هي پِتّـٖـي جي پِتُّ، اُنهيءَ ۾
ساري دنيا ڪنهن ٻوڙي آ؟
غزلن جا ديوان هوا ۾
پنو پنو ٿِي پکڙيل آهن؛
چنڊ نديءَ ۾ وِٽڙيل آهي
لهر لهر ڄڻ ڪاتيءَ وانگر
ان کي ڇِيههَ ڏئي گذري ٿي.
سَچُّ ڏيئي جو ڪالڪ آهي،
ڪُوڙ ڏيئي ۾ جهلڪا ڏي ٿو
بڻجي وَٽِّ ٻري ٿو؛
اُلُّو اڄ ته چڪورن وانگر
چنڊ جا داعي آهن:
لائي ڪابه سجائي ناهي
ڦاسيءَ جي رَسيءَ کي هاڻي
ڪير بڻائي ڳل جي ڳاني؟
پِنڊيءَ ۾ پاروٿِي ماني
سڀئي سيڪـٖـي کائو يارو
هائو يارو
جي چيخي ٿو چِتُّ، اُنهيءَ ۾
ڪا پِتّي جي پِتُّ ته آهي!
ڪا پِتّي جي پِتُّ ته آهي!