙي آمريڪا ۾ اڇن ۽ ڪارن ماڻهن وچ ۾ رنگ ۽ نسل جي بنياد تي شروع ٿيل هلچل ۽ نتيجي ۾ اڄ هڪ ڪارو “باراڪ اوباما” آمريڪا جو صدر آهي.
اوريانا فلاسي لکي ٿي، “مان جڏهن ياسر عرفات کان انٽرويو وٺڻ ويس ته هن هڪڙو جملو چيو هو ته اسان عظيم تهذيب جا وارث آهيون، اسان جو ڪلچر توهان جي ڪلچر کان اوچو آهي. مون کي هن چيو ته حساب جا انگ مسلمان سائنسدانن ايجاد ڪيا. توهان کي ٻڌائيندي هلان ته ياسر عرفات ڪورو ڄٽ هو، جنهن کي بحث ڪرڻ ڀي نه ايندو هو.”
پاڻ کي سڀ کان ڀلو ۽ معتبر سمجهڻ قومي/نسلي انتهاپسندي آهي.
انتهاپسنديءَ جا ڪيترائي ٻيا به قسم آهن، جيڪي مجموعي طور سماج لاءِ نقصانڪار آهن. انتهاپسندي حڪومت، عوام، سماج، اعتدال پسندي ۽ امن لاءِ وڏو چئلينج پڻ آهي.
هاڻي اچو ته ڏسون ادب ۽ انتها پسنديءَ جو پاڻ ۾ ڪهڙو تعلق يا ربط آهي.
ادب ۽ انتهاپسنديءَ جو پاڻ ۾ربط: اٽليءَ ڄائي جڳ مشهور صحافڻ ۽ ليکڪا اوريانا فلاسي پنهنجي ڪتاب، “ The rage and the pride ” ۾ لکي ٿي، “ لکڻ هڪ تمام سنجيدهه عمل آهي، لکڻ صرف هڪ وندر يا ذهني آسودگي ناهي، مان لکڻ مهل اهو ڪڏهن به ناهي وساريو ته لکيل لفظ جتي چڱائي آڻي سگهن ٿا اتي انهن لفظن سان کوڙ ساريون برايون پڻ پيدا ٿي سگهن ٿيون. جيڪا تحرير ڪنهن جو ڀلو ڪري سگهي ٿي ته اها ئي تحرير ڪيترن ئي قتلن جو سبب پڻ بڻجي سگهي ٿي. تاريخ پڙهو، توهان کي معلوم ٿيندو ته دنيا جي تبديل ٿيندڙ هر سٺي ۽ خراب واقعن جي پويان تحرير ئي شامل هوندي آهي، اها تحرير هڪڙي ڪتاب، هڪڙي نظريي، هڪڙي شعر يا هڪڙي نغمي جي صورت ۾ به ٿي سگهي ٿي.”
اهڙي طرح ادب ۽ انتهاپسنديءَ جو به گهرو تعلق آهي. ادب کي سماج جو آئينو تصور ڪيو ويندو، جيڪو سماج ۾ هوندو اهو ئي آئيني ۾ نظر ايندو، ڇوته ادب جو Raw Material سماج مان ئي ملي ٿو. ادب سماج جو اثر قبولي ٿو ۽ سماج تي اثر پڻ ڪري ٿو، ٻنهي جو ٻٽو تعلق آهي. ڪارل مارڪس چوي ٿو، “ هر ٻي شيءِ وانگر ادب به معاشي حالتن جي طابع آهي.” ادب ۽ سماج جي تعلق کي وڌيڪ گهرائي سان سمجهڻ لاءِ سماج جي ڍانچي کي سمجهون ٿا. سماج جا بنيادي طور تي ست وڏا ادارا هوندا آهن. هڪ خاندان Family ، ٻيو برادري Community ، ٽيون مذهب Religion ، چوٿون حڪومت Government ، پنجون تعليم Academia ، ڇهون ڌنڌو Business ۽ ستون ميڊيا Media شامل آهن. سماج جا اهي ستئي ادارا ادب تي اثرانداز ٿيندا رهيا آهن، تهڙي طرح ادب پڻ انهن تي پنهنجو اثر ڇڏيندو رهيو آهي. هاڻي جنهن سماج ۾ جيڪو ادارو وڌيڪ فعال هوندو ان سماج ۾ ان جو اثر وڌيڪ هوندو ۽ اهڙي سماج جو ادب پڻ ان اداري جي support ۾ هوندو. مثال اگر ڪٿي مذهب سماج جي ٻين ادارن تي حاوي آهي ته اتان جو سماج عقيدهه پرست هوندو ۽ لازماَ اتان جو ادب پڻ حالتن جي طابع هوندو.
هاڻي ادب جڏهن سماج جو عڪس يا آئينو آهي ته لازمي امر آهي ته ادب جو استعمال منفي ۽ مثبت پڻ ٿيو هوندو، سماج جي مڙني ادارن پاران ان جو ڀرپور استعمال پڻ ڪيو ويو هوندو، جنهن ۾ مذهب ۽ سياست ٽاپ تي اچي وڃن ٿا.
سوال اهو ٿو پيدا ٿئي ته ڇا ادب به انتهاپسند رهيو آهي؟ جواب آهي...ها! جڏهن ادب ڌُر ٿي بيهي رهي ته اهو انتهاپسند ادب ليکبو. هر دور ۾ هر نظريي کي طاقت وٺرائڻ لاءِ ادب جو اهڙو ته ڪارگر استعمال ڪيو ويو جو ادب ڌر نظر اچڻ لڳو. ڪنهن به مخصوص نظريي جو پرچارڪ ادب ئي دراصل انتهاپسند ادب آهي. ادب ۾ مختلف جنگين توڙي معرڪن دوران شاعريءَ جو استعمال ڪيو ويو، شاعريءَ ۾ مدحي ۽ هجويه شعرن وسيلي هڪ پاسي ڪنهن نه ڪنهن نظريي جي پرچار ڪئي وئي ۽ ڪنهن مخالف نظريي جي مخالفت ڪئي وئي. مذهبي ڪتابن ماضيءَ جا قصا ۽ ڪهاڻيون بيان ڪندي پنهنجي پنهنجي عقيدن جي تشريح ڪئي. ادب ۾ ڪجهه قومن کي ايترو ته پڏايو ويو جو شدت پسند Nationalism پيدا ٿيو. پهريون انتهاپسند ڪتاب روسي ادب جي ڪرائيميا CRIMEA کي تسليم ڪيو وڃي ٿو.

ادب انتهاپسنديءَ جي جمود کي ڪيئن ٽوڙيو؟
جتي ادب انتهاپسنديءَ وارن نظرين جي لتاڙ ۾ آيو اتي ادب جو وڏو رول بغاوت وارو پڻ آهي، هر دور جي ادب، ان دور جي قدامت پسند، مدي خارج روايتن جي بغاوت ڪندي ڪنهن به قسم جي انتهاپسنديءَ کي ننديو آهي ۽ انسان دوستيءَ جو درس ڏنو آهي. ادب انسان کي اوليت ڏيندي عقيدي کي ثانوي پيش ڪيو. ان جا مثال هتي فقط سنڌي ادب مان پيش ڪريون ٿا. سنڌي ادب ۾ تصوف ۽ ترقي پسند ادب ڪنهن به قسم جي انتهاپسنديءَ خلاف اٿي احتجاج ڪيو ۽ مزاحمت ڪندي اهڙن روين کي نيچ ڏيکاريو ۽ انسان کي اتم ۽ اعلى ڏيکاريو آهي. تصوف هڪ اهڙو نظريو آهي، جنهن هر دور ۾ مذهبي انتهاپسنديءَ جي شديد ندا ڪئي آهي ۽ انسانيت جو پرچم اعلى رکيو. سنڌ جي صوفي شاعرن ان ڏس ۾ پنهنجو ڪردار نڀائيو آهي، جنهن ڪري اڄ تائين هيءَ ڌرتي امن ۽ اعتدال پسنديءَ جو مظهر رهي آهي. دنيا جڏهن جڏهن مذهبي جنونيت جي باهه ۾ ڀڙڪي آهي، تڏهن هن ڌرتيءَ امن، رواداري ۽ اعتدال پسنديءَ جو مظاهرو ڪيو آهي. شاهه، سچل، سامي ۽ ٻيا صوفي شاعر ان جو مثال آهن. مذهبي جنونيت مان جان آجي ڪرائيندي سچل نينهن جو نعرو هن طرح ٿو لڳائي ته:
هندو، مومن ناهيان يار،
جوئي آهيان، سوئي آهيان.

