شاعري

رڻ تي رم جهم

ماھتاب محبوب لکي ٿي: ”اياز جون من موهيندڙ سوچون، هيئين سان هنڊائڻ جهڙا ٻول، جيءَ کي جهونجهاڙي، غافل ذهنن کي بيدار ڪندڙ وزنائتا دليل، دلڪش تشبيهون، ڏکن، محبتن، نفرتن جا انوکا اظهار، انهن کي پڙهڻ مھل، پڙهندڙ عجيب قسم جي مختلف ڪيفيتن مان گذري ٿو. اياز جون تحريرون کيس پنهنجي ايڏو تہ ويجهو ٿيون لڳن جو ائين پيو محسوس ڪندو تہ هن جيڪي چيو ٿي سو اڳ ئي سندس دل ۾ هو پر الائي اهو سڀ من جي ڪهڙي گوشي ۾ لڪل هو، جنهن کي ڄاڻڻ ۽ محسوس ڪرڻ هن لاءِ ممڪن ئي نہ هو.“

  • 4.5/5.0
  • 108
  • 29
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • شيخ اياز
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book رڻ تي رم جهم

تنهنجي سار آئي آ

تنهنجي سار آئي آ
اڄ ته چنڊ سانوڻ جي
اِئن پِڙِي هنئين آهي،
ڄڻ ڪلال جي در تان
مَٽَّ مان ڀري وهه جِي
مون وٽي کنئي آهي.

***

ڇا ڇُپائي ٿي پنهنجو
چولڙي چُني جو هن
رنگ ۾ رڱائي آ؟
ونئڻ پهرين ڦُل ٻاٽي،*
گوگڙا اڃا ڪونهن
ٿر اُڀي(1) مان آئي آ.

***

تون ڪٿي ڇُپي وَئي آن؟
مشعلون ٻريون آهن
اڄ شبِ برات آهي؛
تنهنجا نيڻ جو ڪونهن
ڪيتري انڌيري اڄ
منهنجي ڪائنات آهي!

***

مانڙي نه ٿي اُڄَهي
ڪائي واٽ تي ويندي
چُڪَّ ٿي وَئي آهي
راتڙي نه ٿي گذري
پيار ۾ اُداسائي
ڪا ڇُپي وَئي آهي.

***

تنهنجا سَڏّ سرنايون
منهنجي من ۾ ڄڻ ڪيئي
آسمان اُڀرن ٿا؛
چاندنيءَ ۾ چؤراها
واسُ واسُ وڻراهون
سَو جهان اُڀرن ٿا.

***

تنهنجا ڳل لڳن ٿا اِئن
ڄڻ هزار ڦلواريون
رنگ ۾ رُليل آهن؛
مان وري اُڏامان ٿو
توڙي پيار ۾ منهنجا
پر اڳي جليل آهن.

***

چهنب چهنب سان لائي
تار تي ٻه پاريهر
پيار ۾ الوٽ آهن؛
سي چميون ڪٿي آهن
منهنجا چَپَّ اڄ جن کي
ايترو پيا چاهن!

***

اُن سوا اڌورو مان
سونهن آ لِکيو منهنجو
سونهن منهنجو ڀاڳُ آهي؛
سونهن کان سواءِ دنيا
خواب جئن اجاڳ آهي.

***

راتڙي جُهڙالي آ
آسمان تي تارا
ڪي ٻه ٽي رهيا آهن،
اڄ ته تنهنجي لوئيءَ ۾
انگ منهنجي ٻانهُن لئَه
ڄڻ اُتاولا آهن.

***

تنهنجي آلي سيني تي
اي اُتاولي، منهنجا
چَپَّ لوڻ لوڻ آهن؛
تنهنجي منهنجي ڀاڪر ۾
پيار جا سوين سپنا
ڄڻ ته جوڻ جوڻ آهن!

***

هي پگهر هي اونهارو
ڪيتري طلسمي آ
تنهنجي پيار جي خوشبو!
مَٽ نه آهه متوالي
تنهنجي آلي سيني سان
ڪا بهار جي خوشبو!

***

وائُرو ٿڌيرو آ
تنهنجي سار اي سَرَتي
سارِي رات جهڪي ٿي؛
اُڀ تي انڌيرو آ
پيار جي اَمر جوتي
ڏيئڙن ۾ ٽمڪي ٿي.

***

اي گُلاب جئن جانان
تون شگفته رهڻي آن
منهنجي شاعريءَ وانگر،
تون سدا حيات آهين
موت جي شڪست آهي
شعر عاشقيءَ وانگر.

***

ڳَهر لهر جئن آئي
ساري رات سَرتن سان
مَڌُّ پي مون پڇتايو؛
ماڪ مانگهه جي منهن تي-
باک جو اُٿي در مان
تو ڏٺو ته ڪو آيو؟

***

مانگهه جي هوائن ۾
پاپڙيون سرنهن جون اڄ
رات پيئي کڙڪائي؛
سيءَ جو سياٽو آ
سِجَّ جيئن ڇاتيءَ سان
ڪاش، ڪو اچي لائي!

***

مون تڏهن به ڄاتو هو
لاڙ جي هوائن جئن
مان ڪڏهن هليو ويندس؛
زرد ڦول ٻٻرن جا
واٽ تي ڇڻي پوندا
مان جڏهن هليو ويندس.

***

ڏس، هي عطر جو شيشو
اوتجي ويو آهي
پو به اُن ۾ خوشبو آ؛
ياد ٿيون اچن جانان
سي ڳراٽڙيون تنهنجون
جن جو اُن ۾ جادو آ.

***

تون جڏهن هئينءَ مون سان
اِئن لڳو پئي ڪَؤتا
ڄڻ ته بي چسي آهي،
تنهنجي سار آئي آ
منهنجي ڏات اڄ مون تي
مينهن جئن وسي آهي.

***

مون کي پنڇي پيارا ها
ڪالهه جي اُڏامي ويا
چار ٻولڙيون ٻولـٖـي؛
اڄ اُداس بن ۾ پَئي
اي اياز ڪالهوڪِي
ڪوڪ ڪويَليون ڳولـٖـي.

__________
* ڦل ٻاٽي – ونڻن ۾ گوگڙن کان اڳ ڦل ٻاٽي ٿيندي آهي
(1) ٿرُ اُڀو – اُٻاوڙي پاسي واو ٿر