آئينو ٿو ڏِسان ته گهائنِ ٿا
لُڙڪَ اکڙين ۾ مُسڪرائن ٿا
هُو ڪڏهن ايئن مسڪرائن ٿا
ٿَر تي مينهن ڄڻ وَسائن ٿا
مُنهنجي جيونَ ۾ پيار پنهنجو هُو
کيرَ ۾ کنڊُ جيان مِلائن ٿا
روزُ ملندا رهون ته بهتر آ
فاصلا، فاصلا وڌائن ٿا
مان ته خاموش هان، سندس واعدا
کيس سامهون اچي لڄائن ٿا
اُن ماڻهوءَ جون هيکلايون سوچ!
خوابَ ڀي جنهن کان موڪلائن ٿا
منزلِن جون ته مشڪلاتون ٺيڪ
هاڻِ رستا ڀي آزمائن ٿا!
راهَه ۾ ٿا مِلن، لنوائن ٿا
دوستَ ڪيڏو نه آزمائن ٿا!