ٻيو حصو: ليوسي جي موت کان اڳ عجيب ۽ غريب واقعا
ليوسي مري ويئي آهي. هن جھڙي وڻندڙ ۽ سٻاجھي ڇوڪري مون نه ڏٺي. هن کي مون چاهيو هو، جيتوڻيڪ هوءَ منهنجي دوست آرٿر هاموڊ سان شادي ڪرڻ واري هئي.
آئون سيپٽيمبر جي هڪ ڏهاڙي ليوسي سان ملڻ وٽبي شهر ويس، جتي هوءَ رهندي هئي. هن جي مڱيندي آرٿر مونکي ان لاءِ چيو هو. ڇو ته ليوسي جلدي بيمار ٿي پئي هئي. مون جڏهن سندس ڏيل ڏٺو ته آئون دهلجي ويو هوس. هوءَ نٻل ۽ زرد ٿي ويئي هئي. هن جي نسن جي ڌڪ ڌڪ ٺيڪ هئي، ۽ کيس بخار به نه هو. ۽ آئون ڪا بيماري به نه معلوم ڪري سگھيس.
مينا هارڪر نامي هڪ نوجوان عورت به ليوسي ساڻ رهيل هئي. هن مون کي اهو قصو ٻڌايو، جيڪو ٻه ڏينهن اڳ ٿيو هو. ٻنهي ڇوڪرين، ٻين وانگر، انهيءَ عجيب وغريب جھاز جو قصو ٻڌو هو، ۽ ڪئپٽن جي آخري رسمن ۾ شرڪت ڪئي هئي. ليوسي پنهنجي حساس ۽ رحمدلانه طبعيت جي ڪري سڄو ڏينهن ناخوش رهي. رات جو دير سان مينا جاڳي ته ليوسي کي پنهنجي بستري تي نه ڏٺائين. دريءَ مان کيس اڇي شڪل نظر آئي، جيڪا باغ ۾ اڏري رهي هئي. مينا تڪڙ تڪڙ ۾ ڪپڙا پاتا ۽ ٻاهر نڪتي. کيس خبر هئي ته ليوسي ڪڏهن ڪڏهن پنهنجي ننڊ ۾ هلندي هئي. ۽ ان وقت سندس اکيون کليل رهنديون هيون، پر هوءَ ستل هوندي هئي، ۽ جولان ۾ ورتل هوندي هئي.
مينا کي ڳولا ڪندي ليوسي جي اڇي شڪل قبرستان ۾ نظر آئي، جتي اهو ماتمي جلوس ٿيو هو. چانڊوڪي ڪري ڪارا ڪارا پاڇا ٺهيل هُئا، جيڪي مينا کي ائين ٿي لڳا ته ڄڻ ڪا ڊگھي شڪل ليوسي کي گھيريو ويٺي آهي. هن کي صرف ڳاڙهيون اکيون نظر آيون.
”ليوسي!“ مينا جلدي ۾ ويجهي ٿي ۽ کيس ڪنهن قبر تي گھري ننڍ ۾ ورتل لڌو. مينا ليوسي کي گرم چادر ۾ ويڙهي اٿاريو. ليوسي اکيون کولي حيرانيءَ ۾ وٺجي ويئي ۽ جڏهن پاڻ کي قبرستان ۾ ڏٺائين ته هراسجي ويئي. مينا هن کي ساهس ڏياريو ۽ گھر وٺي آئي.
”ٻئي ڏينهن اسان ڏٺو ته ليوسي بيمار ٿي پئي آهي.“ مينا مونکي ٻڌايو، ”ڇا هن کي ان رات سيءُ لڳو آهي يا ڊاڪٽر سيوارڊ ڇا توهان ٻه ننڍا چيهڪ ۽ رانڀونٽن جھڙا نشان هن جي نڙي تي نٿا ڏسو؟ مونکي افسوس آهي ته مون هن کي پنهنجي پن سان ڦٽي وڌو هوندو. ڦٽ ته ننڍا آهن پر اهي ڇٽي نه رهيا آهن. توهان چا ٿا سمجھو ته اهي ليوسيءَ جي صحت تي اثر ڪندا؟“
مون چيو ته مون کي ائين نٿو لڳي.
”مونکي هاڻي موڪلائڻ گھرجي.“ مينا ڳالهه جاري رکندي چيو، ”منهنجو مڙس جوناٿن آخرڪار يورپ جي مسافريءَ سان واپس موٽيو آهي، سو آئون وڃان پئي ساڻس ملڻ. چڱو مونکي ليوسي کي الوداع چوڻ ڏيو.“
مون ٻيهر ليوسي کي تپاسيو ۽ اڃان به منجھيل هوس. ”هو بيحد بيمار آهي.“ مون آرٿر هوموُڊ کي چيو. ”آئون ايمسٽرڊم ۾ رهندڙ پنهنجي استاد پروفيسر وئن هيلسنگ کي گھرائي ٿو وٺان. هن کي عجيب و غريب ۽ انوکين بيمارين جي چڱي ڄاڻ آهي.“
آرٿر مون سان سهمت ٿيو ۽ اسان جلدي ۾ پروفيسر کي ٽيليگرام ڪيو. ان رات آئون آرٿر ساڻ ليوسي جي گھر ڀرسان قائم هوٽل ۾ ترسيس. آڌي رات جو مون پنهنجي مريض جي گھر ڏي پي ڏٺو. اوچتو مونکي ڪنهن وڏي ڪاري پکيءَ جهڙي ڪا مخلوق نظر آئي، جيڪا ليوسي جي دريءَ تي اچي ويٺي. کن پل ۾ اهو گم ٿي ويئي. لڳو ته اها ڪمري ۾ اندر هلي ويئي هئي.
