ليزر ديوتا جا ٻار
سج لهي رهيو هو ۽ ڪاري بادل گڏ ٿي طوفاني برسات کي دعوات ڏئي رهيا هئا، هوا جو تيز جهوٽو هنن کي اڳيان ڌڪيو ٿي ويو، علائقي مٿان آسمان ڪارو ۽ خوفناڪ ٿيندو ٿي ويو، جڏهن ته مٽي هوا ۾ ائين ٿي اڏامي ڄڻ ڪي شيطان ان سان راند ڪندا هجن. هي سڌو سڌو ڊينٽي جي انفيرنو ۾ ڪيل منظرڪشي جهڙو ئي منظر هو، جنهن ۾ پري پري تائين انسان ذات نظر نٿي آئي..... هي مڪمل منظرڪشي هئي، اسٽيج لڳي چڪو هو ۽ جبلن ۾ لڪل هڪ اونهي غار ڌيان جو مرڪز بڻيل هئي.
شروع شروع ۾ ته هو هڪ ۽ ٻن ۾ ٿي آيا، پر پوءِ ڏهن ۽ ويهن ۾، آخر هو سون جي انگ ۾ اچڻ لڳا، ائين ڄڻ ڪنهن مها ٻوڏ ۾ ڪا وڏي طوفاني لهر. انهن ننڍا، وڏا، جوان، پوڙها، هٿن ۾ تازا ڄاول ٻار، کير پيندڙ به ته نوجوان به.... اڇا توڙي ڪارا، پيلا، ڳاڙها توڙي ناسي سڀ شامل هئا. هنن هوريان پاڻ ۾ ڳالهايو ٿي، ڪي خوش هئا، ته خوفزدا، ڪن جي من ۾ وري تجسس ڀريل. هو سامان سان گڏ اڳيان وڌڻ لڳا، مو پاڻ سان گڏ بچاءُ وارا ٿيلها کڻي نڪتا هئا. برسات جي ڪڻ ڪڻ ٻوڏ بڻجي وئي ۽ پوءِ ٻوڏ وري ڪڻ ڪڻ بڻجي وئي. جئين ئي سندن آخر ساٿي غار ۾ اندر آيو ته لوهه جو ٿلهو مضبوط در پاڻمرادو هيٺ اچي هوا جي زور تي بند ٿي ويو، ان در جو اڳيون حصو مڪمل طور وڏن پٿرن سان ڍڪجي ويو. ان جي پٺيان موجود هجوم اڳيان هلڻ شروع ڪيو، جئين جئين سوڙهي ۽ ويڪري ٿي ٿي ته سندن هلڻ جي رفتار به تکي ۽ ڍري ٿيو پي وئي، هو هلندي هلندي ڌرتيءَ جي پيٽ تائين وڃي پهتا. نيٺ هو هڪ ايڏي وڏي ڪمري ۾ پهتا جنهن جون ڀتيون ۽ ڇت ظاهر ئي نٿي ٿي، تان جو هر پنجن ميٽرن جي مفاصلي تي روشني هئي.
هو پهچي ويا هئا......
ننڍڙين ٽولين ۾ بيهي هو هوريان ڳالهائيندا رهيا، سندن گڏيل آواز ڪنهن اڻڄاڻ ڪناري سان ٽڪرائنجندڙ وڏي سامونڊي ڇولي جيان ٿي لڳو. اوچتو روشني گم ٿي وئي ۽ انڌيري ۾ چوطرف سائيون، ڳارهيون ۽ نيريون ليزر لائٽون ظاهر ٿي ويون، اهو ڏسي هر طرف خاموشي پکڙجي وئي، رڳو هزارين انسانن جي ساهن جو تيز وهڪرو ۽ پوءِ هڪ تجلي آئي ته هجوم فرش تي ڪري پيو، هر ڪو گڏن تي ويهي، نظرون جهڪائي ڇڏيون، سندن دل تيزي سان ڌڙڪي رهيا هئا، ڪافي ته اهڙا پڻ هئا جن جو سينو تجسس جي ڪري ڦاٽي رهيو هو.
