شهر ۾ ڏاڍو گوڙ ۽ گمسان هيو،
هر هڪ ماڻهو هتي ڏاڍو پريشان هيو.
الائي ڪنهن جي نظر کائي وئي شهر کي،
هر انسان هاءِ گهوڙا ۽ حيران هيو.
مان ڀي ويم شهر ۾ ائين لڳو،
ڄڻ هتي هي ماڻهو بي جان هيو.
سڀڪو پنهنجي وٺ پڪڙ ۾ هو،
الائي ڪنهن جو ٿيڻو ڪو اعلان هيو.
ماڻهوءَ کي ماڻهو ماري هتڙي،
حقيقت هئي يا ڪو بُهتان هيو.
سچ کي سوليءَ تي چاڙهيو ويندو آهي،
ڪوئي سچو انسان اڄ ٿيڻو قربان هيو.
ڏئي قرباني ڪيائين قوم جو سر بلند،
ايڏو، وڏو اُن جو ٿيو ڪو احسان هيو.
مئي خاني ۾ رندن رڙيون پئي ڪيون،
ڇا هتي آيو ڄڻ ڪو وڏو طوفان هيو.
ڇو ٿا ڪيو رڙيون ۽ ڪُوڪُون اَڄُ،
ڇا هتي ٿيڻو ڪنهن جي دردن جو درمان هيو.
هن شهر ويران کي ڏسي دل ڏکي ٿي،
هن سهڻي شهر جو مونکي ارمان هيو.
ڪاڏي ويا اُهي سونهن ڀريا ماڻهو؟
جن جي ڪري شهر جو وڏو مانُ هيو.
پراڻا ماڻهو ڇڏي ويا لڏي ويو،
جن جو هوندو مضبوط ايمان هيو.
اويس ”قرني“ مايوس نه ٿيءُ تون هاڻي،
ضرور ايندو اُهو جيڪو ڏيندو دانُ هيو.