يا سندس عشق جي فلسفي پيش ڪرڻ جي انداز کي ڏسو، جنهن ۾ ڪاروبار بڻايل مذهب کي ڀليل راهه ٿو تصور ڪري:
مذهبن ملڪ ۾ ماڻهو منجهايا،
ڪي نمازون نوڙي پڙهن، ڪن مندر وسايا،
شيخي، پيري، بزرگي بيحد ڀلايا،
آڏو ڪين آيا، عقل وارا عشق جي.

شاهه سائين ان فڪر کي هن طرح پيش ڪيو:
پاڻهين پسي پاڻ کي، پاڻ ئي محبوب،
پاڻهي خلقي خوب، پاڻ ئي طالب تن جو.

روحل فقير ان جو حل ڪيتري نه خوبصورتيءَ سان پيش ڪيو آهي.
پپر ۾ پرميشور، ٻٻر ۾ ڪو ٻيو
جي نوڙت ڪرين ٿو نم جي، ته ڪنڊو ڪٿان پيو
جي اسلام آيو الله کان ته ڪفر ڪنهن ڪيو؟
مسجد ۽ مندر ۾ ٻري هڪ ڏيئو
روحل ڪيئن پيو، خلل هن خلق ۾.

ترقي پسند ادب جو ڪردار: ترقي پسند اديبن پنهنجون واٽون الڳ ڪندي نج شعوري، تعليمي ۽ عقلي بنيادن تي سائنسي نقطه نظر سان ادب پيش ڪيو، جنهن ۾ حقيقتن کي عقل جي ڪسوٽيءَ تي پرکيو ويو. علم، عقل ۽ شعور جون ڳالهيون ڪيون ويون. سچ جو ساٿ ڏنو ويو. اهو ادب ان خيال جو هو ته جيئن سماج تبديل ٿيندو ٿو رهي تئين عقل ۽ شعور پڻ تبديل ٿيندو ٿو رهي، ڪالهه جو پيش ڪيل نظريو يا فڪر اڄ غلط ثابت ٿي سگهي ٿو. سماج هر وقت تغير و تبدل ۾ آهي تئين عقل ۽ شعور ڀي تبديل ٿيندا رهن ٿا. سماج ۾ ايندڙ تبديلي ادب پڻ قبولي ٿو ۽ ردِ عمل ۾ ادب پڻ سماج کي تبديل ڪري ٿو. ان جو مثال موبائيل فون مان وٺون ٿا.
اڄڪلهه موبائيل فون جو استعمال عام جام ٿي رهيو آهي، جڏهن ته موبائيل فون کي عام ٿئي هڪ ڏهاڪو سال مس ٿيا آهن، سڀ ڪجهه اسان جي اڳيان گذريو آهي. شروع شروع ۾ جيڪو پهريون GSM وارو موبائيل فون سيٽ آيو هو اهو نوڪيا جو 3310 هيو، ڪيتري حيرت هئي ان ڳالهه تي ته اهڙي موبائيل فون آئي آهي، جنهن ۾ SIM پوي ٿي ۽ ان تان SMS به ٿين ٿا. اڳتي هلي موبائيل ۾ ريڊيو آيو، ته ڄڻ انتها ٿي وئي، وري ٽارچ ڄڻ ڪمال ڪري ڇڏيو....۽جڏهن موبائيل فون رنگين بڻجي وئي ۽ فوٽو ڏيکارڻ شروع ڪيا ته ڏندين آنڱريون اچي ويون، پوءِ ته ڪيمرا، وڊيو رڪارڊر، انٽرنيٽ ۽ ٻيو الائي ته ڇا ڇا!
اڄ اوهان جي هٿن ۾ جيڪا موبائيل فون هوندي لازمي Touch هوندي، 3G سپورٽيڊ هوندي، ڪيترائي Censor لڳل هوندا ان ۾.
اها ته هئي موبائيل فون جي ارتقا، سماج به ائين مسلسل ارتقا ۾ آهي، تبديل ٿيندو ٿو رهي ۽ جيڪڏهن ڪوئي موبائيل فون جي ارتقا وانگر ان ڳالهه تي ڳنڍ ٻڌي بيهي رهي ته موبائيل فون ۾ ڪيمرا اچي وئي، بس ڪمال ٿي ويو، ان وڌيڪ ڪجهه ڀي نٿو ٿي سگهي ۽ ان ڳالهه تي اٽڪي مرڻ/مارڻ لاءِ تيار ٿي وڃي، اها ئي انتهاپسندي آهي.
اديب ذميوار فرد آهي ۽ اهو سجاڳي پيدا ڪندو آهي ۽ اهڙن روين جي خلاف مزاحمت ڪندي پنهنجي تحرير وسيلي شعور ۽ عقل ڏيندو آهي، Rational سوچ پيدا ڪندو آهي ۽ برابريءَ وارو سماج ٺاهڻ ۾ ڪردار ادا ڪندو آهي.

نيٺ ڇا ڪرڻ گهرجي؟
اڄوڪي جديد دور جون گهرجون ۽ ضرورتون مختلف آهن. منهنجي خيال ۾ اڄ صوفي نه پر سائنسي سوچ رکندڙ سماج جي ضرورت آهي، جڏهن سماج جو بنياد سائنسي اصولن تي هوندو ته ادب خودبخود روشن خيال، اعتدال پسند ۽ عقليت پسند بڻجي ويندو. ادب زندگيءَ جي اصلاح ڪندي، تشخيص توڙي علاج پڻ ڪري سگهندو. اڄ جو ترقي پسند روشن خيال ادب سڀاڻي جو اعتدال پسند سماج ڏئي سگهي ٿو. هيٺ ڪجهه تجويزون پيش ڪجن ٿيون، جن سان ادب وسيلي انتهاپسنديءَ کي منهن ڏئي توڙي ختم ڪري سگهجي ٿو.
ادب وسيلي هيٺيان شعوري قدم کنيا وڃن.
 پنهنجو پاڻ سڃاڻڻ جي ترغيب ڏيندي، انسان دوست ماحول جوڙجي.
 تنقيدي شعور پيدا ڪندي، سوال پڇڻ جي عادت وجهجي.
 عقلي بنيادن تي رايا/فڪر پيش ڪجن.
 تاريخي غلطيون سڌاريندي، قومن ۾ سهپ ۽ رواداري پيدا ڪجي.
 تعصب کان پاڪ روشن خيال ادب تخليق ڪجي ۽ ڌر نه بڻججي.
 اجايو خوف ختم ڪندي، مذهب فرد جو نجي معاملو ڪوٺجي.
 ڄاڻڻ جي حق Right To Information جي حاصلات طرف مائل ڪجي.
 ادب کي عالمي ۽ انسان دوست بڻائجي.
 تصوف، ترقي پسندي ۽ ٻين وقتي ڪارگر لاڙن کي هٿي وٺرائجي.
