اَنت بي اَنت اُڪري آيس مان.
پنھنجي پاڇي مان نِڪري آيس مان.
نيٺ پَڃري کي پَر ڪري پنھنجا،
قيد! تو مان به اُڏري آيس مان.
پنڌ دنيا جو تَتل هو ڏاڍو،
پيرين نَنگي ئي گُذري آيس مان.
گُهگهه گهاٽي هئي پَساهن ۾،
پو به اُوندھ مان اُڀري آيس مان.
زندگيءَ جي ڪَٻاڙ خاني ۾
يادتنھنجيءَ ۾ وِسري آيس مان.
توسان ملڻو هُيو، مٽيءَ مان ڀي،
ڏِسُ ڇَنڊي پاڻ سَنبري آيس مان.
خيال ۾ تو رڳو هُيو پوکيو،
خواب تنھنجي ۾ اُسري آيس مان.
*