وولڪينو
شهرَ جي هڪڙي ڀريل چؤنڪَ تي
هُن، مُنهنجي نِڙ- گهُٽَ تي نَنُهن ڏئي
حُڪم ڪيو هو:
”ڏينهنَ ڏِٺي کي راتِ چوڻ جو،
ڪاريءَ راتِ کي ڏينهنَ مڃڻ جو“
مون چاهيو پئي:
”ها“ ڪيان جو، (نِڙگهُٽَ مُنهنجي تي نَنهُن هو)
پر واتان هي نِڪري ويو آ
”ائين ته ناهي، ائين ته ناهي“
هاڻي منهنجو خيرُ نه آهي!
پر ايئن ناهي، پر ايئن ناهي
هاڻي هُن جو خيرُ نه آهي!
ڇو ته اسان جي چئني پاسي
ميڙُ ڪري بيٺلَ ماڻهن مان
هرڪو ماڻهو سمجهي ويو آ
ڪُوڙو ڪيرُ ۽ دوکو ڇاهي؟
هو ماڻهو ڇا ڇا ٿو چاهي
هرڪو ماڻهو سمجهي ويو آ
ماڻهوءَ ماڻهوءَ جي اک ٽانڊو
ٿيڻ لڳي آ
ٻانهنَ ٻانهنَ ۾ چُرپُر آهي!
هاڻي هُن جو خيرُ نه آهي!
هاڻي هُن جو خيرُ نه آهي!!
*
_________
[2] . ٻرندڙ جبل: Volcano