شاعراڻو نظم
جانان!
خيال رکجان!
فاصلا
جسمن جا ئي
هئڻ کپن،
سرحدن جي فاصلن
کي
دلين جو فاصلو
نه ڪري ڇڏجانءِ!
====================================
[b]گهور[/b]
بهار جا ڪجهه پل
اڌارا کپن
خوشبوئون
رابيلي شام جا ڪجهه لمحا
۽
اُجري صبح جا ڪجهه سپنا
گلن جون پتيون
۽
پوپٽن جا رنگ
مور جا کنڀ
ڪڪرن جي ڇانوَ
ڪوئل جا نغما
ڀٽائيءَ جا بيت
سنڌوءَ جهڙيون ڇوليون
يارب!
هو اچڻ وارو آ
۽
اهي سڀ
هن مٿان گهور ڪرڻ لاءِ کپن!!!
====================================
[b]زندگيءَ جو در[/b]
زندگيءَ
جي در کي،
جن زرقونن سان
سجائڻ چاهيم ...
نه ڄاڻ ڇو اُهي
ايترو پري
ٿيندا ويا...!!
====================================
[b]خوشبوءَ جهڙا نظم[/b]
هُـو
ڪيڏو ڪٺور آ
پن ڇڻ رت ۾
چئي ويو
گلن جهڙا
گيت
۽
خوشبوءَ جهڙا
نظم لک!!
====================================
[b]ياد جو سرمو[/b]
اکيون ،
جن ۾
ننڊ سٿجندي پئي وڃي
دل،
جنهن ۾
سڪ ڀرجندي پئي وڃي،
توکي ساري پئي،
ياد جو سرمو پائي
راهه نهاري پئي
راهه اُها
جا دور آ
گهڻو دور آ...
====================================
[b]روح جون ٻانهون[/b]
روح جون ٻانهون
خالي ڀاڪر ڦهلايون
توکي ڀرڻ لاءِ
آتيون آهن
تون جا دور آهين
پوءِ به اور آهين
يادن جي ديس مان
نڪتي ناهين ...
اڃا آهين
زندگيءَ جي
گلدان ۾
ڪنهن
گل جي
خوشبوءِ وانگي.
====================================
[b]واڪا...[/b]
گلن مٿان
ڪنڊا کوڙ ڪريا
نازڪ ساوا پن
ڏانڊين منجهان ڇڻيا
گلن جو ديس
بارودي بوءِ سان
ڀرجي ويو،
مون واڪا وڏا ڪيا
ڪنهن ڄڻ
ڪجهه ڪين ٻڌو
ڀر مان لنگهندڙ
ريڍار رڙيو:
’رڍن اڳيان
رباب وڄائيندي
آ ڪنهن جو
ڪجهه وريو !!!؟؟؟‘
====================================
[b]آخري قسط ...[/b]
منهنجي زندگيءَ جي
آخري قسط
شل!
تنهنجي اکين
سامهون ٿئي
تنهنجي ٻانهن وچ ۾
منهنجو آخري ساهه،
تنهنجي اکين سان
مون اکين جي ڳالهه ٿئي
بس! ايئن ئي
زندگيءَ جي
آخري ملاقات ٿئي.
====================================
[b]صبح جھڙيون ادائون[/b]
صبح جي پهر
جهڙيون تنهنجون
معصوم ادائون،
مون ٽاڪ منجهند جهڙي
ماڻهوءَ سان
ڪيئن
لاڳاپجي ويون!
====================================
[b]ڪهڙيون لکڻيون!؟[/b]
ڪويتائون هن
ڪهڙيون لکڻيون!؟
بس ڳالهيون تنهنجون !
بس يادون تنهنجون!
====================================
[b]هڪ سوال...!؟[/b]
اسين
ڏات ڏنل
پنهنجي تخليقن سان
ڪيڏو چاهه رکون ٿا!
ذهن ۾
هڪ سوال
اُٿيو،
ڏات ڏيندڙ
پنهنجي تخليقن سان
ڪيڏو پيار ڪندو هوندو!!؟؟
====================================
[b]ڪيسيتائين...![/b]
سيارو
آيو آ سڄڻ!
وڇوڙي جي ٿڌ
ماري ٿي
تنهنجي يادن کي
وري جيئاري ٿي
هاڻ موٽ
يادن جي
ٽانڊن تي
ڪيسيتائين
پاڻ سيڪيندس!؟
====================================
[b]نصيبن جا رسا[/b]
زندگيءَ جي
ڇانوَ هيٺان
پيار جي پينگهه ٻڌي
لڏڻ چاهيم
ته
تنهنجي ملڻ جي
نصيبن جا رسا
ڇڄي پيا!