ديوتا ڳالهايو:
”منهنجا ٻارو،“ سندس آواز اونداهي ڪمري جي ڀتين سان لڳي پڙاڏو پيدا ڪرڻ لڳو: ”اوهان ڄاڻيو ٿا ته اڄ اسان هتي پنهنجي زندگي جي سڀ کان اهم مهم لاءِ گڏ ٿيا آهيون، جيڪو اسان جي هجڻ جو سبب آهي، اها مهان ڪارڻ جنهن جي ڪري اسان هي روپ ورتو. مهرباني ڪري مٿي اٿو ۽ پاڻ کي سڪون ۾ محسوس ڪريو. هن مهم کي پورو ڪرڻ لاءِ اوهان جو مڪمل ڌيان گهرجي، ۽ جيستائين اوهان جو جسم سڪون ۾ نه هوندو اهو ممڪن ناهي ۽ پوءِ اسان جي ناڪمي جو امڪان وڌي ويندو.“
سندس لفظن تي جماعت اڀي ٿي ۽ مختلف جايون ورتن، ڪي بيهي رهيا، ڪي پلٿي هڻي ويٺا ته ڪي وري گوڏن تي ويٺا رهيا.
”ها هاڻي صحيح آهي،“ ديوتا چيو، ان کانپوءِ هن سخت لهجي ۾ ڳالهائيندي چيو: ”اڄ اسان هتي ان لاءِ گڏ ٿيا آهيون هاڻي کان پاڻ کي حق ۽ سچ جي تلوار بڻائي سگهون، دنيا ۾ گناهگار ۽ ڪافر وڌي رهيا آهن، ڌرتي تي دهشت جو راڄ پيو هلي، انسانن جو قتل عام ڳالهه ٿي چڪي آهي، هر هنڌ ڦر لٽ، جهيڙا فساد ٿي رهيا آهن، رشوتخوري کي عام ڳالهه سمجهيو وڃي ٿو، ايڊس باهه جيان پکڙجي رهي آهي، دهشتگرد بم ڌماڪن سان مزلومن کي اڏايو جڏئين، شراب نوشي جي ڪري ڪيترا حادثا ٿي رهيا آهن، ڪو به پنهنجي حصي جو ڪم نٿو ڪرڻ چاهي، پر هر ڪنهن کي عيش ۽ عشرت واري زندگي گهرجي.... وقت اچي ويو آهي منهنجا ٻارو... وقت اچي ويو آهي....“ هر لفظ سان سندس آواز تيز ٿيندو ٿي ويو تان جو هن آخري جملو رڙ ڪندي ڳالهايو. هن هڪ گهڙي لاءِ ڳالهائڻ بس ڪيو ته سموري جماعت چوڻ لڳي:
”وقت اچي ويو آهي، وقت اچي ويو آهي، وقت اچي ويو آهي.... اسان ليزر ديوتا جا ٻار انهن تي فتح ماڻينداسين ۽ کين برباد ڪري ڇڏينداسين..... وقت اچي ويو آهي.... وقت اچي ويو آهي....“ سندس آواز ۾ جوش ۽ ولولو هو، جئين جئين سندن آواز وڌندو ويو ته هڪ مخصوص آواز سندن نڙي منجهان جنم ورتو، جنهن جو پڙاڏو هر ڪن جي پردي سان ٿي لڳو، اهو آواز خوف تاري ڪندڙ هو. هجوم جون اکين بند هيون ۽ سندن چهرن منجهان ڪاوڙ ۽ نفرت جا جذبا صاف ڏسڻ ۾ ٿي آيا، ائين ڄڻ شيطان سندن جسمن ۾ داخل ٿي ويو هجي. ليزر جي روشني جيڪا ديوتا جي موجود هجڻ جو احساس ڏياري رهي هئي تيز ٿي وئي ۽ جئين جئين آواز جي شدت وڌي ته ان منجهان نئين ليزرن جنم ورتو، انهن جي شدت ايتري وڌي وئي ڄڻ هي ڪو تمام وڏو آتشفشان هجي، نيئن روشني اڳ موجود روشني ۾ گم ٿيڻ بدران ڇت جي هڪ مخصوص حصي سان ٽڪرائجڻ لڳي، ان منجهان اهو تاثر ٿي مليو ڄڻ تمام وڏا موتي چمڪندا هجن، هريان اهي موتي لرزش ڪرڻ لڳا ۽ آواز سان گڏ سندن رفتار پڻ وڌڻ لڳي، ان جي نتيجي ۾ طاقتور شعائن جنم ورتو جن ڌرتي جي تيهه کي لوڏي وڌو.
