اوهان جي شهر مان نڪري جڏهن پنهنجي پُناسين گهر،
هجر جي درد ۾ وٺجي پرين ڏاڍو رُناسين گهر.
سموري رات ڳوڙهن سان اکيون ڀڄنديون رهيون ٻيئي،
گهڙي پل ڪونه روئڻ کان پٽي ساهي سُڪاسين گهر.
اوهان کان نينهن جو ناتو ڇڄڻ جي سوچ ۾ سڙندي،
اسين جيئري قبر ۾ ڄڻ اچي ڪِريا هُئاسين گهر.
مُحبّت جي سزا اهڙي ملي حيرت وٺي ويئي،
مُڏي ڪاتي مثل ڪنهن ڄڻ ڪڪڙ وانگي ڪُٺاسين گهر.
اجايون تهمتون پنهنجي سڀئي سِر تي کڻي ناحق،
سراسر عشق ۾ ناڪام ٿيندي ئي مُٺاسين گهر.
اوهان جي بيرُخي جا لفظ سيني ۾ چُڀيا جيڪي،
انهن تي ”سوز“ سوچيندي نه ڪو هڪ پل سُتاسين گهر.