====================================
[b]عظيم پير[/b]
تنهنجي
عظيم پيرن
جي نشانن تي
نظر جهڪائي
هلڻ جي تمنا آ
اسان جون خوشيون
وڏن رستن
۽
وڏن منزلن
۾ ناهن...!
تنهنجي
پيرن ۾ آهن!
====================================
[b]شل! تون اچين ...[/b]
او من!
جيون جي باغ ۾
ڪيئي گل ٽڙيا آهن،
پر
خوشبوءَ کان وانجهيل!
ان لاءِ جو
تنهنجي مرڪ
مون کان پري آ
شل! تون اچين
جيون ۾ کڙيل گلن کي
ڪا خوشبوءِ ملي
شل! تون اچين
اجڙندڙ جيون
بهار بڻجي پوي.
====================================
[b]امر ناچ[/b]
تنهنجي خوشبو
دل جي ڌڙڪنن ۾
ڪِن چاهتن کي جنم ڏئي ٿي،
بهار جي دامن تي
ڀرت ڀري ٿي
۽ رچي ٿي
ڪي احساساتي گيت ؛
۽
تنهنجي وارن جي خوشبوءِ جا
خاموش نظم؛
منهنجي لفظن جو
پائن ٿاچولو
پوءِ سنڌ ڌرتيءَ تي
ناچ نچن ٿا
تنهنجي
امر نالي جو.
====================================
[b]زندگي، لطيفي بيت[/b]
تون آهين ته
هوءَ اداس شام سرءُ جي
پن ڇڻ سان ئي جنهن جي
گفتگو هوندي آ
خوشبوءَ ڀريو سواد ڏئي ٿي،
تون ناهين ته
بهار جي ڪهاڻي به
سرءُ جو روپ آ
تون آهين ته
اکين ۾ روشني آ
تون آهين ته
ڄڻ
زندگي
تنهنجي اکين جي ڪهاڻي آ
تون ناهين ته
محفل به اڪيلائيءَ جو شهر آ
تون ناهين ته
اکين ۾ ڪجل
سينگار سان ڀوڳ آ
تون آهين ته
آزندگي ثواب
تون ناهين ته
آ زندگي گناھ
تون آهين ته
آ زندگي ٿڌو پاڻي
تون ناهين ته
آ اڃ ڪهاڻي
تون آهين ته
زندگيءَ ۾ موھ آ
تون ناهين ته
زندگي ڪني پاڻيءَ جو کوھ آ
تون آهين ته
زندگي لطيفي ڪو بيت آ
تون ناهين ته
زندگي موت آ
تون آهين ته سڀ ڪجهه
تون ناهين ته ڪجهه به نه ...!
هي سڀ ڇاهي!؟
هي سڀ ڇو آ!؟
مون ۾ مان به آهيان
يا
رڳو تون آن!!؟؟
====================================
[b]دعا جا لفظ[/b]
شام جي سندر لمحن جيان
تنهنجو پيارو چهرو
مون کان ڪو نه وسريو
۽
پرهه ڦٽيءَ جهڙن
پيارن چپن مان
مون لاءِ نڪرندڙ
دعا جا لفظ،
جي ٻڌي
مون محسوس ڪيو هو
هي سارو جهان
منهنجو آ .
====================================
[b]ڇُهڻ کان اڳي جون ڳالهڙيون[/b]
هن جي
اکين جي آڳنڌ تي
خوابن جا ڪي رانديڪا
من جي
معصوم ٻار تڪيا ها
جن کي
جهولي ۾ وجهي
کيڏڻ جي آس هئي
۽
آڇ به هئي
کيڏائڻ جي.
سي
خوابن جا رانديڪا
ڇهڻ کان اڳ ئي
اسان جي گڏ رهڻ جا جهان
ڌار ٿي ويا.
تنهنجو سينگار
هر شام
تون!
سينگار ڪرين ٿي
۽ مان
نظم لکان ٿو!
تنهجو سينگار
۽
منهنجا نظم
هڪٻئي جي
ڪيڏو نه ويجهو آهن!!
====================================
[b]تنهنجي تخليق[/b]
مون لئه
اها ئي
خوشيءَ جي ڳالهه آ
جو آنءُ
تنهنجي تخليق جو
حصو هان
۽
تنهجي وجود سان
سڃاتو وڃان ٿو.