 ماڻهوءَ کي ذهني، جسماني ۽ فڪري آزادي ڏيارجي ته هي دنيا جنت مثل بڻجي پوي ۽ انتهاپسنديءَ جي عذاب کان هميشه لاءِ آجا ٿي پئون.

وڃين ڇو وڻڪار، هت نه ڳولين هوت کي،
لڪو ڪين لطيف چوي، ٻاروچو ٻئي پار،
نائي نيڻ نهار، تو ۾ ديرو دوست جو.
(شاهه سائين)
***

پي ايڇ ڊيءَ جو موضوع بڻجي ويل الطاف شيخ

پي ايڇ ڊيءَ جو موضوع بڻجي ويل الطاف شيخ
سفرنامو فقط سفر دوران پيش آيل واقعات يا حالات جو بيان ناهي ۽ نه ئي ان مقام جي تاريخ بيان ڪرڻ جو ڪو مضمون آهي. سفرنامو پنهنجي بيان ۽ ترتيب اندر نفاست ۽ شائستگيءَ جو مظهر ۽ پڙهندڙن جي دلچسپيءَ جو سامان مهيا ڪندڙهوندو آهي. ڇوته اسان جي ان سفر ۾ ٻيو تڏهن شامل ٿيڻ چاهيندو جڏهن ان جي سوچ، پسند ۽ تعجب جو سامان ان سفر ۾ پيش ڪيل هوندو، نه ته سفر ڪرڻ، سفر ۾ تڪليفون پيش اچڻ ۽ سفر جي تاريخ ايتري پراڻي آهي، جيتري انساني ارتقا جي تاريخ.
“سنڌي سفرنامي” جو اصطلاح ٻڌڻ سان ئي جيڪو نالو ذهن تي تري ايندو آهي، اهو آهي، “الطاف شيخ”.
سنڌي سفرنامي جي ڪتابن ۾ سينچري طرف وڌندڙ الطاف شيخ بابت عام طور تي اهو پڻ چيو ويندو آهي ته ان ايتري ڳاڻيٽي ۽ تيزيءَ سان سفرناما ان ڪري لکيا آهن جو هو نيوي ۾ مئرين انجنيئر هو ۽ نوڪريءَ جي سانگي ڏيهان ڏيهه گهمندو رهيو آهي. اهڙن مت جي منجهيلن لاءِ فقط ايترو چوندم ته اسان جا وزير، مشير ۽ ڪامورا هر ٽئين ڏينهن سرڪاري خرچ تي ڪنهن نه ڪنهن ملڪ جو دورو ڪري ٿا موٽن، پوءِ انهن ڪيترا سفرناما لکيا آهن، اگر لکيا به آهن ته ڪيترا ڇپيا آهن؟
سنڌ جي هن سندباد سيلاني پنهنجي رٽائرمينٽ کان پوءِ ڀي پنهنجي ذاتي خرچ تي ڪجهه ملڪن جا دورا پڻ ڪيا آهن ۽ انهن جا سفرناما لکي ڇپرايا آهن ۽ اڃا پڻ لکي رهيو آهي، اهي ڪهڙي کاتي ۾ رکئون!؟ نيوي، هوائي سميت ڪنهن به محڪمي جي گهمندڙ ڦرندڙ آفيسرن ڪيترا ڪيترا سفرناما تحرير ڪيا آهن؟ ظاهر ڳالهه آهي ته اهو سڀ ان دلچسپيءَ جي ڪارڻ آهي، جيڪا الطاف شيخ کي ننڍپڻ کان ورثي ۾ ملي آهي، اهو شوق جيڪو ڪتاب پڙهڻ کان پوءِ سندس منَ اندر جاڳيو هوندو. الطاف شيخ جيڪڏهن مئرين انجنيئر نه به هجي ها ۽ ڪنهن ڪم سانگي سندس گهمڻ ڦرڻ ٿئي ها، تڏهن ڀي ضرور سندس اهڙا سفرناما اسان جي دلچسپيءَ جو ڪارڻ هجن ها. اها ٻي ڳالهه آهي ته انهن ۾ حالات ۽ واقعات جو بيان ڪجهه مخلتف ضرور هجي ها.
مرزا قليچ بيگ جي “ڏاهياڙي جبل جو سير” کان وٺي منظور جوکيي جي “ هوا جي ديوار” تائين هر دور ۾ سفرناما شايع ٿيندا رهيا آهن پر انهن مان اڪثر سفرنامن ۾ اهو رسُ چسُ ۽ چاشني ڇو محسوس نٿي ٿئي، جيڪا الطاف شيخ جي سفرنامن ۾ آهي.
الطاف شيخ جو حالات ۽ واقعات کي بيان ڪرڻ جو انداز نهايت ئي نرالو ۽ انوکو آهي، هن جي اک عام ماڻهوءَ واري اک ناهي، محسوسات غير رواجي آهن، اِها ڪا اُلٽي اک آهي، جنهن کي انهن عام منظرن ۾ به موهه پيدا ڪرڻ جي سگهه آهي، جيڪي عام لاءِ غير اهم ۽ رواجي آهن.
هو جڏهن پنهنجي ڪيمرا ۽ ڊائري کڻي گهمڻ نڪري ٿو ته هن وسيع دنيا جا ڪيترائي بي معنى لمحا به معنى خيز بڻجي وڃن ٿا، لفظن ۾ خيال ۽ تصور ڀرجي ٿا اچن، تصويرن ۾ حُسن اوتجي ٿو وڃي، منظرن کي معنائون ملي ٿيون وڃن.
جيتري قدر سنڌي سفرنامي جي ڳالهه آهي ته ان تي تحقيق نه هجڻ برابر ٿي آهي، پر جيڪا ٿي به آهي، اها اڻ پوري ۽ کٽل محسوس ٿيندي. سنڌي سفرنامو پنهنجي مقبوليت جي سفر کي جاري رکندو پيو اچي. الطاف شِخ جي ئي قلم مان ڦٽي نڪتل سفرنامن جو تعداد سٺ کان مٿي ٿي ويو آهي. خود الطاف شيخ جا سفرناما ئي ايم فل ۽ پي ايڇ ڊي جي تحقيقي ٿيسز جو موضوع بڻجي ويا آهن. الطاف شيخ جا شروعاتي سفرناما ضرور هڪ مئرين انجيئر جون يادگيريون ۽ ڊائري جي ورقن تي اتاريل سفري احوال آهن پر سندس پوءِ وارا ڪيترائي يادگار سفرناما سنڌي سفرنامي جو جوڀن آهن ۽ انهيءَ قطار ۾ سندس تازو شايع ٿيل سفرناما انتهائي اهم آهن. سندس پهريان ۽ پويان سفرناما لکت ۽ موضوع جي لحاظ کان الڳ الڳ آهن، محققن جو ڪم آهي ته اهي شروعاتي توڙي پوين سفرنامن تي تحقيق ڪندي، انهن جو سنڌي ادب تي اثر، پڙهندڙن ۾ مقبوليت ۽ ٻيا رايا قائم ڪن.
الطاف شيخ جي لکت جي خاص خوبي اها پڻ آهي ته انهن ۾ اڪثر ٻين علائقن/ملڪن جو سنڌ سان تقابلي جائزو پڻ پيش ڪيل هوندو آهي، سنڌي ماڻهن ۽ ٻاهرين جي نفسيات ۽ انفرادي فرقن کي ظاهر ڪيل هوندو آهي، سنڌي ماڻهن جي تعليم ڏانهن بي توجهي ۽ پنهنجي وسيلن ڏانهن بي ڌياني ۽ ٻاهرين دنيا ۾ انهن ڳالهين ۽ روين جي اهميت بيان ڪيل هوندي آهي. جنهن مان سندس سنڌ ۽ سنڌ جي ٻين مسئلن (تعليم، نوڪري، شادين، رسمن) ڏانهن ڌيان ڇڪايل هوندو آهي. الطاف شيخ هڪ ئي وقت هڪ سڄاڻ ليکڪ به آهي ته سڄاڻ سماج سڌارڪ به آهي.
