ليکڪ پاران
اهي لفظ ئي ته آهن جن جي صورت چٽي، اسان پنهنجي اندر جو آئينو دنيا آڏو پيش ڪري سگهون ٿا. مختلف لفظ گڏجي سڏجي جملن جو ڳوٺ جوڙين ٿا. تڏهن اسان پنهنجي اندر جي شهر جي خالي جاين ۽ رستن جي صورت چٽي سگهون ٿا. اهي جايون ۽ رستا لفظن جون مختلف صورتون آهن. اسان ڳالهائيندا هجون، لکندا هجون يا ٻڌندا هجون، لفظ اسان سان روز ملاقات ڪن ٿا. اسان لفظن سان پنهنجو تعارف ڪرايون ٿا. پڙهون، لکون، سکون ۽ سيکاريون ٿا. اسان جو اظهار ئي لفظن جو رقص آهي.
ايئن ئي خاموش لفظن جي رقص جا پير پنڌ ڪن ٿا ته کين ڪي اکيون ڪتابن جي پڙ تي رقص ڪندي ڏسي وٺن ٿيون.
ڪائنات جي وايو منڊل اندر، مختلف موسمن جي مختلف گھڙين ۾ جڏهن لفظ دل جي ڌرتي تي اچي رقص ڪن ٿا.، تڏهن سچل جي بدن تي ڦٽل وارن وانگي نه اسان جا وار اڀا ٿا ٿين، نه اسان وجد ۾ اچي “ڪو ڪيئن چوي ڪو ڪيئن چوي، مان جوئي آهيان سو آهيان” جو نعرو لڳايون ٿا، پر اسان جي اڱرين ۾ جھليل قلم، ڪاڳرن جو بدن ضرور چمي وٺي ٿو ۽ دل جي ڌرتي تي صدائون ڏيندڙ مختلف لفظن کي، ورقن جي وجود تي ڪنوارن هٿن جي پهرين برٿ وانگي ٽانڪي ڇڏيون ٿا.
اسان لفظن کي ڪتابن جو گھر بخشي ڇڏيون ٿا.
منهنجي لفظن لاءِ ڪتابن جو گھر اڏڻ لاءِ وڏي ۾ وڏا وڙ، دل جي دوست سعيد سومري جا جنهن جي محنت منهنجي لفظن کي ڪتاب جي جهان اندر ٿانيڪو ڪيو نه ته شايد رولاڪ رهن ها. وڏا وڙ راشد بروهيءَ، بشير آچي، رياضت ٻرڙي، ايس سرمد، ثقلين لاشاري ۽ نورالحق نور جا.
مهربانيون ڀائو در محمد ٻرڙي، مسيح مگسي، قمرالدين قمر، عباس ڪوريجي، ايم حنيف عباسي ۽ سيف الحق سيف جون به مهربانيون، لاڙڪاڻي جي هوائن جي وجود کي خوشبوءِ ڏيندڙ عزيز قاسماڻي جون به..
۽ مهربانيون سادي ۽ کليل طبيعت واري نياز حسين کوسي جون جنهن سان عرب عمارات ۾ زندگيءَ جا گھڻا لمحا دوستن وانگي گڏ گذريا آهن.
منهنجا خاموش لفظ اوهان جي آڏو آهن، کين اچاريو، اهي اوهان جي دل جي ڌرتي تي ضرور رقص ڪندا. توهان جي راين جا پکي، منهنجي اوسيئڙي جي وڻ تي اچي ويٺا ته مهرباني ٿيندي.
شبير حسين “شبير”
00971-50-2251498
Lakho2008@gmail.com