انتظار
ڌوڙ ئي ڌوڙ ٿي ويا رستا
رات جي آخري حدن تائين
ڌنڌ ۾ چمڪندا ويا تارا
چنڊ ڇا لاءِ آ ايترو خوش
جو اڱڻ تي ائين پيو چمڪي
هر انڌيري سان اٽڪندو ٿو رهي
رات جي رڻ ۾ پيو ڀٽڪي
چونڪ کا چونڪ ۽ گهٽيِءَ کا گهٽيءَ
انتظارن جا سلسلا آهن
تنهنجي گهر تائين منهنجي گهر کان وٺي
ڪيڏا بي رحم فاصلا آهن
وار منهن تي کليا پيا آهن
چنڊ تي اک کتي پئي آهي
ياد تنهنجي اڱڻ ۾ بيٺي آ
ساري ڌرتي ستي پئي آهي
تنهنجي يادن جا پيلا پيلا پَنَ
هر طرف پکڙيا پيا آهن
چئني پاسن کان دل جي وسنديءَ تي
درد جا در کليا پيا آهن.
(امداد حسيني ”امداد آهي رول“ 1976ع تان ورتل)