ڪاڳر-اُڀ تي لفظ قطارون سُڏڪن ٿيون،
سپنا ڇِرڪيا، مُرڪ-سنڀارون سُڏڪن ٿيون.
منهنجا هاڙهه-سيارا تو بِن تڙڦن ٿا،
سرتي! تُنهنجي لاءِ بهارون سُڏڪن ٿيون.
عڪس اڪيلائيءَ جا مَن ۾ پيهي ويا،
منهنجون تو لئه نيڻ-نهارون سُڏڪن ٿيون.
"نامنظور“ چئي تو جيڪي موٽايون؛
منهنجي جهوليءَ منجهه ميارون سُڏڪن ٿيون.
هر ماڻهوءَ ۾ ٽَهڪ وڃايل ٻارن جيان،
هر ماڻهوءَ ۾ ڪيئي هارون سڏڪن ٿيون.
ذهن ٿڌا ٿيا، پر هي راز نه ڄاتائون،
تنبوري جون تَتّل تارون سڏڪن ٿيون.
ياد-حويليءَ جي ڪنهن قيديءَ سان گڏجي؛
هُن جون باندي خبرون-چارون سڏڪن ٿيون.
ڏور ٻَچن کان؛ پيٽَ-گُذر لئه لوڙيون ٿا،
گَهر جا لَنبا خرچ، پَگهارون سڏڪن ٿيون!