تمام پري هڪ ٻئي غار ۾، هڪ اهڙي غار جيڪا سندس ٻارن جي تصور ۾ به نه هئي، ان ۾ ديوتا پنهنجي مخصوص ٽولو سان ويٺو هو، ان وقت هن کانسواءِ ٻيا به پنج ڄڻا هئا. هو پاڻ هڪ نفسياتي ماهر ۽ پشيور جادوگر هو. قد جو ڊگهو، سهڻو، جسم ۾ تندرست، ۽ وڏا ڪارا وار، وڏي گهاٽي ڏاڙهي ۽ وڏيون ٻاهر نڪتل اکيون هوس. هن سان گڏ هڪ جيولاجسٽ (ڌرتي جي علم جو ماهر)، هڪ فزڪس جو ماهر، هڪ اليڪٽرانڪ انجنئر ۽ هڪ ريٽائرڊ فوجي افسر ويٺل هو، ۽ هڪ ڪمپيوٽر جو ماهر جيڪي انهن ڏينهن ۾ تمام گهٽ هئا، اهو شخص هارڊ وئير توڙي سافٽ وئير ٻنهي جو ماهر هو. هن منجهان هر ڪو پنهنجي پنهنجي ڪم جو ماهر هو پر هو سندن نجي يا پشيور زندکي کان بيزار ٿي چڪا هئا، ۽ ذهني طور بيمار ٿي چڪا هئا، اهو ئي ڪارڻ هو جو هنن پاڻ کي هن جي حوالي ڪري ڇڏيو. هن اهو فيصلو ڪري ڇڏيو هو ته هاڻي حڪومتون دنيا ۾ تبديلي آڻڻ لاءِ ڪجهه به نٿيون ڪري سگهن ۽ اهو ڪم هن پنهنجي ڪلهي تي رکيو، هن فيصلو ڪري ڇڏيو هو ته ڌرتي تان انسانذات کي ختم ڪري ڇڏيندو. ان لاءِ هن وٽ هڪ مڪمل منصوبو تيار هو، اهو هي ته هڪ سپرپاور ڊيمونيا کي پنهنجو ماتحت ڪري ٻئي سپر پاور هيلوينيا تي حملو ڪرائڻ جنهن کانپوءِ سموري دنيا ۾ جنگون لڳي وينديون. ان لاءِ هن بائبل جي ٻوڏ سان تباهي آڻڻ بدران هن ليزر جو استعمال ڪرڻ ٿي چاهيو.
ٻه ڪيري1 ايڪس ايم پي_240 وارا سپر ڪمپيوٽر جيڪي هڪ سال اڳ هنن چورايا هئا، هڪ ڪنڊ ۾ سموري ڊيٽا، ڪي بورڊن، اسڪرينن ۽ ٻئي سامان سميت پيل هئا، اهي ڪمپيوٽر لڳيتو 300 ڏينهن کان هلي رهيا هئا جن جي مدد سان هو ڪيترا ئي مشڪل مسئلا حل ڪري ويا هئا. اهي حل سندن ئي مفرضا هئا، پر انهي کانسواءِ هنن وٽ ٻيو ڪوبه رستو نه هو. اهو ڄاڻڻ ته زمين جي مختلف تيهن تي ليزر ڪئين اثر ڪندو تمام ڏکيو ڪم هو، پر ان جو نتيجو ئي ته سندن اصل ڪاميابي هئي، جنهن لاءِ هنن ڪيترين ئي شين تي غور ويچار ڪري مختلف پٿرن جا قسم ۽ ان جي بناوٽ کي ڄاڻڻ جي ڪشش ڪئي، هي ڪم ذري گهٽ ناممڪن هو، پر هنن آخر ناممڪن کي ممڪن ڪري وڌو.
هڪ وڏي سائي اسڪرين، جيڪا هنن جي سامهون لڳل هئي تي روشني ٿي ۽ ديوتا ڳالهايو:
”ڇا اوهان کي يقين آهي ته هي ٻارهان آءِ سي بي ايم اسان جو مقصد پورو ڪندا؟“ سندس لهجي ۾ اڻتڻ هن جي ٻڌندڙن لاءِ اوپري هئي.
مونکي لڳي ٿو هو تمام گهڻو پريشان آهي.... جرنل سوچيو ۽ پوءِ وڏي واکي چيائين: ”اي ديوتا انهن جي ناڪامي جو سوال ئي پيدا نٿو ٿي، هنن راڪيٽن کي خاص مقصد لاءِ چونڊيو ويو آهي. هي جديد ايم آءِ آر وي آءِ سي بي ايم آهن، هر هڪ 12 کان 16 بم کڻي سگهي ٿو، هر منهن هڪ هائڊروجن بم پيل آهي جيڪو الڳ الڳ هنڌ تي وڃي ڪرندو. هي پاڻمرادو دشمن جي ريڊارن کي بند ڪري ڇڏيندا ۽ پنهنجي نشانن تي وڃي ڪرندا. هنن منجهان ڏهه فصد کي به نه ته پنهنجي نشاني کان موڙي ٿو سگهجي نه ئي وري تباهه ڪري سگهجي ٿو. هيلوانين کي رڳو اها خبر پوندي ته راڪيٽ نڪري چڪا آهن ۽ هو جنگ ڪرڻ تي مجبوري ٿي ويندا.“
”ڇا اوهان کي يقين آهي ته هي سڀ اڏامندا؟“ هڪ ڀيرو ٻيهر سندس آواز ۾ بييقيني هئي.