دعوى آهي ته الطاف شيخ دنيا جو پهريون سفرناما نويس آهي، جنهن ايتري وڏي تعداد ۾ ايترن گهڻن ملڪن جا سفرناما لکيا آهن. هن سنڌي ادب ۾ پڙهندڙن جو تعداد وڌايوآهي، سنڌي سفرنامي کي عروج تي رسايو آهي، الطاف شيخ جو سنڌي ادب ۾ تمام وڏو Contribution آهي، جيڪو سنڌ صدين تائين ياد رکندي.
***

خطري هيٺ آيل ٻوليون ۽ سنڌي ٻوليءَ جو آئيندو

خطري هيٺ آيل ٻوليون ۽ سنڌي ٻوليءَ جو آئيندو
پهرين جامع انگريزي ڊڪشنري تيار ڪندڙ لسانيات جي ماهر سيموئل جانسن ٻوليءَ جي باري ۾ چيو هو ته “.Language is the dress of thought” يعنى ٻولي خيال جي پوشاڪ آهي. خيال ننگو بي لباس آهي، اهو خوبصورت تڏهن ٿو بڻجي جڏهن ٻوليءَ جي پوشاڪ اوڍي ٿو ڇوته ٻولي باهمي رابطي جو مکيه ذريعو آهي. ٻولي قومن جي عالمي شناخت جو بنيادي عنصر آهي. ٻولي ڪنهن به گروهه جي قوم سڏجڻ لاءِ بنيادي ٽُول آهي ڇوجو ان ٻوليءَ اندر ان گروهه يا قوم جي ثقافت، ادب، ريتون، رسم و رواجَ، پهاڪا، نفسيات، تاريخ ۽ فن شامل هجن ٿا.
21 فيبروري تي دنيا ۾ مادري ٻولين جو ڏينهن ملهايو ويندو آهي. مقامي ٻولين کي مستقبل ۾ موجود خطرن کي نظر ۾ رکندي اهو اندازو لڳايو ويو آهي ته ايندڙ ڏينهن ۾ شايد اهي چند ٻوليون پنهنجو بچاءُ ڪري سگهنديون، جيڪي ڪمپيوٽر ۽ جديد ٽيڪنالاجيءَ سان همڪنار هونديون. اڄ وڏيون ٻوليون تيزيءَ سان پنهنجو اثر ۽ حاڪميت وڌائينديون پيون اچن ۽ ننڍيون ٻوليون سُسنديون پيون وڃن ۽ مرڳو پنهنجو وجود بچائڻ واري جدوجهد ۾ آهن، اهڙي ماحول ۾ پنهنجي مادري ٻوليءَ بابت ڊپ ۽ وسوسا فطري آهن. ڇا سنڌي ٻولي نارائڻ شيام جي انهي شعر وانگر ته “الا ائين م هوءِ، جو پڙهجي ڪتابن ۾، هئي سنڌ ۽ سنڌ وارن جي ٻولي.” رڳو ڪتابن ۾ پڙهبي. ڇا سامراجي ٻولين جي انهي وڌندڙ اثر جو مقابلو اسان جي ٻولي ڪري سگهندي؟ ڇا اسان جو ايندڙ نسل پنهنجي ٻولي جي باري ۾ ايترو ئي فڪرمند هوندو؟ ڇا اسان پنهنجي ٻوليءَ کي ايندڙ نسل تائين حفاظت سان منتقل ڪرڻ ۾ ڪامياب ويا آهيون؟ ڇا سنڌي ٻولي پنهنجي علمي ۽ عملي جوهر ۾ محفوظ آهي؟
جيتوڻيڪ سنڌي هن رياست جي اسريل ٻولين منجهان هڪ آهي. هن رياست اندر اردو کي ڇڏي سنڌي واحد ٻولي آهي، جنهن ۾ قومي شناختي ڪارڊ ٺاهيا وڃن ٿا، جنهن کي پنهنجو مقبول رسم الخط آهي، جيڪا ڪمپيوٽر جي يونيڪوڊ سسٽم تي پڻ موجود آهي. سنڌي ٻولي وٽ هڪ متحرڪ اليڪٽرانڪ ۽ پرنٽنگ ميڊيا آهي، جيڪا ماڻهن کي ٻولي سان رابطي ۾ رکيو ويٺي آهي. سنڌي ۾ ادبي توڙي ٻين علمي ڪتابن جي ڇپجڻ جو سلسلو موجود آهي. گهڻي کان گهڻيون اخبارون نڪرن ٿيون، وڌ کان وڌ رسالا ڇپجن ٿا، سنڌي ٻولي اسڪولن، ڪاليجن کان وٺي يونيورسٽين ۾ پڙهائي ۽ امتحان وٺڻ لاءِ استعمال ٿي رهي آهي. ايترو ڪجهه هئڻ باوجود سنڌي ٻولي عالمي تناظر ۾ انگريزي توڙي ڪجهه ٻين ٻولين جي اثر هيٺ پنهنجي بقا جي جنگ پڻ وڙهي رهي آهي. ڇوته اڪثر ڪري ٻوليءَ جي واڌ ويجهه توڙي ڦهلاءَ لاءِ ڪتب ايندڙ وسيلا ڳوٺاڻي ماحول ۾ نپجن ٿا، جڏهن ته لوڪ ادب وسيلي ادب ۽ ٻوليءَ کي زرخيز رکڻ واري اها ڳوٺاڻي آبادي مٿي ذڪر ڪيل جدتن کان وانجهيل آهي. اليڪٽرانڪ ميڊيا تي موجود اينڪر، ڪمپيئر توڙي وڊيو جوڪي شهري سماج سان تعلق رکندڙ آهن، جيڪي ٻوليءَ جي فقط هڪڙي پاسي Spoken کان به مڪمل آشنا ناهن، پوريءَ طرح لکت پڙهي به نٿا سگهن، تلفظ اچارڻ، مذڪر مونث ۾ اردو جي ڪاپي ڪرڻ کان وٺي واحد جمع جون بيشمار غلطيون ڪندا رهن ٿا، جيڪي سڌي طرح اسان جي نئين نسل تي اثرانداز ٿي رهيون آهن.
پرنٽنگ ميڊيا ۾ وري خبرن کان وٺي ڪالمن تائين بي ڌيانيءَ جي ڪري ٻيڙو ٻوڙيو پيو وڃي. اڄ جو ادب ڇپجڻ کان پهرين ڪنهن به اداري مان پاس نٿو ٿئي، پبلشر يا ليکڪ جي مرضيءَ جو مضمون جهڙي تهڙي حالت ۾ ڇپجيو وڃي. اسڪولن، ڪاليجن ۽ يونيورسٽين ۾ پڙهندڙ يا پڙهائيندڙ تلفظ اچارڻ، اصطلاحي معنى سمجهڻ يا ٻوليءَ جي اصل جوهر کان ڪوهين ڏور بيٺل نظر ايندا. اتي عالمي طور خطري هيٺ آيل مقامي ٻولين جي تحفظ لاءِ ڪيل ڪوششن کي ڏسندي، الائي ڇو اسان جي سنڌي پڻ وڌندڙ خطري پاسي نظر اچي رهي آهي.