ٻئي ڏينهن پروفيسر هيلسنگ اچي پڳو. منهنجو پراڻو استاد اڃان توڻي ساڳيو هو. ساڳيا گھاٽا ڀرون ۽ ذهين اکيون. ڪچي پڪي انگريزي ڳالهائڻ وارو مٺو لهجو. اسان هن کي ليوسي جي ڪمري ۾ وٺي وياسين. ليوسي ۾ آيل تبديلي ڏسي آئون دهلجي بيهي رهيس. هن جي حالت اڳي کان به وڌيڪ خراب هُئي. هُو پنهنجي وهاڻي جي اڇي پوش جيان بلڪل سفيد بنجي ويئي هُئي. سندس چپ زرداڻ مائل ڦڪا ٿيا پيا هُئا. ڏندن جون مهارون ايتريون ته سسي ويون هُيون جو خالي ڏند وڏا ۽ تکا پئي نظر آيا.
”اوخدا ! هن کي ڇا ٿيو!“ آرٿر رڙ ڪئي.
”هن جي حالت خراب آهي. تمام خراب.“ وئن هيلسنگ چيو، ”هڪ ئي رستو بچيو آهي هن کي بچائڻ جو هنن جي نسن ۾ نئون خون اوتيو وڃي!“
مون هائوڪار ڪئي. مون انهيءَ نئين ۽ دلچسپ آپريشن متعلق پڙهيو هو پر ان کي ٿيندي نه ڏٺو هو.
”دوست آرٿر“ وئن هيلسنگ چيو، ”ڇا توهان پنهنجو قيمتي رت پنهنجي پياري محبوبه کي ڏيندائو؟“ آرٿر رضامندي ڏيکاري. وئن هيلسنگ ۽ مون گڏجي انتظام ڪيو. آرٿر جي ٻانهن مان خون، ليوسيءَ جي نسن ۾ موڪليو. جيئن جيئن خون پئي منتقل ٿيو، تيئن ليوسي جي زرداڻ مٽجڻ لڳي. البت آرٿر زردو پئي ٿيو، پر هو ليوسي ۾ نئين سگھ ڏسيو، ٻهڪيو پئي. آپريشن ختم ڪري آرٿر کي آرام لاءِ موڪليو ويو. وئن هيلسنگ ليوسي کي چڱي طرح جانچي ڏٺو. هن نڙي تي رانڀونٽا يا چيهڪ به ڌٺا.
”هي ڇا جا نشان آهن؟ ۽ اوهان جي خيال ۾ هنجي بيماري ڪهڙي آهي؟“ مون کانئس پڇيو.
”مونکي معلوم ڪونهي، پر آئون انومان ڪڍي سگھان ٿو.“ هن جواب ۾ چيو، ”منهنجو جيڪو اندازو آهي، تنهنکي تون منهنجا دوست ۽ شاگرد، به نه مڃيندين.“ هن وڌيڪ ڪجھ نه چيو. پر پوءِ ان ڏينهن ڪجھ دير بعد، هن ليوسي جي ڪمري ۾ ڪافي پيتيون آنديون. هُوءَ جاڳيل هُئي ۽ ڪافي سگھاري پئي لڳي ۽ هن کي ڏسي هوءَ خوش ٿي.
”او خوبصورت مس! هيءَ آهي دوا تنهنجي مرض جي.“ وئن هيلسنگ خوش دليان چيو. پيتن ۾ تکي خوشبو وارا گل هُئا، جيڪي ٿوم جي ٻوٽي جهڙا ٿي لڳا. وئن هيلسنگ، درن ۽ درين کي هنن سان مهٽيو ۽ انهن مان هڪ هار جوڙي هن جي ڳچيءَ ۾ پاتو. هاڻي سندس چوڌاري اهي گل پکڙيل هُئا. ۽ هر لڳندڙ هوا جو جھوٽو انهن جي خوشبوءَ سان واسيل هو.
آئون اچرج ۾ پئجي ويس. ”اُهو ته عجيب و غريب طبي عمل ٿيو.“ مون چيو.
”مون تي شڪ نه ڪر.“ وئن هيلسنگ جوابيو، ”هيءَ زندگي ۽ ان کان وڌيڪ جوکم ۾ آهي. ۽ هي شيون هن جي حفاظت لاءِ طاقتور آهن.“
”پروفيسر مهرباني“ ليوسي ڀڻ ڀڻ ڪئي، ”جڏهن کان آئون بيمار ٿي آهيان، رڳو ڊيڄاريندڙ خواب ٿي لهان، جن ۾ ٻه ڪارا پر مونکي وڪوڙيو مون مان ٻل چوسيو وڃن ٿا. اميد ته هي گل انهن خوابن کي ڀڄائيندا.“ ان بعد اسان ليوسي کي ڇڏي هليا آياسين.
