(۵)
اوندہ مان ٿو اڀرڻ چاھيان، گوندڙ مون کي گس تہ ڏي!
آئون ٿو روئان راتين ۾، ٻيلي ڏينھن جو ڪوئي ڏسن تہ ڏي!
پاڻ کي پاڻ ۾ قيد ڪري ٿو، آزاديءَ جا وَھم ڪرين!
منھنجا سادا سودا ماڻھو! ڇو نہ ٿو پاڻ تي رحم ڪري!
مُکڙيون پنھنجي ڀاڳ ۾ ناھن، مُرڪ بہ پنھنجي وس ۾ ناہ!
آءٌ جيئان ڪيئن جڳ ۾ جيڏيون، ڪجھ بہ ھتي ڪنھن چس ۾ ناھ!
پاڻ ئي باغ بھار اسان جو پر سِڪون پيا سرھاڻ جي لاءِ!
پنھنجو چھرو چنڊ کان چھرو، چاہ تہ ڀي چانڊاڻ جي لاءِ!
سُونھن ائين ڄڻ ڪاغذ جو گل، ٺاھ ٺڳيءَ جا جلون ۾!
خصلت جي ڇا خوبي ڳڻجي، انگ نہ آھي عشون ۾!
صُورت، سيرت حسن مڙيوئي، حُسن جو نانءُ ھزاري آھ!
عشق نہ پڇي ذات او سھڻا، عشق جي ڳالھ نياري آھ!
جُوڀن ويڙو جاڙ ڪري، ڪينءَ جاما جلويدار ڪجن!
ڪونھي ڪو ڇمڪاٽ ڇلي جو، ڪنھن سان اکڙيون چار ڪجن!
وَسڪارن سان ملڪ وسي ٿو، ڇاھ جي کنوڻين کيج نہ آھ!
پنھون تہ تون ئي پاڻ پرين، پر ڪيچ جو تو ۾ ڏيج نہ آھ!
دھشت دم درياہ الا، جت وير وسي واسينگ جئان!
آءٌ ڪيئن ميھر ساڻ مِلان، مون کي مونجھ ڪيو مرڻيگ جئان!
سِينڌ ڏنيءِ جا ساھڙ کي، تنھن سينڌ جا ڪينءَ سينگار ٿين!
سھڻيءَ وانگي سير تي سوار ٿي آءُ تہ ٻيڙا پار ٿين!
جنھن جي ڪارڻ چنڊ ڳڻيندي، لڇان پڇان ۽ لوچيان پئي
سو جي سامنھن آيو تہ ان کي ڇا چوندس، ائين سوچيان پئي
نينھن تہ خود ئي آہ نياپو، ڏک سک ٿو نروار ڪري
ماٺ جي مھر چپن تي آھ تہ اک ٿي سڀ اظھار ڪري
موت بلاشڪ، مھڻو ناھي پر ھي حياتي ڪير ڇڏي
مرڻ کان اڳ جي مري چڪا، سي اجرا ٿيا سڀ مير ڇڏي
سڀ ڪجھ آھي دنيا ۾ جي، تو ۾ ڪجھ ڀي آہ نياز
ڪجھ ڀي ناھي دنيا ۾ جي، تو ۾ ڪجھ ڀي ناہ نياز