نيشنل جيوگرافڪ رسالي جي تازي فيبروري 2015ع جي رپورٽ “ مرجهائجندڙ ٻوليون Vanishing Voices ” ۾ ٻڌايو ويو آهي ته دنيا ۾ هر 14هين ڏينهن ڪانه ڪا ٻولي مري رهي آهي. ايندڙ صديءَ تائين ڌرتيءَ تان لڳ ڀڳ 7000 ٻوليون ختم ٿي وينديون، جنهن جو سبب ننڍڙين ننڍڙين قومن پاران پنهنجي مقامي ٻولين کي انگريزي، اسپيني يا چائنيز جهڙين ٻولين خاطر وسارڻ/ميسارڻ شروع ڪيو ويو آهي. اهڙي طرح 2015ع کان 2100ع تائين انهن ٻولين جي مرڻ سان گڏ انهن ٻولين ۾ محفوظ علم جو ذخيرو، تاريخ، ثقافت، ماحول، نفسيات ۽ يادگيرين جو پڻ موت اچي ويندو.
نيشنل جيوگرافڪ وارن جو هڪ ٻيو پروجيڪٽ National Geographic’s Enduring Voices Project يعني جٽيندڙ ٻولين کي بچائڻ وارو پروجيڪٽ Living Tongue’s Institute for Endangered Languages جي تعاون سان دنيا جي جن جن علائقن ۾ جيڪي به ٻوليون مري رهيون آهن، اتي پهچي انهن ٻولين کي ڊاڪيومينٽس ۾ محفوظ ڪرڻ جو ڪم سرانجام ڏئي رهيو آهي.
هڪ ٻي عالمي اداري Foundation for Endangered Languages جي اندازي مطابق هر سال دنيا اندر 25 ٻوليون تاريخ ۾ دفن ٿي رهيون آهن. ٻولي عالمي شناخت جو واحد ذريعو آهي ۽ ڪيتريون ئي قومون ان ذريعي کان محروم ٿي پنهنجو عالمي تشخص وڃائي رهيون آهن. يونيسڪو جي اداري Atlas of the World’s Languages in Danger جي مطابق ايندڙ صديءَ تائين 6000 کان وڌيڪ ٻوليون ٻين سامراجي ٻولين جي لتاڙ ۾ دفن ٿي وينديون، قومن ۾ ٻولين جي بچاءَ لاءِ ڪوششون وٺرائڻ لاءِ جدوجهد ۽ خطري هيٺ آيل ٻولين جو عالمي سطح تي تحفظ ڪرڻ لاءِ هي ادارو تحريڪ شروع ڪري چڪو آهي.
يونيسڪو پاران ختم ٿيندڙ يا خطري هيٺ آيل ٻولين جي موجودهه حالت ڄاڻڻ واسطي هڪ چارٽ پڻ پڌرو ڪيو ويو، جنهن مان ڪنهن به ٻوليءَ جي موجودهه حيثيت ڄاڻيندي ان جي بچاءَ لاءِ ڪوششون وٺِي سگهجن ٿيون.
1. محفوظ ٻوليون Safe : اهي ٻوليون جيڪي نسل درنسل ڳالهايون وڃن، سڀ نسل هڪ ئي وقت ڳالهائن ۽ جڏهن پاڻ ۾ رابطو رکن ته ڪابه دقت محسوس نه ڪن، اهڙيون ٻوليون محفوظ قرار ڏنيون ويون.
2. نازڪ ٻوليون Vulnerable : جيڪي ڳالهائڻ ۾ فقط گهر تائين محدود رهجي وڃن.
3. بلڪل خطري ۾ Definitely in Danger : جيڪا ٻار گهر ۾ مادري ٻوليءَ طور نه سکندا هجن.
4. شديد خطري ۾ Severely in Danger : جنهن جو ڳالهائڻ وارو نسل پوڙهو ٿي ويو هجي، انهن جو اولاد فقط سمجهندو هجي.
5. مرڻ تي Critically In Danger: جنهن جو ڳالهائڻ وارو آخري نسل جيئرو هجي ۽ اهو به گهٽ ڳالهائي.
6. ختم شدهه extinct: جنهن ٻوليءَ جو ڪوبه ڳالهائڻ وارو باقي نه بچي.
اهڙو هڪڙو مثال، 2010ع ۾ انڊيا اندر هڪ 85 سالن جي پوڙهي دم ٽوڙيو، جنهن جي مادري زبان Bo هئي ۽ ان جي مرڻ سان بو ٻولي پڻ دم ٽوڙيو ۽ تاريخ ۾ دفن ٿي وئي.
يونيسڪو جي پيش ڪيل مٿئين چارٽ مطابق سنڌي ٻوليءَ کي چارٽ جي ٽئين خاني يعني بلڪل خطري ۾ رکي سگهجي ٿو، ڇو ته اها اڄ جو نسل نه ئي اسڪولن ۾ پڙهي ٿو ۽ نه ئي گهر ۾ ڳالهائڻ جي ضرورت محسوس ڪئي پئي وڃي. باوجود بچاءَ جي گهڻن ذريعن هجڻ جي اها نئين نسل ڏانهن سڌي طرح منتقل نه ٿي رهي آهي. نئون نسل انگلش ميڊيم اسڪولن ۾ پڙهڻ ۽ والدين پاران سامراجي ٻوليون گهرن ۾ ڳالهائڻ جي ڪري، پنهنجي مادري ٻوليءَ کان پري ٿي رهيو آهي.
پاڪستان ۾ سنڌي ڳالهائيندڙن جو تعداد چار ڪروڙ جي لڳ ڀڳ آهي ۽ اهو تعداد ان جي ڪل آباديءَ جو 14.5% آهي، سنڌي ٻولي پاڪستان اندر سنڌ کان علاوهه ڏکڻ پنجاب ۽ بلوچستان ۾ پڻ ڳالهائي ۽ سمجهي وڃي ٿي.
2007ع جي رپورٽ موجب دنيا اندر سنڌي ڳالهائيندڙن جو تعداد 42 ملين آهي، جنهن ۾ 35 ملين پاڪستان، 5 ملين انڊيا، هڪ لک 50 هزار يو اي اِي، هڪ لک برطانيه، 50 هزار آمريڪا، 35 هزار ڪينيڊا ۽ ٻيا سنگاپور، هانگ ڪانگ، افغانستان ۽ ٻين ملڪن ۾ رهن ٿا.
هڪ نظر ڪمپيوٽر ٽيڪنالاجيءَ تي:
ڪمپيوٽر جي وجود ۾ اچڻ ۽ عام ٿيڻ کان پوءِ ان تي ٻين ٻولين جي سهولت ڏيڻ جو مطالبو به ٿيندو رهيو ڇو ته ڪمپيوٽر جي مددگار ٻولي آمريڪن انگريزي رکي وئي هئي. 20هين صديءَ جي آخري ڏهاڪي ۾ آمريڪا جي هڪ نيٽ ورڪ انجنيئر پاران شروع ڪيل سروس انٽرنيٽ، جي ميدان ۾ اچڻ ۽ ان جي مقبول ٿيڻ کان پوءِ ٻين ٻولين جي استعمال ڪندڙن جو انگ جڏهن وڌڻ لڳو ته يونيڪوڊ آرگنائيزيشن جو بنياد وڌو ويو. جنهن جو مقصد دنيا جي سڀني استعمال ٿيندڙ لپين/ٻولين کي ڪوڊ جي شڪل ۾ آڻڻ هيو جيئن ان ڪوڊ جي بنياد تي ڪمپيوٽر پروگرام ترتيب ڏئي سگهجن. دنيا جي سڀني سافٽ ويئر ڪمپنين پنهنجا سافٽ ويئر يونيڪوڊ کي نظر ۾ رکندي ترتيب ڏنا. سنڌي رسم الخط جو بنياد جيئن ته عربي رسم الخط تان ئي 1853ع ۾ پيو، سو اسان جي ٻوليءَ جا سڀئي اکر عربي يونيڪوڊ چارٽ سان ڳنڍيا ويا ۽ باقي اکرن لاءِ الڳ نمبر جاري ڪيا ويا.
