سڀئي ٿا چون خوش ٿي! چمن ۾ بھار آھي
مگر ذھن ھوندي بہ شڪ جو شڪار آھي
گهڻا خوش گذارين پيا ھتي سبز باغن ۾
تہ ڪن جو فريبن کان اڃا ڀي فرار آھي
زمانو نوان مجنون جان ڪري پيدا
اسان کي اڳين منصور جي ئي پچار آھي
پڙھيوسين ڪتابن مان ٻڌوسين بزرگن کان
ھوس ڪينءَ ماڻھپي جو وقار وڃايو آھي
چپن ۾ پيا مرڪن نماڻا ڄڻ خوش آھن
اکين مان پيو پڙھجي تہ دل بيقرار آھي
سڃاڻون ٿا ظالم غرض جي غلاميءَ ۾
چوين ٿو عداوت کي تہ ھي پڻ پيار آھي
اسان ڪينءَ ڇڏيون سائين! اميدن الاھن کي
اسان جي جياپي جو انھي تي مدار آھي
ارادو لڱاين جو بھانو چڱاين جو
گهڻن جو ”نياز“ اڄڪلھ اھوئي شعار آھي