”جي بلڪل،“ جرنل اعتماد سان جواب ڏنو. هنن ڪيتري عرصي تائين ڏينهن رات هڪ ڪري سپرڪميوٽرن تي ڪم ڪيو هو ۽ اڃا به هو سندن اعتبار نپيو ڪري، تنهن هوندي به هن نرم لهجي ۾ چيو:
”اسان جو هي سڄو منصوبو ايترو ته ڏکيو آهي جو ڪير به ان کي چوري نه ڪري سگهندو، ٻيو اهو ته راڪيٽ ڇڏڻ جو حڪم رڳو صدر صاحب کان ئي ورتو ويندو، جنهن کي تصديق ڪرڻ لاءِ هڪ الڳ نظام آهي، سندس آواز کي آپٽيڪل اسڪين هيٺ رکيو ويندو. هن اسڪين دوران هڪ مشين صدر صاحب جي اک جو جائزو وٺندي، هي عمل به انساني هٿن جا نشان پرکڻ جيترو ئي نرالو آهي، جئين ان ڳالهه جي پڪ ٿي سهگي ته حڪم ڏيڻ وارو صدر صاحب پاڻ ئي آهي نڪي ٻيو ڪو سندس همشڪل. تصديق ٿيڻ کانپوءِ حڪم اُتي پهچايو ويندو جتي راڪيٽ فٽ ٿيل آهن، انهن هنڌن تي بيٺل ٻه ٻه مخلتف آفسر پيغام کي ڪوڊن وسيلي چڪاسيندا، هي ڪوڊ فلحا سيل ٿيل آهن. جيڪڏهن سڀ ٺيڪ ويو ته پوءِ هي حڪم هر راڪيٽ ۾ ڪمپيوٽر جي مدد سان الڳ الڳ لوڊ ڪيو ويندو. ان کانپوءِ ٻه افسر ڪنٽينرن منجهان ٻه چاٻيون ڪڍي ڪنسول ۾ هڪ ئي وقت هڻندا، صرف تڏهن ئي حملي ڪري سگهبو. ان ڳالهه کي نظر ۾ رکندي ته هڪ ئي شخص ٻئي چاٻيون ڦيرندو اسان چاٻي جي سوراخن کي هڪ ٻئي کان رڳو ٽن ميٽرن جي فاصلي تي رکيو آهي.“
جرنل جي هي سموري تقرير رڳو وقت جي خال کي ڀرڻ لاءِ هئي، ڇو جو اُتي ويٺل هر شخص کي هن منصوبي جي مڪمل ڄاڻ هئي، تان جو هو ظاهري طور خود اعتمادي ڏيکاري رهيا هئا پر سڀ من اندر ۾ خوفزده ان ڪري خاموشي سان اسڪرين کي تڪڻ لڳا.
