توڏانهن......
ڄِڀَ ڪُڇڻ لاءِ
ڪَنَ ٻُڌڻ لاءِ
هٿَ لکڻ لاءِ
تون چاهين ٿو، تُنهنجو ويٺو ڏاڍُ سَهان
گهَر گهَر ڀَنڀٽ باهِه ڏِسان
چُپ رهان ۽ ڪين ڪُڇان
”ديسَ سڄي تي ڌاڙا ڇو؟“
توکان ڪين سوالُ پُڇان
روحَ روحَ مان راڙِ ٻُڌان
سانتِ سَڳي سان چَپَ سِبي
اندرَ اندرَ ۾ پيو لُڇان
پنهنجو قلم ڀَڃي ڇڏيان
ڪجهه ڀي ڪين لِکان
لِکان ڀي جي آءٌ تڏهن، تُنهنجا گيتَ لِکان
تُنهنجيءَ ڪُوڙيءَ شهرتَ جا، ڪوڙَين ڪوٽَ اَڏيان
پر هي سڀ ڪجهه، مون کان ڪڏهين ٿيندو ڪونه
آءٌ سدائين لِکندو رهندس
ڏِسندو، ٻُڌندو، چوندو رهندس
آءٌ لِکڻ لاءِ قَلم جي کڻندس
تُنهنجو ڪُوڙ تڏهن ڦيرائي، تُنهنجي مُنهن ۾ هڻندس
ڇاڪاڻ ته
مون کي آهن اکيون ڏِسڻ لاءِ
ڄِڀَ ڪُڇڻ لاءِ
ڪَنَ ٻُڌڻ لاءِ
هٿَ لِکڻ لاءِ.