====================================
[b]چُمي[/b]
اي شاعر!
مان ان چميءَ کي
ڪهڙو نانءُ ڏيان؟
جا
سورهن مهينن جي ٻار کان
منهنجي
ڳل کي
نصيب ٿي!
====================================
[b]خوابن جون ڪونڊيون[/b]
مان
خوابن جي ڪونڊين
۾ پوکيل
اميد جي گلن کي
روز پاڻي ڏيان ٿي
انهيءَ آس تي جيئان ٿي ته
تون منهنجو ٿيندين.
====================================
[b]ساڀيان جا چنڊ[/b]
سوچيان ٿي،
خوابن جي موسم ۾
تعبيرن جا گل
ٽڙندا
هو جي سپنا آهن
ڄڻ ڪي تارا آهن
تعبيرن جي آڪاس
تي کڙندا
خوابن جو چڪور
ساڀيان جو چنڊ ماڻيندو
انهن ئي
سوچن جي وستيءَ ۾
گم ....
ته تونآٿت بنجي آئين
نوريءَ لاءِ
ڄام بنجي آئين
تڏهن انڌڪار واريون
اُهي سڀ سوچون
جهرڪين جيان
اُڏامي ويون.
====================================
[b]منصوري پڙاڏو[/b]
منهجا ڪن
منصوري پڙاڏو
ٻڌي چڪا آهن
پر اکين اڃا
اهي ادائون
نه پسيون آهن
مستيءَ ۾
سرمستي ۾
ناهيان نچيو
۽
من مسجد جي محراب ۾
اڃا تون
لٿو ناهين
تڏهن چپ
” انالحق“ نعري
کان قاصر آهن.
====================================
[b]زنگ جو شهر[/b]
مان
توبن
ڄڻ
ڪو لوهه پراڻو
جنهن مٿان
مٽيءَ دز
چڙهڻ لاءِ
اچي ٿي
۽ زنگُ
پنهنجو شهر
اڏڻ جو سوچي ٿو
تون اچ ۽ مرڪي پئه
انهيءَ کان پهرين
جو آنءٌ رئيءَ ۾
لٽجي وڃان
۽ ڪو
زنگ جو شهر بڻجي وڃان.
====================================
[b]سُرخابي اُڏام[/b]
جيون جي ڪمري مان
ڀتين جا رنگ
ڇڻندا پيا وڃن
۽ انهن تي
چنبڙيل تصويرون
رئيءَ سان
لٽبيون پيون وڃن
جن تي
سُرخابي اُڏام جا رنگ
چِٽيل آهن
۽ طوطن جي ڳانين
سان گڏ
انڊلٺي رنگ
به سمويل آهن.
====================================
[b]گُهرڻ ريءَ[/b]
گهرڻ کان اڳ ئي
تو اهو
سڀ ڪجهه ڏنو
جو آنءُ
پُـورو سينگارجي ويو آهيان.
====================================
[b]مان اڪيلو[/b]
مان اڪيلو آهيان
پوءِ به
هٿيار کنيو آ
انهيِ سوچ جي بغير
کٽڻ ...
هارائڻ ...
منهنجو مقدر بڻبو
اها
بيوقوفي نه
پر
ويڙهه جو
پهرين ۽ آخري ڏاڪو آهي.
====================================
[b]روشن گهٽيون[/b]
واٽ تي
ديپ به کوڙ هئا
روشن گهٽيون
هيون
شهر جون
پر
ساٿ نه هو تنهنجو
مون لئه ڪو
روشنيءَ جو ڪرڻو
نه هو!
====================================
[b]وسريل خدا ...[/b]
اي پپل!
مون کي
تنهنجي ڇانوَ ڏاڍي وڻي ٿي
۽ ٿڌي هير
مون کي
منهنجو وسريل خدا
ياد ڏياري ٿي.
====================================
[b]واريءَ ذرو[/b]
تنهنجي
نظر کان سواءِ
آنءُ
ائين آهيان
ڄڻ
صحرا جي واريءَ جو ذرو !
====================================
[b]ٿڌي ڇانـوَ[/b]
تپندڙ صحرا ۾
تنهنجي زندگيءَ جي وڻ
مون کي
هڪ پل به
پنهنجي ٿڌيءَ ڇانوَ کان پري نه
رکيو!
====================================
[b]اي سهڻيءَ شام جهڙا![/b]
اي ! سڪ جي ڌاڳي ۾
پويل تسبيح جي داڻن کي،
سوريندڙ!