”جئين ته هن سموري منصوبي کي دورائڻ ڏکيو ٿي پوندو، ان ڪري پاڻ شين کي ڪٽيندا ٿا هلون،“ جرنل چيو: ”هي جيڪي شعائون اوهان ڏسي رهيا آهيو اهي لڳ ڀڳ 100 ميلن جي ايراضي تائين پنهنجو اثر ڇڏينديون. ان جي اثر هيٺ ايندڙ علائقن ۾ اڳ ئي 12 آءِ سي بي ايم ميزائيل رکي ڇڏيا آهن، اهو ئي سبب آهي جو اسان هي علائقو چونڊيو. ڊومنيا ۾ ٻيو ڪو به اهڙو علائقو ناهي جتي هي ميزائيل حفاظت سان رکي سگهجن. اها اسان جي خوشقسمتي آهي جو خوف، ڌمڪي، لالچ ۽ چوري جهڙا هٿيار استعمال ڪري اسان اها ڄاڻ حاصل ڪري چڪا آهيون ته هنن جا ميزائيل ڪٿي لڪل آهن.“
جئين اوچتو اسڪرين تي اڇاڻ ٿيڻ لڳي ته جرنل ڳالهائڻ بس ڪيو، هڪ خاموش ساهه جو آواز جنهن سبب هي ٽولو حيرت ۾ پئجي ويو تان جو ديوتا پاڻ به اڳيان جهڪي ويٺو. جرنل ٻيهر ڳالهائڻ شروع ڪيو: ”اسان جي هي ٽڪنالاجي جنهن جي لاءِ اسان کي ٻه سپر ڪمپيوٽر چورائڻا پيا ۽ هڪ سال محنت ڪرڻي پئي آهي، پاڻمرادو ٽارگيٽ علائَقي ۾ اليڪٽروميگنٽڪ شعائن کي ناڪارا ڪري ڇڏيندي. هو زمين ۾ لڪل تارن (ڪيبلس) کي پڻ ناڪارا ڪري ڇڏيندي جنهن ڪارڻ رابطي جا ذريعي جهڙو ڪر ريڊيو وغيره بند ٿي ويندا. ان کانپوءِ جلد ئي اسان ٻيون شعائون ڇڏينداسين جيڪي ڪمپيوٽرن کي ڪنٽرول ڪنديون ته جئين اسان آ3 سي بي ايم ڇوڙي سگهون، هڪ دفعو اهو ٿي ويو ته ميزائيل پاڻمرادو حملو ڪري ڏيندا ۽.....“ هن جو آواز خاموشي ۾ گم ٿي ويو. وڏي اسڪرين تي اڇاڻ ٿي وئي، هر ڪنهن جي دل جو ڌڙڪو وڌي ويو.
رياست ڊومينا جي ڪپتان ڊلاني کي يقين ئي نٿي آيو ته هي سڀ ڇا ٿي رهيو آهي، هو تيهه خاني ۾ بيهي آءِ سي بي ايم ميزائيلن جي چڪاس وارو ڪم ڪري رهيو هو، جيڪو سندس ڊيوٽي جو حصو هو، اوچتو ڳاڙهيون بتيون ٻرڻ لڳيون ۽ الرام وڄڻ لڳا. هن ڄاڻي ورتو ته ڪا ايمرجنسي آهي. پر ڊلاني آرام سان ڊرل واري حصي ڏانهن ويو، کيس اهڙي صورتحال کي منهن ڏيڻ جي مشق ٿيل هئي. هي سندن ڦڙتي کي جاچڻ جو هڪ ٻيو طريقو آهي. هن سوچيو، اهڙا اوچتا سڏ رڳو ان لاءِ اها ته ڏسي سگهجي ته ڊلاني ۽ سندس همراهه چوڪس آهن. هن وقت هنن هر امتحان آساني سان پاس ڪيو هو ۽ ڪپتان کي پورو اعتماد هو ته هن ڀيري به هو پاس ٿيندا، پنجن منٽن ۾ هو ان حصي ۾ پهتو ته سندس سموري خوداعتماد ختم ٿي وئي، سندس ريڊيو ۽ ٻه الڳ لائنون جيڪي زمين هيٺان هيون ڪم ڪرڻ ڇڏي ڏنو ۽ هاڻي هو ٻيو ڪنهن سان به رابطو نٿي ڪري سگهيو. هن موجب هي هڪ اڻٿيڻي ڳالهه هئي، پر ان جي کيس پريشاني به ڪونه هئي، جيڪا ڳالهه کيس لوڏي وئي اها هي ته تان جو نه هن نڪو وري سندس همراهن ڪنهن بٽڻ کي هٿ هنيو هو تنهن هوندي به ميزائيل چالو ٿي چڪا هئا. جئين ئي الرام وڳو ته هن ان جي ذريعي کي ڏٺو ۽ ڄاتو ته هي سگنل لاڪنگ سسٽم کان ٿي آيو. انهن جي چڪاس ڪرڻ تي هو وائڙو ٿي ويو، اهي ڪنهن بند ڪري ڇڏيا هئا ۽ ڪمپيوٽر وسيلي ڪم ڪندڙ سسٽم پڻ چالو ٿي ويو هو. هن هڪدم ڪنٽينرن ۾ پيل سيل ٿيل چاٻين جي چڪاس ڪئي، انهن کي ڪنهن هٿ به هنيو هو، ڪپتان سندس همراهن ڏانهن ڀڳو پر هو به سندس ڪنهن قسم جي مدد نٿي ڪري سگهيا، هو به ايترا ئي پريشان هئا جيترو سندن ڪپتان، هن ڪم ڪرڻ جي معياري اصولن تي هلندي هيڊڪواٽر سان ربطو ڪرڻ جي ڪئي پر ناڪام ويو، بي اعتباري ۾ هن سڀ سسٽم بند ڪيا پر انهن جو به ڪو فائدو نه ٿئس.
