اڱڻ منهنجي آئين ته دل شاد ٿي ويو
گهر منهنجو ويران آباد ٿي ويو
خوشي جي ڀلا اُت ٿيندي انتها
پکي بند پڃري مان آزاد ٿي ويو
اوچي اوج تي جا ڪري ڪاڪ پئي
ٽٽي سارو طلسم سو برباد ٿي ويو
خزائن جي بدلي مليون مون بهارون
ڪري ماٺ خاموش صياد ٿي ويو
تصور کان ويئي جا تصوير وسري
مونکي تنهنجو خاڪو وري ياد ٿي ويو
کڻي هٿ ۾ پئمان مرڪي ڏنو تو
منهنجو شعر محفل ۾ ارشاد ٿي ويو
پياسي مليو جڏهن ساٿ پنهنجو
ته بيداد سان ڄڻ ڪو عناد ٿي ويو