منهنجن لؤڻن ۾
چانديءَ جون تارون اچي چڪيون آهن،
مان چاهيان ٿو
ته پنهنجو بياض ٻوٽي رکان
۽ اِتي ختم ڪيان
ان افساني کي،
جنهن جي نه ابتدا آهي
نه انتها آهي
۽ ائين چپ چاپ
ڪائنات کي ڏسان
جيئن ڀٽائيءَ
ڪراڙ جي ڀر تي ويهي
پاڻيءَ ۾ تارَن جي پاڇي تي
رسالو ڦٽي ڪري،
آسمان ڏانهن ڏٺو هو.