ميزائيلن مٿان وڏي ڇت هوريان هوريان کلڻ لڳي ۽ پهريون راڪيٽ حملي جي جاءَ تي اچي ويو. جئين گهنٽي وڃڻ شروع ڪيو ته ڊلاني ۽ سندس ساٿي ڇپرن هيٺان اچي لڪيا.
100 ميلن جي مفاصلي تي بيٺل جبل ايش تي چانڊوڪي ٿي ڪري، پر اها هڪ دوڪو ڏيندڙ سڪون هو، ڇو جو جبل جي هيٺام ڇاوڻي هئي. هيڊڪواٽر وارا پڻ هن اڻٿيڻي ڳالهه تي حيران ۽ پريشان هئا. سالن کان هلندڙ آرامي ڊسيپلن ختم ٿي رهيو هو ۽ ڀڄ ڊڪ مچڻ واري هئي. هيڊ ڪواٽر به هاءِ الرٽ ٿي چڪو هو.
ڳاڙهي فون تي جرنل، هن ڊومنيا جي صدر جيڪو هن آريشن جو چيف ڪمانڊر هو، سان ڳالهائڻ لڳو.
”سر آئون ڄاڻيا ٿو اهو ناممڪن آهي،“ هن پنهنجي لهجي کي نرم کان نرم رکڻ جي ڪوشش ڪندي چيو: ”پر اها به حقيقت آهي اسان جو ٻارهن ئي اسٽيشنن سان مڪمل رابطو ڪٽجي چڪو آهي، هاڻي رڳو فائيبر گلاس يا آپٽيڪل ليزر جو استعمال ئي ڪرڻو پوندو، هي آٽوميٽڪ سسٽم آهي جيڪ خاص جنگي حالتن لاءِ تيار ڪيل آهي، افسوس سان چوڻو ٿو پئي ته ان سان رڳو اسان هڪ طرف کان ئي رابطو ڪري سگهون ٿا، ۽ اهو اسان هيڊڪواٽر وارن کي صرف اهو ٻڌائي سگهي ٿو ته ميزائيل هن وقت ڪهڙي پوزيشن ۾ آهن.“
”جرنل ڇا اهو ممڪن ناهي ته تون رابطي جو اهو آخري ذريعو استعمال ڪري خبر وٺ ته ڇا ٿي رهيو آهي؟“ صدر هوريان پر سخت لهجي ۾ پڇيو.
”نه سر اهو نٿو ٿي سگهي،“ جرنل پختگي سان چيو: ”اسان وجهي ڇاڻي جنهن سان اڃا به رابطي ۾ آهيون، منجهان هيليڪاپٽر ۽ جيپون موڪلي ڇڏيون آهن، ڊيوٽي تي حاضر سينئر ترين ماڻهن کي ميزائلن ڏانهن روانو ڪيو آهي.“
”ڇا هو وقت ۾ اتي پهچي ويندا؟“ صدر پهچي، هن سڌي سوال تي جرنل خاموش ٿي ويو، جڏهن هن ٻيهر ڳالهايو ته سندس لهجي ۾ هٻڪ پيدا ٿي. ڊيوٽي جي طويل عرصي دوران هن ڪڏهن به هن قسم جي خطري کي منهن ڪونه ڏنو هو ۽ چيائين:
”آخري اطلاع موجب سڀ راڪيٽ اڏام ڀرڻ لاءِ تيار آهن ۽ جيڪڏهن هي ڄاڻ درست آهي ته اهي پنجن منٽن اندر اڏام ڀريندا. ٻي طرف پهرئين هيليڪاپٽر کي ويجهي ميزائيل تائين اڌ ڪلاڪ، جڏهن ته جيپ کي پنجيتاليهه منٽ لڳندا.“
”ڇا اوهان هيڊڪواٽر کان انهن ميزائيلن کي تباهه نٿا ڪري سگهو؟“ صدر جو لهجو ٿڌو ٿي ويو هو.
”سر هنن سان جڙيل هر نيوڪلير بم آن ٿي ويندو،“ جرنل چيو ته صدر ڪاوڙ منجهان چئس:
”جرنل منهنجي سوال جو جواب ڏئي.“
”نه صدر صاحب، انهن کي تباهه ڪرڻ لاءِ ميزائيلن جي رينج هجڻ ضروري آهي.“ جرنل جواب ڏنو.
”هي ميزائيل 35 منٽن ۾ نشانن سان وڃي لڳندا، ڇا اهو سچ آهي؟“ صدر پڇيو.