يونيڪوڊ ڇا آهي؟
يونيورسل ڪوڊ هڪڙو انڪوڊنگ سسٽم آهي، جنهن وسيلي مختلف ٻولين جي اسڪرپٽس جي اکرن ۽ نشانين کي الڳ الڳ نمبر مهيا ڪيو ويندو آهي، ڇو ته ڪمپيوٽر ۾ اکر ۽ نشانيون (Data) انگن وسيلي منتقل يا محفوظ ڪيون وينديون آهن. حقيقت ۾ ڪمپيوٽر رڳو انگن کي سمجهندو آهي، ڪمپيوٽر اسڪرين تي نظر ايندڙ اکر، لفظ تصويرون ۽ ٻين سڀنن جي پويان ڪمپيوٽر انگن جو هڪ پيچيدا نظام استعمال ڪري ٿو .انگن کي اکرن ۾ تبديل ڪرڻ کي انڪوڊ سسٽم چوندا آهن. ڪنهن به انڪوڊ ۾ اڳواٽ ئي اها ڳالھ رکي ويندي آهي ته ڪهڙي انگ بدران ڪهڙو اکر ڏيکارڻو آهي. مختلف ملڪن ۽ ڪمپنين پنهنجي ضرورت مطابق مختلف انڪوڊ سسٽم استعمال ڪيا. هن سان سڀ کان وڏو نقصان اهو هوندو هو جڏهن هڪ ڪمپني جو مواد ٻي ڪمپني جي ڪمپيوٽر تي ويندو هو ته مختلف انڪوڊ سسٽم هجڻ ڪري انگن جي بدران اکر به مختلف ٿي ويندا هئا، جنهن ڪري مواد ۾ خرابي ٿي پوندي هئي .پر يونيڪوڊ وارن هڪڙو اهڙو نظام متعارف ڪرايو جنهن ۾ انگن جي بدلي اکر مهيا ڪرڻ جو تعداد گهڻو وڌائيو ويو. يونيڪوڊ نظام ۾ هڪڙي ٻولي ته ڇا دنيا جي هر ٻولي جي هر اکر کي ڌار انگ مهيا ڪرڻ جي گنجائش موجود آهي. ڪو به آپريٽنگ سسٽم هجي، پروگرام هجي يا ڪابه زبان هجي يونيڪوڊ ۾ انگن جي متبادل اکرن کي مهيا ڪرڻ جي سگھ موجود آهي. هن ڳالھ کي ڏسندي سڀنن وڏين ڪمپنين جن ۾ مائڪرو سافٽ، آئي بي ايم، ايپل ۽ اوريڪل وغيره يونيڪوڊ کي ٻين انڪوڊنگ سسٽمس مٿان ترجيح ڏني ۽ اهڙي نموني يونيڪوڊ ٻين انڪوڊنگ سسٽمس کان هڪ معياري انڪوڊنگ سسٽم بڻجي ويو جيڪو اڄ سڄي دنيا ۾ استعمال ٿئي پيو .
هن وقت تائين يونيڪوڊ جي تازي رليز اندر 123 اسڪرپٽس جا اکر ۽ نشانيون شامل ڪيا ويا آهن. يونيڪوڊ تي اسڪرپٽ اچڻ جي بيشمار فائدن مان ڪجهه هي به آهن.
• يونيڪوڊ سسٽم ڪنهن به سافٽ ويئر يا ويب سائيٽ کي ان قابل بڻائي ٿو جو ان کي مختلف پليٽ فارمس، ٻولين ۽ ملڪن لاءِ ڊزائين ڪندي خرچ بچائي سگهجي ٿو.
• يونيڪوڊ وسيلي اسين ڊيٽا کي مختلف سسٽمس تي بنا ضايع يا Corrupt ٿيڻ جي شفاف نموني استعمال ڪري سگهون ٿا.
• يونيڪوڊ سڀني ٻولين جي اکرن لاءِ هڪڙي ئي انڪوڊنگ سسٽم جي ترجماني ڪري ٿو.
• يونيڪوڊ وسيلي ٻين انڪوڊنگ سسٽمس مان ڊيٽا کي ڪنورٽ ڪندي يونيڪوڊ ۾ ڪتب آڻي سگهجي ٿو.
• يونيڪوڊ اهڙي انڪوڊنگ اسڪيم آهي، جنهن کي XML تي مشتمل ٽولس ۽ ايپليڪيشنس وسيلي استعمال ڪري سگهجي ٿو.
اڄ جو دور نهايت تيزيءَ سان سفر ڪري رهيو آهي، صبح جو ننڊ مان اٿڻ کان پوءِ خبر پوي ٿي ته ٽيڪنالاجيءَ جا نوان سنگ ميل طئي ٿي چڪا آهن، اهڙي تيز سفر ۾ اسان جي سنڌي ٻوليءَ جي حيثيت ڇا آهي ۽ ڪهڙا خطرا درپيش آهن، جن تي وقت سر ڪم ڪندي ٽاري سگهجي ۽ پنهنجي جيجل ٻوليءَ جي بقا جي ويڙهه ۾ شامل ٿي سگهجي ٿو. سنڌي ٻوليءَ سميت ٻين ٻولين کي درپيش هن وقت جا ڪجهه خطرا:
• عالمي سطح تي هڪڙي ٻوليءَ جي بالادستي ٻين ننڍين ننڍين ٻولين لاءِ جياپي جي جنگ برابر آهي.
• رياست پاران لشڪري ٻوليءَ جي پٺڀرائي ٻين ٻولين سان گڏوگڏ سنڌيءَ لاءِ پڻ پُرخطر آهي.
• رياستي بي ڌيانيءَ جي ور چڙهي ويندڙ ٻولي پڻ پنهنجو وجود بچائي نه سگهندي آهي.
• ٻولين جو يونيڪوڊ تي نه اچڻ ۽ ڊجيٽلائيز نه ٿيڻ پڻ ختم ٿيڻ جو ڪارڻ بڻجي سگهجي ٿو.
• ٻوليءَ جي ڳالهائيندڙن پاران پنهنجي ٻوليءَ کي اهميت نه ڏيڻ.
• موبائيل فون توڙي سوشل ميڊيا تي پنهنجي ٻوليءَ جو اسڪرپٽ ڪتب نه آڻڻ.
• مارڪيٽ جي ٻوليءَ جو اثر، اڪثر ريلوي اسٽيشنن، بس اسٽاپن ۽ مکيه ڪاروباري مرڪزن تي سنڌي دوڪاندار توڙي گراهڪ اردوءَ ۾ ڳالهائين ٿا. حالت ان وقت ڏسڻ وٽان هوندي آهي جڏهن ڪنهن سودي جي اردو نالي جي خبر نه هجڻ ڪري مجبورن سنڌي نالو کڻڻو پوندوهجي يا ان شيءِ تي هٿ رکندي يا اشارو ڪندي طلب ڪئي ويندي هجي.
• موبائيل فون تي ميسيج رابطو هروڀرو رومن اردو ۾ ڪيو پيو وڃي. ان نفسياتي اثر هيٺ هروڀرو هر نئين نمبر تان ايندڙ فون ڪال کي اردوءَ ۾ جواب ڏيڻ جي ڪوشش ڪئي وڃي ٿي.
