ڊاهي هٿَ جون سڄيون لڪيران مان
ڀاڳَ جي شهرَ مان ٿو تَڙجان مان
تُنهنجي گهرَ جي تلاش ناهي دوست!
پنهنجي گهر کي پيو ٿو ڳوليان مان
زندگي قيد ڄڻ ٽِڪُنڊي ۾
جڳُ مون کي ۽ توکي چاهيان مان
خوفَ جو خول لاهي، اُڇلائي
شهرَ جي گوڙَ ۾ ٿو نِڪران مان
جڳَ کي جو وَڻي ڪري مونکي
ٺيڪ آهي غلط ٿو سوچيان مان
اَڄ به ڪلهَه جيان اُداس ۽ تنها
تُنهنجي گهرَ جي اڳيان ٿو گُذران مان
شالَ اهڙو به ڏينهن اَچي جڏهن
توکي ڪنهن گيتَ وانگي ڳايان مان
سجَ جو موت ڪوئي ٿيڻو آ!!؟
ڏِسُ نئين تاوَ سان اُڀران مان