رات جي سياهيءَ ۾
روشنيءَ جي جهِرمِر آ،
ڪيترا نوان ماڻهو
سَچَّ ڏي وڌن ٿا پيا،
ڄڻ پتنگ آهن جي
مَچَّ ڏي وڌن ٿا پيا؛
ڪُوڙ جا نوان حَربا
ڪم نه ٿا اَچن هاڻي
ڪوڙ سان نوان شعلا
ڪونه ٿا مچن هاڻي؛
ڪوڙ جا حواري سڀ
روز و شب بَڪن ٿا پيا؛
آدمي انهن کان پَر
ڪونه اڄ ڏَڪن ٿا پيا؛
تون اڪيلڙي اي دل
ڪيترو وِڙهي آهين!
راهه تي اڳي کان تون
ڪيترو رِڙهي آهين؟
ٻيا به ٿا وڌن هاڻي
ڪيترا قدم اي دل!
واءُ ۾ پيا ڦڙڪن
ڪيترا عَلم اي دل!
وکَّ وکَّ ۾ تن سان
جيڪڏهن هلي هلندينءَ،
منزلون وڌي ملنديون
تون جڏهن هلي هلندينءَ.