تنهنجا پاڪ هٿ
ڏاڍا سهڻا آهن،
اي پاڪيزگيءَ جي سونهن سان ڀريل!
اي چانديءَ وارن وارا!
اي سهڻيءَ شام جهڙا ڪراڙا!
پنهنجي پرهه جهڙن
پاڪ هٿن سان
پنهنجي خدا کان
مون لاءِ به
دعا گهرجان!
====================================
[b]اسان کي آزاد ڪر ![/b]
هار ۾ پويل موتين
مون تي زور ڀريو
”اسان کي آزاد ڪر!“
مون انهن کان پڇيو
ڇا توهان
پنهنجي آزاديءَ کي
وکرڻ کان بچائي سگهندؤ!
====================================
[b]خواب[/b]
مون وري
خواب ڏسڻ شروع ڪيا آهن
هاڻ منهنجي
خوابن کي
تعبيرون به ضرور ملنديون.
هن ڀيري
مون پٿرن کي ڇڏي
ان پاڪ هستيءَ سان
رجوع ڪيو آ
جيڪو
پٿرن کي به پالي ٿو!
====================================
[b]اسان ٻئي[/b]
نار جي لوٽين مان ڪرندڙ
پاڻي تي
سج جي پوندڙ
ڪرڻن چيو،
’اسان ٻئي ملي
جڳمڳائي رهيا آهيون.‘
====================================
[b]انڌي سوچ[/b]
هوءَ روئيندي رهي
ڪتابن ڪاڻ
جڏهن ڪنهن چيو
هن کان ڪتاب نه کسيو
علم جا اهي اهڃاڻ نه کسيو
هن کي آ ضرورت انهن جي
علم جي سينگار سان
پاڻ سينگارڻ جي
تڏهن
انڌي سوچ
لفظن جي روپ ۾ گونجي
هيءَ
پڙهندي ته
ڀڄي ويندي
انڌي سوچ جا
دروازا کوليا ويا
هن کان ڪتاب کسيا ويا.
====================================
[b]نعرو نئون[/b]
ايڏو ضد ڪريو ڇو ٿا
توهان کي پنج پنج
پوءِ به نه
پوري توهان جي
مون کي سنڌو هڪڙو
پوءِ به نه ٿي کٽي هورا خوري
توهان جي
ڇا مونکي مون کان کسڻ ٿا چاهيو
زور ڏاڍائيءَ سان مهراڻ ڦڙا ٿا چاهيو
ڀلي راند زور جي رچايو
چاهيو ڇا ڀي چاهيو
مان ته وري بس هڪڙو
هوشو ٿو چاهيان
جو نئين دؤر ۾ ورجائي نعرو نئون
وڙهسون وڙهسون سنڌو نه
ڏيسون!
====================================
[b]آزادي[/b]
مون جڏهن
آزاديءَ جو سوال
هن ڏاهي کان پڇيو
ته مرڪيو
ٽهڪن مٿان ٽهڪ
ڏيندي چيائين
پڃري ۾ بند ٿيل
پکيءَ کان پڇ.
مون سوچيو
ڍنڍ تي بيٺل آزاد پکيءَ کان
ڇو نه پُڇان!؟
اڳتي وڌيس
۽ کانئس پڇيم،
ته ٽوڪيندي چيائين
’اي بيوقوف !
سمجهين ڇو نه ٿو
”جنهن قيد ناهي ڪاٽيو
سو آزاديءَ مان ڇا ڄاڻي!“
====================================
[b]نه کپي...![/b]
مون کي گوليون نه کپن
بارودي دونهان
۽ بي سرا آواز
ڊيڄارڻ ۽ دهشت ڦهلائڻ
نه کپي
پکين جي چهچهه
ماڪ جي بوندن
۽ ساوڪ واري ديس ۾
جي ڏئي سگهو ٿا
ته
مون کي آزادي ڏيو.
====================================
[b]سزا[/b]
منهنجين اکين کي
سزا ملي آ
توکي ڏسڻ جي آس ۾
انهن
ڪنهن ٻئي کي
ڏسڻ کان
انڪار ڪيو آ .
====================================
[b]ڪورو جيون[/b]
جڏهن
مون پنهنجي دل جو حال
پنن تي اُتاريو
ته
اُهي مرڪي
چوڻ لڳا
اسان پنهنجو ڪورو جيون
تنهنجي لفظن کي ارپي
خود کي رنگ ارپيا آهن!
