جوڀن ڪيڏو زوراور آ، مون کن ڪيئن وَٺي ويو ننڍپڻ،
ٺاهي پيو ڪو واريءَ جو گهرُ، مون کي ياد اچي ويو ننڍپڻ.
نگريءَ نگريءَ ڳولهيو آهي، سڀني سنگتين کان به پڇيو آ،
مون کان ڪونه لڀي ٿو، منهنجو ڪهڙي هنڌ لِڪي ويو ننڍپڻ.
هڪڙي سر تي هئي، مون جنهن سان لِڪَ-ڇَپ راندڪئي روزانو،
تِنهنجي سهڻي مُورت ٺاهي نيڻن منجهه رکي ويو ننڍپڻ.
وقتَ سَڏي هڪ ڏينهن چيو هئس: ”هاڻي موٽي اچڻو ناهي-
عمر سڄيءَ جي لئه آ گوري! توکان تنهنجو رسي ويو ننڍپڻ.“
گِهٽّيءَ منجهه ٻُڌائين هوڪو چوڙين جو، ته اندر ۾ ويٺل،
ڏاڍو تڪڙو ٻاهرِ واري چائنٺ ڏانهن ڊُڪي ويو ننڍپڻ.
بيٺل هُس آئيني آڏو ياد پئي ڪا، لڙڪَ لَڙي پيا،
ڪو به نه هو پرچائڻ وارو؛ هو، جو ساڻُ کڻي ويو ننڍپڻ.
”ياد ڪندين پيو بدر! هميشه مون کي، جيتر جَڳ ۾ هوندين“
منهنجي مستقبل جي بوڪ تي ڪيڏو سچُّ لِکي ويو ننڍپڻ !