• مارڪيٽ اندر ڦيريءَ وارو پڻ اردو ۾ هوڪا ڏيڻ کي ترجيح ڏئي ٿو، چائي والا، انڊي والا وغيرهه
• اسان وٽ چائنا مان ننڍي ۾ ننڍو آئٽم سلائي ٽوپي لاءِ ڪتب ايندڙ سئي به اگر امپورٽ ٿي اچي ٿي ته ان جو پرنٽنگ مواد چائنيز ۾ هجي ٿو پر اسان جي سنڌ مان شڪارپور جو اچار، ميرپورخاص جا انب، لاڙڪاڻي جا زيتون، خيرپور جي ڪتل ۽ ٻيون ڪيتريون ئي شيون جڏهن مارڪيٽ ۾ موڪليون وڃن ٿيون ته افسوس انهن جا ليبل فقط اردو يا انگريزيءَ ۾ ڇپايا وڃن ٿا.
• انگريزيءَ کي فوقيت ڏيندي پنهنجن ٻارن کي انگلش ميڊيم اسڪولن ۾ پڙهائڻ پسند ڪيو وڃي ٿو، نتيجن ٻار کي اي فار ايپل جي ته خبر هوندي آهي پر پي پڳ جي نه.
• No English , No Future جهڙا ڪوڙا نعرا هڻي ڪاروبار ڪندڙ اسڪولن جا مالڪ پڻ هڪ مخصوص ٻوليءَ جي بالادستي پيدا ڪرڻ ۽ ٻين ٻولين کي نيچ ڏيکارڻ واري ڏوهه جا مرتڪب آهن.
• مختلف سماجي رويا پڻ شامل آهن، رشتن جي نالن کان وٺي عام واهپي جي شين ۾ ٻين ٻولين ۽ خاص طور تي اردو جو اثر ۽ جديد علمن ۽ بحثن ۾ انگريزي لفظن جو اثر وڌندو پيو وڃي. ان اثر جو هڪ مثال ڀاڄائيءَ جهڙي دل کي وڻندڙ لفظ بدران ڀاڀي لفظ ڪتب آڻڻ.
• اڄ جا ٻار سڀاڻي جو آئيندو آهن، سڀاڻي جي سنڌ جا اهي وارث هوندا، جن کي سنڌي لکڻ، پڙهڻ ۽ ڳالهائڻ به نه ايندي.
• جڏهن سماج جديد ٽيڪنالاجيءَ طرف وڌي رهيو آهي ته لازمي امر آهي ته ٻوليءَ کي به ان سان همڪنار ڪجي، ادب، تعيلم، خدمتن ۽ ڪاروبارن کي پڻ مادري ٻوليءَ ۾ ڊجيٽلائيز ڪرڻ لاءِ وقتائتي ڪوشش ڪرڻ گهرجي.
ايترين نازڪ حالتن هوندي به خبر ناهي ڇو ڪروڙن جي سالياني بجيٽ هضم ڪندڙ سنڌي لينگئيج اٿارٽي، سنڌي ادبي بورڊ، سنڌ ٽيڪسٽ بوڪ بورڊ، سنڌ جون يونيورسٽيون ۽ ٻيا واسطيدار ادارا الائي ڪڏهن اک پٽيندا ۽ پنهنجي ڪروڙن جي بجيٽ کي ڪنهن وقتائتي امر لاءِ وقف ڪندي سنڌي ٻوليءَ جي لافاني بقا لاءِ ڪوششون وٺندا.
پنهنجي ٻوليءَ ۾ ميان جي تون چوندين ماءُ
اهڙو توکي ساءُ، ڏيندي ٻي ٻولي ڪـــــــــٿي!
(شيخ اياز)

ڪلچريا ثقافت جو مثبت استعمال

ڪلچريا ثقافت جو مثبت استعمال
ڪلچر لفظ جي تاريخ:
سڀ کان پهرين رومن ڏاهي بقراط ڪلچر لفظ Cultura animi طور ڪتب آندو، جنهن مان مراد روح جي زرخيزي Cultivation of Soul هو.
17 هين صديءَ ۾ پهريون ڀيرو هي لفظ يورپ ۾ غير زرعي اصطلاح طور استعمال ٿيو، جنهن مان فرد جي خاص طور تعليم وسيلي بهتريءَ جو مفهوم ورتو ويو.
18هين ۽ 19هين صديءَ ۾ هي لفظ اڄ جي معنى جي ڪجهه ويجهو ٿيڻ لڳو ۽ گهڻن ماڻهن جي مفهوم ۾ ڪتب آيو.
20هين صديءَ ۾ هي لفظ علم الانسان Anthropology جي مرڪزي نڪتي طور اڀري آيو ڇو ته علم الانسان ماڻهن جي سائنسي بنيادن تي ارتقا جي مطالعي کي تسليم ڪيو ويندو آهي.
ثقافت جو سڌو سنئون تعلق قوم سان آهي ۽ قوم ماڻهن جي ان گروهه جو نالو آهي، جنهن وٽ پنهنجي ڌرتي، پنهنجي ٻولي، تاريخ ۽ تمدن آهي. قومون وري سماج/سماجن جي پيداوار آهن. سماج فردن/ خاندانن ۽ قبيلن مان جڙندا آهن ۽ فرد ساڳيو اهو ئي ماڻهو آهي.
ثقافت کي سمجهڻ واسطي اسان ساڳي انساني ارتقا کي بيان نٿا ڪريون، پر مختصر ته فرد گڏجي خاندان ٺاهيندا آهن، خاندان گڏجي برادريون ٺاهيندا آهن، برادريون گڏجي سماج ٺاهينديون آهن ۽ ساڳي ٻولي، جاگرافيائي ايريا، ريتون رسمون ۽ تاريخ رکندڙ سماج گڏجي قوم ٺاهيندا آهن ۽ تاريخ جو ڊگهو سفر ڪندي هر قوم پنهنجي الڳ الڳ ثقافت جوڙيندي آهي.
ثقافت لفظ/اصطلاح جو تعلق اڄ ڪنهن هڪڙي مضمون Subject سان ناهي پر اهو ڪيترن ئي مضمونن جو حصو بڻجي چڪو آهي. جن ۾ علم الانسان، سماجيات، تاريخ ۽ ٻيا شامل آهن. ڪلچر ثقافت ۽ سڀيتا آهي، ڪلچر لفظ روايت Tradition پڻ آهي، جيئن اسان وٽ مشهور آهن؛ ڪاپي ڪلچر، رشوت ڪلچر ۽ ڌاڙيل ڪلچر.
سماجيات Sociology جي حساب سان ڪلچر يا ثقافت جا ٻه قسم ٿيندا آهن:
1. مادي شين جي ثقافت Material Culture
2. غير مادي شين جي ثقافت Non-Material Culture
مادي شين جي ثقافت جو واسطو انهن شين سان آهي، جيڪي اسين استعمال ڪندي پنهنجي ثقافت کي ظاهر ڪندا آهيون، انهن شين ۾ شامل آهن، اسان جا گهر، پاڙا، اسڪول، مسجدون، مندر، درگاهون، اوزار، سامان، لباس، کاڌا، موسيقي، ناچ ۽ ٻيون شيون شامل آهن.
سنڌي ماڻهن وٽ ان لاءِ جيڪي وکر آهن، اهي اوهان ضرور ڄاڻندا هوندا. گهر، علائقي ۽ درجي جي لحاظ کان اڏيا ويندا آهن، اوڏن جا مٽيءَ مان جڙيل ڪچا گهر، ٿرين جو جهوپا ۽ پيهيون، ڪٿي ڳوٺن ۾ گهرن ٻاهران لڳل لوڙها ۽ اوطاقون وغيرهه، اوزارن ۾ ڪوڏر، ڪهاڙي وغيرهه، لباس ۾ شلوار قميص ۽ سنڌي ٽوپي ۽ اجرڪ ته ملڪان ملڪ مشهور آهن. مايون وري گج، ڀرت ڀريل چادرون ۽ چولا ڪتب آڻين.