[====================================
[b]رنگ[/b]
ننڍڙن نظمن کي
پوپٽن جو ويس پارائي
مون
تنهنجي زندگيءَ ڏي
اماڻي ڇڏيا
تنهنجي آسپاس ئي
ڪن گلن مٿان ويٺل هوندا
اٿ، ڏس
کين پڪڙ
توکي کوڙ رنگ ملي ويندا.
====================================
[b]تسبيح[/b]
جيسين
اجرو نه رکين
من جي موتين کي
تيسين
تسبيح ۾ ڪجهه ناهي
تو ڪين ڄاتو آ،
مذهب
تسبيح جي داڻن
۾ ناهي.
پرين !
====================================
[b]اي پرين![/b]
تنهنجي در کان سوا
جڏهن به
ڪنهن در جهڪيم
مون کي
تذليل جي احساس ماري وڌو.
====================================
[b]گيت[/b]
مون کي گيت لکڻو آ
ڪينجهر ۽ مهراڻ موتين جهڙو
دودي جي دليري
هوشوءَ جي نعري جهڙو
ٿر تي برکا کان پوءِ
مارن جي مرڪ جهڙو
اي ڏات ڏيندڙ سائين!
شل! ڏات وڌائين
مون کي گيت لکڻو آ
ڌرتيءَ جي رنگ جهڙو
====================================
[b]دعا[/b]
مان
ڪنهن ٻار جيئان
دنيا جي ميلي ۾
وڃائجي ويو آهيان.
اي خدا!
مون کي ان هنڌ آڻ
جتان
سڀ راهون تو ڏانهن اچن.
====================================
[b]خوابن کي اکيون ڏي![/b]
منهنجي سوچن ڀرئي مٿي کي
پنهنجي جهوليءَ ۾ رک
توکي سُڪون ڏيندس،
منهنجي خوابن کي
پنهنجون اکيون ڏي
توکي منزلون ڏيندس،
پنهنجين خوشين جي
مون مٿان ورکا ڪر
تو کي مرڪن جو مهراڻ ڏيندس،
منهنجي غمن کي
پنهنجي وجود تي
پهراڻ وانگي ڍڪي ڇڏ
تو کي فڪر ڏيندس،
اي چاهت جهڙي چري!
مون کي پنهنجو نانءُ ڏي،
تو کي پنهنجو جيون ڏيندس.
====================================
[b]ننڍڙا نظم[/b]
پنهنجي ڪمزور هٿ سان
مون
جيڪي
ننڍڙا نظم لکيا آهن
تن جي هر سٽ ۾
شعوري يا لاشعوري
مون
توکي ئي ساراهيو آ.
====================================
[b]جمهوريت جو آئڪون[/b]
پاڪستان جي
ڊيسڪ ٽاپ تان
جمهوريت جو آئڪون(Icon)
ڊليٽ ٿي ويو
هاڻ جلد کيس
ٻيو خطرناڪ وائرس
وڪوڙي ويندو.
(محترما بينظير ڀٽو کي ڀيٽا)
جمهوريت جا وارثو!
اکيون جن ۾ خواب آئيندي جا،
ڪڏهن نه پوربيون
هو ڇتا ڪتا، بگهڙ وحشي
ڦاسيءَ جي رسي کي
منهنجي ڳچيءَ جو
ڀلي هار بڻائن
يا سيني تي
گوليون وسائن
خوابن ڀريون اکيون
تڏهن به نه پوربيون
اوهان کي ار پبيون
اوهان جون امانتون
منهنجي خوابن جا وارثو !
جمهوريت جا وارثو!
ملڪ جون واڳون
اوهان لاءِ آهن
ظلم خلاف آواز
انڌير ۽ ناحق خلاف ويڙهه
اوهان جو ڏاج آهي.
رت بدلي رت ڏنئي!
شهيدن جي
تاريخدانن کان پڇجانءِ !