صبح جو آئون ۽ پروفيسر سندس گھر وياسون ته جيئن پتو پوي ته هن اها رات ڪيئن گذاري. سندس پراڻي نرس دروازو کوليو. ”مونکي پڪ آهي ته اوهان ليوسيءَ کي وڌيڪ نوبنو ڀائيندا.“ انهيءَ پراڻي نرس چيو. ”مون کيس گذريل رات ڏٺو ته هوءَ آرام سان ستل هُئي. پر مون به سندس وڌيڪ سک لاءِ ڪجھ ڪيو. سندس ڪمرو گرم ۽ بي هوا هو ۽ خوشبو سان واسيل هو، سو مون دريون کوليون ۽ گل اڇلائي ڇڏيا.“
وئن هيلسنگ ڏک ۽ ڊپ مان مون ڏي منهن موڙيو. اسان ليوسيءَ جي ڪمري ۾ وياسون. هوءَ سفيد ۽ ٿڌي ٿي پئي هُئي. سندس جسم ۾ خون نٿي نظر آيو، هن جا ڳل مرجھايل ۽ چپ سڪل هُئا.
آئون ته ڪجھ چوڻ جي همت ساري نه سگھيس. ٻئي ڏينهن هن جو ڪفن قبرستان نيو ويو. موت جي ڪجھ ڪلاڪن بعد سندس ڪفن کي بند ڪرڻ لاءِ هن کي آخري ڀيرو ڏٺو ته اسان کي لڳو ته سندس جسم ۾ خوبصورتي ۽ صحت وري آئي هُئي. هن جا ڳل ڳاڙها هُئا ۽ چپ گلابي ٿيل هُئا. مون ڏٺو ته سندس نڙي واريون رهڙون صفا گم هُيون. هو اڃان به وڌيڪ وڻندڙ ٿي لڳي.
”ڇا هو واقعي مري چڪي آهي؟“ غم ۾ نڍال آرٿر مونکان پڇيو. مون کيس چيو ته هائو اهو سچ آهي. وئن هيلسنگ منهنجي ڀر ۾ بيٺل هو ۽ غمگين پئي لڳو. هن پنهنجو مٿو ڌونڌاڙيو ۽ زبان سان ڪجھ نه چيو.
ان کان پوءِ ليوسيءَ جو ڪفن بند ڪري چرچ جي ان عمارت ۾ رکيو ويو، جتي سندس ابن ڏاڏن جا ڪفن رکيل هُئا. ماتمي دُعائن کان پوءِ ان مزار جو دروازو بند ڪري تالو هنيو ويو. آخر ۾ ليوسيءَ کي خدا حافظ چئي واپس ورياسون.
آئون هاڻي پنهنجي روزانه ڪم کي جنبي ويو آهيان.
[b]وقفو: ”بوفر“مائي:
[/b]
وٽبي شهر ۾ ننڍن ٻارن جي مائرن ۾ هڪ قسم جو ڊپ ۽ هراس پکڙجي رهيو هو. هڪ ٽن سالن جي ٻارڙي شام ڌاري پنهنجي باغ ۾ گھمي رهي هُئي ۽ ڪنهن طرح گھران نڪري ويئي، ۽ نيٺ رات جو دير سان اها لڌي ويئي. هُوءَ جيئن ته بيحد ننڍي هُئي ۽ سڀ ڪجھ ٻڌائڻ کان قاصر هُئي. هن صرف ايترو ٻڌايو ته هڪ سهڻي (بوفر) مائي کيس چڪر ڏيارڻ لاءِ وٺي ويئي. ٻي شام ٻيو ٻار ڪيترن ڪلاڪن لاءِ گم ٿي ويو ۽ ان به اها ساڳي ڪهاڻي ٻڌائي.
ان کان پوءِ ڪيترن ٻارڙن سان اهڙا واقعا ٿيا. ايتري تائين جو ٻار اها به راند ڪندا هُئا، جنهن ۾ هڪ ٻار بوفر مائي وارو ڪردار ادا ڪندو هو. جيڪي ٻار ائين گم ٿيا هُئا، سي ان تجربي بعد ٿڪل ۽ ڪمزور بڻجي ويا. ۽ ڊاڪٽرن ڏٺو ته هر ٻار جي ڳلي ۾ ننڍا زخم هُئا، جيڪي ڄڻ ڪنهن جانور ڪيا هجن. زخم پنهنجي سر ڪي ايڏا وڏا ڪونه هُئا، پر ٻارن جي عمرين جي لحاظ کان خطرناڪ هُئا. اخبارن ۾ پوليس پاران چتاءُ شايع ڪيو ويو ته سڀني مائرن کي ٻارن جي گھڻي نظرداري ڪرڻ گھرجي.