پوئين ويرَ اچي وئي آهي، ها پر مان نه مڃان-
مان نه مڃان، او مان نه مڃان، او مان نه مڃان!
گيت ڳَلي ۾ آهن ڪيئي سانوڻ سنگِ اڃان؛
جيسين ڪَڙ ڪَڙ ڪانَ وڃن ٿا پنهنجي سينڱَ سَڃان،
روشنيون ٿي رم جهم برسان، سارا ڀولَ ڀڃان؛
اَنت اُهو انڌيارو آهي جنهن ۾ نيٺ وڃان-
مان نه مڃان، او مان نه مڃان، او مان نه مڃان!