مون توکي ڀليڪار چيو هو
من جي مهڪ
ڌرتيءَ جي خوشبوءِ سان
گڏجي اُٿي هئي
منهنجي پيرن
تنهنجي قافلي ڏي پنڌ ڪيو هو
مون توکي ويلڪم ڪيو هو
هُنن سَمجهو ٿي
اَٺن ورهين جي وڇوڙي ۾
قيامت کان اڳ
نفسانفسي واري دؤر ۾
اسان توکي ڀُـلايو هوندو
۽
تو اسان کي وساريو هوندو
تنهنجي ڳوڙهن جي گواهي
ته تون اسان جي آن
۽ اسان جي
ويلڪم جي نعرن
جي گواهي ته
اسان تنهنجا آهيون،
کين ڏڪائي ڇڏيو
وائڙن کي پتو پئجي ويو
روشن هاڻ
اصل جمهوري سج ٿيندو
۽ سندن ڪارو منهن ٿيندو
تڏهن ڪوڙن ڪانوَن جي
ٽولي مان ”ڪاري ڪانوَ“
رڙ ڪئي
”تون نحوست آن“
ڪوڙن کي ڪهڙي خبر
تنهنجو ۽ منهنجو ته
رت جو ناتو آ
مون تو لاءِ رت وهايو
۽ تو رت ڏئي
منهنجو مانُ وڌايو آ
تنهنجو منهنجو هي ناتو
ڪو نرالو آ
رت بدلي رت ڏنئي
ڄڻ ڪاري ڪانوَ کي
گهروڙي بجو ڏنئي؛
مون ته هئي لاهڻ چاهي
تنهنجي ابي ۽ ادي جي اوڌر
ويندي ويندي
وري هي ڪهڙو
نئون قرض ڏنئي
سنڌ اڃا ڪٿي
سُڪايون هيون آليون اکيون
جو نئون هي
ڳوڙهن جو درياءُ ڏنئي.
[i](27 ڊسمبر جي سانحي تي اتاريل)
محترما کي ڀيٽ[/i]
====================================
[b]سين ”سنڌ“[/b]
اڳتي وڌ
هل وٺي مون کي
آزاد راهن ڏي
مان توسان آهيان
منهنجا هٿ،
منهنجا پير،
منهنجي آڱرين ۾
جهليل قلم،
منهنجو من،
توسان آهي
تون اچ!
پنهنجو جلوو ڏيکار
ڌرتيءَ کي
تنهنجي ضرورت آ
ٻوليءَ کي تنهنجي
طلب آ
هٿ ۾ جَهلي
مون ڦرهي آ
پهريان اکر
ميٽ سان ميٽيا آهن
هاڻ ساڳي ڦرهيءَ تي
س ”سنڌ“ تون لک
مان توسان آهيان
47 هن کان پوءِ
وري جاڳيو آهيان
”مومينٽس فار
ريسٽوريشن آف ڊيموڪريسيءَ MRD‘‘
وارو ٻار آهيان
تون اُٿ
مان هاڻي جوان آهيان
ڪهاڙي جي ڳن ۾
تون جھنڊو ڦڙڪاءِ
ِ آزاديءَ جي اڇي کٿي تي
مان ڳاڙهو گلاب آهيان
تون وٺي هل مون کي
مان تنهنجو قافلو آهيان
تون اچ نڪري
نروار ٿي
اي انقلابيءَ جي اولاد !
سامهون اچ
مان تولاءِ
بي چين آهيان .
====================================
[b]پرهه جهڙو ويسُ[/b]
پرهه جهڙو ويسُ
مون پنهنجي نظمن کي
پارائڻ چاهيو آ،
پر
اهڙو استبرڪ اُڻـڻ لاءِ
مون وٽ ڪي به ڌاڳا ڪو نه ها
۽ نه وري
ڌاڳا ڪتڻ لاءِ ڪو چرخو
تڏهن آءٌ
نظمن سوڌو سجدي ۾ ڪريــس،
اُن سائينءَ آڏو،
جنهن
پنهنجي مصوري سان
پرهه کي سينگاريو آ.
====================================
[b]هڪ تون ئي ته ناهين[/b]
تمنائن جي وسيع شهر ۾،
هڪ تون ئي ته ناهين!
دل جي درين تي اُڪريل نالن ۾
رڳو تون ئي ته ناهين،
تنهنجي ذلفن کان سواءِ به ته
زماني ۾ گهڻو ڪجهه آ
تنهنجي ڳلن کان سواءِ به
شفق ۾ لالي گهڻي آ.
اکين جي خواب گاهن ۾
رڳو تون ته نه رهين آن،
من ڀنوري لاءِ
رُت رابيلي
هڪ تون ئي ته نه بڻي آن.
يادن جي ڇانوَ ۾
صرف تون ئي ته نه پلين آن.
پپل جي پينگهه تي
روح سان رلجي
رڳو تون ئي ته نه لڏين آن.
ها زندگيءَ جي واٽ تي
هڪ تون ئي ته رَلي ناهين.
تمنائن جي وسيع شهر ۾
هڪ تون ئي ته ناهين .....
