پيار جي سرهاڻ جون سڃاڻپون روشن هيون،
انتظارن جون سدا ڏياٽيون روشن هيون.
پاڪ مريم جئن هيون اسان جون ساريون چاهتون،
۽ اوهان وٽ شڪَّ جون عداوتون روشن هيون.
پاڻَ ئي ننڊ مان اسان اٿڻ نه چاهيو؛ ورنه دوست!
صبحِ آزاديءَ جون بشارتون روشن هيون.
ٿي ويا اوجهل اکين کان چاهتن جا اولڙا،
دوستن جون راهه ۾ رڪاوٽون روشن هيون.
پنهنجي محبت کي ڀَلي جنونُ هُو سمجهن پيا،
پاڻَ لئه پَر؛ ڄڻ اُهي عبادتون روشن هيون.
صبح-گَهڙين جا سمورا عڪس چِهري تي هئا،
تنهنجي مرڪن جون پرين! عنايتون روشن هيون.
ڪنهن اَڄاتي دردَ ساري رات تڙپايو هئس،
سمنڊ جي اکين ۾ اڄ ٿڪاوٽون روشن هيون.
چَپَّ فريادي اُتي ڪي، ها چمين جي خون جا،
رات مڪليءَ تي ڏٺم؛ عدالتون روشن هيون.
اڄ به هوءَ موهنَ+ گِهٽيءَ ۾ گُهنگُهرو ڳولي پَئي،
هُن جي نيڻن ۾ سوين شڪايتون روشن هيون.
مون ته مرڪي آجِيان ڪئي هئي هُن جي مگر-
هُن جي ڳالهين ۾ سدا ملاوتون روشن هيون.
چنڊ جي چانڊاڻ جئن شَهر جي هر هڪ چوڪ تي؛ بدر !
لٽجڻ تنهنجي جون سخاوتون روشن هيون.
+موهن= مُهين جو دڙو