”جي سر ٻه چار منٽ هيٺ مٿي،“ جرنل جواب ڏنو ته صدر ڪاوڙ منجهان فون رکي ڇڏي، هڪ لمحي لاءِ خاموش ويهي هن ذهني سڪون حاصل ڪرڻ جي ڪوشش ڪئي ۽ پوءِ ڊفينس سيڪريٽري سان رابطو ڪرڻ لڳو، ان دوران هن سندس هيلوانيا جي نمائندي جي اول روم ۾ اچڻ جو حڪم ڏنو. هيلوانيا ۽ ڊومينا وچ ڪجهه وقت لاءِ رابطا بحال ٿيل هئا.
”سيڪريٽري جنرل صاحب آئون اوهان کي يقين ڏياريان ٿو،“ ڊومينا جي صدر جي لهجي ۾ ندامت جو احساس هو: ”هي جيڪو ڪجهه به ٿي رهيو آهي ان کان اسان اڻواقف آهيون.“ هي ڳالهه ڪنهن دشمن آڏو قبولڻ ڏکي هئي، پر وقت جي نزاڪت کي سامهون رکندي صدر اهو چئي ڏنو. جئين ئي ترجمونگار ترجمو پورو ڪيو ته صدر ٻيهر ڳالهايو: ”اوهان پوري طرح ڄاڻيو ٿا ته اوهان جي امن واري ۽ دنيا کي هتيارن کان پاڪ ڪرڻ واري جنگ ۾ اسان اوهان جا ساٿياري آهيون، اهڙي صورت ۾ اوهان تي حملي ڪرڻ جو ته سوال ئي پيدا نٿو ٿي.“ ان کان اڳ جو هن جملي جو ترجمو پورو تي سيڪريٽري جنرل سندس سخت لهجي ۾ ڳالهئڻ لڳو، تان جو اهي لفظ صدر لاءِ بي معني هئا پر سندس دماغ ۾ هن معاملي جي نزاڪت ڪارڻ خطري جي ڳاڙهي بتي ٻرڻ لڳي ۽ هو صحيح به هو جئين سندس ترجمانگار لفظن جي ترجمو ڪيو ته اهي سندس منهن تي چماٽ جيان لڳا.
”ميزائيلن کي هيٺان واري ڳالهه هڪ دوکو هئي، اسان جو اکيون بند ڪرڻ لاءِ اوهان انهن ۾ ڌوڙ وجهڻ جي ڪوشش ڪئي، اوهان جي حمايت مڪار تي ٻڌل هئي. مونکي پڪ آهي ته اسان کي ڪنهن به قسم جو خطرو نه آهي، جيڪڏهن هجي ها ته اوهان ڪڏهن به اسان کي آگاهه نه ڪريو ها. اوهان جي منافقي منجهان چڱي نموني واقف آهيون.“ سيڪريٽري تلخ لهجي ۾ چيو.
”نه...نه... اسان ڪوبه دوکو نه ڏنو آهي،“ صدر هلڪڙو احتجاج ڪيو: ”ڪٿي ڪا غلط فهمي ٿي آهي، اسين ڪنهن به قسم جي چالاڪي نه پيا ڪريون.“
هيلوانيا جي اڳواڻ جو لجهو ويتر تلخ ٿي ويو ۽ رڙ ڪندي چيائين: ”هڪ غلطي، اوهان جو عوام سمجهي ٿو ته اسان هنن ڳالهئين جو اعتبار ڪنداسين..... اوهان 12 آءِ سي بي ايم ميزائيلن جو رخ اسان طرف ڪري ڇڏيو آهي، هن ڳالهه جو انڪار نٿا ڪري سگهو، اهي اسان جي سيٽ لائيٽن تي صاف ڏسڻ ۾ پيا اچن.“ ترجمينگار جي لهجي ۾ پريشاني اڀرڻ لڳي.
”آئون ان کان انڪار نٿو ڪريان،“ صدر گٻراهٽ واري انداز ۾ چيو: ”منهنجو صرف اهو چوڻ آهي ته اسان اوهان جي خلاف جنگ جو اعلان نه ڪيو آ.“
”ها....“ سيڪريٽري اعتراض ڪندي چيو: ”20 منٽن ۾ اوهان جا ميزائيل اسان جا ڪيترا ئي شهر تباهه ڪري ڇڏيندا، اها جنگ نه ته ٻيو ڇا آهي....؟؟ اوهان يا اوهان جي ملڪ جو ٻيو ڪو رهواسي سوچ سمجهه وڃائي ويٺو آهي، هاڻي آئون پنهنجي ملڪ لاءِ دفاعي قدمن کڻڻ تي مجبور آهيان.“ اهو ترجمو ڪندي ترجمينگار جو آواز ڏڪڻ لڳو هن کي اندازو ٿي چڪو هو ته ڪهڙي نوعيت جي ڳالهه ٻولهه هلي رهي آهي.