====================================
[b]نصيبن جي ڊائري[/b]
تنهنجو وڇوڙو،
منهنجي دل جي حال،
۽ جيون کي
لـُـڪَ لڳندڙ موسم بڻائي پيو،
تن کي ساڙي پيو،
نيڻن کي روئاري پيو
آءٌ پري ڀڄان پيو،
دل کي سمجهايان پيو،
ائين ٿيندو آهي،
وڇوڙو به
نصيبن جي ڊائريءَ ۾
لکيل هوندو آهي.
پوءِ به هوءَ نٿي مڃي،
مان ڇا ڪيان!؟
ڪارا رواج
====================================
[b] پنهنجا جذبا[/b]
سدا رتوڇاڻ رهيا آهن،
ديوارن اندر
ڪارا رواج نچندا ٿا رهن،
روز ڦندا ڦاهيءَ جا
سـجندا ٿا رهن،
تنهنجي زمين جي اُڃ
اُجهائي ناهيون سگهيا،
ڌرتي!
تنهنجي وجود تي
گلاب پوکي ناهيون سگهيا!
====================================
[b]قبوليت جو رسالو[/b]
ڪائنات جي ڪينواس تي
مون
تنهنجي مرڪن لاءِ
دعائن جا نظم
لکي ڇڏيا آهن.
يقين اٿم ته
قبوليت جي رسالي ۾
پهرين پني تي ڇپجندا.
====================================
[b]اسان قلندر[/b]
اسان پنهنجو اندر،
ورقن تي ٿا
اتاري ڇڏيون
نه ته شايد
قلندر ۽ سرمست
ٿي پئون!
====================================
[b]وڪڙن جو شان[/b]
منهنجي ڌيءُ!
اهڙو ڪجهه نه ڪجانءِ
جو ڌرتي ــ ڌوڙ
پاڻ مٿان وجھان
تو ۾ ئي اميدون هن
تو ۾ ئي ويساهه آ
تون ئي مهراڻ جو مانُ آن
منهنجي مٿي تي
ويڙهيل وڪڙن جو
شان آن
ها، نه وسارجانءِ
منهنجي ٽوپيءَ جو رنگ
تنهنجي پوتيءَ ۾ لڪيل آ.
====================================
[b]جيئڻ جون تعبيرون[/b]
ٽٽل خوابن کي ڦٽي
ڇو ٿو ڪرين؟
اُهي به ته تنهنجا آهن
اُٿي،
وري جوڙ
پنهنجي خوابن کي
تون ماڻين سگھين ٿو
جيئڻ جون تعبيرون.
====================================
[b]تون منهنجي آن![/b]
تنهنجي
اها
وري
ڪهڙي ادا آ!
ميرو ڏسي ڇڏي ڏين
سينگار سان هجان
ته چوين
تون منهنجي آن!
هڪڙو پل
اڄ تنهنجي ڪڇ ۾
ايئن آيو آهيان
ڄڻ سالن جو
ٿڪيل ڪو مسافر
وڻ جي ٿڌي ڇانوَ
هيٺان ٿڪ ڀڃندو هجي
ها جانان!
مان ڄاڻان ٿو
ته تون ڄاڻين ٿي
هي اڻانگي ۽ ڊگھي
سفر جي
منجھند جو
هڪڙو پل آ.
====================================
[b]تشدد[/b]
هن جي
هر
اجائي چماٽ
کان پوءِ
سوچان ٿي...!
اهو
تشدد ڪڏهن ختم ٿيندو!!؟
====================================
[b]ڪاش[/b]
ڪاش تنهنجو وڃڻ
موسمن وانگي هجي ها
ڪنهن ڇهين مهيني
تون واپس اچي ته وڃين ها
پوءِ ڀلي
خزان جي موسم ۾
ئي سهي
تنهنجي ايندي
اها موسم به
بهار کان ڀلي ٿي پئي ها.
====================================
[b]وساري ڇڏيو آ[/b]
چون ٿا
تو مون کي
وساري ڇڏيو آ
تون پنهنجن
ڪمن ڪارين ۾
ايتري اُلجھي وئي آن
جو توکي
منهنجو ڪو خيال
نٿو رهي
منهنجي شين کي
جيئن اڳي
سنڀاليندي هئينءَ
هاڻ ائين نٿي ڪرين
منهنجي ڪتابن ۽
ڪمپيوٽر واري ٽيبل کي
صاف ڪرڻ ڇڏي ڏنو آ
منهنجي تصوير واري
فريم کي اگھڻ
توکان وسري ويو آ
۽ تومون کي وساري ڇڏيو آ
مان ڄاڻان ٿو
تو وٽ مان ناهيان رهيو
ان لاءِ
تو پنهنجو پاڻ کي
وساري ڇڏيو آ
۽ هو سمجھن ٿا
تو مون کي
ياد ڪرڻ
وساري ڇڏيو آ
====================================
[b]آواره روشنيون[/b]
هن شهر جون
آواره روشنيون
اکين جا در کولي
من ۾ گهرن ٿيون
پر
يقين ڪر جانان!