غير مادي/طبعي شين جو واسطو وري انهن خيالن، ڳالهين يا روين سان آهي، جن جو ڪوبه طبعي وجود ناهي، جيڪي فقط خيال Ideas آهن، جيڪي قومن وٽ پنهنجي ڪلچر بابت آهن. جيئن: عقيدا، قدر، اصول، ٻولي تنظيمون، ادارا، اخلاقيات، معيار ۽ ماپا وغيرهه شامل آهن.
مثال: مذهب بابت جيڪي نظريا آهن، اهي مشتمل آهن، خدا جي باري ۾ ڪجهه خيالن ۽ عقيدن تي، عبادتن تي، مذهبي رسمن تي ۽ اخلاقن تي ۽ پوءِ انهن تي ڪيل ثقافتي عمل مذهبي عبادتن، واقعن، مسئلن ۽ موضوعن کي پنهنجي پنهنجي رخ سان اظهارن ٿا.
سنڌي ماڻهن وٽ جيڪي غير مادي/طبعي وکر آهن تن ۾ ڪجهه هيٺ بيان ڪجن ٿا. هڪ ته سنڌي ماڻهو عقيدي جا پڪا هوندا آهن، غلط ڇونه هجن پر اهو يقين رکندا آهن ته اهي عقيدي جي لحاظ کان سهي دڳ تي آهن. نياڻي کي ستن قرانن برابر سمجهندا آهن. مذهبي رواداريءَ سببان ٻانهون ٻڌندي مذهبي انعڪساري ظاهر ڪندا آهن. سيد کي مٿانهون سمجهندا آهن. تڏي تي لنگهي آيل کي خون به بخشي ڇڏيندا آهن. قرآن کڻي آيل يا نياڻيون ميڙ وٺي آيل کي معاف ڪري ڇڏيندا آهن. نياڻي سام طور ڇڏيندا/رکندا آهن. ڪجهه سيد گهراڻن ۾ اڳي قران سان شادي پڻ ڪرائي ويندي هئي. مهمانوازي ته ڪو هنن کان سکي، مهمان تان صدقو پيا ويندا آهن. اوطاقن تي ڪچهري هنن جو معمول آهي. جيئن اوهان ٽي وي اشتهارن ۾ ٻڌندا آهيو، ”سنڌ جي ثقافت ڪچهري“ شيخ اياز چيو هو ته اها ڪچهري ئي آهي، جنهن سنڌي ماڻهن جا سَنڌَ ئي سڪائي ڇڏيا آهن.
اسان اها دعوى ڪندي انتهائي فخر مان ڪنڌ اُڀو ڪندا آهيون ته اسان قديم قوم آهيون، اسان جي تهذيب ۽ ثقافت قديم ۽ عظيم آهي، جنهن جو هڪ مثال موهن جو دڙو پڻ آهي. موهن جو دڙو اسان جي تمدني تاريخ جو هڪڙو باب آهي، تعميرسازي ۽ تنظيم سازيءَ جي ڪري Material Culture آهي، اها اسان جي تمدني تاريخ آهي. ثقافت تهذيب ۽ تمدن سان ڳنڍيل ضرور هوندي آهي پر اها الڳ شيءِ آهي، هاڻي فرض ڪندي مڃيوسين ته اسان جي ثقافت به ايتري ئي پراڻي آهي ته پوءِ هر پراڻي شيءِ ڪم جي ناهي رهندي، ان جي ڇنڊ ڦوڪ ڪندي ان کي عمل جوڳو بڻائبو آهي. ائين ثقافت ۾ به پراڻين، مدي خارج، دقيانوس، قدامت پسند ريتن رسمن جو ڀنڊار موجود هوندو ڇو ته پراڻو دور جهالت، گهٽ علميت ۽ گهٽ عقليت وارو دور هو ته پوءِ ان دور جون ريتون رسمون عظيم ڪيئن هونديون؟؟
ڪلچر يا ثقافت بابت جامي چانڊيي لکيو آهي، ”ڪلچر يا ثقافت جا ٻه پاسا هوندا آهن، هڪڙا روشن خيال ۽ ترقي پسند ته ٻيا عقيدهه پرست ۽ جهالت تي ٻڌل. ثقافت به داڳيل انب وانگر ٿيندي آهي، جنهن مان داڳ ڪڍي ڦٽا ڪرڻ گهرجن ۽ ان جي صحتمند ڳر کي واپرائڻ گهرجي.“
هن رياست جي غير سنڌي سماجن ۾ اسان کي ڄٽ، گهٽ پڙهيل، غير مذهبي ۽ راجا ڏاهر جو اولاد سڏيو ٿو وڃي ۽ ان ڪري ئي سنڌ اندر مدرسن ۽ تبليغي جماعتن جي گهڻائي ٿي رهي آهي. ويجهڙ ۾ ٿيل سنڌ اندر مذهبي تنگ نظري ۽ عدم رواداري جا واقعا سنڌ جي رواداريءَ واري ڪلچر تي وارُ آهن.
اڄ گڏجي ڪجهه عهد و وفا ڪريون ته سنڌي سماج کي سڌارڻ واسطي هن ثقافتي تحرڪ کي فقط اجرڪ، ٽوپيون، گج ۽ ڀرت ڀريل چادرون اوڙهي هو جمالو تي رقص ڪرڻ تائين محدود نه رکنداسين، پر روشن خيالي ۽ سائنسي سوچ سان ثقافت اندر موجود هيٺين ڪجهه جاهلانا ريتن رسمن جي خاتمي لاءِ پڻ ڪوشان رهنداسين.
• ڪاروڪاري اسان جي ڪلچر جو حصو آهي، ان کي ختم ڪنداسين.
• ملڪيت ڦٻائڻ خاطر جي ڪنهن سيد گهراڻي وري قران سان شاديءَ جي رسم ادا ڪئي ته ڀرپور مخالفت ڪنداسين.
• ننڍپڻ يا ڄمڻ کان پهرين نالي ڪرڻ/مڱڻِي ڪرڻ جي خالف هونداسين.
• سڱ چٽيءَ عيوض عورت کي انتقام جي اوڙاهہ ۾ اڇلائڻ جي مذمت ڪنداسين.
• پاڻ کي ذات پرست/ برادري پرست/علائقي پرست ڪوٺائڻ بدران ”سنڌي“ سڏرائينداسين.
• قبيلائي جهڳڙن توڙي دشمنيءَ عيوض خوني جهيڙن جو حصو نه ٿينداسين.
• خونيءَ کي مڙس ماڻهو ۽ چور يا لوفر کي معتبر نه سمجهنداسين.
• ڪچهريءَ جي عادت واسطي هوٽلن تي ويهي وقت ضايع نه ڪنداسين.
• مٽي مائٽيءَ عيوض پيٽ لکي ڏيڻ واري ڪڌي رسم جو خاتمو آڻينداسين.
• پاڻ کي دنيا جي فقط بهترين ۽ معتبر قوم تصور نه ڪنداسين.
• انڌن عقيدن جي تقليد نه ڪنداسين.
• پيرن ، ميرن ۽ وڏيرن جي غلامي نه ڪنداسين نه ڪرڻ ڏينداسين.
• پهرين پاڻ سڌاري پوءِ سماج سڌارينداسين.
جيڪڏهن اسان اهو سڀ يا اڌ کان وڌيڪ ڪرڻ ۾ ڪامياب وياسين ته يقين ڪريو ته اسان پنهنجي قوم ۽ ڪلچر جي حق ادا ڪرڻ ۾ پنهنجو ڪردار نڀائيو.
فرد توڙي قوم لئه، هي قدرتي آ قاعدو،
موت کي منهن جو ڏئي سگهندو، اهو جيئندو پيو،
ويٺي ويٺي وات جي رد ڪد مان ڪهڙو فائدو،
جو ڪِري اٿندو، اُٿي هلندو، اهو وڌندو پيو. (بخاري)
***