مُرڪ مِٺڙا مند مَنَ مُرڪي پرين.
مند جيئن توکي ڏِسي هر ڪي پرين.
چنڊ هو توکي ڏِسي شايد لهي،
مان ڏِسان ٿو توڏي ٿو سرڪي پرين.
پڇ نه مون کان تون جُدائي جو صنم،
باهه هڪ آ جا پئي ڀڙڪي پرين.
تنهن ڏي ڀي ٿورو سڄڻ ڪجهه ڌيان ڏي،
تنهنجي زلفن ۾ جو پيو لڙڪي پرين.
هيڪلائي جي نه پڇ ڪا واردات،
روح تڙپي جسم ٿو ٿڙڪي پرين.
التجائون اچ ٻُڌي ڪي ”اويس“ جون،
اچ اڱڻ منهنجو به جيئن جرڪي پرين.