تو ڪاڻ ئي
دل جي ديس کي
خالي رکيو آ
تنهنجي ڪري ئي
ٻي ڪنهن کي
رهڻ نه ڏنو آ!
====================================
[b]خالي آسمان[/b]
تون جانان!
ايڏو ويجهي آهين
جو
ايئن لڳي ٿو
ڄڻ مون ۾ آهين
۽
پري به ايڏو پري
جو دور تائين
نگاهن جي آخري حدن ۾ به
نظر ناهين
ايڏي دوري
ايڏي وڇوٽي!
ڪڏهن پڇيو اٿئي
مان ڪيئن ٿو سهان
زندگي جا ساهن بنا ٿي لڳي
ستارن بنا خالي آسمان ٿي لڳي
سا ڪيئن ٿو سنڀاليان
مان ڪيئن ٿو گذاريان!؟
تنهنجي وئي کان پوءِ!
====================================
[b]تنهنجي وئي کان پوءِ[/b]
ساڳيا گل
نه رهيا آهن
بهارن ۾
جي منهنجو جيون
مهڪائيندا هئا.
====================================
[b]ياد[/b]
جڏهن به
تنهنجي ياد
آئي
۽ ڳوڙهن وهڻ چاهيو
تڏهن
ياد کي پين
۽
ڳوڙهن کي مس
بڻائي
لفظن کي آ
مون
پنن تي لکيو.
====================================
[b]مهانتا[/b]
سوين بيوفائن
ڪرڻ کان پوءِ
مان
وري تنهنجي در تي آيس،
تو اف به نه چئي
پنهنجي مهانتا جو
ثبوت
ڏنو.
====================================
[b]توبنا..![/b]
تون ڇا وئين
ڄڻ وڃائجي ويو آهيان
توکان بنا آنءُ اڌورو به نه آهيان.
[b]تون ۽ مان جدا[/b]
هن جي نيڻن جي گفتگو
۽ جيون جي جستجو
اڃا اڌوري آ
تو سوا جا پڙهي
هوءَ عشق نماز
اڃا اڌوري آ
پاڻيءَ بنا
مهراڻ ڪهاڻي
اڃا اڌوري آ
تون ذلف ٿي سنوارين
هيءَ شام ڪهاڻي
اڃا اڌوري آ
تون نه سلي پوري
روح ڪهاڻي
اڃا اڌوري آ
جلد ٿو موڪلائين
تو مک جي مِٺي
اڃا اڌوري آ
تون ۽ مان جدا
قسمت ڪهاڻي
اڃا اڌوري آ
تون چوين ٿي چپ کوليون
آزاديءَ جي ڪهاڻي
اڃا اڌوري آ
نعرا هڻ ذور سان ڀلي
پر جوڌا،
رت ڦڙن بنا
سنڌ سنگت اڃا اڌوري آ.
====================================
[b]ڀيٽ ڏئي نه ٿو سگهان ![/b]
ها مٺي!
هنن شاعرن وانگر
سهڻيون سٽون جوڙڻ نه ٿيون اچن
مان مهراڻ جي موتين کي
تنهنجي سونهن سان ڪيئن ڀيٽيان
مون کي تنهنجي رخسارن سان
شفق جي لالي به ڀيٽڻ نه ٿي اچي
۽ نه ئي
تنهنجن ڪارن وارن جي ڇانوَ
ڊگهن گهاٽن وڻن جي ڇانوَ سان
ڀيٽڻ اچي ٿي.
هو مهراڻ موتي
نه تون زندگيءَ جي پياس مٽائين ٿي
هوءَ شفق ته رڳو سانجهيءَ جو کيل آ
تنهنجي رخسارن لالي
ته هر وقت منهنجي سامهون آ
۽ زندگي ءَ جي ٿڪن ۾
گهاٽن وڻن جي ڇانوَ ڇا ڪبي !؟
تنهنجي وارن جي ڇانوَ ۾
ئي ته ٿڪ ڀڃندا ها
مٺي!
تنهنجي ادائن کي
ڀيٽ ڏئي نه ٿو سگهان
شاعرن وانگي
ڪي سٽون جوڙي نه ٿو سگهان!