شاعري

گـيڙوء رَتا خواب

ڪتاب ”گيڙوءَ رتا خواب“ اوهان اڳيان پيش ڪجي ٿو. هي ڪتاب اسان جي ٽهيءَ جي خوبصورت شاعر واحد سوز ملاح جي شاعريءَ جو پنجون مجموعو آهي. واحد سوز ملاح جي شاعريءَ ۾ رومانوي رنگن جي اپٽار سان گڏوگڏ معاشرتي منفي پهلوئن کي اجاگر ڪرڻ جا جتن به قابل داد آهن. سنڌي ادب جي خدمت جو ان کان وڌيڪ ثبوت ٻيو ڪهڙو ٿي سگهي ٿو، ...
Title Cover of book گـيڙوء رَتا خواب

قصو عشق جو

لڳي دل دنيا ۾ ويا هوش گُم ٿي
قصو دلبريءَ جو ته ظاهر اکين ۾
ڪڏهن درد دل تي سوايو رهي ٿو
ڪڏهن مُرڪ موٽي چپن تي اچي ٿي
ڪڏهن پل به گهارڻ وڃي جاڙ بڻجيو
ڪڏهن کل خوشيءَ ۾ وڃي وقت گذريو
ڪڏهن لڙڪ لارون ڳلن تي رهن ٿيون
ڪڏهن مُرڪ! پوپٽ چپن تي مِڙن ٿا
ڪڏهن ياد تنهنجي لهي ڪونه دل تان
ڪڏهن سوچ دل جي ۾ شامل به ناهين
ڪڏهن هار سينگار وڻيا نه دل کي
ڪڏهن ٺينگ ڏيئي ٽپا دل ڪڏي ٿي
ڪڏهن گيت وايون غزل ڪين لکجن
ڪڏهن شعر جُڙيو پون ذهن ۾ ڪئين
ڪڏهن من ڪٿي ڪونه لڳندو پرين آ
ڪڏهن روح روڳي رڻن ۾ رُلي ٿو
ڪڏهن شهر وڻندو صفا ڪونه آهي
ڪڏهن شهر گهمندي لهي سج وڃي ٿو
ڪڏهن رات توبن ڀيانڪ لڳي ٿي
ڪڏهن رات راحت ڇڏي ٿي ته بخشي
ڪڏهن نا اُميدي وڪوڙي ڇڏي ٿي
ڪڏهن آس ڪائي پوي ٿي ته جاڳي
ڪڏهن پاڻ پنهنجو وڻان ڪين بلڪل
ڪڏهن ناز پنهنجو رهي پاڻ تي ٿو
ڪڏهن ريڊيو ڪونه ٽي وي وڻي ٿي
ڪڏهن گيت ويهي ٻُڌان ۽ ڏسان مان
ڪڏهن چنڊ تارا به بي نور ڀانيان
ڪڏهن روشني ۾ لڳي رات سندر
ڪڏهن ننڊ ديوي وڃي ڏور رُسيو
ڪڏهن نيڻ ـــ پينگهن لُڏي رمز سان ٿي
ڪڏهن حال هيڻو فقيري مثل آ
ڪڏهن بادشاهن جيان پاڻ! سمجهان
ڪڏهن وار اڻڀا نه ڪو سينڌ سُرمون
ڪڏهن سينڌ سرمان ڪري خوب وَڙڪون
ڪڏهن لوڪ سامهون روئڻ جهڙي حالت
ڪڏهن ٽهڪ ٽاڪور ۾ وقت گذري
ڪڏهن خودڪشيءَ جا اچن خيال تريو
ڪڏهن ساهه دل کي پيارو لڳي ٿو
ڪڏهن چرس آفيم سگريٽ پيئندي
ڪڏهن قلب ريجهي مشروب پيئندي
ڪڏهن ڪُنڊ گَهر جي جهلي محب روئڻ
ڪڏهن سير تفريح ڪرڻ جي خواهش
ڪڏهن موت کي پاڻ دعوت ڏيون ٿا
ڪڏهن شوق جاڳي جيئڻ جو پوي ٿو
ڪڏهن ڪونه ڪنهن سان حجت ڪا هلايون
ڪڏهن دوستن کي هڻون خوب چرچا
ڪڏهن وارياسي ڀٽن جيئن ڀُري من
ڪڏهن پَهڻ کان ڀي ٿئي سخت ڪيفيت
ڪڏهن ڄڻ ته ڪاڇي مٿان ڪونج ڪُرڪي
ڪڏهن ڪوڪ ڪوئل سندي ساهه ۾ ڄڻ!
ڪڏهن سور سوچون هڻن ڏنگ هر هر
ڪڏهن راحتن جي ته لولي رهي ٿي
ڪڏهن ڪل عبادت قضا ٿي ڪري دل
ڪڏهن نينهن جون ڪل نمازون پڙهي ٿي
ڪڏهن حالتن جي هٿان تنگ آهيون
ڪڏهن حالتن سان ڪيون ٺاهه مُرڪي
ڪڏهن سوچ ڳڻتي اداسي اکين ۾
ڪڏهن اشڪ آهن خوشين جا اکين ۾
ڪڏهن بيوسيءَ جا پيل ونگ ڀاري
ڪڏهن سوچ آزاد آهي سراسر
ڪڏهن ڪنهن نه ڪنهن سان ڪيون ٻوٿ ماري
ڪڏهن عاجزيءَ ۾ ملون ٿا سڀن سان
ڪڏهن ڳالهه ڪائي وڻي ڪونه سچ جي
ڪڏهن ڪوڙ تي ٿا وڃون جلد وسيو
ڪڏهن زهر جو ڍُڪ لڳي زندگي ٿي
ڪڏهن آب ڪوثر جياپو ته پنهنجو
ڪڏهن باهه جو ڄڻ ٻري مچ هيئين ۾
ڪڏهن برف وانگي ٿڌو ”سوز“ سينو
عجب عشق اهڙو ڪيو حال آهي
مَرڻ ۽ جيئڻ جي نه قابل دنيا ۾
الا! نينهن نازڪ نهوڙي ڇڏيو آ
مگر پوءِ به آهيون پياسا حُسن جا
رهي سونهن پنهنجي ته ڪمزوري آهي
قصو عشق جو هي اڃان مُختصر آ
اڃان پنڌ اڳتي کُٽڻ جو نه آهي
اڃان عاشقي جون اٿئي ڳالهيون اڳتي
اِهو راز ڄاڻي خدا ئي ٿو بهتر
حُسن جيسين دنيا جي تختي تي رهندو
اِهو عشق قائم هميشه ته رهندو
انهيءَ عشق کان بس ڀلي ماٺ آهي