اداس راتين، اجاڙ ڏينهن تي ڪهڙي موسم آئي آ !
خبر نه آهي اسان جي جيون تي ڪهڙي موسم آئي آ ؟
اسان ته خوفن جي موسمن مان پيا ٿا گذرون هر گهڙي،
اوهان ٻُڌايو؛ اوهان جي روحن تي ڪهڙي موسم آئي آ !
طرف طرف کان پَري پَري تائين تيل جيان ٿو رَتُ ٻَري،
خدايا! آخر هِي پنهنجي رستن تي ڪهڙي موسم آئي آ ! ؟
فنا جا گل هر گِهٽي ۽ گَهر ۾ ڇو روز ٽِڙندا ٿا رهن،
پڇون ته ڪنهن کان؟ اسان جي شهرن تي ڪهڙي موسم آئي آ !
هُو ٿَڪ کي ويڙهي سمهي ته فٽ پاٿ تي پيا آهن، مگر-
نه ٿو ڪو ڄاڻي اُنهن جي سپنن تي ڪهڙي موسم آئي آ !
دلين ۾ ٻارن جي اڃّ-بک جا ٿا عڪس اڀرن ۽ ڊهن،
۽ ننڊ لئه پيا سِڪن هِي نيڻن تي ڪهڙي موسم آئي آ !
قدم قدم تي ڏِسي صليبون ٿي دانهن نڪري دل منجهان؛
اسان جي معصوم آرزوئن تي ڪهڙي موسم آئي آ ! ؟