”مونکي يقين آهي ته اوهان انهن ميزائيلن کي تباهه ڪري ڇڏيندو، جڏهن سان اوهان جي ملڪ کي ڪو به نقصان نه رسندو، اسان به انهن کي وچ ۾ ئي تباهه ڪرڻ جي پوري ڪوشش ڪري رهيا آهيون.“ صدر چيو. ترجمينگار کان جيترو ٿيو پي ايترو جلدي ترجمو ڪندو ٿي ويو پر پوءِ به وچ وچ ۾ ڪو ڪو لفظ رهجي ٿي ويو. سيڪريٽري جنرل پنهنجي لفظن تي غور ڪيو.
”نه،“ هن حڪم واري انداز ۾ چيو: ”اسان ڪافي وقت وڃايو، اوهان ميزائيل ڇڏيا آهن ۽ هاڻي آئون پنهنجي فوج کي اهو ساڳيو عمل ڪرڻ کان نٿو روڪي سگهان، هتان جي سموري فوج ايڪشن ڪندي، صدر صاحب اوهان دنيا کي تباهي جي ڪناري تي وٺي آيا آهيو.“ ايتري ۾ لئين ڪٽجي وئي.
”سر فون ڪٽجي وئي، ڇا آئون هن سان ٻيهر رابطو ڪريان؟“ اهو آپريٽر جو آواز هو.
”نه بس،“ صدر نرم لهجي ۾ چيو ۽ پوءِ هڪ ڀيرو ٻيهر ڳاڙهي فون کنئين.
معني جنگ ٿي رهندي..... هن سوچيو.
هوريان هوريان آسمان تي ننڍڙن ٽولن ۾ موت ۽ بربادي جا وڏا پکي اڏامڻ لڳا، پهريان هڪ پاسي کان ۽ پوءِ ٻئي پاسي کان. مختلف شين لاءِ حفاظتي قدم کنيا ويا، آسمان اليڪٽرانڪ سگنلن سان ڀرجي ويا، دشمن جي ميزائلن کي ڪرائڻ واريون مشينون اڀيون ٿي ويون، مونجهاري ۽ بييقيني وارو ماحول پيدا ٿي پيو هو، جنهن لاءِ دنيا کي تياري ڪرڻ جو وقت ئي نه ملي سگهيو. جئين ئي هيلوانيا جي جيمرن ميزائيلن جو رخ پنهنجي ڌرتي کان موڙيو ته ٻيا پاڙيسري ملڪ نشاني تي اچي ويا. بيوان ۽ لومسٽر ۾، ڪنٽر سان گڏ دنيا جي اڌ درجن راڄ ڌانين ۾ ويٺل هرمجدون جي شروع ٿيڻ کي بي اعتباري سان ڏسي رهيا هئا. الرٽ فونون وٺنديون رهيون، پر ڪو ب اهو نٿي ٻڌائي سگهيو ته ڇا ٿي رهيو آهي. بيوان ۽ ڪنٽر جا ميزائيل به هن جنگ جو حصو بڻجي پيا، ٻيال ملڪ به جنگ جي ميدان ۾ ٽپي پيا. ائين لڳي رهيو هو ڄڻ قومن کان عقل کسجي چڪو آهي ۽ ڌرتي وارا بيوقوف بڻجي پيا آهن. جئين ئي شهر غرق ۽ درياهه اٻرڻ لڳا ته ڌرتي تي ڏک جا پاڇا لڏڻ لڳا. لکين هزارين هومو سيفينس جو ماس ڳري هوا ۾ جزب ٿيڻ لڳو، لوهه پاڻي جيان پگلجڻ لڳو، جڏهن ته زمين تي سائو مادو ائين ٿي لڳو ڄڻ تازو گاهه ڦٽو آهي. رات ڏينهن ۾ تبديل ٿي وئي ۽ ڏينهن جي روشني ايتري جو اڳ ڪڏهن ڪنهن نه ڏٺي هوندي. ٻه سو ٽن يا ٻه هزار ٽنن جي ٽي اين ٽي مواد سبب زمين لڏڻ لڳي، اها صورتحال هلندي رهي ۽ هلندي رهي.......
ٻرندڙ ڌرتي جي هيٺان کان، هڪ آواز مسلسل ايندو رهيو:
”اهو وقت اچي ويو آهي..... اهو وقت اچي ويو آهي.....“